Η Νεοφιλελεύθερη Πολυπολιτισμική Απάτη – Μερικές Σκέψεις

Βασίλης Δημ. Χασιώτης

1. Ο «Πολυπολιτισμός», όπως τρεχόντως μας σερβίρεται, είναι «κάτι» το ρευστό, σαν τον αέρα ή σαν τα υγρά, θα το έλεγα μάλλον «κάτι» σαν σούπα. Βεβαίως, υπάρχουν σούπες και σούπες. Οποιαδήποτε ανάμειξη διάφορων υλικών διαλυμένων σε υγρή μορφή, αποτελεί σούπα. Υπάρχουν όμως σούπες που τρώγονται και σούπες που δεν τρώγονται με τίποτα. Ο «Πολυπολιτισμός», ανήκει στη τελευταία κατηγορία. Πρώτα απ΄ όλα, είναι μια σούπα με «υλικά» τα οποία συλλέγονται από άλλα πολιτισμικά πρότυπα, με κριτήριο να ικανοποιούν τη «γεύση» όχι του «πελάτη» μα του «πωλητή». Δεύτερον, η «σούπα» αυτή παράγεται σε ειδικά «μαγειρεία», από ειδικούς «μάγειρες». Τρίτον, υπάρχει γνώση πως το «έδεσμα» δεν συνάδει προς τα γούστα της μεγάλης πλειοψηφίας των «καταναλωτών», όμως, πεπεισμένοι πως ένα καλό μάρκετινγκ είναι εκείνο που μπορεί να πουλήσει ψυγείο σε ένα Εσκιμώο, χρησιμοποιούν όλα τα μείγματα στρατηγικών της επιστήμης του μάρκετινγκ, της διαφήμισης και των δημοσίων σχέσεων, από τον καθορισμό των αναγκαίων «καναλιών διανομής» και τον εντοπισμό «πελατών στόχων» (που στη συνέχεια μπορεί να χρησιμέψουν και οι ίδιοι ως νέα «κανάλια» προώθησης του προϊόντος), έως ζητήματα χρηματοδότησης του όλου εγχειρήματος, στρατολόγησης «διαμορφωτών γνώμης», κ.λπ. προκειμένου να προωθήσουν επιτυχώς το «προϊόν» τους.
2. Ο «Πολυπολιτισμός», (αυτός που εκδηλώνεται εντός της Νεοφιλελεύθερης Τάξης Πραγμάτων), ας το ξανατονίσουμε, αποτελεί την «πολιτισμική» διάσταση της Νεοφιλελεύθερης Αθλιότητας, ώστε να καλύψει, όπως ένα άρωμα, την έντονη λιποθυμική δυσωδία που αποπνέει. Προς αυτή τη κατεύθυνση, όποιο επιχείρημα της επιστήμης της προπαγάνδας μπορεί να επιστρατευθεί επιστρατεύεται, ακόμα και η προβολή τέτοιων ουμανιστικών αξιών που γενικώς βρίσκονται όχι μονάχα εκτός των Νεοφιλελεύθερων πιστεύω, μα θα αποτελέσουν και τους πρώτους στόχους που θα πρέπει να εξαλειφθούν αν ποτέ το Βασίλειο του Νεοφιλελευθερισμού εγκαθιδρυθεί πλήρως (ή και σχεδόν πλήρως). Άλλωστε, τούτη τη πραγματικότητα τη βιώνουμε σχεδόν συνεχώς. Εδώ στην Ελλάδα, πήραμε μια όσμωση του τι σημαίνει Νεοφιλελεύθερη Αθλιότητα, τα τελευταία δέκα χρόνια. Τώρα το γιατί και πώς τυχαίνει τεράστια εγκλήματα που έγιναν και συνεχίζονται να γίνονται σε βάρος λαών, από τους «διεθνείς διανομείς» της Νεοφιλελεύθερης Αθλιότητας, είτε αχνά να διαδίδονται ως ειδήσεις στον υπόλοιπο κόσμο, είτε παραποιημένα είτε και καθόλου, αυτό, μπορεί κανείς να το προσεγγίσει διττώς : (α) ότι αυτό γίνεται τυχαίως κατά τρόπο συνεχώς επαναλαμβανόμενο, (β) ότι υπάρχει μια «αόρατος χειρ» (μπορεί δε αυτή η «χειρ» να μην είναι μια, αλλά, και μάλλον αυτό ισχύει, μια «συνισταμένη χειρών») η οποία εν είδει μαέστρου με την μπαγκέτα της συντονίζει μια πολυμελή ορχήστρα, έτσι ώστε να υπάρχουν οι λιγότερες δυνατές «παραφωνίες» εντός του Νεοφιλελεύθερου «κονσέρτου», όπως αυτό έχει «συντεθεί» από αυτή την «αόρατη χείρα». Βεβαίως, αυτή η τελευταία εκδοχή, «μυρίζει» συνωμοσιολογία, και, σε κάθε περίπτωση, δεν αρμόζει σε «σοβαρούς ανθρώπους», να «ξεπέφτουν» σε τέτοιες θεωρίες. Άλλωστε, δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο, πως όλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται όχι στα παρασκήνια μα στο προσκήνιο, όχι στη σκιά ή στο σκότος μα στο φως; Και για να μην πλατειάσω πολύ με διεθνείς αναφορές, μένοντας εδώ στην Ελλάδα, υπάρχει έστω και ένας «σοβαρός» άνθρωπος που να πιστεύει πως αποφάσεις που καθόρισαν με (και σε) δραματικό βαθμό όχι μονάχα το παρόν μα και το μέλλον της Χώρας και του Ελληνικού Λαού, λήφθηκαν τάχατες σε κέντρα που ούτε στο προσκήνιο βρίσκονταν ούτε υπό το φως του ηλίου (ή έστω μιας ηλεκτρικής λάμπας);
