Τα όσα διαδραματίζονται με τις παράνομες μεταναστευτικές ροές στα Νησιά εδώ και χρόνια (και μέχρι πρόσφατα σε μικρότερο βαθμό στον Έβρο). Τα όσα διαδραματίζονται σήμερα στον Έβρο με τον ορθώς αποκαλούμενο υβριδικό πόλεμο της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας ΚΥΡΙΩΣ και ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΩΣ εναντίον της Ευρώπης, με την χρησιμοποίηση προσφύγων και παράνομων μεταναστών να εξωθούνται να παραβιάσουν τα ελληνικά σύνορα.
Και οι δυο παραπάνω εξελίξεις, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το ζήτημα των τουρκικών αξιώσεων να αποσπάσει εθνικό ενεργειακό πλούτο στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, υποχρεώνοντας την Ελλάδα να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων προκειμένου να συζητηθούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές εφ’ όλης της ύλης (όπως αυτή έχει προσδιοριστεί από την Τουρκία). Και μπορεί μεν εκεί, να τίθεται ένας σημαντικός αριθμός ανιστόρητων και εμφανώς παράνομων διεκδικήσεων και απαιτήσεων της Τουρκίας, από ζητήματα της αποκαλούμενης από την ίδια (και όχι όμως μόνο, πρέπει αυτό να το τονίσουμε) «τουρκικής μειονότητας» στη Θράκη, ίσαμε τα αμφισβητούμενα από την Τουρκία ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα πάνω σε κάποιες βραχονησίδες και το αν έχουν ή όχι τα ελληνικά νησιά ΑΟΖ (με βάση το Διεθνές Δίκαιο ή «μονοφαγικώ δικαιώματι» για κάποιους άλλους από την εδώ πλευρά), όμως, για την Τουρκία, είναι ακριβώς αυτό το τελευταίο ζήτημα που αποτελεί γι’ αυτήν τον εθνικό της στόχο, πολύ περισσότεοα από τα 3-4 δισεκατομμύρια που ζητά από την Ευρώπη για την αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών από τη Συρία, τις οποίες ήδη δημιουργεί η ίδια με τις εκεί πολεμικές της επιχειρήσεις.
Αν η Ελλάδα, υποτιθείσθω, συναινέσει να κάτσει στο τραπέζι με μια τέτοια «ημερήσια διάταξη» στην ατζέντα των συζητήσεων, (εδώ ασφαλώς θα μπει και το Κυπριακό, όχι μονάχα ως ένα ζήτημα που αφορά μονάχα την Τουρκία, μα και ως ένα ζήτημα που η «διεθνής κοινότητα», λέγε με ΟΗΕ, δεν ξέχασε καθόλου το πικρό ποτήρι που ήπιε από τον κυπριακό λαό όταν απέρριπτε το Σχέδιο Ανάν), και αν, υποτιθείσθω, η Ελλάδα και Τουρκία τα βρίσκουν πάνω στο ζήτημα της ΑΟΖ σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία, ότι όλες αυτές δεκάδες χιλιάδες παράνομων μεταναστών που σήμερα είναι παρατεταγμένοι στον Έβρο και στα τουρκικά παράλια απέναντι από τα ελληνικά νησιά, όχι μονάχα εν μια νυκτί θα εξαφανιστούν από τα μέρη αυτά, μα και η Τουρκία, θα γίνει υπόδειγμα συνεργασίας και στα ζητήματα της επαναπροώθησης σ’ αυτή, όσων παράνομων μεταναστών έχουν ήδη περάσει στη Χώρα μας.
Όμως, η Τουρκία, έχοντας πλέον κάνει εθνικό της στόχο το ζήτημα της διανομής των πλουτοπαραγωγικών πόρων του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου (με Ελλάδα και Κύπρο), και γνωρίζοντας πως οι όποιες συμφωνίες της με την Λιβύη για καθορισμό μεταξύ τους των ορίων των ΑΟΖ των δύο αυτών χωρών, είναι έωλες κατά το Διεθνές Δίκαιο και το μόνο αποτέλεσμα που παράγουν (πλην όμως ουσιαστικό, εκτός αν εκ μέρους μας δεν αντιμετωπιστεί ως μια εξέλιξη τύπου Ίμια) είναι ουσιαστικά το γκριζάρισμα ενός ακόμα κυριαρχικού δικαιώματός μας, αλλά, και γνωρίζοντας την ίδια στιγμή, πως έχει καλλιεργήσει στον τουρκικό λαό μεγάλες προσδοκίες για το ζήτημα αυτό, προσδοκίες που συνδέονται άμεσα με τεράστια οικονομικά οφέλη για το Κράτος της Τουρκίας και επομένως, και για τον ίδιο το λαό (όπως ελπίζει), έχει αυτοεγκλωβιστεί στην ίδια της την πολιτική, κάτι όμως που είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και για εμάς, πολύ δε περισσότερο, όταν στο ζήτημα αυτό, οι πολιτικές δυνάμεις της τουρκικής αντιπολίτευσης, έχουν επιδοθεί σε ένα αγώνα πλειοδοσίας πάνω στο ίδιο αυτό θέμα.
Συνεπώς, με βάση τα νυν ισχύοντα, και με το δεδομένο πως δεν αναμένω να υπάρξει ελληνική κυβέρνηση η οποία θα αποστεί των παγίων μας εθνικών θέσεων σε ό,τι αφορά το ζήτημα των ελληνοτουρκικών διαφορών, και δεν θα επαναληφθεί ό,τι και με την περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, εκτιμώ ότι η Τουρκία, τελικώς, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και σε χρόνο που η ίδια θα κρίνει πρόσφορο, θα επιδιώξει να οδηγήσει έστω εκούσα ακούσα τη χώρα μας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μαζί της με βάση την ατζέντα που αυτή έχει καθορίσει, και άλλος τρόπος να το πετύχει αυτό, δεν είναι παρά η δημιουργία ενός θερμού επεισοδίου.
