Ερμηνεία ηρωικών φράσεων/λέξεων της ελληνικής ιστορίας: ΑΕΡΑ

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Πριν από το 1900 ο ελληνικός στρατός χρησιμοποιούσε τις αρχαίες ιαχές αλαλά ή αλαλαί ή ελελεύ ή το εξευρωπαϊσμένο χιπ, χιπ, ουρρά (hip, hip, hurrah), μιας και οι περισσότεροι αξιωματικοί του στρατού μας είχαν εκπαιδευτεί στα στρατόπεδα της Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας.

Η αρχαία ιαχή αλαλά προήλθε από τη μυθική κόρη του Πολέμου, την Αλαλά. Από κει προήλθαν οι λέξεις αλαλαγή, αλάλαγμα και το ρήμα αλαλάζω.
Για την ιαχή «Αέρα- Αέρα» υπάρχουν δύο απόψεις. Όπως γράφει ο Γιώργος Δαμιανός (“24 γράμματα”) πρωτοακούστηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1908, στο 2ο τάγμα της Κρητικής Πολιτοφυλακής. Χρησιμοποιήθηκε σε μία εκπαιδευτική πορεία από κάποιον στρατιώτη κατά την διάρκεια ανεμοστροβίλου και το επανέλαβαν, ως αστείο, οι υπόλοιποι. Το “αστείο” αυτό διαδόθηκε σιγά-σιγά, και έτσι κάθε φορά που το τάγμα συντασσόταν ή διαλυόταν οι φαντάροι φώναζαν αυτήν την κραυγή.
Κατά μια άλλη εκδοχή (εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) στους Βαλκανικούς πολέμους ένας κατώτερος βαθμοφόρος, μετά από ένα μικρό κάζο που έπαθε σε μια συμπλοκή, έλεγε στους στρατιώτες του: «Παιδιά, ο πόλεμος είναι ένας αέρας!… Ο κίνδυνος θέλει αέρα!… Για να τα βγάλουμε πέρα, φροντίστε να τον έχετε αυτόν τον αέρα!». Στην επόμενη λοιπόν μάχη, όταν οι στρατιώτες αντελήφθησαν τον αξιωματικό αυτόν κολλημένο σ’ έναν βράχο, του φώναζαν: «Αέρααα!».
Η πολεμική ιαχή «αέρα» επισημοποιήθηκε κατά τον ελληνοιταλικό πόλεμο και σ΄ αυτό συνέβαλαν, άθελα τους, οι Ιταλοί. Ο Ιταλικός στρατός χρησιμοποιούσε την ιαχή : «eja (προφ: εγιά), eja, eja, alala». Ήταν μία ιαχή που είχε καθιερώσει ο ποιητής Gabriele d Annunzio στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αύγουστος του 1917).
Ο ίδιος ο ποιητής αναφέρει ότι την επέβαλε στους αεροπόρους του (ήταν διοικητής αεροπορικού σμήνους) λέγοντας: «είναι καιρός να καταργήσουμε αυτό τον βαρβαρικό ήχο (εννοούσε το: Hip! Hip! Hip! hurrah) και στη θέση του να βάλουμε το alala με το οποίο ο Αχιλλέας παρακινούσε τα άλογα του και το Λατινικό επιφώνημα eja». Η ηχητική ομοιότητα (με την επανάληψη των φωνηέντων -α- και -ε-) έφερε στο μυαλό των Ελλήνων την κρητική ζητωκραυγή και ανταπέδωσαν με την λέξη αέρα.
Η ιαχή αέρα έχει τον ίδιο αριθμό συλλαβών με το αλαλά (δεν αλλάζει ο ρυθμός) και περιλάμβανει το -α- και το -ε-, που προφέρονται εύκολα, όταν τρέχουν οι στρατιώτες.
rodiaki

ΔΗΜΟΦΙΛΗ