ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΣΥΚΛΟΝΙΣΕ ΤΗΝ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ.
Αφιερωμένο στους “πνευματικούς ανθρώπους”, στην Ακαδημία, στους πρυτάνεις και όλο το συνοθύλευμα που έκαναν Ferrari τα όνειρα των γενεών. Αφιερωμένο σε αυτούς που για μια χούφτα χαρτιά βάζουν ταφόπλακα στις ελπίδες ενός ολόκληρου πλανήτη. Αφιερωμένο στους τηλεμαϊντανούς που ο βαθμός ηλιθιότητας και αναξίας είναι το κριτήριο εξέλιξης και δημοσιότητας. Από μια άδολη, γυναικεία ψυχή, που άρον – άρον έσπευσαν να φιμώσουν.
ΟΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΠΥΘΙΑΣ
Έτσι δημιούργησε ο Θεός την Ελλάδα, και την ονόμασε Γη του Φωτός, γιατί «ελ» σημαίνει Φως και «λαδ» σημαίνει πέτρα έδαφος-Γη.
Και από την γη του Φωτός, την Γη που πρώτη αντίκρισε το φως του Ήλιου γεννήθηκαν οι Έλληνες φωτοδότες των αρετών και του πολιτισμού. Και σκόρπησαν αυτοί τον Πολιτισμό των εις όλη την Οικουμένη – καθώς και επαχθή!
Η Γέννηση της Ελλάδας, και της Ελληνικής Γλώσσας : «Ιστορία Ενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας» Η. Τσατσόμηρος.
Όπως σημειώνει η επιστήμη της γεωλογίας και των άλλων συναφών κλάδων, προ 140.000.000 ετών, όταν ολόκληρος ο πλανήτης σκεπαζόταν από νερά και χέρσος γη δεν εφαίνετο πουθενά, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετική κίνησις ανύψωσε υπέρ την επιφάνεια της υδρόσφαιρας προς τον Ήλιο, την λεγόμενη «Πελαγονική Οροσειρά» μια στενή ζώνη ξηράς που περιελάμβανε την βορειότερη Μακεδονία (Πελαγονία), τον Όλυμπο, την ανατολική πλευρά της μετέπειτα Θεσσαλίας και την βόρεια Εύβοια…
Επί 115.000.000 χρόνια αυτή η μοναδική νησίδα, η Ελλάδα μας εν μέρει, αντίκρυζε ολομόναχη την πανθάλασσα που την περιτριγύριζε. Εις αυτήν την νησίδα για ογδόντα εκατομμύρια (80.000.000) έτη πριν ακόμα αναδυθούν άλλες οροσειρές, άρχισε η διαδικασία των νέων μορφών της γεννέσεως όντων.
Πριν 35.000.000 έτη, δηλαδή 105.080.000 έτη μετά την άνοδο της Πελαγονικής Οροσειράς στην επιφάνεια, αναδύονται ως άλλα νησιά οι ορεινοί όγκοι όπως η Πίνδος, οι Δειναρικές Άλπεις, τα Πυρηναία, τα Ιμαλάϊα …
Η λογική λοιπόν παρουσία του ανθρώπου, σε όποια εποχή κι αν εμφανίσθηκε αυτός ο άνθρωπος στον πλανήτη, πρέπει να αναζητείται στον Όλυμπο.
Είναι δε αδύνατον ποτέ σε μία περιοχή που για λόγους ανερμήνευτους, αναδύεται η πρώτη χέρσος γη, ο άνθρωπος της προνομιούχου αυτής γης να σχηματίση γλώσσα αργότερα, από ότι οι άλλοι άνθρωποι, που η ανάδυση της γης τους καθυστερούσε κατά πάρα πολλά εκατομμύρια έτη.
Χώρος και άνθρωπος εδώ μεταξύ Ολύμπου και Πίνδου εσχημάτισαν την Πανάρχαια Ελληνική Γλώσσα, η οποία και εδάνεισε τις λέγεις του πολιτισμού της εις όλους τους άλλους λαούς. Αυτή δε η Ελληνική Γλώσσα περικλείει τις λύσεις στα οικουμενικά προβλήματα της ανθρωπότητος.
Πληθώρα ερευνών και μελετών προσκομίζουν συντριπτικά στοιχεία με τα οποία αποδεικνύεται ότι ποτέ δεν υπήρξε Ινδοευρωπαϊκή μητέρα γλώσσα, αλλά αντιθέτως, η γονιμοποιός γλωσσική επίδραση η οποία εισήγαγε στις διάφορες γλώσσες παγκοσμίως τα γνωστά λεκτικά στοιχεία, κοινά σήμερα σε αυτές, ασκήθηκε από την Πανάρχαια Ελληνική Γλώσσα.
