Με κούρεμα μισθών η… στήριξη της εργασίας

Οι εργαζόμενοι θα πληρώσουν βαρύ τίμημα για την προστασία των θέσεων δουλειάς – Απώλειες 100-200 ευρώ κατά μέσο όρο στις μηνιαίες αποδοχές όσο διαρκεί η επιδότηση -Πλαφόν 650 ευρώ ανά μισθωτό στην επιδότηση της εκ περιτροπής και μερικής απασχόλησης.

Επείγεται η κυβέρνηση για ενεργοποίηση του προγράμματος SURE, με στόχο δάνεια 1,5δισ. ευρώ.
Σε εφαρμογή από την 1η Ιουνίου το σύστημα στο οποίο θα ενταχθούν έως 1εκ. εργαζόμενοι.
Το βαρύ τίμημα της «προστασίας»
Το κυβερνητικό σχέδιο για στήριξη της απασχόλησης και των θέσεων εργασίας, με βάση τις πληροφορίες που έχουμε, μετρά ήδη τα πρώτα «θύματα»: τους μισθούς των εργαζομένων που θα μπουν στην ομπρέλα της «προστασίας» τους καλοκαιρινούς μήνες για να αποτραπεί έκρηξη των απολύσεων και της ανεργίας.
Με λίγα λόγια, οι ίδιοι οι μισθωτοί καλούνται να «χρηματοδοτήσουν» με ένα «κούρεμα» περίπου 20% του μισθού τους ένα αμφιλεγόμενο πρόγραμμα μερικής κρατικής επιδότησης της εκ περιτροπής ή της μερικής απασχόλησής τους στις επιχειρήσεις που προσπαθούν να ανακάμψουν μετά την καραντίνα.
Βεβαίως, αυτού του είδους η διάσωση των θέσεων εργασίας δεν είναι «πατέντα» της ελληνικής κυβέρνησης. Η επιδότηση της μερικής απασχόλησης ή της μερικής ανεργίας αποτελεί τη φιλοσοφία του προγράμματος SURE που έχει εισηγηθεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, προσφέροντας στα κράτη-μέλη πόρους 100 δισ. ευρώ για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας. Δάνεια, όχι χρήματα από τον κοινοτικό προϋπολογισμό. Φτηνά, χαμηλότοκα, αλλά δάνεια.
Θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό; Θα μπορούσε να επιδοτηθεί πολύ μεγαλύτερο μέρος του κόστους εργασίας, ώστε να αποφευχθεί το «κούρεμα» στις αποδοχές των εργαζομένων; Φυσικά, και ήδη γίνεται σε πολλές χώρες από κυβερνήσεις που ούτε κατά διάνοια μπορούν να θεωρηθούν φιλεργατικές.
Αίφνης, η κυβέρνηση Τζόνσον στη Βρετανία ανακοίνωσε μόλις χθες παράταση της επιδότησης των μισθών σε ποσοστό 80% μέχρι τον Οκτώβριο. Και άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αναλαμβάνουν μεγάλα δημοσιονομικά κόστη, που συνεπάγονται και αύξηση δημοσίου χρέους, για να αποφύγουν τον φαύλο κύκλο απολύσεων, μείωσης μισθών, καθήλωσης της ζήτησης και διόγκωσης της ύφεσης.
Αν η κυβέρνηση, στο όνομα της αποφυγής ενός μεγάλου δημοσιονομικού κόστους για την ουσιαστική στήριξη της απασχόλησης, επιλέξει λύσεις που επιβαρύνουν τους εργαζόμενους, γνωρίζοντας πως ο φόβος της ανεργίας τούς εξαναγκάζει να αποδεχτούν οδυνηρές μειώσεις μισθών, το πιο πιθανό είναι ότι τις επιλογές της θα τις βρει μπροστά της.
Ενα ακόμη πλήγμα στους μισθούς θα μεταφραστεί σε μείωση της κατανάλωσης, άρα και των κρατικών εσόδων. Οπως συνέβη στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων.
Το να εφαρμόζεις μια συνταγή, που εκτός από κοινωνικά μεροληπτική έχει αποδειχτεί και κραυγαλέα αποτυχημένη, αποτελεί όχι μόνο ιδεολογική εμμονή, αλλά και πολιτική αυτοχειρία.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