3. Ο Νεοφιλελευθερισμός, συναντά στην προσπάθειά του εγκαθίδρυσης του «Πολυπολιτισμικού» του προτύπου, τις κεντρομόλες δυνάμεις που αναπτύσσονται σε κάθε προσπάθεια απομάκρυνσης από ένα δεδομένο πολιτισμικό status quo, και που είναι ισχυρότερες από τις φυγόκεντρες που επιχειρούν αυτή την απόδραση, λόγω απουσίας ισχυρών πολιτισμικών καταλυτών (εντός του «Πολυπολιτισμικού» προτύπου -αυτή η τελευταία λέξη θα δηλώνει πάντα το «πρότυπο-σούπα» όταν αναφέρεται στον «Πολυπολιτισμό») που θα ήταν δυνατό να αδυνατίσουν την ισχυρή δομή των υφιστάμενων πολιτισμικών προτύπων. Εδώ δεν αρκεί να δημιουργήσεις ένα μίγμα στο οποίο όλα τα ετερόκλητα και ετερόδοξα πολιτισμικά στοιχεία θα μπορούν να διατηρούν τις πεποιθήσεις τους, διότι εν τοιαύτη περιπτώσει τίποτα το νέο δεν παράγεις, απλώς ανακατεύεις μεταξύ τους ήδη υφιστάμενα στοιχεία, μα πρέπει να γίνει μια χημική ένωση, το προϊόν της οποίες, δεν θα έχει καμία σχέση με τις ιδιότητες των στοιχείων που θα «αντιδράσουν» μεταξύ τους. Βεβαίως εδώ μπορεί να αντιταχθεί το επιχείρημα πως στη μακρά πορεία της Ανθρωπότητας, η Ιστορία αποδεικνύει ότι σε όλα τα πολιτισμικά πρότυπα τελικώς, άλλες μεν πτυχές τους εξαφανίστηκαν, άλλες μεταλλάχτηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό, νέες εμφανίστηκαν, κ.λπ. Αυτό είναι πολύ σωστό. Μονάχα που εδώ επιχειρείται η προσέγγιση του πολιτισμικού γίγνεσθαι στον σχετικά εγγύς Ιστορικό Χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίου άλλα μεν πολιτισμικά πρότυπα μεταλλάχτηκαν, άλλα όμως παρέμειναν σχετικά αναλλοίωτα τουλάχιστον στο επίπεδο των πυρηνικών τους αξιών και αρχών, όπως π.χ., τέτοιες αξίες που έχουν να κάνουν με το Δίκαιο, την Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια, και με τέτοιες αρχές οργάνωσης της Κοινωνίας όπως η Δημοκρατία, ή με κάποιους θεμελιώδεις κοινωνικούς θεσμούς όπως η οικογένεια, κ.λπ., αξίες και αρχές που ασφαλώς δεν διατηρήθηκαν χωρίς έντονες διακυμάνσεις, οι οποίες ενίοτε τις έφερναν κοντά στα όρια του αφανισμού τους.
4. Η ελεύθερη βούληση ως παράγων της ατομικής πολιτισμικής ένταξης σε ένα ή περισσότερα Πολιτισμικά Πρότυπα, αποτελεί για μας μια θεμελιώδη πεποίθηση. Το κάθε πολιτισμικό πρότυπο, θάπρεπε να είναι ένα σύνολο ελευθέρων βουλήσεων και πεποιθήσεων, στο οποίο τα μέλη του συνόλου, αισθάνονται τον μικρότερο δυνατό καταναγκασμό ο οποίος όμως σε καμία περίπτωση δεν παύει κι αυτός να αποτελεί προϊόν ελευθέρας βουλήσεως, ως ενός είδους αποδεκτού και δικαίου αντιτίμου για τη συμμετοχή στο συγκεκριμένο πολιτισμικό πρότυπο, με ό,τι και όποιους αυτό εκφράζει. Όταν στην ελεύθερη βούληση και στις πεποιθήσεις των μελών επιδιώκεται να επιβληθούν βιαίως βουλήσεις και πεποιθήσεις οι οποίες βρίσκονται σε εμφανή αναντιστοιχία προς τις αντίστοιχες του πολιτισμικού προτύπου, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί κατά τα ανωτέρω στη βάση των ελεύθερων βουλήσεων και πεποιθήσεων, τότε, μεταξύ των εκφραστών του προτύπου αυτού και της δύναμης που επιχειρεί να επιβάλλει τη δική της βούληση και τις δικές της απόψεις, ξένες προς τις ανωτέρω, αναφύονται όλα εκείνα τα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά που εμφανίζονται όταν μια δύναμη επιχειρεί να επιβληθεί σε μια άλλη με προφανή σκοπό να την αποδυναμώσει ή και εξαφανίσει, με τη μορφή και ένταση της σύγκρουσης να εξαρτάται από τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά της επιτιθέμενης δύναμης. Όσο δε ισχυρότερες είναι οι εξωτερικές πιέσεις που δέχεται ο πολιτισμικός πυρήνας ενός πολιτισμικού προτύπου τόσο ισχυρότερες είναι οι δυνάμεις αντίδρασης που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του προτύπου αυτού. Το ότι οι πολιτισμικές αντιθέσεις από την πιο ήπια εκδήλωσή τους έως και την πιο έντονη συγκρουσιακή του εκδήλωση, αποτελούν το πλέον μακρόχρονο επίμονο φαινόμενο στο παγκόσμιο ιστορικό γίγνεσθαι, (εντός του οποίου ή στα πλαίσια του οποίου αναδεικνύονται και άλλα φαινόμενα, όπως π.