Βασίλης Δημ. Χασιώτης: (Για μια ακόμα φορά) Η Ευρώπη ΤΟΥΣ και η Ευρώπη ΜΑΣ

Η δυσκολία δεν είναι εμπόδιο. Είναι απλώς νοοτροπία.

(https://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=1055)
Αφορμή, μα μονάχα αφορμή για τούτο το άρθρο, στάθηκε η αναμενόμενη εξέλιξη της χτεσινής (τηλε)διάσκεψης των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη Γερμανία για ακόμα μια φορά να απορρίπτει την ιδέα έκδοσης ενός ευρωομολόγου προκειμένου να αντιμετωπιστεί ένα έκτακτο γεγονός με σημαντικές όμως συνέπειες, αυτό της πανδημίας του κοροναϊού. Για ακόμα μια φορά η Γερμανία έδειξε πως δεν είναι τίποτα άλλο παρά… η γνωστή μας Γερμανία. Μια Γερμανία που δεν χάνει ευκαιρία να αποδεικνύει πως οι αρχές της αλληλεγγύης στα δύσκολα μα και της ισοτιμίας στα της διακυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ουδόλως την αγγίζουν, εξόν και αν πρόκειται να την ωφελήσουν. Πέρα αυτού, γαία πυρί μιχθήτω. Και τούτο παρά το γεγονός ότι το αίτημα έκδοσης ευρωομολόγου το υπέβαλαν εννέα Κράτη – Μέλη της Ευρωζώνης που εκπροσωπούν 212 εκατομμύρια ανθρώπους, από τα 330 εκατομμύρια περίπου πληθυσμού των Κρατών – Μελών της ζώνης του ευρώ (ενώ γύρω στα 120 εκατομμύρια είναι ο πληθυσμός των Κρατών – Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν μετέχουν σ’ αυτή).
Όμως, δεν θα μείνω στο ζήτημα που ειδικώς χθες απασχόλησε τους Ευρωπαίους ηγέτες. Όπως σημείωσα ήδη, ήταν αναμενόμενη η αντίδραση της Γερμανίας. Ευκαιρίας δοθείσης, το χθεσινό «συμβάν», για ακόμα μια φορά ανέδειξε το ζήτημα του τι είδους «Ευρώπη» τελικώς είναι αυτή που ζούμε, «πού πάει η Ευρώπη», και άλλα παρόμοια. Ασφαλώς, τέτοια ερωτήματα, που αναδεικνύονται μονάχα όταν κάτι το εξαιρετικά έκτακτο και σημαντικό έρχεται να τα αναδείξει, αν και πρόκειται για προβλήματα σύμφυτα και διαρκή στο καθημερινό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, δεν κολακεύουν καθόλου εκείνους τουλάχιστον που τα θυμούνται μονάχα στα πλαίσια τέτοιων «εκτάκτων» εξελίξεων. Αυτό που λέμε «πρόβλημα της Ευρώπης», είναι ώριμο εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ένα πρόβλημα διαρκώς «τρέχον» και άρα καθόλου «τρέχον», ένα πρόβλημα που αναφέρεται στην ανάγκη να αποφανθούμε κατ΄ αρχήν αν αναφέρεται σε έναν «ζωντανό» οργανισμό ή σε έναν οργανισμό που από πολλού δεν υφίσταται παρά ως μια κακοήθης μετάλλαξη του παλαιού του εαυτού.
Με αυτές τις διευκρινήσεις, ας προχωρήσω λοιπόν.
Για πολλοστή φορά κατά τη διάρκεια των Μνημονίων είχα επισημάνει τον διαλυτικό ρόλο της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης πολλές φορές είχα επισημάνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα η Ευρωζώνη, όταν αποκαλείται «Γερμανική Ευρώπη», δεν αποτελεί τούτος ο χαρακτηρισμός μια εν θερμώ έκφραση και συνεπώς μια έκφραση που απλώς με υπερβολικό τρόπο εκφράζει ένα είδους αντίθεση προς μια «σκληρή» πολιτική (κατά βάση οικονομική) της Γερμανίας που επιβάλλεται στην Ευρώπη.
Η Γερμανία (και ένας αριθμός κρατών της Βόρειας Ευρώπης), δεν είναι ότι έχει απόψεις πάνω σε κρίσιμα ζητήματα οικονομικής πολιτικής που δεν συνάδουν με τις απόψεις άλλων κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης ειδικότερα.
Δεν είναι ζήτημα κάποιων μέτρων στα πλαίσια κάποιων εξαιρετικών περιστάσεων. Είναι ότι ακριβώς αυτές οι εξαιρετικές περιστάσεις, αναδεικνύουν τις βαθύτερες επιδιώξεις του Βερολίνου, οι οποίες πάντως, ιδίως μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών, σταδιακά και πάντως από το τέλος της δεκαετίας του 2000 δεν χρειάζεται καν να επιχειρείται η διάγνωσή τους (κυρίως ως προς το περιεχόμενό τους): το Βερολίνο επιθυμεί και να άρχει και να διοικεί την Ευρώπη.
