Στη χτεσινή ειδησεογραφία, υπήρχε εκτενής αναφορά στη τελευταία δημοσιοποίηση των θέσεων του ΔΝΤ για την Ελλάδα. Δεν θα μείνω σ’ αυτή. Άλλωστε, δεν θα χρειάζονταν. Όταν ακούς πως μια νέα έκθεση του ΔΝΤ βλέπει το φως, για οποιαδήποτε, χώρα, δεν πρέπει να έχεις καμία αγωνία για το τι λέει και τι εισηγείται το ευαγές αυτό ίδρυμα. Πάντα λιγότερο κράτος και περισσότερη αγορά. Πόσο λιγότερο κράτος; Αν ήταν δυνατό να μην υπάρχει καθόλου, αυτό θα ήταν το ιδανικό για κάθε συνεπή νεοφιλελεύθερο όπως το ΔΝΤ, η σφηκοφωλιά του νεοφιλελευθερισμού. Αν τώρα αυτό δεν είναι -ακόμα- εφικτό, τότε, πρέπει όσες περισσότερες μέριμνες και δραστηριότητες ανήκουν στον λεγόμενο «κοινωνικό» τομέα (κι εδώ ο «κοινωνικός τομέας» δεν εννοιολογείται το ίδιο από όλους και ιδίως από τους νεοφιλελεύθερους), το γρηγορότερο είτε να περάσουν στον ιδιωτικό τομέα, είτε να μειωθούν δραστικά είτε και να καταργηθούν εντελώς.
Όμως, όταν κάθε φορά ακούω τη λέξη «ΔΝΤ», πάντα έρχονται στην επιφάνεια των σκέψεών μου, πράγματα που ποτέ άλλωστε δεν θάλεγα ότι έχουν καταλαγιάσει ποτέ μέσα μου, όπως τη συμβολή του διεθνώς αλλά και στη χώρα μου στη διάπραξη τέτοιων ενεργειών που στη δική μου -αν και όχι μόνο- αντίληψη των πραγμάτων εξισούνται με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όχι λόγω της σκληρότητάς τους αλλά λόγω της ευθείας αντίθεσής τους προς ό,τι νοείται διεθνώς ως δικαιικό και νομικό κεκτημένο και της ευθείας προσβολής θεμελιωδών αρχών του άνω κεκτημένου, σύμφωνα με όσα καταγγέλλονται από άλλους που θεωρούνται πιο έγκυροι στα στο νομικό σκέλος των ζητημάτων αυτών.
Σε κάθε όμως περίπτωση, όταν ακούω ΔΝΤ, ειδικά σε σχέση με την δική μας μνημονιακή πραγματικότητα, δεν ξεχνώ ποτέ, εκτός των άλλων, και τούτα τα τρία πράγματα :
Πρώτον, την ηχηρή ομολογία του ίδιου αυτού Ταμείου για τα «λάθη» που διέπραξε σε βάρος της οικονομίας συνολικά της χώρας μας (εθνική και ιδιωτική), με συνέπειες πολύ πέρα των οικονομικών, που εξικνούνται έως την κοινωνική διάλυση και την απόγνωση των πολιτών που μη αντέχοντας το μέγεθος της προσωπικής οικονομικής καταστροφής οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία.
Δεύτερον, την ηχηρή σιωπή, εκ μέρους της δικαιοσύνης προ τέτοιων ομολογιών, που αποτελούν ομολογίες τουλάχιστον πρόκλησης ανείπωτων οικονομικών καταστροφών και που θάπρεπε να διερευνηθούν όπως κάθε άλλη ομολογία τέλεσης οιουδήποτε άλλου εγκλήματος, έστω και από βαρειά αμέλεια.
Και, τρίτον, την ηχηρή σιωπή των κυβερνήσεων και του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος της χώρας, που δεν σπεύδουν να κάνουν το αυτονόητο : Να διεκδικήσουν αποζημιώσεις με βάση τις ομολογίες αυτές.
Βεβαίως, δεν μου διαφεύγει ότι δεν είναι μόνο το ΔΝΤ μνημονιακός δανειστής της Ελλάδας, όπως και δεν είναι μόνο το ΔΝΤ που έχει προβεί σε ανάλογες ομολογίες. Αυτά τα «λάθη», δεν βαραίνουν μόνο το ΔΝΤ, βαραίνουν και ευρωπαϊκούς θεσμούς και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και κυρίως τη γερμανική. Και αυτοί οι θεσμοί βεβαίως, οφείλουν να πληρώσουν την ενθουσιώδη υποστήριξη που παρείχαν στον «τεχνικό τους σύμβουλο» (εξόν από συν-δανειστή τους) ΔΝΤ. (Αν δεν με απατά η μνήμη μου, η «τεχνογνωσία» του ΔΝΤ δεν ήταν αυτή που βάρυνε στη πρόσκλησή του από τους Ευρωπαίους «εταίρους» μας ώστε να γίνει πιο «αποτελεσματική» η «διάσωση» της Ελλάδας;)
Η πατρίδα μας, ή πιο ορθά, οι κυβερνήσεις της, εν ονόματι κανενός υπέρτερου εθνικού συμφέροντος, ουσιαστικά έχουν απεμπολήσει το εθνικό μας δικαίωμα διεκδίκησης των αξιώσεών μας από το κατοχικό δάνειο της Γερμανίας και από τις λοιπές οικονομικές δραστηριότητές της κατά την κατοχική περίοδο που υπερέβαιναν το ζήτημα της συντήρησης των εδώ στρατιωτικών τους δυνάμεων κατοχής.
