Την Κυριακή το βράδυ δείπνησα σε ένα ταβερνάκι της Καλλιθέας με τον επιχειρηματία Πρόδρομο Εμφιετζόγλου, τον ομότιμο καθηγητή του Παντείου Χρήστο Γιανναρά, τον τ. πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Αντώνη Κουνάδη και άλλους εκλεκτούς φίλους από τον χώρο του πολιτισμού, της ιατρικής, του επιχειρείν.
Από τον Μανώλη Κοττάκη
«δημοκρατία»
Πρώτη φορά βρέθηκα με αυτή την ομήγυρη. Ακουσα τον κύριο Εμφιετζόγλου να επαναλαμβάνει κατά τη διάρκεια της βραδιάς πολλές φορές μια ωραία ελληνική λέξη: «ανάταση». «Πρέπει να αρχίσει η ανάταση» έλεγε και ξανάλεγε, σχεδιάζοντας μια πρωτοβουλία που θα ανακοινώσει σύντομα. Συμφωνήσαμε όλοι με τη διαπίστωσή του.
Αλλά πριν φθάσουμε στην ανάταση, πρέπει να υπερβούμε μια άλλη ελληνική λέξη που σφραγίζει τους καιρούς μας: Την παρακμή. Σε αυτή τη λέξη ήταν αφιερωμένο άλλωστε το τελευταίο ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητή Γιανναρά στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής. Αλλά η υπέρβαση δεν είναι απλώς ζήτημα επιθυμίας ή έκφραση ευχής. Είναι πρωτίστως θέμα αναγνώρισης της πραγματικότητας, θέμα σχεδιασμού, θέμα συγκρότησης κοινωνικού κινήματος για την ανατροπή της και έπειτα όλα τα άλλα. Στην πραγματικότητα όλα είναι θέμα παιδείας. Από εκπαιδεύσεως άρξασθε για την ανατροπή. Για τέτοιο κίνημα ομιλώ, μην πάει ο νους σας στην πολιτική.
Η εκπαίδευση ωστόσο, τόσο ως μορφωτικό σύστημα όσο και ως αξιακός πυλώνας της κοινωνίας μας, έχει πλήρως δια-βρωθεί. Από τη βάση έως στην κορυφή. Τη μέρα που συναντηθήκαμε με τον καθηγητή Γιανναρά, η εφημερίδα που φιλοξενεί τα άρθρα του στην αμέσως επομένη σελίδα από αυτήν που δημοσιευόταν το άρθρο του ομότιμου καθηγητού δημοσίευε ένα άλλο άρθρο, τακτικού καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, ο οποίος επιχειρηματολογούσε σοβαρά υπέρ της παράδοσης νήσων και βραχονησίδων και υπέρ της φινλανδοποίησης της Ελλάδος, κοινώς της δορυφοροποίησής της έναντι της Τουρκίας!
Την ίδια μέρα σε άλλη σελίδα στην ηλεκτρονική έκδοση της ίδιας εφημερίδας δημοσιευόταν άρθρο τέως πολιτικού αρχηγού, ο οποίος μας καλούσε να χαρακτηρίζουμε τα Κατεχόμενα «τουρκοκυπριακή διοίκηση». Δεν χρειάζεται να πας μακριά για να συναντήσεις την παρακμή, λοιπόν. Γράφεις γι’ αυτήν και να την! Πετιέται στην επόμενη σελίδα για να σου βγάλει τη γλώσσα κοροϊδευτικά. Για να σου πει πως δεν μπορείς να τη νικήσεις. Για να σου πει πως είσαι μόνος. Παρατηρώ την αντίδραση της ελληνικής διανόησης σε όλη αυτή την περιπέτεια που ζούμε από το καλοκαίρι με την Τουρκία και δεν παύω να ανακαλύπτω πράγματα.
