Προς Νεο-Έλληνες

Ο ΚΑΘΟΡΙΣΜΟΣ της 19ης Μαΐου -έστω, με καθυστέρηση δεκαετιών- ως Ημέρας Μνήμης του Ποντιακού Ελληνισμού, δεν αφορούσε μόνον τους ξεριζωμένους της Μικρασίας, που -από γενιά σε γενιά- όπου και αν βρίσκονται συντηρούν τον πόνο της προσφυγιάς και τον επώδυνο νόστο.

Αφορούσε το σύνολο των Πανελλήνων που -φευ- επέτρεψαν στους ψευδοεκσυγχρονιστές των Σημιτικών συνδρόμων να χυδαιολογούν -και- κατά του Ποντιακού Ελληνισμού, ως το εξέφρασε με πόνο και παράπονο η ανεπανάληπτη Φωνή του Πόντου:
«Σα ξένα είμαι Έλληνας
και σην Ελλάδαν ξένος…»
Σαφής ο υπαινιγμός και πικρή η διαπίστωση: Στα ξένα ν’ ανθούν αδιάλειπτα, από παππούδες σε εγγόνια, οι ανθοί από τις ρίζες της Ομογένειας σε περίλαμπρες κοινότητες, και στην Ελλάδα να επιμένει ο μικρόκοσμος του λεκανοπεδίου της Αττικής να περιορίσει -και- τον Απόδημο Ελληνισμό στα «μέτρα» της -σύνολης- χρεοκοπίας του αθηναϊκού κράτους, ως -το ξαναλέμε- προοικονόμησε η Φωνή του Πόντου, ανθεκτική παραμυθία -ήδη- για τρεις γενιές Νεοελλήνων:
«Πέντε οσπίτια έκτισα,
κι απ’ όλα ξεσπιτούμαι.
Πρόσφυγας είμ’ ασοκουνί μ’
Θε’ μ’ θα παλαλούμαι.
Πατρίδα μ’ αραεύω σε,
αμόν καταραμένος.
Σα ξένα είμαι Έλληνας
και σην Ελλάδαν ξένος…»
Να επαναλάβουμε:
Ο Ποντιακός Ελληνισμός δεν έχει ανάγκη ιδιαίτερης Ημέρας Μνήμης, αφού -καθημερινά- ζει «με τα πόδια εδώ, εκεί την καρδιά». Οι Πανέλληνες έχουν ανάγκη Ημέρα Μνήμης, για να εξέλθουν από τη νιρβάνα λήθης που βρίσκονται, καθώς έχουν καταληφθεί από τα σκανδιναβικά σύνδρομα.
Ενόσω -για πάντα, δηλαδή- η ποντιακή λύρα θα ενοχλεί τα σουλτανικά αυτιά, τα ποντιακά πόδια θα νιώθουν φτερά για τους δικούς τους -μοναδικούς- χορούς!
Γ. Σέρτης
philenews