Η Γερμανία χρησιμοποιεί την ισχύ της, με γνώμονα αποκλειστικά (ή : κυρίως) το εθνικό της συμφέρον. Εκ μέρους της πολύ ρεαλιστικό, σε αντίθεση με άλλους που επιμένουν φαντασιώνονται με ανύπαρκτες πραγματικότητες, όπως λ.χ., όταν επιμένουν να ομιλούν για δήθεν «κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές», στη λογική μιας «ευρωπαϊκής εθνικής πολιτικής», με τούτο το «εθνικής» να βεβαιώνει πως όντως, η Ευρώπη λειτουργεί ως κάτι το «ενιαίο» στο επίπεδο της παραγωγής και διανομής της ευημερίας. «Εθνική» ευρωπαϊκή πολιτική δεν υπάρχει σε κανένα τομέα, ελλείψει [α] «ευρωπαϊκού έθνους», ή «ευρωπαϊκού λαού», [β] ελλείψει «Ευρωπαϊκού Κράτους» εντός του οποίου να παράγονται και εφαρμόζονται «εθνικές ευρωπαϊκές πολιτικές». Αυτό που υπάρχει στην Ευρώπη, είναι ένα μεγάλο πλήθος εθνών, λαών και Κρατών, τόσο «φιλοευρωπαϊκών», όσο τη κάθε φορά και στο βαθμό που τα «εθνικά» τους συμφέροντα ικανοποιούνται ή όχι από αυτό το αγοραίο – οικονομικό οργανισμό που καλείται «Ευρωπαϊκή Ένωση» και «Ευρωζώνη».
Οι θεμελιώδεις αρχές της ισοτιμίας και αλληλεγγύης πάνω στις οποίες χτίστηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση 62 χρόνια πριν, (ως Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα αρχικά -ΕΟΚ), και κυρίως το Ευρωπαϊκό Όραμα της δημιουργίας ενός ενιαίου ευρωπαϊκού Κράτους, μιας ενιαίας πολιτικής οντότητας, πλέον αποτελούν ένα είδος επετειακών αναφορών που εκστομίζονται απλώς διότι πρέπει να αναμασώνται χωρίς πια κανείς να πιστεύει ότι μιλάμε για κάτι που έχει ουσιαστικό περιεχόμενο, στην εποχή της Ευρώπης του «Δούναι και Λαβείν», την νέα μεγάλη της «Αξία». Άλλωστε, ένας στόχος, όταν δεν υλοποιείται όταν ακόμα «το αίμα βράζει», όσο αυτός ο «βρασμός» δεν μετατρέπεται σε χρήσιμη ενέργεια και μορφή, τότε είναι καταδικασμένος να χαθεί στον αέρα με τα μόρια να κινούνται άτακτα και αυτόνομα προς κάθε κατεύθυνση. Το Όραμα, το οποιοδήποτε Όραμα, όταν χάνει την ελκτική και ελκυστική του δύναμη, όταν η διάχυσή του δεν γίνεται εντός του οργανισμού στον οποίο αναφέρεται αλλά διαχέεται στο εξωτερικό περιβάλλον ως ένα είδος αχνών νεφών που απλά θυμίζουν πως κάποτε κάτι τις είχε οδηγήσει σε αυτό που σήμερα έχει μεταλλαχθεί σε «Ευρωπαϊκή Ένωση», τότε το Όραμα αυτό, πρέπει να κηρυχθεί σε αφάνεια. Δεν υπάρχει και ό,τι το χειρότερο μπορεί να μας συμβαίνει είναι να πιστεύουμε σε φαντάσματα και πολύ περισσότερο σε τερατώδη πολιτικά κατασκευάσματα.
Η σημερινή «Ευρωπαϊκή Ένωση», οφείλουμε να αποδεχτούμε, πως οι αρχές λειτουργίας της και κυρίως οι ιδρυτικές αξίες και το άνω θεμελιώδες της Όραμα επί των οποίων βασίστηκε η ίδρυσή της πριν 62 χρόνια, αποτελεί ένα φάντασμα, αποτελεί ένα αποκρουστικό τέρας, στο οποίο βασιλεύει η Αθλιότητα του Νεοφιλελευθερισμού, με τοπικό (ευρωπαϊκό) Ηγεμόνα το Βερολίνο.
Η «αλληλεγγύη» και «ισοτιμία» ΔΕΝ υπάρχουν.