χ., διάφοροι πόλεμοι και συγκρούσεις), το γεγονός αυτό πρέπει να λέει κάτι έως πολλά. Δείχνει το ποιες είναι οι κυρίαρχες δυνάμεις που επηρεάζουν το περιεχόμενο μα και καθορίζουν τις εξελίξεις σ’ αυτό το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Οι άνω «συγκρούσεις», δεν θα πρέπει να οδηγούν σε παρανοήσεις ως προς το ζήτημα της ενότητας των πολιτισμικών προτύπων. Κάποιοι μπορούν να συγκρούονται με άλλους συνανθρώπους τους για έναν ή περισσότερους λόγους, όντας και τα δυο αντιμαχόμενα μέρη, μέλη του ίδιου πολιτισμικού προτύπου, λ.χ., για λόγους οικονομικούς, εμπορικούς, επαγγελματικούς, πολιτικούς στα πλαίσια του αναφυόμενου στα πεδία αυτά ανταγωνισμού. Ακόμα, μπορούν να συγκρούονται για λόγους που έχουν να κάνουν με τις πάντοτε παρούσες σε όλα τα πολιτισμικά πρότυπα διαφορετικές ερμηνείες των ίδιων των Αξιών και Αρχών του, για θέματα εκπροσώπησης του Πολιτισμικού Προτύπου, κ.λπ. Πράγματι, δεν θα βρούμε ούτε ένα Πολιτισμικό Πρότυπο, απαλλαγμένο από τέτοιου είδους συγκρούσεις. Βεβαίως, υπάρχουν και εκείνες οι συγκρούσεις, οι οποίες ενίοτε έχουν καταλυτική ψυχολογική ή/και κοινωνική ή/και ιδεολογική ή/και πολιτική επίπτωση, στα άτομα εκείνα, τα οποία έχουν εξίσου ασπασθεί πολιτισμικά στοιχεία μεταξύ δύο διαφορετικών πολιτισμικών προτύπων. Αν για κάποιο λόγο τα δύο αυτά πρότυπα για κάποιο λόγο συγκρουστούν μεταξύ τους και θα είναι, στα πλαίσια αυτής της σύγκρουσης, όχι απλά ένα συνειδησιακό ζήτημα για το κατά πού θα γύρει και με ποια επιχειρηματολογία η συνείδησή του ανθρώπου που τυχαίνει να είναι «ισομερώς» ενταγμένος και στα δύο πρότυπα, μα, ίσως να του απαιτηθεί η ενεργή συμμετοχή τους στον αγώνα του ενός Προτύπου (εδώ μπορούμε να γενικεύσουμε το ζήτημα) εναντίον του άλλου, τότε είναι φανερό, πως σε μια εποχή όπου ακόμα το «ιδεώδες» της Σύγκλισης των Πολιτισμικών Προτύπων, δεν έχει συμφωνηθεί ούτε ως προς την πρώτη πρόταση που θα ακολουθεί τον τίτλο του, αυτός ο άνθρωπος θα έχει σοβαρό υπαρξιακό πρόβλημα (φεύγω από το φιλοσοφικό του σκέλος και πάω στο απολύτως υλικό).
5. Τα πολιτιστικά πρότυπα, είναι ζώντες οργανισμοί, και συνεπώς, δεν νοούνται ως κλειστά πολιτισμικά πρότυπα. Δεν απειλούνται μονάχα από άλλα πολιτισμικά πρότυπα, μα και μπορούν να ωφεληθούν από αυτά, χωρίς να χάσουν την δική τους ιδιαιτερότητα, μα και χωρίς να φοβηθούν την αλλαγή αν διαπιστώνεται πως αυτή η αλλαγή τελικώς αποδεικνύεται ωφέλιμη. Ο φόβος της απειλής, δεν επιτρέπεται να επικρατήσει και να οδηγήσει ένα πολιτισμικό πρότυπο στην αυτοαπομόνωσή του, που μαθηματικά θα σημάνει και την σταδιακή του εξαφάνιση. Το ότι, την ίδια στιγμή, κάθε θετική αλλαγή που προτείνεται, ακριβώς διότι μιλάμε για κάτι που δεν το έχουμε βιώσει ξανά, γεννά συναισθήματα επιφυλακτικότητας ή και απόρριψής της στο όνομα της μη διακινδύνευσης ενός status στο οποίο τουλάχιστον έχουμε εθιστεί να ζούμε με όλα τα καλά και τα στραβά του, αυτό είναι γνωστό. Αλλαγή (μιλάμε πάντα για θετική αλλαγή), και μάλιστα σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με πολιτισμικά πρότυπα, ακόμα και με εκείνα τα στοιχεία τους που κείνται έξω των πυρηνικών τους πεποιθήσεων, που αποτυγχάνει να διαχυθεί στο σώμα της Κοινωνίας και του Λαού, δεν έχει ελπίδα μακροημέρευσης ακόμα και αν πρόσκαιρα φανεί να επιτυγχάνει. Ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος προώθησης τέτοιων (θετικών) μεταβολών, είναι αυτή να επιχειρηθεί να προωθηθεί, όχι στη λογική της αποδοχής, μα της σταδιακής δοκιμής από το ίδιο το σώμα της Κοινωνίας, και πάντα σε «ποσότητες» που δεν θα υποκρύπτουν πρόθεση βίαιης επιβολής τους και εξαπάτησης, και να αφεθεί στο ίδιο αυτό σώμα της Κοινωνίας, να συντελεστούν ελεύθερα όλες οι «μίξεις» ή «ενώσεις» που θα συμβούν στα πλαίσια της βίωσης των νέων στοιχείων. Αν η «δοκιμή» αποτύχει, τότε το «πείραμα» σταματά εκεί, διότι η συνέχισή του είναι βέβαιο πως θα φέρει εντελώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Σε ό,τι αφορά τη σχέση των αμέσως ανωτέρω διαπιστώσεων με την Πολυπολιτισμική Νεοφιλελεύθερη Σούπα, είναι ότι αυτή η τελευταία, δίνεται ως ένα είδος πικρού φαρμάκου υποχρεωτικώς χορηγούμενο σε ολάκερη την Ανθρωπότητα, απλώς και μόνο διότι η τελευταία δεν μπορεί να αντιληφθεί τις «αρετές» της Νεοφιλελεύθερης Αγοραίας Τάξης Πραγμάτων, τόσο Αγοραίας, ώστε ακόμα και οι ίδιες οι Ψυχές των Ανθρώπων να έχουν κι αυτές ένα «αγοραίο» αντίτιμο, που αντανακλάται στο αντίτιμο που ο Νεοφιλελευθερισμός καθορίζει για το ίδιο του Περιεχόμενο της Ζωής του Ανθρώπου. Η πλέον θεμελιώδης πεποίθηση που κυριαρχεί εντός ενός πολιτισμικού πυρήνα, είναι η συνειδητή πεποίθηση του Ανθρώπου για το περιεχόμενο που δίνει στην ίδια του τη Ζωή, στο σήμερα και προοπτικά, μια πεποίθηση που συγκροτείται, με βάση το τι και γιατί την διαμόρφωσε ως τέτοια σήμερα και πώς θα έπρεπε να ήταν. Αυτή η «συνειδητή πεποίθηση», δεν βρίσκεται πάντα στον αφρό των γεγονότων, αλλά βρίσκεται κρυμμένη μέσα στο υποσυνείδητο εξ ου και η δυσκολία ανίχνευσης της ίδιας της πεποίθησης.
6. Οι πολιτισμοί είναι συστήματα με διαφορετικό εύρος αλλά και είδος ανοικτότητας, όμως, μπορούμε να πούμε σχεδόν με βεβαιότητα πως τα πολιτισμικά εκείνα στοιχεία που συγκροτούν τον πυρήνα τους, συγκροτούν ένα ισχυρό κλειστό σύνολο που περιέχει το ίδιο το πολιτισμικό DNA, η κατάρρευση του οποίου θα σήμαινε την κατάρρευση του ίδιου του πολιτισμικού προτύπου. Η άλωση αυτού το πυρήνα αποτελεί και το τελικό στόχο κάθε εχθρού του Προτύπου στον οποίο ανήκει αυτός ο πυρήνας. Αυτό το πολιτισμικό DNA καθορίζει τους όρους και προϋποθέσεις επικοινωνίας του κάθε πολιτισμικού προτύπου με τα υπόλοιπα, αυτό θα κρίνει το είδος και την έκταση των ξένων πολιτισμικών στοιχείων που θα τους επιτραπεί ή όχι, και σε ποιο βαθμό και ποιους όρους, να συνυπάρχουν με τα δικά του πολιτισμικά πρότυπα, μέσα σ’ αυτό το πολιτισμικό DNA εξυφαίνονται όλες οι στρατηγικές, τακτικές και πολιτικές οι οποίες όχι μόνο κατατείνουν στο να διατηρούν σε καλή κατάσταση την υγεία των πολιτισμικών του στοιχείων, μα, επίσης, εκεί εξυφαίνονται και οι στρατηγικές, τακτικές και πολιτικές του υπαρκτού ανταγωνισμού μεταξύ των πολιτισμικών προτύπων, ένας ανταγωνισμός που διαβαθμίζεται ανάμεσα στην ειρηνική ανοχή του ενός προτύπου με τα άλλα και της βίαιης σύγκρουσής τους, εκεί εξυφαίνονται επίσης οι πολιτισμικές συμμαχίες που μπορούν να συγκροτηθούν μεταξύ διαφόρων πολιτισμικών προτύπων, στη περίπτωση αντιμετώπισης κοινών εχθρών, κ.λπ.
7. Ο Πολυπολιτισμός είναι ένα στείρο κατασκεύασμα, ανίκανο και να γονιμοποιηθεί και να γονιμοποιήσει εξόν (από, και) εκείνα τα στοιχεία που τρέφουν την Νεοφιλελεύθερη Αθλιότητα. Η Ιστορία είναι πλήρης παραδειγμάτων Ολοκληρωτισμών στα οποία κάθε έννοια Δικαιοσύνης και Δημοκρατίας καταργήθηκε εν ονόματι πολιτισμικών προτύπων που τα Καθεστώτα αυτά επιδίωξαν να επιβάλλουν και κάποια απ’ αυτά κατόρθωσαν να επιβάλλουν, άλλα για περισσότερο και άλλα για λιγότερο χρόνο, πολιτιστικά πρότυπα που φιλοδοξούσαν να καταστούν παγκόσμια εξαφανίζοντας όλα τα υπόλοιπα. Κάπου εδώ βρισκόμαστε με το Νεοφιλελεύθερο Πολυπολιτισμικό πείραμα : στη φάση του οργασμού του. Ο Πολιτισμικός Φρανγκεστάιν του Νεοφιλελεύθερου Πολυπολιτισμού είτε θα αποσυντεθεί στα εξ ων συνετέθη, είτε θα καταστεί τόσο ανεξέλεγκτος, ώστε, όπως στο παρελθόν, η Ανθρωπότητα θα χρειαστεί να συσπειρωθεί γι’ ακόμα μια φορά για να αντιμετωπίσει την κυριαρχία της Αθλιότητας.
