Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Πρεσβυτέρου Νικολάου Βαρελά στην Romfea.gr

Πολιορκημένοι και εγκλωβισμένοι πίσω από τα ψηλά τους τοίχη φοβούμενοι έναν σκληρό εχθρό αλλά και έναν ανίκητο αντίπαλο, το λιμό.
Η καθημερινή απώλεια δικών τους προσώπων από την ανέχεια και την εξαθλίωση δεν τους πτόησε.
Εναλλάσονταν ο φόβος και η απελπισία με τον ενθουσιασμό και την υπερηφάνια.
Η υπέρμετρη χαρά τού να αισθάνεσαι ελέυθερος έστω και πίσω από κλειστές θύρες, έστω και με τις φοβερές καθημερινές απώλειες που έιχαν, έστω κι αν λίγα εκατοντάδες μέτρα μακρυά από αυτούς βρισκόταν ένας παντοδύναμος στρατός είναι σχεδόν μια τρέλα μια ωραία τρέλα, που δεν θα μπορούσε να υπάρχει αν δεν αντλούσαν αυτοί οι άνθρωποι δύναμη από την πίστη.
Πίστη στο υπερβατικό αλλά παράλληλα και οικείο. Κάτι δικό τους τόσο δικό τους, που όριζε τη ζωή τους από τα γενοφάσκια τους.
Από την πίστη τους “πιάστηκαν” για να παλέψουν το απάλευτο, να αντέξουν την ταπείνωση και τον εξευτελισμό 400 χρόνια.
Στην πίστη στηρίχτηκαν για να μην ξεχάσουν ποιοι είναι, ποια γλώσσα μιλούν, από ποιους κατάγονται και τι προσδοκούν.
Η έξοδος φάνταζε λύτρωση σχεδόν ηδονή και αυτό έπραξαν. Μιμήθηκαν τους αγίους που τόσα χρόνια τιμούσαν. Εγραψαν το δικό τους συναξάρι με τα πιο χρυσά γράμματα στην νεότερη Ιστορία.
Με αυτή τους την πράξη που για τους ορθολογιστές φάνταζε ως σαλότητα, για τους ίδιους ήταν “κραυγή” ελευθερίας και βαθιάς πίστης.
Ταυτίστηκαν με τα Πάθη του Χριστού, με τον σπαραγμό της Παναγίας, με την απόγνωση και τον φόβο των αποστόλων πριν την Ανάσταση, αλλά και με την προσμονή του ληστή για τον Παράδεισο, την ευγνομωσύνη προς τον Κύριο των αδελφών του αναστημένου Λαζαρου και την χαρά των μυροφόρων όταν αντίκρυσαν τον κενό τάφο.
Η ζωή μπορεί να “τρέχει” ο κόσμος να αλλάζει, αλλά πολλές φορές κάνει κύκλους όπως και “σήμερα”. Μοιάζει να επαναλαμβάνεται το ίδιο σχεδόν σενάριο.
Απομωνομένοι και εγκλωβισμένοι τώρα και εμείς από έναν “αόρατο” εχθρό. Εκούσιος εγκλεισμός αυτή τη φορά για να αποφύγουμε έναν άλλο ανίκητο αντίπαλο, τον λοιμό αυτή τη φορά.
Καλούμαστε να μιμηθούμε τους αγίους μας, τους μάρτυρές μας, τους ομολογητές μας, τους “ελεύθερους πολιορκημένους” που και εφέτος εν μέσω πανδημίας μνημονεύουμε και εορτάζουμε χωρίς παρελάσεις χωρίς τιμητικά στέφανα, δίχως τυμπανοκρουσίες αλλά με την βαθιά πεποίθηση ότι θα γίνουν οδοδείκτες πνευματικής και εθνικής ανάτασης.
Αυτό θα επιτευχθεί αν συνταχθούμε όλοι μας με μία καρδιά και με μία συνείδηση στον αγώνα που καλούμαστε να δώσουμε ως σύγχρονοι “ελεύθεροι πολιορκημένοι” με μοναδικά μας όπλα, την ευθύνη έναντι των συνανθρώπων μας, στην εμπιστοσύνη στους ειδικούς και φυσικά και πάνω απ’ όλους και όλα στην βαθιά και με ταπείνωση προσευχή στον ελεήμονα Θεό μας.
Πιστέψτε με αν ακολουθήσουμε αυτές τις εκ βάθους και πόνου ψυχής παραινέσεις μου, όχι μόνο θα έρθει και η πολυπόθητη έξοδο μας, αλλά θα είναι και λουσμένη από το αναστάσιμο Φως και ποιος ξέρει ίσως ως ανθρωπότητα γράψουμε το δικό μας προσωπικό συναξάρι. Ας αφήσω τον ποιητή μας να έχει τον τελευταίο λόγο:
“Είναι προσωποποιημένη η Πατρίδα, η Μεγάλη Μητέρα, θεάνθρωπη, ώστε να αισθάνεται όλα τα παθήματα, και καθαρίζοντάς τα εις τη μεγάλη ψυχή της να αναπνέει την Παράδεισο·
Πολλές πληγές κι εγλύκαναν γιατ’ έσταξ’ αγιομύρος.
Μένει άγρυπνη μέρα και νύχτα, καρτερώντας το τέλος του αγώνος· δεν τα φοβάται τα παιδιά της μη δειλιάσουν· εις τα μάτια της είναι φανερά τα πλέον απόκρυφα της ψυχής τους”
{Απόσπασμα από “ Ελεύθερους Πολιορκημένους” του Διονύσιου Σολωμού}
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !