ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΝΙΚΟΥ ΦΙΛΗ ΓΙΑ ΤΟ 1821!!!
ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ: ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΧΟΛΙΑΖΑΝ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 21
Η 25η Μαρτίου συμβολίζει τα γενέθλια της σύγχρονης Ελλάδας (κατά τον Φίλη, πριν από το 1821 υπήρχε η καθυστερημένη Ελλάδα, διότι δεν υπήρχε Αριστερά…)
Γι αυτό και τα γιορτάζουμε με δυναμισμό κάθε χρόνο, ανανεώνοντας τη ματιά μας στην Επανάσταση του 1821, καθώς τη στοχαζόμαστε μέσα σε νέες κάθε φορά συνθήκες.
Επίκεντρο της γιορτής, διαχρονικά, είναι το σχολείο, όχι μόνο γιατί τα παιδιά, ως οι νέοι πολίτες πρέπει να μάθουν να τιμούν και να σέβονται την πατρίδα τους, αλλά και γιατί η παιδεία έπαιξε τον αποφασιστικό ρόλο στη γέννηση και στη δημιουργία της εθνικής μας συλλογικότητας (ξαφνικά προέκυψε παιδεία πριν το 1821, που γέννησε… κ.λ.π.)
Στα χρόνια πριν από την Επανάσταση υπήρξε μια έκρηξη ενδιαφέροντος για το σχολείο και για το βιβλίο (βεβαίως, αφού ήταν απαγορευμένα από τους Οθωμανούς).
Ακόμη και μικρές, απομονωμένες, ορεινές ή νησιωτικές κοινότητες, με τους πενιχρούς οικονομικούς τους πόρους, αναζήτησαν δασκάλους, συντήρησαν σχολεία, δημιούργησαν βιβλιοθήκες(παραμύθια, το μόνο που υπήρχε ήταν το κρυφό σχολειό).
Αλλά και αυτοί που έδωσαν το περιεχόμενο ιδεών του καινούργιου έθνους,(το παλιό τι περιεχόμενο ιδεών είχε;) από τον Κοραή έως τον Καποδίστρια και παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές (κι’ εδώ πολιτικές διαφορές;) στην ανάπτυξη της παιδείας, συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον τους και αφιέρωσαν τις δραστηριότητές τους. Η εκπαίδευση υπήρξε ο μοχλός με τον οποίο η κοινωνία μας αναδύθηκε στη χορεία των εθνών της σύγχρονης Ευρώπης. Μοχλός και κινητήρια δύναμη, τόσο πριν, όσο και έπειτα από την Επανάσταση (προφανώς δεν γνωρίζουμε πόσα μεταπτυχιακά και μάστερς κατείχαν οι Κολοκοτρώνης, Μπότσαρης, Αθαν. Διάκος, Ανδρούτσος, Καραϊσκάκης, Μπουμπουλίνα, Κανάρης, Μακρυγιάννης, Τζαβέλλας και άλλοι, που με την υψηλή τους εκπαίδευση, έγιναν ό νικηφόρος μοχλός της Επανάστασης!!!)
Θα πρέπει κάποτε να τιμήσουμε τις χιλιάδες αφανείς δασκάλες και δασκάλους, που τον 19ο αιώνα και ως τα μέσα του 20ου αιώνα, πήγαν στα πιο απρόσιτα μέρη, όπου δεν υπήρχε ακόμη συγκοινωνία, για να χτίσουν με τα χέρια τους σχολεία, να διδάξουν γενιές γενεών (το σωστό είναι «γενεές γενεών», αλλά στους αριστερούς αλλάζει…) να οργανώσουν μαθητικές κοινότητες, να γίνουν τα στηρίγματα των τοπικών κοινωνιών.(αυτές και αυτούς πρέπει τιμούμε κάθε 25η Μαρτίου;)
Θα πρέπει επίσης να ξανασκύψουμε στο έργο των εκπαιδευτικών μεταρρυθμιστών, που συνέδεσαν την γλωσσική με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (εννοεί τους αριστερούς δημοτικιστές, που αποδόμησαν και την ελληνική γλώσσα), παρά τους διωγμούς και τις λοιδορίες που υπέστησαν. Όλοι αυτοί αφιέρωσαν τις διανοητικές τους δυνάμεις, για να ξαναδώσουν σε μια εκπαίδευση αποστεωμένων γνώσεων το φιλί της σύγχρονης ζωής, για να συνδέσουν τη μάθηση με την απόλαυση του πολιτισμού.(άρα και τους δημοτικιστές της Αριστεράς πρέπει να τιμούμε κάθε 25η Μαρτίου, κατά τον Φίλη)
Οι δημοτικιστές εκπαιδευτικοί(νάτο που το έλεγα…) ήταν επίσης ανάμεσα στους πιο δραστήριους οργανωτές της Αντίστασης στο φασισμό, στα χρόνια της Κατοχής, και πολλοί πλήρωσαν με χρόνια φυλακής, εξορίας, διώξεων(εδώ μπέρδεψε την 28η Οκτωβρίου, με την 25η Μαρτίου, γιατί ποτέ δεν έδινε σημασία στις εθνικές γιορτές). Μέσα από αυτούς τους αγώνες το αίτημα της Παιδείας, έγινε κεντρικό στους λαϊκούς και νεολαιίστικους αγώνες στη δεκαετία του ’60, και το σύνθημα Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία κυριαρχούσε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.(Αυτούς λοιπόν τους αριστερούς δημοτικιστές που αντιστάθηκαν στα χρόνια της Κατοχής και στο Πολυτεχνείο, θα πρέπει να τιμούμε κάθε 25η Μαρτίου και όχι τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους)
Και στα δύσκολα χρόνια της κρίσης (αποφεύγει να πει «των μνημονίων), με τις τεράστιες περικοπές στην εκπαίδευση, αλλά και τη δυσφήμιση που υπέστησαν, οι δασκάλες και οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και οι καθηγήτριες (ενώ όλοι οι υπόλοιποι, έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, τρομάρα του), συμμετείχαν σε έναν άθλο που δεν τους έχει αναγνωριστεί: Ενώ είδαμε γύρω μας το κράτος να αποδιοργανώνεται και τους περισσότερους θεσμούς να καταρρέουν, αυτοί κράτησαν το σχολείο όρθιο. Μπόρεσαν επίσης, σε μεγάλο βαθμό, ακαθοδήγητοι και χωρίς θεσμική στήριξη, να απορροφήσουν και να ενσωματώσουν στο σχολείο τα παιδιά των μεταναστευτικών κυμάτων κατά τα τελευταία 25 χρόνια.(και αυτούς τους δασκάλους που ενσωμάτωσαν τα παιδιά των μεταναστών, έβγαλαν τις εικόνες από τις τάξεις και τους σταυρούς από τις σημαίες, χάριν των ενοχλημένων μεταναστών πρέπει να τιμούμε κάθε 25η Μαρτίου…)
Αν λοιπόν στους δύο αιώνες της ελληνικής ανεξαρτησίας, η εκπαίδευση υπήρξε ο κεντρικός άξονας της εθνικής χειραφέτησης και της κοινωνικής προόδου, μπορεί σήμερα η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση να αποτελέσει τη δύναμη εκείνη που θα βγάλει την ελληνική κοινωνία από τη βαθειά κρίση, που θα τη βοηθήσει να ανταπεξέλθει με ανθρωπισμό και αξιοπρέπεια στις νέες κρίσιμες συνθήκες που ορίζει η προσφυγική κρίση (…και να μετατρέψουμε την Ελλάδα σε ισλαμική Μουσουλμανία!!!)
Πώς θέλουμε το σχολείο, τί πρέπει να κάνουμε για την εκπαίδευσή μας σήμερα;(πρώτον να αλλάξει ΑΜΕΣΑ ο σημερινός υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης και ο υπεύθυνος ύλης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, Α. Λιάκος)
Ποιο μέλλον θέλουμε για την κοινωνία μας και τι μπορεί να κάνει το σχολείο για να το προετοιμάσει; (Πάντως όχι το πολυπολιτισμικό που ονειρεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ…)
Αυτά είναι τα ερωτήματα μέσα από τα οποία θα πρέπει να αναστοχαστούμε την επέτειο της Επανάστασης του ’21, και τον ρόλο της εκπαίδευσης στην ιστορία μας, συνδέοντας κριτικά το παρόν με το παρελθόν, αλλά και με το μέλλον.
Γιατί αν μια κοινωνία χάσει την εμπιστοσύνη στο (ανύπαρκτο αριστερό) μέλλον της, χάνει επίσης την εκτίμησή της στο (αρρωστημένο αριστερό) παρελθόν της.
Τάδε γέγραπται ο Υπουργός Παιδείας (;) και Θρησευμάτων (;), Ν.Φίλης
ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ:
ΑΝ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΥΠΟΥΡΓΌΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΤΟΤΕ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΠΙΟΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ…
ΝΤΙΝΟΣ ΜΠΑΝΟΣ