Το ζήτημα δεν είναι τόσο, κι αυτό η Τουρκία του γνωρίζει πολύ καλά, το τι θα πει η Ευρωπαϊκή Ένωση ή η «διεθνής κοινότητα» για την «τουρκική προκλητικότητα». Οι λέξεις που δεν παράγουν ουσιαστικές και κυρίως μακροπρόθεσμες σημαντικές συνέπειες για την ίδια, δεν την ενδιαφέρουν καθόλου. Απόδειξη η Κύπρος, όπου η Τουρκία έχει εγγεγραμμένες τις διεθνείς καταδίκες σε βάρος της για την στρατιωτική της κατοχή στο βόρειο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, στα παλαιότερα των υποδημάτων της για να μην πω τίποτα πιο χυδαίο, ενώ, χυδαιότερο ακόμα είναι το γεγονός, πως αυτή η ίδια « διεθνής κοινότητα» πρότεινε λύσεις του Κυπριακού ουσιαστικά νομιμοποιώντας τις συνέπειες της τουρκικής εισβολής και Κατοχής μα και την ίδια την Κατοχή. Αυτή είναι η Διεθνής Κοινότητα, και μέσα σ’ αυτή και η Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι κι αυτή, στο Σχέδιο Ανάν, υπήρξε εξαιρετικά ένθερμη υπέρ αυτού.
Συνεπώς, η Τουρκία, με βάση την παραπάνω γνώση της και κυρίως τον ρεαλισμό που διέπει την εξωτερική της πολιτική, που κατορθώνει, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, να τους έχει όλους εναντίον της μα με όλους τελικά να συνομιλεί και να κάνει πράγματα υπέρ αυτής, φοβούμαι πως δεν θα διστάσει να διαβεί τον Ρουβίκωνα, ελπίζοντας πως ο «Διεθνής Παράγων», που στη περίπτωσή μας είναι οι ΗΠΑ, (η Ρωσία, η πλέον αξιόλογη Μεγάλη Δύναμη στην περιοχή που «κατορθώσαμε» να την ρίξουμε στην αγκαλιά της Τουρκίας, μάλλον για λόγους «πρεστίζ» ίσως εμπλακεί νουθετικά και συμβουλευτικά μονάχα) και η Ευρωπαϊκή Ένωση, με αυτή τη τελευταία, τελικώς, να επικρατεί η άποψη της Γερμανίας, παραδοσιακής συμμάχου και φίλης της Τουρκίας και κυρίως με ένα αξιόλογο τουρκικό εκλογικό σώμα εντός της ίδιας της επικράτειάς της).
Τι αναμένω αν φτάσουμε σε μια τέτοια απευκταία εξέλιξη των πραγμάτων;
Αναμένω ότι θα είναι ακριβώς αυτοί οι «φίλοι» (λέγε με ΗΠΑ) και «εταίροι» μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση που θα μας πιέζουν «να τα βρούμε» με την Τουρκία εν ονόματι της «ειρήνης» στη περιοχή, (πάντα εν ονόματι των λαών!), επισείοντας επί των κεφαλών ημών τις χειρότερες πληγές του Φαραώ, ακριβώς όπως έκανε αυτός ο (άθλιος) «διεθνής παράγων» λίγο πριν το δημοψήφισμα στη Κύπρο για το Σχέδιο Ανάν, και όπως έκανε και εδώ στην Ελλάδα προκειμένου να επιβάλλει την Μνημονιακή Κατοχή.
Ελπίζω να διαψευστώ σ’ αυτές τις εκτιμήσεις μου.
Η μόνη σωστή διατύπωση και διαπίστωση που έγινε σε ό,τι αφορά το τι θα συμβεί στη περίπτωση ενός απευκταίου πολέμου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, έστω και υπό τη μορφή ενός σύντομου θερμού επεισοδίου, είναι πως θα είμαστε μόνοι μας.
Τώρα, σε ό,τι αφορά αυτό το περί «σύντομου θερμού επεισοδίου», ας μην είμαστε και τόσο σίγουροι πόσο «σύντομο» θα είναι. Θα είναι τόσο συντομότερο, όσο συντομότερα η Τουρκία κατορθώσει να μας σύρει σε διαπραγματεύσεις όπως αυτή τις επιθυμεί, όπερ σημαίνει, πως αν αυτό ΔΕΝ συμβεί, τότε, ειλικρινώς, με βάση τα νυν κρατούντα δεν είμαι διόλου βέβαιος για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Ένα μονάχα θα πω: σε τέτοιες καταστάσεις, ο νομίμως αμυνόμενος, δεν πρέπει επ’ ουδενί να μην αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες που θα του παρέχει η στιγμή, όπως π.χ., ότι η Τουρκία έχει ανοικτό πολεμικό μέτωπο στη Συρία, έστω και αν ισχύσει η πρόσφατη ανακωχή ύστερα από τη συνάντηση Ερντογάν – Πούτιν, και κυρίως το γεγονός πως αυτή η πρόσφατη πολεμική εμπλοκή της Τουρκίας με τη Συρία, απέδειξε πως ακόμα και μια σχεδόν καταστραμμένη από προηγούμενες εσωτερικές της διενέξεις αλλά και εξωτερικές επεμβάσεις χώρα, όπως η Συρία, εν τούτοις κατόρθωσε να κάνει εξαιρετικά δύσκολη τη ζωή της Τουρκίας.
Η Τουρκία, ΔΕΝ είναι στρατιωτικά αυτό που κομπορρημονεί ότι είναι. Αυτό ας το κρατήσουμε ως σημείωση.