Σήμερα, που η πατρίδα μας υπέστη μια άνευ προηγουμένου για ειρηνική περίοδο οικονομική καταστροφή, εφάμιλλη μιας μακράς και μεγάλου μεγέθους πολεμικής σύγκρουσης, επωμίζεται πέραν των όσων της αποδίδονται ως δική της ευθύνη για ό,τι της συμβαίνει, και λάθη ομολογημένα από τους ίδιους τους «εισβολείς», με τραγικές συνέπειες για την ίδια την εθνική οικονομία (εθνική και ιδιωτική) που οδήγησαν ακόμη και στην απώλεια ζωής πολιτών που καταστράφηκαν από τις επιβληθείσες κατά τρόπο βίαιο από αυτούς πολιτικέςω μη αντέχοντας τη δραματική μεταβολή των συνθηκών της ζωής τους πέραν των εκατοντάδων χιλιάδων άλλων συμπολιτών που υποχρεώθηκαν να ζουν με ψυχολογικά προβλήματα.
Η διεκδίκηση (σε πρώτο βήμα) αποζημιώσεων των ομολογημένων από τους ίδιους τους δανειστές λαθών κατά τη μνημονιακή περίοδο, αποτελεί τη νέα εθνική προσπάθεια για την ανάδειξή των λαθών αυτών, των συνεπειών τους και την διεκδίκηση αποζημιώσεων. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση, το «δεν διεκδικούμε τίποτα» που αποτελεί το θλιβερό και αντιρεαλιστικό moto της εξωτερικής πολιτικής έναντι γειτόνων μας που (λαμβανόμενοι ως άθροισμα) διεκδικούν σχεδόν τα πάντα από εμάς, να επικρατήσει ως πολιτική και στο ζήτημα των αποζημιώσεων τόσο της περιόδου 1941-1944 όσο και της περιόδου 2010 κι εντεύθεν.
Ασφαλώς, δεν αναμένω, τουλάχιστον εκ μέρους όσων θεώρησαν και εξακολουθούν να θεωρούν τα Μνημόνια σωστικά ή και «ευλογία», και που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία του (κοινοβουλευτικού) πολιτικού μας συστήματος να ηγηθούν ή και απλώς να υποστηρίξουν μια τέτοια προσπάθεια.
Παρόλα αυτά, ελπίζω πως οι συγκυρίες, πολιτικές, κοινωνικές κ.λπ., δεν θα είναι για πάντα αρνητικές αναφορικά με την ανάληψη πρωτοβουλιών προς την κατεύθυνση διεκδίκησης εθνικών πόρων (ως οι άνω εθνικές αποζημιώσεις) που κυριολεκτικώς χαρίζονται σε εκείνους που υποχρεούνται στην καταβολή των αποζημιώσεων αυτών. Δεν είναι χρήματα προσωπικά ή οικογενειακά όσων θεσμικά ή/και πολιτικά θα ήταν δυνατό να ηγηθούν της προσπάθειας ώστε να τα χαρίζουν ή όχι, συνολικά ή μη. Είναι χρήμα κυριολεκτικώς λεηλατημένο από τη χώρα και τον λαό της.
Δεν είναι ζήτημα ηθικής απλώς τάξης «κάτι» να πάρουμε πίσω (αυτό είναι ο ορισμός της εθνικής επαιτείας και δουλοφροσύνης), είναι ζήτημα εφαρμογής του Δικαίου : ό,τι παρανόμως μας αφαιρέθηκε νομίμως πρέπει να μας επιστραφεί εις ολόκληρον και με όλους τους τόκους υπερημερίας. Dura lex, sed lex! Με άλλα λόγια : όταν το κράτος επιβάλλει πρόστιμο 500 ευρώ για ένα κουλούρι 80 λεπτών (το οποίο μάλιστα εδόθη ως δώρο κατά δήλωση τόσο του «δωρεοπαρόχου» όσο και του «δωρολήπτη»), δείγμα του πόσο δεν είναι διατεθειμένο να παίζει με την είσπραξη των δημοσίων εσόδων, δεν θάπρεπε με πολλαπλάσιο ζήλο να διεκδικήσει τις άνω θηριώδεις αποζημιώσεις, που αθροιστικά, θα επέτρεπε στο ελληνικό κράτος άμεσα να επιστρέψει όχι απλά στο 2009 μα και να μπορεί να λειτουργεί από εκεί και πέρα με μηδενισμένο το δημόσιο χρέος αλλά και εκείνο το μέρος του ιδιωτικού χρέους που όντως οφείλεται στις μνημονιακές πολιτικές;