Ο Στρατηγικός Στόχος της πολιτικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκή Ένωσης σε μια Κρατική Οντότητα, ΔΕΝ υπάρχει.
Ό,τι υπάρχει είναι η Γερμανική Ηγεμονία, ό,τι το χειρότερο μπορούσε να συμβεί στην Ευρώπη, δοθείσης της ιστορικής γνώσης μας, για το περιεχόμενο των απόψεων και δοξασιών αυτού του Ηγεμόνα και κυρίως του πολύ χαρακτηριστικού του τρόπου να επιβάλλει την ηγεμονική του θέληση.
Πολιτική σημαίνει ρεαλισμός.
Τούτη τη στιγμή, η μόνη Δύναμη που ασκεί ρεαλιστική πολιτική, είναι το Βερολίνο. Γνωρίζει τι θέλει (τα θέλει όλα δικά του) και έχει τη βούληση κι θέληση να επιβάλλει τις απόψεις του και αυτό κάνει.
Οι «άλλοι» τώρα: ένας αριθμός από τους «άλλους» (άλλα Κράτη – Μέλη), έχει ταχθεί με το πλευρό του Ηγεμόνα, ενώ οι λοιποί, απλώς διαμαρτύρονται και απλώς ευελπιστούν πως τελικά κάτι θα αποσπούν, από εδώ και από εκεί, που και που. Από αυτούς τους «άλλους», τουλάχιστον όσοι διαλέγουν την υποταγή, είναι πολύ πιο ρεαλιστικό από όσους απλώς διαμαρτύρονται ευελπιστούντες στο «κάτι τις».
Όταν ξεκίνησε η ελληνική περιπέτεια με τα Μνημόνια, αναφερόμενος στο ίδιο παραπάνω ζήτημα της Γερμανικής Ηγεμονίας, είχα εκφράσει τη θέση, πως εφόσον δεν υπάρχει τρόπος και δυνατότητα η Γερμανία να εντάξει ή εν πάση περιπτώσει καταστήσει την κουλτούρα της περισσότερο συμβατή με τις Θεμελιώδεις Αξίες, Αρχές και το Θεμελιώδες Όραμα (ανωτέρω) πάνω στα οποία χτίστηκε η Ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης («Ενωμένη» πολιτικά), τότε, λόγοι πολιτικού ρεαλισμού επιβάλλουν αυτή η Δύναμη, που εξ αυτής της αδυναμίας της έχει καταστεί ο διαλυτικός παράγων της άνω Ιδέας, να αποβληθεί από την Ένωση, ή αν αυτό δεν γίνεται, τότε, όσα Κράτη – Μέλη, δεν επιθυμούν να διαιωνίσουν τον ρόλο τους ως ρόλο – βαστάζου των γερμανικών συμφερόντων, να προχωρήσουν στην απόσχισή τους από την Ένωση και στη δημιουργία εξ αρχής μιας νέας Ευρωπαϊκής Ένωσης, τούτη όμως τη φορά, με σαφές και βραχύ χρονικό διάστημα υλοποίησης των Αρχών και Αξιών της και κυρίως της πολιτικής ενοποίησης των Κρατών – Μελών που θα συμμετάσχουν, με νόμισμα κοινό και σε κάθε περίπτωση στην υπηρεσία ΟΛΩΝ των οικονομιών Κρατών – Μελών και όχι μιας δράκας μονάχα.
Σ’ αυτή τη Νέα Ένωση, η Γερμανία θα έχει θέση, όπως και κάθε άλλο Κράτος της Ευρώπης, υπό την αυστηρά προϋπόθεση, που θα συνοδεύεται όχι μονάχα από δηλώσεις καλής θέλησης μα και από επαρκείς ασφαλιστικές δικλείδες, κι αυτό θα ισχύει και για κάθε άλλο Κράτος – Μέλος, πως στην Νέα αυτή Ευρώπη ουδείς θα διανοείται πως θα κατέχει εξουσία περισσότερη από όση του δίνει η μία και μοναδική ψήφος συμμετοχής του στην Ένωση, κι κυρίως, αυτή η Νέα Ένωση θα πρέπει εντός σύντομου χρονικού διαστήματος να καταλήξει σε μια ενιαία πολιτική και κρατική οντότητα. Αν αυτό το τελευταίο δεν γίνει, τότε κι αυτής της Νέας Ευρωπαϊκής Ένωσης η πορεία και κατάληξη θα έχει την ίδια τύχη με τη σημερινή : αν μεν θα συμμετέχει η Γερμανία σ’ αυτή πάλι για «γερμανική Ευρώπη» θα μιλάμε, αν δε δεν συμμετέχει, τότε θα μιλάμε για την «Ευρώπη» εκείνης της Δύναμης που θα κυριαρχεί οικονομικά και άρα και πολιτικά και που αργά ή γρήγορα θα πάρει τη θέση που έχει η Γερμανία στην νυν Ευρώπη.