Τα πανεπιστήμιά μας, το Πάντειο, η Νομική, το Μακεδονίας, το Πελοποννήσου, το Ανοικτό Πανεπιστήμιο (με ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις) έχουν «καταληφθεί» από νεόκοπους καθηγητές γνωστών επιρροών του γνωστού Ιδρύματος Εξωτερικής Πολιτικής, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να δηλητηριάζουν σε καθημερινή βάση τους φοιτητές τους με τις ιδέες του συμβιβασμού. Προχθές μια καθηγήτρια του Ανοικτού Πανεπιστημίου συστήθηκε στους φοιτητές της ως οπαδός της προτεσταντικής ηθικής. Τις προάλλες καθηγητής του ΕΚΠΑ άρχισε το μάθημά του με προπαγάνδα για τη Συμφωνία των Πρεσπών και τις μειονότητες. Η πανεπιστημιακή έδρα δεν εκφράζει προσωπικές απόψεις, όμως. Μη γελιέστε. Είναι συλλογικό το παιχνίδι. Υποστηρίζεται και από το σύγγραμμα.
Συγγράμματα που διανέμονται σε φοιτητές του Παντείου ή του ΕΚΠΑ με αποφάσεις των τμημάτων επιτίθενται συστηματικά σε πρώην πρωθυπουργούς για την πατριωτική στάση τους στα εθνικά θέματα. Αλλοιώνουν τη νεότερη Ιστορία. Προπαγανδίζουν τον «ρεαλισμό». Αλίμονο στον φοιτητή που θα τολμήσει να γράψει στις εξετάσεις κάτι διαφορετικό από το σύγγραμμα της πέμπτης φάλαγγας. Τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Τα κανάλια μας επίσης έχουν γεμίσει από μια γενιά άχρωμων διεθνολόγων «φασόν», καθηγητών ελληνικών ΑΕΙ ή και αποφοίτων τουρκοαμερικανικών ιδιωτικών ΑΕΙ. Λες και υπάρχει εργοστάσιο παραγωγής διεθνολόγων, οι οποίοι, κάθε φορά που η συζήτηση αγγίζει τις ευθύνες των μεγάλων δυνάμεων, στρίβουν διά της θεωρίας. Οι κανονικοί καθηγητές Διεθνούς Δικαίου, οι αναγνωρισμένοι από τη διεθνή κοινότητα, με σαφή γνώση του Δικαίου της Θάλασσας, έχουν εκτοπιστεί από κάθε δημόσιο βήμα. Αναφέρω μόνο για την ιστορία τους καθηγητές μου στη Νομική Σχολή Γιάννη Βαληνάκη και Στέλιο Περράκη. Μιλούν οι νεοσσοί χωρίς παραμικρή γνώση της Νομολογίας της Χάγης και είναι αποκλεισμένοι οι γνώστες που ξέρουν και την τελευταία σκέψη απόφασης του δικαστηρίου.
Όχι τυχαία, βεβαίως. Αποκλείονται διότι δεν είναι προβλέψιμοι. (Το αυτό υπάρχει και σε μερικά κανάλια: Υπάρχει μαύρη λίστα κομμένων δημοσιογράφων, εξίσου μη προβλέψιμων, αντιγραφή πρακτικών της περιόδου 1996-2004.) Αν κατέβουμε επίπεδο εκπαίδευσης και πάμε στη Μέση, όμοιες καταστάσεις θα βρούμε κι εκεί. Τα βιβλία Ιστορίας άρχισαν να διαβρώνονται επί ΣΥΡΙΖΑ και ακόμη να διορθωθούν. Εκπαιδευτικοί σχολείων που έχουν να κάνουν μάθημα πάνω από έναν χρόνο «σαμποτάρουν» την εφαρμογή ψηφισμένων νόμων του ελληνικού Κοινοβουλίου (υπηρεσιακά συμβούλια) δίδοντας το παράδειγμα σεβασμού των νόμων στους μαθητές τους.
