Απάντηση στον Νιαζί Κιζιλγιουρέκ από την διεύθυνση της ομογενειακής εφημερίδας Ελευθερία Λονδίνου. Αρχισυντάκτης και εκδότης κ. Μιχάλης Έλληνας.
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΜΕΝΟΣ τον μανδύα του ακαδημαϊκού και με «εφόδια» τη γνώση της Ελληνικής και τη διαμονή του στα ελεύθερα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο γνωστός Τουρκοκύπριος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κύπρου Νιαζί Κιζιλγιουρέκ εκφράζει θέσεις, γραπτώς και προφορικώς, οι οποίες διαστρεβλώνουν τα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα στην Κύπρο, αμαυρώνουν την αλήθεια, εξισώνοντας το θέμα με τον θύτη και, επιμερίζοντας τις ευθύνες για την παρούσα κατάσταση στο νησί, δίνει άλλοθι στις απαράδεκτες τουρκικές αξιώσεις, δικαιολογεί παράλογες θέσεις της ΄Αγκυρας – τις οποίες μεταφέρει αυτούσιες και η Τ/κ ηγεσία και οι οποίες, αν γίνουν αποδεκτές, οδηγούν κατ΄ευθείαν σε δημιουργία ενός προτεκτοράτου της Τουρκίας στην Κύπρο.
Σε πρόσφατο άρθρο του «Πολιτική ισότητα vs λειτουργικότητα», συνηγορεί υπέρ του βέτο των Τ/κ σε όλες τις αποφάσεις της κεντρικής κυβέρνησης, διότι – λέει- αυτό ορίζουν τα Ψηφίσματα του ΟΗΕ, ότι οι σχέσεις των δύο κοινοτήτων δεν είναι σχέση «πλειοψηφίας – μειοψηφίας». Φάσκει και αντιφάσκει στο ίδιο άρθρο του, λέγοντας από τη μια ότι οι θέσεις Αναστασιάδη για ψήφο/βέτο των Τ/κ μόνο σε ζωτικά θέματα που τους ενδιαφέρουν, όχι μόνο μας παίρνουν πίσω στο Σύνταγμα του 1960, αλλά είναι αντίθετες με αποφάσεις του ΟΗΕ και από την άλλη επικαλείται το Σύνταγμα του 1960 για να ισχυριστεί ότι οι αρχές αυτές (δηλαδή όχι σχέση πλειοψηφίας – μειοψηφίας) είναι κατοχυρωμένες σ΄αυτό. ΄Οποτε τον συμφέρει είναι καλό το Σύνταγμα του 1960 και όποτε όχι, δεν είναι καλό…!
Ναι, τα Ψηφίσματα του ΟΗΕ μιλούν για πολιτική ισότητα, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν ισοδυναμεί με αριθμητική ισότητα. Αφού, λοιπόν, δεν θα συμμετέχουν οι δύο κοινότητες με ίσο αριθμό εκπροσώπων στα κεντρικά όργανα του κράτους, σημαίνει ότι από τη μια κοινότητα θα συμμετέχουν περισσότεροι και από την άλλη λιγότεροι. Δηλαδή, κατοχυρώνεται στις αποφάσεις του ΟΗΕ η αρχή της «πλειοψηφίας – μειοψηφίας», διαφορετικά δεν υπήρχε λόγος να διευκρινιστεί ξεκάθαρα ότι δεν θα υπάρχει αριθμητική ισότητα. Σε αυτά, συνεπώς, τα όργανα, όταν λαμβάνονται αποφάσεις, πρέπει να ισχύουν οι γενικότερες αρχές του ΟΗΕ και οι κανόνες της δημοκρατίας.
Ναι, θα υπάρχει αποτελεσματική συμμετοχή των Τ/κ σε όλα τα όργανα του κράτους για να ακούγεται δυνατά η φωνή τους, να προβάλλονται οι θέσεις τους και τα αιτήματά τους. ΄Όχι για να επιβάλουν τις απόψεις τους επί της πλειοψηφίας με άσκηση βέτο και παζαρέματα.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, γράφει ο Νιαζί, δεν είναι κράτος που ιδρύθηκε από τους πλειοψηφούντες Ελληνοκύπριους και ότι αμφότερες οι κοινότητες είναι συνιδρυτικά στοιχεία! Για να ξέρει ο Νιαζί (αν δεν το άκουσε ποτέ) είναι οι Ελληνοκύπριοι που αγωνίστηκαν για αποτίναξη του αποικιακού ζυγού. Οι Τουρκοκύπριοι ήταν αντίθετοι, ήθελαν να συνεχίσει η Κύπρος να είναι αποικία, γι΄αυτό και συνεργάζονταν με τους Άγγλους το 1955-59.
Λέει ο Νιαζί ότι « τα προβλήματα της περιόδου 1960-63 δεν προέκυψαν ένεκα της δικοινοτικής δομής του κράτους, αλλά ως συνέπεια της κυριαρχίας του εθνικισμού και της εμμονής στις ιδέες της Ένωσης και της Διχοτόμησης». Μάλλον αγνοεί το πώς προέκυψαν τα προβλήματα. Η Τ/κ ηγεσία προετοιμαζόταν από την πρώτη μέρα του νέου κράτους για να δημιουργήσει προβλήματα στη λειτουργία του, εξοπλίζοντας την παράνομη τρομοκρατική ΤΜΤ. Πρόβαλε εμπόδια στη λειτουργία του κράτους, καταψηφίζοντας φορολογικά νομοσχέδια και θέτοντας βέτο στην ίδρυση ενιαίου κυπριακού στρατού και στη συμμετοχή στο Κίνημα των Αδεσμεύτων.
Ο Μακάριος κατήγγειλε αυτή τη στάση, τονίζοντας ότι οι Τ/κ καταχρώνται δικαιώματα που τους δόθηκαν «πέραν του δικαίου».
Η επακολουθήσασα Τουρκοανταρσία το 1963-64 ήταν καθαρά σχέδιο που εκπονήθηκε στην ‘Αγκυρα και εκτελέστηκε στην Κύπρο. Απλώς επανερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα Νιαζί, αν η συνηγορία του στο βέτο των Τ/κ σε όλες τις αποφάσεις του κεντρικού κράτους είναι εναντίον της λειτουργικότητας. Σαφώς και είναι. Το κράτος θα παραλύσει μέσα σε λίγους μήνες, αν λάβουμε υπόψη τι εποφθαλμιούν οι Τ/κ ηγέτες και η Άγκυρα.
Το 1964, με τα γεγονότα στην Κύπρο, ο Γεώργιος Παπανδρέου στις 13/3/1964 δήλωσε: «Μία μόνο λύσις του Κυπριακού είναι δυνατή και βιώσιμος. Η εφαρμογή εις την Κύπρον των αρχών της διεθνούς δικαιοσύνης και της αληθούς δημοκρατίας. Αποτελεί πρόκλησιν προς το νεύμα της εποχής (1964…) καθεστώς εις το οποίον η ελάχιστη μειοψηφία του 18% επιβάλλει τας θελήσεις της εις την μεγίστην πλειοψηφία του 80%. Αυτό δεν είναι δημοκρατία. Είναι κατάκτησις. Και ανήκει εις άλλους χρόνους….»
Σήμερα βρισκόμαστε στο 2018, κύριε Νιαζί…
«Ε»