8. Η Πολυπολιτισμική στειρότητα, χαρακτηριστικό επίσης και των πάσης φύσεως και παντός χρώματος ιδεοληψιών που συμμαχούν επί της ουσίας στο πολυπολιτισμικό εγχείρημα του Νεοφιλελευθερισμού, με τον βίαιο τρόπο που επιχειρείται, τον κάνει να μην αντιλαμβάνεται επίσης πως ένα οποιοδήποτε πολιτιστικό πρότυπο οφείλει την σκληρότητα και ανθεκτικότητά του στο γεγονός ότι είναι βαθιά και γερά ριζωμένο στην ίδια τη ψυχή των ανθρώπων και πως σε μεγάλο βαθμό δεν συνιστά μια απλή καταγραφή απόψεων, ουδέ καν πεποιθήσεων, μα, οι πυρηνικές του αρχές είναι αξιωματικές και δογματικές, εξ ου και το γεγονός πως οι πολιτισμικές αλλαγές χρονικά συγκρίνονται με τον Ιστορικό Χρόνο πάρα με τον βιολογικό χρόνο του ανθρώπου, ακριβώς διότι μπορείς σχετικά εύκολα να αλλάξεις απόψεις, γνώμες, όχι όμως και τις αξιωματικές ή δογματικές πεποιθήσεις σου. Όταν αυτή η πραγματικότητα αγνοείται, τότε αγνοούνται τα πάντα σχετικά με το ζήτημα αυτό. Απλώς, όποιος επιχειρεί να υποχρεώσει κάποιον να αλλάξει η και τροποποιήσει το πολιτισμικό του πρότυπο βίαια, τότε με μαθηματική βεβαιότητα η σύγκρουση μαζί του θα είναι αναπόφευκτη και τόσο πιο μεγάλη όσο πιο μεγάλη θα είναι η προσπάθεια αλλαγής του πολιτισμικού του προτύπου, εκτός εάν, ο ίδιος, εκουσίως, αλλά όντως εκουσίως, ευρισκόμενος για διάφορους λόγους σε φάση αμφισβήτησης του πολιτισμικού του προτύπου, αναζητά μια νέα πολιτισμική στέγη, την οποία και με ενδιαφέρον θα συζητήσει με τον καθένα που θα ενδιαφερθεί να του τη προσφέρει ή ο ίδιος εντοπίσει.
9. Ο Νεοφιλελεύθερης έμπνευσης και σχεδίασης Πολυπολιτισμός αυτό που επιχειρεί είναι να επιβάλλει τις απόψεις μιας ισχνής μειοψηφίας που δέχεται την ιδεολογία του, με τρόπο βίαιο, αγνοώντας την πραγματικότητα που λέει πως η Ανθρωπότητα απέχει πολύ από το να είναι έτοιμη να αποδεχτεί την κατάρρευση των πολιτισμικών προτύπων εντός των οποίων εντάσσεται τόσο κατά μεγάλες πολιτισμικές ενότητες όσο και τα εθνικά πρότυπα, εν ονόματι ενός πολιτισμικού προτύπου που δεν συγκροτήθηκε ως προς τις αξίες και το περιεχόμενό του γενικότερα μέσω μιας φυσιολογικής και αποδεκτής μεθόδου γονιμοποίησής του, μα μας προέκυψε ως τέκνο ενός πειραματικού σωλήνα ιδεοληπτικών ανθρώπων, οι οποίοι θέλοντας να παίξουν το ρόλο του Θεού και να δημιουργήσουν ένα νέο τύπο ανθρώπου καθ’ εικόνα και ομοίωσή τους, τελικώς παρήγαγαν ένα πολιτισμικό Φρανγκεστάιν, που μονάχα τρόμο προκαλεί σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, σε κάθε άνθρωπο που αρνείται να αποδεχτεί ως φυσιολογικό την κάθε εκτροπή από την ιδεοληψία τους. Βεβαίως τέτοιους πολιτισμικούς Φρανγκεστάιν δεν χρειάζεται να κουραστεί πολύ να τους εντοπίσει κανείς.