Φυσικά, δεν μεγαλαυχώ προβάλλοντας τις άνω απόψεις μου επί ενός κάθε άλλο παρά απλού ζητήματος. Όμως αν δεν είναι απλό, διότι 62 χρόνια δεν λύνεται, δεν σημαίνει και ότι δεν υπάρχει λύση. Απλά, (κι εδώ το «απλά» με όλη του τη σημασία), κάποιες δυνάμεις δεν θέλουν να λυθεί. Κι επί τέλους, αν ένα ζωτικό πρόβλημα που έχει να κάνει με τη ζωή μας αποδεικνύεται τρεχόντως αδύνατο, το αφήνουμε και θέτουμε ένα άλλο προς λύση θέμα που όμως να διαθέτει όντως λύση. Αν το «πρόβλημα» που η Ευρώπη έθεσε προς λύση, δηλαδή, αυτό της δημιουργίας μιας Ευρώπης πολιτικά ενιαίας, μια Ευρώπη της ειρήνης και της ευημερίας, διαπιστώνεται πως δεν λύνεται διότι κάποιοι παράμετροι που τέθηκαν δεν λειτουργούν (π.χ., μια τέτοια παράμετρος είναι και το «στα χέρια ποιων» τέθηκε η λύση του προβλήματος), τότε ή θα αλλάξουν οι παράμετροι ή το ίδιο το προς επίλυση πρόβλημα.
Συνεπώς, αυτό που με αυτό το άρθρο, κατ’ ουσίαν επικαιροποιώ ως σκέψεις, είναι τούτο : ότι η σημερινή Ευρώπη, έχοντας εξελιχθεί όχι τυχαίως σε ένα σύστημα πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ανισορροπίας που τείνει να μεταβληθεί και σε ένα σύστημα υπόθαλψης του ίδιου του Δυτικού Δημοκρατικού Κεκτημένου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ένα σύστημα που εν ονόματι της ισότητας και της αλληλεγγύης των Κρατών – Μελών, έχει ήδη υφαρπάσει κυριαρχικά εθνικά δικαιώματα και άρα εθνική κυριαρχία από τα Μέλη αυτά, απλώς για να ιδιοποιηθούν από το Βερολίνο, ώστε το τελευταίο δυναστικώ δικαιώματι να λειτουργεί ως Ηγεμών Θείω Δικαιώματι, αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει ανάγκη επιτακτικής και επείγουσας αντιμετώπισης της πολυοργανικής ασθένειάς της.
Είτε λοιπόν θα αποφασίσουμε πως για κάποιον λόγο, δεν μπορεί αυτή η «Ευρωπαϊκή Ένωση» παρά να οδεύει αδιαμαρτύρητα προς μια πορεία που χαράσσεται από το Βερολίνο, με «γερμανικά υλικά», με «γερμανικό στυλ», και κυρίως μια πορεία χαραγμένη έτσι ώστε «όλοι οι δρόμοι να οδηγούν στο Βερολίνο», μια πορεία διαιώνισης της υποτέλειας προς το Βερολίνο, είτε, αντίθετα, αυτή η «Ευρωπαϊκή Ένωση» θα αφυπνιστεί και θα αποφασίσει να είναι «Ένωση» όντως «Ευρωπαϊκή» και όχι γερμανική, και κυρίως αντιληφθεί πως ούτε αυτό αρκεί, αν αυτή η «Ευρωπαϊκή Ένωση» δεν καταστεί, όχι αύριο μα χτες, ΚΑΙ ΟΝΤΩΣ ενιαία πολιτική οντότητα, μια κρατική οντότητα, με ΜΙΑ ομοσπονδιακή Εκτελεστική, Νομοθετική και Δικαστική Εξουσία και με τον απαραίτητο βαθμό αυτονομίας των περιφερειακών κυβερνήσεων και νομοθετικών σωμάτων σε περιφερειακού ενδιαφέροντος ζητήματα, που θα προκύπτουν από αρμοδιότητες που δεν θα έχουν εκχωρηθεί στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Αν αυτό δεν συμβεί ΤΩΡΑ, αυτή η Ένωση ως έχει ΔΕΝ έχει λόγο ύπαρξης. Είτε θα γίνει μια νέα αρχή, είτε ας επιστρέψει ο καθείς στα ίδια, τουλάχιστον επιχειρώντας να διασωθούν όσα περισσότερα είναι δυνατόν, ώστε να μην φτάσουμε σε ένα σημείο να είμαστε και «ξένοι» μέσα στην ίδια ευρωπαϊκή ήπειρο, κάτι δηλαδή που «πέτυχε» η άφρων πολιτική του Βερολίνου.