Όσο υπάρχουν άνθρωποι

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Δεν είναι πλέον πολλές εκείνες οι στιγμές που λες μέσα σου -ή στους δικούς σου- πόσο τυχερός είσαι επειδή επέλεξες το επάγγελμα του δημοσιογράφου. Σχεδόν έχουν εξαφανιστεί, δυστυχώς, καθώς όλο και περισσότεροι συνάδελφοί σου (το θέλεις, δεν το θέλεις έτσι λογίζονται) έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, την αλήθεια και τον σεβασμό στις άγραφες αρχές του επαγγέλματός μας.

Εζησα πρόσφατα μια τέτοια στιγμή και σας την περιγράφω. Λαμβάνω ένα e-mail από έναν αναγνώστη της στήλης. Ενα μήνυμα γεμάτο αγωνία, πόνο, απελπισία και ειλικρίνεια. «Δεν αντέχουμε άλλο! Είμαι 59 ετών, με σπουδές και προσόντα, άνεργος. Η γυναίκα μου, επιστήμων, άνεργη και εκείνη. Η κόρη μας, δασκάλα, αδιόριστη, άνεργη και αυτή, με ένα παιδί. Είμαι απελπισμένος! Τι θα γίνει με εμάς που δεν μας παίρνει κανείς στη δουλειά λόγω ηλικίας και δεν έχουμε ακόμη συμπληρώσει τα χρόνια για μια στοιχειώδη σύνταξη;». Και δεν ήταν μόνο αυτά. Ηταν ένα γράμμα γεμάτο πίκρα από έναν άνθρωπο που ζει στην ακριτική Ελλάδα, που -εκών άκων- φυλάει Θερμοπύλες και που το κράτος δεν σκύβει να τον κοιτάξει…

Το μήνυμα είχε «μπλέξει» κάπου στο μηχάνημά μου και έτσι, από τον Μάρτιο που είχε σταλεί, το ανακάλυψα Ιούλιο! Με έπιασε αγωνία! Κι αν ο άνθρωπος αυτός είχε πάθει κάτι; Κι αν μπορούσα να βοηθήσω; Και κάθομαι και γράφω ένα ρεπορτάζ, έχοντας μόνο στοιχείο την «ηλεκτρονική» του διεύθυνση. Ούτε διεύθυνση σπιτιού ούτε τηλέφωνο. Επικοινωνώ μαζί του και τον πληροφορώ ότι την επομένη δημοσιεύω σχόλιο με την περίπτωσή του. Επειτα από δύο ημέρες απαντά για να με ευχαριστήσει «για το ενδιαφέρον». Ενδιαφέρον που άργησε περίπου τέσσερις μήνες! Και μένουμε εκεί…

Σε λίγες ημέρες η γραμματεία της εφημερίδας με ενημερώνει ότι με έχει ζητήσει ένας αναγνώστης. Τηλεφωνώ. «Μπορείτε να μου δώσετε τα στοιχεία του ανθρώπου στον οποίο αναφέρεστε;» με ρωτάει. «Θα τα ψάξω!» του απαντώ και τελικώς βρίσκω όνομα, επώνυμο, διεύθυνση (ακριτικό χωριό), τηλέφωνο. Επικοινωνώ με τον -ευγενέστατο και γλυκομίλητο- αναγνώστη και του τα δίνω.

Πώς να μην αισθάνεσαι ευτυχής όταν μαθαίνεις ότι ο Αθηναίος αναγνώστης σου έλυσε (δεν γνωρίζω με ποιον τρόπο) σε μεγάλο βαθμό τα προβλήματα του αναγνώστη σου από την επαρχία; Πώς να μην αισθάνεσαι χαρά που η «δημοκρατία» μας επιτελεί και κοινωνικό έργο; Προχθές έλαβα ένα δέμα με μια εικόνα-αντίγραφο της Παναγίας Σουμελά. «Σε ευχαριστούμε» μου έγραψε η οικογένεια από το Κιλκίς, που πήγε για προσκύνημα στην Παναγία και πήρε την εικόνα. Να είστε καλά, η Παναγιά μαζί σας. Και με τον ευεργέτη σας.

Η ΑΚΙΣ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