10. Η αντίληψη ότι μπορείς να επιβάλεις, καταργήσεις ή τροποποιήσεις πολιτισμικά πρότυπα, τις βεβαιότητες, προσδοκίες, ανησυχίες ή φόβους που περικλείουν, όποιο κι αν είναι το περιεχόμενο αυτών των αβεβαιοτήτων και βεβαιοτήτων, είναι, για να το πω όσο πιο ήπια μπορώ, βλακώδης. Κι ούτε ποτέ, με τα νυν ισχύοντα, θα μπορέσεις να ανακαλύψεις τις ασύλληπτες δυνάμεις που κρύβονται στο 1% (η κι ακόμα λιγότερο) του 1% του κυτταρικού πυρήνα (του καθενός απ’ τα τρισεκατομμύρια ατόμων που συγκροτούν τον ανθρώπινο εγκέφαλο), που σαν άλλες μαύρες τρύπες εξαφανίζουν κι απ’ αυτόν τον γνωστό μας υλικό κόσμο ο,τιδήποτε βρεθεί εντός του πεδίου της βαρυτικής τους δύναμης. Κι αυτά τα κύτταρα κι αυτοί οι πυρήνες, καθόλου δεν διαφοροποιούνται ως προς την βιολογική τεχνοδομή και τη βιολογική μηχανική τους ανάμεσα στους ανθρώπους διαφορετικών φύλων, φύλων, εθνών, τόπου καταγωγής τους. Λογικά μια ίδια μηχανική και κοινοί νόμοι λειτουργίας ενός «μηχανισμού», θάπρεπε να παράγουν και το αυτό αποτέλεσμα σε όλα τα επίπεδα. Κι όμως, αυτό δεν συμβαίνει. Είναι η ίδια η επιστήμη (π.χ., ψυχολογία των λαών, γενετική, κ.λπ.) που έρχεται να επιβεβαιώσει την απλή παρατήρηση πως υπάρχει κάτι πέρα από τους νόμους που ερμηνεύουν τα φυσικά φαινόμενα, κάτι το οποίο δημιουργεί τις ατομικές πεποιθήσεις, μα και τις διαφοροποιεί. Μπορεί σε μηχανικό επίπεδο όλοι οι άνθρωποι να λειτουργούν πανομοιότυπα, βιολογικά να λειτουργούν δρώντας και αντιδρώντας το ίδιο στα ίδια ερεθίσματα, όμως, στο επίπεδο της ερμηνείας (κυρίως) των μη φυσικών φαινομένων και ιδίως στο επίπεδο της ερμηνείας του κόσμου μέσα στον οποίο ζουν και με τον οποίο αλληλοεπιδρούν σε όλα τα επίπεδα, το κοινωνικό, ιδεολογικό, πολιτικό, γνωστικό, κ.λπ., ούτε οι ερμηνείες, ούτε οι δράσεις, ούτε οι αντιδράσεις αυτών των πανομοιοτύπων από άποψη μηχανικής και των νόμων λειτουργίας της όντων, δηλαδή των ανθρώπων, είναι ίδιες, το αντίθετο μάλιστα. Το γεγονός ότι ακόμα και στο επίπεδο της παγκόσμιας εγκαθίδρυσης μιας κοινής θρησκείας, όπου διακυβεύονται κατά κανόνα κυρίως (αν όχι μονάχα) υπερβατικές πεποιθήσεις, και άρα «λογικώς» πεποιθήσεις που με μεγαλύτερη ευκολία κάποιος θα μπορούσε να δεχτεί την «ενοποίησή» τους εντός ενός συνθετικού πλαισίου υπερβατικών αρχών, όντας στον 21 αιώνα και όχι αιώνες πιο πίσω, εν τούτοις, ούτε σε αυτό το πεδίο (των θρησκευτικών πεποιθήσεων) αυτό δεν έγινε μπορετό, γεγονός που από μόνο του προαλείφει τη τύχη εγκαθίδρυσης ενός παγκόσμιου οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού συστήματος, μιας κι εδώ διακυβεύονται ασύλληπτων διαστάσεων παγκόσμια ατομικά, εταιρικά, εθνικά και κρατικά συμφέροντα και σχέσεις ισχύος.
11. Δεν είναι συνεπώς καθόλου τυχαίο ότι μπορεί κάποιος να διαπιστώσει και πολιτισμικές διαφοροποιήσεις σε τέτοια στοιχεία στα οποία θα ανέμενε συγκλίσεις, όπως π.χ. τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η πιο επιπόλαια ερμηνεία θα ήταν να αναδείξει τον οικονομικό παράγοντα ή τον κοινωνικό παράγοντα ή το επίπεδο της εκπαίδευσης και το περιεχόμενο της παιδείας (όχι αποκλειστικά την παρεχόμενη από το εκπαιδευτικό σύστημα). Αν οι παράγοντες αυτοί αποτελούσαν την κύρια αιτία των πεποιθήσεων πάνω σε πυρηνικά πολιτισμικά στοιχεία, τότε θάπρεπε εκατοντάδες εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια ανθρώπων που μπορούν να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο (λ.χ. υπερεθνικό) πολιτισμικό πρότυπο να μην παρουσιάζουν, τουλάχιστον αυτό, έντονες αποκλίνουσες μεταξύ τους πολιτισμικές συμπεριφορές, πάνω σε θεμελιώδη πολιτισμικά στοιχεία. Η πολιτισμική ταυτότητα αποκτάται με βάση τα (αριθμητικά λίγα) πυρηνικά πολιτισμικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο και όχι από την πληθώρα των ταυτοτήτων του ίδιου ανθρώπου που έχει με βάση την οικονομική, κοινωνική, πολιτική κ.λπ., δραστηριότητά του, οι οποίες όμως δεν προσδιορίζουν κατ’ ανάγκην και τα πιστεύω του πάνω σε θεμελιώδη πολιτισμικά ζητήματα.
12. Τώρα το πόσο «λογικές» είναι οι πολιτισμικές πεποιθήσεις του καθενός, το πόσο σημαντική είναι η συμβολή των «κατ’ αίσθηση» αντιλήψεων στη διαμόρφωση ενός πολιτισμικού προτύπου, ακόμα και η συμβολή καθαρώς υπερβατικών πεποιθήσεων (π.χ., στη περίπτωση των θρησκευτικών πεποιθήσεων), ασφαλώς όλα αυτά έχουν τεράστιο ενδιαφέρον, όχι μόνο θεωρητικό μα και πρακτικό διότι οι πεποιθήσεις αυτές έχουν το αντίκρισμά τους στον στίβο της πραγματικής ζωής, όμως, και έως ότου η οποιαδήποτε επιστημονική ή άλλη εξέλιξη δώσουν ένα είδος «πειραματικώς» λογικών απαντήσεων, οι πεποιθήσεις αυτές θα συνυπάρχουν με όλες τις υπόλοιπες, και επομένως δεν μπορεί κάποιος να τις αγνοεί χωρίς να εισπράξει το αντίτιμο αυτής της παραγκώνισης.
