Του Χρυσόστομου Τσιρίδη
Εάν για παράδειγμα την…. “Ιλιάδα” την έγραφε ένας συμβατικός αοιδός
λ.χ ο Φήμιος, και όχι ένας Ποιητής- Δημιουργός, όπως ο Όμηρος.
Στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν (!) βάση σεναρίου για μια ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤΙΑΝΗ κινηματογραφική ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς σε επόμενα σημειώματα.
ΟΜΩΣ: Ο Οραματιστής Έλληνας Ποιητής επέλεξε ΟΧΙ το ΑΦΗΓΗΜΑ ενός πολέμου ή έστω το ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ αυτού του πολέμου, αλλά μια μελέτη της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ με φόντο τον Πόλεμο.
Σε ευθύ λόγο: Ο άνθρωπος και οι επιλογές του μπροστά στις ακραίες προκλήσεις ενός πολέμου.
Η ΟΜΗΡΙΚΗ Ιλιάδα είναι όχι “έργα ηρώων”, αλλά μια ΔΙΑΤΟΜΗ Χαρακτήρων και ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡώΝ (!) που αποκαλύπτουν την ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ των ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΩΝ για την Γέννηση ενός ανθρωπιστικού πολιτισμού.
Δοσμένα βεβαίως όλα αυτά αριστουργηματικά, μέσα από τους κανόνες της Ποιητικής Τέχνης, που “ίδρυσε” ο ιδιοφυής Έλληνας Ποιητής.
Το “τέλος” των δύο Ομηρικών αριστουργημάτων είναι ενδεικτικό.
Η “επιστροφή” ΕΝΟΣ μόνο ανθρώπου, στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ και το λιτό
τέλος με την απέριττη ταφή ΕΝΟΣ μόνο “ήρωα” στην ΙΛΙΑΔΑ, δεν
ανακαλούν παρελθόντα γεγονότα, αλλά ενοποιούν
σκέψεις και συναισθήματα γύρω από ό,τι ονομάζουμε ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ (Ιστορία).
Γιατί:
Το ζητούμενο για τον ρεαλιστικά ανθρωπιστή Όμηρο είναι όχι
η (εύλογη μεν, πλην) μάταιη απλοϊκή ευχολογία για την μη επανάληψη πολέμων, αλλά η ΜΕΤΑ-πολεμική συνείδηση και η προσθήκη μερικών “κλικ” στην ΠΟΙΟΤΗΤΑ της ανθρώπινης σκέψης και ζωής.
Πόσο “ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ” μπορεί να γίνει ο άνθρωπος, ΜΕΤΑ από μια πολεμική τραγωδία.
Σε επόμενα σημειώματα:
Θα επιχειρήσουμε να δούμε πώς θα ήταν η “ΙΛΙΑΔΑ” (τον τίτλο τον κρατάμε υποχρεωτικά, έστω και) χωρίς… Όμηρο. Μια… “Ιλιάδα” εντυπωσιακή μεν, μακράν όμως από του να έχει σχέση με την Ομηρική.