Μαθητές πετούν μολότοφ σε πορείες, προκαλούν βλάβες στη δημόσια περιουσία και, όταν συλλαμβάνονται για κακούργημα από την ΕΛ.ΑΣ., βάζουν σε εφαρμογή το σύστημα του καθαγιασμού τους από τα ΜΜΕ και την εκπαιδευτική κοινότητα: «Δεν έκαναν τίποτε τα παιδιά, η Αστυνομία το έστησε» κ.λπ. Η ζημιά που έχει γίνει στη βάση της κοινωνίας και των θεσμών από την αθόρυβη άλωση της εκπαίδευσης από σεσημασμένους εθνομηδενιστές είναι ανυπολόγιστη και βγαίνει στον αφρό τώρα. Την ώρα της κρίσεως. Την ώρα που ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ παρατάσσει τον Στόλο απέναντι στο «Oruc Reis», τα άλλα συστήματα παρατάσσουν τους στρατούς «εξυπηρέτησης» στους συμμάχους. Λέγονται τόσα και τέτοια αδιανόητα πράγματα κάθε μέρα, που μπορεί, ναι, να αγγίζουν τα όρια της μειοδοσίας. Αλλά διά της επαναλήψεως και του μιθριδατισμού ο λαός συνηθίζει και τη μειοδοσία. Μη σας πω ότι τη θεωρεί πλέον «καλό», πλειοδοσία. Πρόκειται για ηθική κατάρρευση.
Το οχυρό πρώτα πέφτει από μέσα και μετά απέξω. Οταν το σχολείο σε διαβρώνει. Οταν το πανεπιστήμιο σε μεταλλάσσει. Οταν η Ακαδημία Αθηνών γηράσκει σιωπούσα. Οταν τα βιβλία και τα συγγράμματα των ΑΕΙ σού λένε ότι είσαι άλλος. Οταν τα ΜΜΕ σε κρατούν στο σκοτάδι. Οταν συγκεκριμένα ΜΜΕ αλώνονται φανερά από τον εχθρό.
Όταν η τηλεόραση, που είναι ένα παράλληλο εκπαιδευτικό σύστημα, αναπτύσσεται ραγδαία με ενσωματωμένες οθόνες στα Ι.Χ. αλλά δεν προάγει τη σκέψη και τον διάλογο (κομμένα τα βραδινά talk shows), τότε μη σας φανεί παράξενο: Θα έρθει μια μέρα που το ερευνητικό θα εισβάλει στο λιμάνι του Καστελόριζου και θα το περιμένει επιτροπή υποδοχής! Ξέρετε με τι ομοιάζει η χώρα; Ομοιάζει με το πατάρι ενός ξενυχτάδικου στον Λίβανο, οι θαμώνες του οποίου ξεφάντωναν πριν από χρόνια χοροπηδώντας.
Μέσα σε τρία δεύτερα το πατάρι κατέρρευσε μη αντέχοντας το βάρος, παίρνοντας μαζί του στο κενό εκατοντάδες κόσμο. Κάπως έτσι φοβάμαι ότι θα «σκάσουμε» μια μέρα. Σε τρία δεύτερα. Χοροπηδάμε ανέμελοι πάνω σε ετοιμόρροπο πατάρι. Μια κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να επανεξετάσει ταχέως εκτός από τους εξοπλισμούς και όλη την κατάσταση στην εκπαίδευση, γιατί εκεί βρίσκεται ο βαρύς οπλισμός μιας συγκροτημένης κοινωνίας: διδάσκοντες, συνδικαλιστές, σχολεία, πανεπιστήμια, βιβλία, συγγράμματα, τα πάντα πρέπει να αξιολογηθούν.
Έχουμε χαλαστεί. Έχουμε γεμίσει «τέρατα». Στη θέση του πρωθυπουργού, με σύμμαχό μου την κοινωνία, θα μιλούσα ανοικτά στους πολίτες μόλις οι συνθήκες το επέτρεπαν: Δεν υπάρχει πιο επείγουσα μεταρρύθμιση από την εκπαιδευτική. Από εκπαιδεύσεως άρξασθε. Και αν η μεταρρύθμιση ποτέ γίνει, τότε ναι, θα εορτάσουμε και την ανάταση. Αλλιώς μην ελπίζουμε. Είμαστε καταδικασμένοι. Το 1821 η μόρφωση οδήγησε στην Επανάσταση και την Ελευθερία. Το 2021 υπάρχει κίνδυνος η άγνοια και η αγραμματοσύνη να οδηγήσουν στον υποχώρηση του Ελληνισμού και στη σκλαβιά. Η γνώση και η πληροφόρηση πρέπει να καταστούν ξανά η μάχη της γενιάς μας. Διότι η πληροφόρηση οδηγεί σε καλές αποφάσεις.