13. Όσοι προσπαθούν να δημιουργήσουν «προσωπικό πολιτισμικό προφίλ» ενός ανθρώπου με βάση το σύνολο των δυνατών χαρακτηριστικών (ταυτοτήτων) του, είναι φανερό πως θα χάσει τόσο την μεγάλη εικόνα του δάσους αν εστιάζει στο κάθε είδους δέντρο και θάμνο, όσο και την ειδική σημασία του κάθε δέντρου μέσα στο δάσος. Πολύ δε περισσότερο, αν, όπως συμβαίνει στη πραγματική ζωή, οι κοινωνικές, οικονομικές, επαγγελματικές, πολιτικές, ιδεολογικές κ.λπ. ταυτότητες, μπορεί να μεταβάλλονται μέσα στη διάρκεια ζωής ενός ανθρώπου, και μάλιστα περισσότερο από μια φορά. Όμως, ένα πολιτισμικό πρότυπο δεν είναι κάτι που θα ισχύει τούτη την πενταετία και δεν θα ισχύει την επόμενη, κάτι που μπορεί να συμβαίνει με μια πολιτική «ταυτότητα», επαγγελματική «ταυτότητα», κ.λπ. Την ίδια στιγμή, το κάθε άτομο, δεν είναι καθόλου βέβαιο, το αντίθετο μάλιστα, ότι ιεραρχεί με τα ίδια κριτήρια με όλα τα υπόλοιπα άτομα, το κάθε στοιχείο τού κατά τα λοιπά κοινού (από άποψη ονοματολογίας) συνόλου χαρακτηριστικών ενός πολιτισμικού προτύπου. Αυτός δε είναι και ο λόγος ώστε άτομα με εντελώς διαφορετικά πολιτισμικά πρότυπα να συνυπάρχουν και συνεργάζονται επαγγελματικά, ακριβώς διότι η συνεργασία τους απαιτεί την συνύπαρξη πεποιθήσεων και ενεργειών στη βάση των μη πολιτισμικών τους ταυτοτήτων, αλλά στη βάση «ταυτοτήτων» που ισχύουν εντός του περιβάλλοντος στο οποίο εμφανίζεται η άνω συνύπαρξη και των ειδικών απαιτήσεων που επιβάλλει και που δεν ισχύουν μόλις απομακρυνθείς από αυτό. Όλα τα περιβάλλοντα σαφώς και επιβάλλουν πρότυπα συμπεριφοράς, όχι όμως αναγκαίως και πολιτισμικά πρότυπα. Το κάθε πολιτισμικό πρότυπο, ακριβώς για να έχει τη δυνατότητα να «εκδίδει» πολιτισμική ταυτότητα (και όχι επαγγελματικές ή κομματικές ταυτότητες, πιστοποιητικά γέννησης, αποτελέσματα αιματολογικών εξετάσεων κ.λπ,), πρέπει οι πεποιθήσεις που τη συγκροτούν να αντέχουν στον Ιστορικό Χρόνο, τόσο όσο θα είναι σε θέση να αντέχουν στις αναπόδραστες δυνάμεις που θα εκδηλώνονται ως αντιδράσεις στη δική τους δράση. Το αν, σε ποιο βαθμό, προς ποια κατεύθυνση και ποιες πολιτισμικές πεποιθήσεις ενός πολιτισμικού προτύπου θα επηρεαστούν, μεταβληθούν, απορροφηθούν από άλλες, ή, απλά, εξαφανιστούν, αυτό με βεβαιότητα ουδείς μπορεί να το πει, ίσως, μονάχα να το εικάσει κατά περιπτωση.
14. Το Νεοφιλελεύθερο Πολυπολιτισμικό Πρότυπο είναι μια πολιτισμική απάτη. Καμώνεται πως «διαλέγεται» με τα λοιπά Πολιτισμικά Πρότυπα, όμως, αυτός ο «διάλογος», ακόμα και αν υπήρχε, δεν θα έπαυε να ήταν ένας «διάλογος» σε μια γλώσσα που ούτε στη Βαβέλ δεν υπήρχε ως ποικιλία, μια γλώσσα ακατανόητη. Απαραίτητη προϋπόθεση για να επικοινωνήσουν τα διαφορετικά πολιτιστικά πρότυπα πρέπει προηγούμενα να έχει καταγραφεί ένα αξιόπιστο λεξικό πολιτιστικών προτύπων στο οποίο η κάθε λέξη θα δίνει το νόημά της στο κάθε πολιτιστικό πρότυπο. Αν αυτό δεν γίνει απλώς θα μιλάμε και ο καθείς θα δίνει τη δική του ερμηνεία σε λέξεις ηχητικά όμοιες με μεγάλες όμως εννοιολογικές διαφορές. Μέχρι στιγμής, από όσο γνωρίζω, δεν υπάρχει κανένα τέτοιο έγκυρο λεξικό.
