Προσκλητήριο.

Έρχεται του Μαγιού η πρωτοκυριακή. Φορτωμένη ελπίδα, προσμονή και τιμωρία των αδίκων. Σ΄αυτή την ανοιξιάτικη έκρηξη του καιρού μας, καλλιά να μην πάμε μοναχοί. Μπορεί να παραστρατήσουμε στο δρόμο, άλλοι να λιποψυχήσουν. Μπορεί ο δρόμος να μας φανεί ανηφορικός, δύσκολος, γεμάτος μοναξιές. Μπορεί τα μάτια να θαμπώσουν, ν΄αδυνατίσει η μνήμη. Γι αυτό συντρόφους ας προσκαλέσουμε, παλιούς και νέους, γνωστούς, αγνώστους, τι σημασία έχει;

Αυτοί θα μας συνδράμουνε, θα μας συντροφέψουν. Θα κάνουμε όλοι μια πομπή, να φτάνει τα ουράνια.

Την πομπή ας την ανοίξουν οι Σταυραετοί, ο Παναγιώτης, ο Χριστόδουλος και ο Έκτωρ, αντάμα με τα γεράκια του Αιγαίου μας, Ηλιάκη και Σαλμά και τόσοι άλλοι.

Μπροστά, μπροστά ν΄ακολουθεί ο κύριος Μανώλης , κρατώντας την κάμερα για ν΄απαθανατίζει τις στιγμές, χαμογελώντας γλυκά στο μωρούλι  που κρατά στα χέρια της η μάνα της MARFIN, μιας και στο δικό του δεν πρόλαβε να πάει. Έκοψαν την πορεία του τα κτήνη, ένα θλιμμένο πρωινό, εκεί στο κέντρο της Αθήνας. Η υπάλληλος της τράπεζας ανάμεσα στους δύο συναδέλφους της, περπατά και νταχταρίζει  το μωρό της. Αν σας ρωτήσει το αγέννητο, γιατί; Εσείς μην αποκριθείτε. Μόνο σκύψτε το κεφάλι και δώστε βουβά μια υπόσχεση.

Τώρα αποφασιστικά περπατά μαζί μας ο κ. Δημήτρης ο φαρμακοποιός, που έπεσε να ξαποστάσει κάτω από το δέντρο της πλατείας. Ο δάσκαλος από την Ξάνθη, γελαστός και μαχητικός , όπως πάντα, πόσα πράγματα δεν είχε ακόμα στα παιδιά του σχολειού του για να μάθει. Έρχεται και ο λέκτορας, πανώριο παλληκάρι, 38 χρονών, σπούδαζε χρόνια ολόκληρα, με τόσα όνειρα, τόση να δώσει γνώση, γιατί; Γιατί μας αφήσατε μόνους;

Υπάρχει και το γκρουπ των εμπόρων και των δανειοληπτών, κρατώντας τα σκοινιά τους. Χρήσιμοι στην κοινωνία μας, στην οικογένεια, στην γειτονιά τους, και τόσοι άλλοι.

Κάπου στο πλήθος ακολουθεί και η γλυκιά μας Αμαλία, φορώντας το νυφικό της. Δεν πρόλαβε να το χαρεί. Από πότε και σε πια χώρα ωρέ είναι σφάλμα θανατερό, ένα ανοιχτό παράθυρο στο φωταγωγό, ή το άπλωμα των ρούχων στο μπαλκόνι;

Ακολουθεί ο λαβωμένος γέροντας της Ζαχάρως, κανένα βιντεάκι δεν έδειξε το μαρτύριό του, γιατί; Αντάμα με άλλους γέροντες, που αντάλλαξαν τον ύπνο με το θάνατο, για λίγα ευρώ, χωρίς ακόμα να το΄χουν καταλάβει. Δεν ήτανε στον πόλεμο, στα σπίτια τους κοιμούνταν, και τόσοι άλλοι…

Οι περήφανες γερόντισσες της Κρήτης, με τον σκούρο κεφαλόδεσμο στα λευκά τους τα μαλλιά. Γλύτωσαν τότε, νέες, την ατίμωση και το μαχαίρι, από τους Ούννους, που έβρεχε ο ουρανός, εκείνονε τον Μάη του 41, για να τα νοιώσουν τώρα, γιατί;

Είναι ατέλειωτη η πομπή, ιερή, Παναθηναίων και Πανελλήνων.

Αντάμα εμείς ακολουθούμε, σεμνοί και σοβαροί, μα προπαντός βουβοί, μες τη σιγή. Τιμώντας τους σεπτούς μας συνοδοιπόρους. Εξάλλου το λέει και ο ποιητής μας ο Σικελιανός: Η σιωπή και θεούς εκθρονίζει.

Ο εκκωφαντικός ήχος της σιωπής, σπάει τις καρδιές τους, σπάει τα έργα τους, τους γκρεμίζει από τους σαθρούς τους θρόνους που έχουν στήσει πάνω στα κορμιά εκατομμυρίων Ελλήνων.

Όλοι μαζί  μια παρέα, γνωστοί, άγνωστοι, ζωντανοί , νεκροί, τι σημασία έχει;

Ας περιδιαβούμε πρώτα από τις γειτονιές, τις άλλοτε όμορφης πόλης μας, της ήσυχης, της φιλικής, που τώρα εχθρική και ξένη και επικίνδυνη μας την εκάμαν.

Κι αν το πρωινό της Κυριακής συννεφιάσει από τους ψεκασμούς, εμάς δε θα μας μέλλει. Καλύτερα, θα πάμε να ψηφίσουμε υπό σκιά. Τέτοια απάντηση θαρρώ πως είχε δώσει και ο Διηνέκης  ο γενναίος Σπαρτιάτης, όταν  έμαθε ότι τα βέλη των Περσών, θα σκοτεινιάσουν τον ήλιο. Κάλλιο για μας , αποκρίθηκε, και θα πολεμήσουμε κάτω από ίσκιο.

Σαν φθάσουμε μπροστά στην ψηφοδόχο, ας αφεθούμε. Ας δώσουμε τα χέρια να τα οδηγήσουν οι Νεκροί μας, και την σκέψη μας, οι Αγέννητοι. Εκείνοι ξέρουν καλύτερα από μας, γιατί έχουν αποκτήσει όλη τη γνώση, του απάνω και του κάτω  κόσμου, όπως λένε οι σοφοί. Κι ας στείλουμε το μήνυμα σ΄όλη τη γη.

Οι  Έλληνες, είτε νεκροί, είτε ζωντανοί, τι σημασία έχει; Πάντα για Ελευθερία πολεμούν και για το δίκιο.

Με εκτίμηση.

Αγγελική Π.