Π.Καρύκα : "Η πολιτική αξιοποίηση της Wehrmacht από τον Χίτλερ (1933-38)"

του Παντελή Καρύκα
Συγγραφέα – hellasforce.com
Ο Γερμανικός Στρατός, ο οποίος πρωταγωνίστησε στην δεύτερη μεγάλη παγκόσμια σύρραξη, στηριζόταν στην πρωσική στρατιωτική παράδοση,
όπως αυτή θεσπίστηκε τον 18ο αιώνα από τον Φρειδερίκο Γουλιέλμο και τον Μεγάλο Φρειδερίκο. Το πρωσικό στρατιωτικό δόγμα της εποχής επέτασσε την άριστη εκπαίδευση και την αυστηρή πειθαρχία.
Ο Μέγας Φρειδερίκος απαιτούσε από τους άνδρες του να λειτουργούν ως αυτόματα και να φοβούνται τους αξιωματικούς τους περισσότερο από τον εχθρό.
Το πνεύμα αυτό της τυφλής πειθαρχίας και της απόλυτης υποταγής στο καθήκον διατηρήθηκε αναλλοίωτο ως την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μετατρέποντας τον Γερμανικό Στρατό στην τελειότερη στρατιωτική μηχανή που είχε ως τότε αντικρίσει η ανθρωπότητα.
Χρειάστηκαν έξι έτη φονικών συγκρούσεων για να κατορθώσουν οι Σύμμαχοι να υποτάξουν τελικά το ισχυρό τευτονικό του πνεύμα.
Η λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε τη Γερμανία συντετριμμένη, κυρίως οικονομικά. Οι όροι που επέβαλαν οι Σύμμαχοι στην ηττημένη Γερμανία ήταν εντελώς ανεδαφικοί και είχαν ως αποτέλεσμα να θίξουν μόνο τον γερμανικό εθνισμό και όχι να εξαλείψουν τον γερμανικό εθνικισμό.
Ο ίδιος ο Στρατάρχης Φος όταν πληροφορήθηκε τους όρους της συνθήκης των Βερσαλλιών δήλωσε προφητικά: «Αυτό δεν είναι ειρήνη, είναι ανακωχή για 20 χρόνια».
Βάσει της συνθήκης ο Γερμανικός Στρατός περιορίστηκε σε 100.000 άνδρες, χωρίς αεροπορία, βαρύ πυροβολικό και άρματα μάχης. Το 1920 όμως, υπό την καθοδήγηση του νέου του αρχηγού, του Στρατηγού φον Ζεέκτ, ο Γερμανικός Στρατός άρχισε την αναγεννησιακή του πορεία, με βήματα αργά και μεθοδικά. Ο μικρός στρατός των 7 μεραρχιών, της συνθήκης των Βερσαλλιών, ανέλυσε τα διδάγματα των μαχών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και έδωσε έμφαση στην μελέτη της νέας στρατιωτικής τεχνολογίας της εποχής.
Κάτω από το αδιάφορο και κουρασμένο βλέμμα των δυτικών δυνάμεων και ιδιαίτερα της Γαλλίας, ο Γερμανικός Στρατός αποκτούσε σταδιακά τις υποδομές που, όταν θα έφτανε το πλήρωμα του χρόνου, θα του επέτρεπαν την ταχεία ανασυγκρότηση και επέκταση. Μόνο όμως μετά την άνοδο στην εξουσία του ναζιστικού κόμματος, το 1933, το όνειρο των Γερμανών, στρατιωτικών και πολιτών, για την ανάκτηση της «παλαιάς δόξας», φάνηκε να παίρνει σάρκα και οστά.
Ο Χίτλερ, αψηφώντας τις διεθνείς συνθήκες και προβλέποντας σωστά την ψυχολογική, κυρίως, αδυναμία των δυτικών να αντιδράσουν, προχώρησε, αμέσως σχεδόν μετά την εκλογή του, στην εκ νέου καθιέρωση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Ακολούθησε μια σειρά διπλωματικών θριάμβων, όπως η ενσωμάτωση της Ρηνανίας και η κατάληψη της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας, πάντα υπό την ανοχή των Βρετανών και των Γάλλων.
Ο Γερμανικός Στρατός, σε όλη αυτή την περίοδο της αμαρτωλής ειρήνης, απετέλεσε τον κύριο εκφραστή της ναζιστικής πολιτικής και κατά συνέπεια καρπώθηκε τα απορρέοντα οφέλη. Το γόητρό του ανυψώθηκε στην γερμανική κοινή γνώμη. Απέναντι στον Χίτλερ όμως η ισχύς του, ως πόλου εξουσίας, καθημερινά περιοριζόταν. Ο Χίτλερ θεωρούσε τον στρατό εξάρτημα, το βασικότερο ίσως, για την εφαρμογή της εξωτερικής του πολιτικής.
Ωστόσο, αρχικά τουλάχιστον, δεν ήλπιζε να αποκομίσει οφέλη από τη δράση του στρατού, παρά από την απειλή χρήσης του. Η όλη επεκτατική πολιτική του Χίτλερ, μεταξύ των ετών 1933-38, δεν ήταν παρά μια μεγαλοπρεπής μπλόφα, στην οποία οι δυτικοί, από φόβο υποχώρησαν, επιτρέποντας έτσι έμμεσα το μεγάλο δεύτερο παγκόσμιο αιματοκύλισμα.
http://www.hellasforce.com/blog/hitler