15. Τα υπάρχοντα πολιτισμικά πρότυπα ο Νεοφιλελεύθερος Πολυπολιτισμός τα αντιμετωπίζει με τη προσέγγιση του παλαιοντολόγου, ως πρότυπα μιας άλλης περασμένης εποχής, τόσο απαρχαιωμένα ώστε λίγο απέχουν από την απολίθωσή τους. Ως εάν τα υπάρχοντα πολιτισμικά πρότυπα να έχουν φθάσει στο φυσιολογικό στάδιο του θανάτου τους, αφού προηγούμενα διένυσαν τα στάδια της ζωής, απ’ τη γέννηση, στην διάχυση, στην εγκαθίδρυση, στην ωρίμανση, στη παρακμή, στο τέλος. Ως εάν η Ανθρωπότητα να έχει βιώσει στα πλαίσια των υπαρχόντων πολιτισμικών προτύπων τις πιο υψηλές τους αρχές και τους πιο υψηλούς τους στόχους, ως εάν, μένοντας στο δικό μας Δυτικό Πολιτισμικό Πρότυπο, να έχουμε βιώσει στο πετσί μας όλες τις υψηλόφρονες επιδιώξεις του για Ανθρώπινα Δικαιώματα, Δημοκρατία, Ευημερία, Κοινωνικό Κράτος, όπως αυτές οι έννοιες συλλαμβάνονται απ’ τον Δυτικό Νου στο επίπεδο της Κοινής Γνώμης και της Κοινής Αντίληψης των Πραγμάτων, όπως αυτή εκφράζεται γνησίως, δηλαδή απ’ την ίδια τη λαϊκή βάση και όχι μέσω των κομματικών της επιλογών που εδώ και πολύ καιρό πολιτική και κομματική επιλογή ούτε ταυτίζονται μα ουδέ καν προσεγγίζονται αναγκαίως στο επίπεδο των ιδεολογιών τους, και πλέον, ιδού, ο Άνθρωπος είναι έτοιμος να κατακτήσει ακόμα πιο Υψηλόφρονες Κορυφές, έτοιμος να γευτεί μια Ζωή με ακόμα πιο Υψηλά Επίπεδα Ευημερίας.
16. Τώρα, το αν κάποια πολιτισμικά πρότυπα με κάποια εκατοντάδες εκατομμύρια ή με κάποια δισεκατομμύρια ανθρώπων να τα ασπάζονται, είναι κατά την άποψη του καθενός καλά ή κακά, λογικά ή παράλογα, σύγχρονα ή οπισθοδρομικά, συνολικά θεωρούμενο το κάθε πολιτισμικό πρότυπο ή ως προς ορισμένες πτυχές του, το αν πρέπει ή όχι να αλλάξουν και πώς, όλες αυτές οι ερωτήσεις και άλλες πολλές όχι μονάχα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες θεωρητικά και ως τέτοιες μπορούν να συζητούνται μα και επιβάλλεται, ένα όμως δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να συμβεί : να παίξει κανείς με αυτά τα Πολιτισμικά Πρότυπα και, κυρίως στα πλαίσια ενός ατομικού ή συλλογικού μεγαλοϊδεατισμού, να επιχειρήσει να επιβάλλει το δικό του πρότυπο.
17. Το ότι δεν υπάρχει πολιτισμικό πρότυπο που να είναι σε θέση, να εκφράσει ως μια αποδεκτή συνισταμένη το σύνολο της Ανθρωπότητας, αυτό δεν σημαίνει κι ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε ως Ανθρωπότητα να βρούμε εκείνους τους αρμούς που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το πρόπλασμα προς τη κατεύθυνση μιας Πολιτισμικής Ενοποίησης της Ανθρωπότητας. Όμως αυτή η προοπτική δεν έχει λάβει ούτε καν τη μορφή ενός μικρού εισαγωγικού κειμένου, πόσο μάλλον να μπορεί να μιλά κανείς ως να έχει υπόψη του το πλήρες περιεχόμενο αυτού του Μεγάλου Σχεδίου. Πάντως, προσωπικά, αν θα εκαλούμην μέσα σε μια πρόταση να δώσω το στίγμα του Τελικού Στόχου ενός τέτοιου εγχειρήματος, θα το έθετα το ζήτημα ως εξής : Ουδείς Άνθρωπος στη Γη, Χωρίς Αξιοπρεπή Διαβίωση με βάση τα πιο υψηλά πρότυπα διάχυσης της ευημερίας (οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά) όπως αυτά ισχύουν στις πλέον ευημερούσες (κι όχι μονάχα πλούσιες) κοινωνίες. Μια διάχυση που τείνει να κινείται από τις περιοχές υψηλής συγκέντρωσής της προς τις περιοχές με πιο αραιή συγκέντρωση «μονάδων» ευημερίας, ώστε τελικώς να επέρχεται η επιθυμητή ισορροπία. Νομίζω, πως είναι ένας πρώτης τάξεως Στόχος ώστε να απορριφθεί ως «μη ρεαλιστικός», «ανεδαφικός», κ.λπ. Και δεν θα είχαν άδικο να μου στόλιζαν με τους παραπάνω χαρακτηρισμούς τον Στόχο που διατύπωσα, αν εννοούσα το ίδιο πράγμα με αυτούς : δηλαδή, να δεχτώ ως «ρεαλιστικούς» στόχους, τον «ρεαλισμό» της Αθλιότητας, «απλώς», μα το να επιδιώξουμε να τους καταστήσουμε ολιγότερον άθλιους. Εξάλλου, και μόνη η αναφορά της φράσης «διάχυση εφημερίας», αρκεί από μόνη της να επιστρατεύσει εκ μέρους της Νεοφιλελεύθερης Αθλιότητας κάθε δυνατό αντεπιχείρημα μιας και υποκρύπτει ένα «ιδεολόγημα» που πρέπει εν ανάγκη να ποινικοποιηθεί ακόμη και ως σκέψη. Επί πλέον, έχω την πεποίθηση, και όχι απλά την άποψη, ότι η Ανθρωπότητα ουδέποτε άλλοτε στο παρελθόν είχε στη διάθεση τόσο πλούτο επιστημονικής, τεχνικής και τεχνολογικής γνώσης αλλά και αποθέματα πλούτου, σε βαθμό ώστε να μη δικαιολογείται η ύπαρξη ούτε ενός ανθρώπου πάνω στον πλανήτη Γη, που να απειλείται από την Ανέχεια. Αυτού του πλούτου την Οικουμενοποίηση ζητώ, και αυτός ο πλούτος είναι που δίνει περιεχόμενο στη δική μου λέξη «Παγκοσμιοποίηση» και «Πολυπολιτισμός».