Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό – Τάσος Λειβαδίτης

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ


“Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό” Τάσος Λειβαδίτης

Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης

Ζούμε σε μια εποχή μεγάλων και συγκλονιστικών αλλαγών, που βρίθει από κατακλυσμιαία γεγονότα και αξιομνημόνευτες ανατροπές. Μια εποχή στην οποία οι νέοι άνθρωποι απαιτούν από τους εμπλεκόμενους φορείς στη διαδικασία της κοινωνικοποίησής τους, συναίσθηση ευθύνης, αλήθεια, σύνεση και μέτρο. Καθίσταται προφανές ότι η αγωνία όλων αφορά στο μέλλον αυτής της χώρας ήτοι στη νέα γενιά των πολιτών. Τη γενιά που σήμερα βιώνει την απόσταση ανάμεσα στο νεφελώδες, αντιφατικό και επισφαλές παρόν με το φωτεινό, αισιόδοξο και ασφαλές μέλλον. Τη γενιά που νιώθει ότι κάποιοι, στο όνομα μιας ανεδαφικής κι αδιέξοδης πολιτικής, σφετερίζονται καθημερινά τη ζωή και τα όνειρά της (βλέπεις παραμένει απατηλό όνειρο η εύρεση εργασίας και συνακόλουθα μάταιη προσδοκία η αυριανή σύνταξη). Τη γενιά που λέει όχι με στεντόρεια και δυνατή φωνή στους μεταπράτες των ονείρων της, που γυρίζει τις πλάτες στους ιεροκήρυκες του διχασμού και στους “νεκροθάφτες του έθνους”…

Τη γενιά που αποστρέφει το πρόσωπό της από τους παντός είδους λαϊκιστές, ήτοι όσους δίκην ζηλωτών περιφέρουν ακόμη, με περισσή θρασύτητα και υποκρισία, τον επιδερμικό και επικίνδυνο λόγο τους στην κοινωνία. Τη γενιά που ονειρεύεται μια κοινωνία/πολιτεία έμψυχη και ευαίσθητη συνάμα με γρήγορα αντανακλαστικά, που θα είναι αναβαθμός πολιτισμού με υπόβαθρο την αλήθεια – που βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, που λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, μέσ’ από τα καθάρια νερά της συνείδησης – το δίκαιο και τον ελεύθερο, συνειδητοποιημένο, ενήμερο πολίτη. Τη γενιά που αρνείται να γίνει το πειραματόζωο της εποχής, που απορρίπτει μετά βδελυγμίας την καθεστωτική λογική των υποταγμένων/ακυρωμένων Μ.Μ.Ε., που εμμένουν να παράγουν τις γνωστές «αλήθειες» παράλληλα με τα άθλια τηλεσκουπίδια των ευτελών παραγωγών τους. Το κριτήριο άλλωστε ωριμότητας και υπευθυνότητας ενός πολίτη συνυφαίνεται με την ικανότητά του να μπορεί να εκτιμά το αληθινό στη ζωή του και στο τέλος να επιλέγει το σωστό. Άλλως, να παίρνει μόνος την ευθύνη της απόφασης, προκειμένου ελεύθερα και αβίαστα να ανταποκρίνεται στα παραγγέλματα της ανυπόταχτης συνείδησής του…

Ζητούμενο, συνεπώς, σήμερα είναι η δημιουργία μιας υγιούς κοινωνίας νέων πολιτών ήτοι ενεργών κι όχι πολιτικά αδιάφορων πολιτών με νοοτροπία και ψυχολογία υπηκόων, πρόθυμων να υιοθετήσουν άκριτα οποιοδήποτε υποθετικό σενάριο ή εύπεπτη αλήθεια εκπορεύεται από τα εντεταλμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτό που προέχει σήμερα είναι η ανάγκη να διατηρήσουμε άμεμπτη τη συνείδησή μας, άλλως να σώσουμε κάποιες νησίδες της ελεύθερης σκέψης μας. Γεγονός που δύναται να επιτευχθεί μόνο με σύμμαχο την ισχυρή παιδεία, κι ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα με σαφείς προσανατολισμούς, περιεχόμενο, προβολή και στόχευση στο μέλλον. Αρκεί, φρονώ, στις σημερινές δύσκολες περιστάσεις για την πατρίδα μας, να γίνουν οι πράξεις και το έργο του πολιτικού προσωπικού καθημερινή έμπνευση για την κοινωνία. Να διασώσουν οι ίδιοι την εικόνα τους, δίνοντας με έμπρακτο τρόπο νέα υπόσταση στην έννοια του θεσμικού ρόλου που κατέχουν ήτοι των εκπροσώπων του έθνους. Αρκεί, τέλος, η αλήθεια, να γίνει ξανά η βάση της πολιτικής τάξης της κοινωνίας με αιχμή το πολιτικό ήθος, την πολιτική αρετή και το πολιτικό θάρρος των πρωταγωνιστών της δημόσιας ζωής…

*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός

ΔΗΜΟΦΙΛΗ