Η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στο φως ολοένα και περισσότερα, και πειστικώτερα τεκμήρια, που επιβεβαιώνουν το τεράστιο ιστορικό βάθος της ανθρώπινης παρουσίας στον Ελλαδικό χώρο.
Αυτά τα τεκμήρια επίσης αποδεικνύουν πως οι πολιτισμικές ρίζες της Ελλάδας χάνονται στα βάθη του απωτάτου παρελθόντος και ταυτόχρονα αχρηστεύουν αυθαίρετες θεωρίες και δόγματα περί εμφανίσεως του ανθρώπου και του πολιτισμού στην Ανατολή και στην Αφρική.
Η Ελληνική Γλώσσα υπήρξε και είναι η τελειότερη μέχρι σήμερα ανθρώπινη γλώσσα επί της γης.
Οι Έλληνες διέθεταν όχι μόνον ένα αλλά είκοσι – συν αλφάβητα -. Το Χαλκιδικό (εκ του οποίου προέρχεται το Λατινικό), το Ιωνικό, το Κορινθιακό, … κ.λ.π.
Μια θεωρεία που εκτρέπεται της λογικής – το τερατογεννές ψεύδος περί Φοινικικού αλφαβήτου -δέχεται την σύνδεση της τελειώτερης γραφής (της Ελληνικής), με τον πολιτισμό των Φοινίκων, οι οποίοι είχαν έναν χαμηλοτάτης στάθμης πολιστισμόν.
Αρχαιολογική σκαπάνη αποδεικνύει ότι το Ιωνικό Αλφάβητο, ένα από τα είκοσι – συν Ελληνικά αλφάβητά μας – που ψευδώς θεωρείται Φοινικικής προελεύσεως, είναι τουλάχιστον 4.000 έτη παλαιότερον των Φοινίκων.
Υπάρχουν δηλαδή πολλά κείμενα, όπως υπάρχουν και πολλά αρχαιολογικά ευρήματα που βεβαιώνουν την ύπαρξη γραφής στην Ελλάδα για τουλάχιστον 7.000 χρόνια, δηλαδή χιλιάδες χρόνια πριν εμφανισθούν στην ιστορία οι Σημίτες/Φοίνικες.
Ποιο δε είναι το βάθος της Ελληνικής Γλώσσας;
Με προτροπή της Ελληνίστριας Mary McDonald και με πρόεδρο τον καθηγητή T. Brunnr, ξεκινά το 1972 στο Πανεπιστήμιο Καλιφορνίας (UCLA) το πρόγραμμα «Θησαυρός της Ελληνικής Γλώσσας» το περίφημο TLG. Μετά 13 χρόνια, το 2000, ο 5ος δίσκος κυκλοφόρησε (TLGΕ) που περιλαμβάνει 90.000.000 (εννενήντα εκατομμύρια) λεκτικούς τύπους, εν συγκρίσει με τους λεκτικούς τύπους άλλων γλωσσών, Γαλλικής, Αγγλικής κ.λπ. που φθάνουν όχι περισσότεροι από 500.000 ή 600.000 και λιγότεροι.
Οι 90.000.000 ελληνικοί λεκτικοί τύποι ελήφθησαν από 11.000 έργα τριών χιλιάδων συγγραφέων, από τον 8ο αι. π.Χ. έως τον 15ο αι. μ. Χ. Μόνον 2.000 από τους 3.500 συγγραφείς είναι καθαρά Έλληνες. Και από τα 11.000 έργα μόνον 3.500 έργα ολόκληρα ή γραμμές είναι συγγράμματα των αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας. Αυτά δε τα 3.500 έργα ολόκληρα ή γραμμές αποτελούν το ένα εκατομμυριοστό των επισήμων Αρχαίων Ελληνικών συγγραμμάτων που επέζησαν (που μας απόμειναν) μετά τους εμπρησμούς όλων των βιβλιοθηκών της Ελληνικής Επικρατείας, κατά τα Βυζαντινά χρόνια από το μένος των Χριστιανών.
Οι εμπρησμοί αυτοί κατέστρεψαν και αφάνισα τα θαυματουργά επιτεύγματα του μεγαλύτερου λαμπρότερου Παγκόσμιου Πολιτισμού των Ελλήνων προγόνων μας. Έτσι κατεστράφη η Ελληνική Γραμματεία.
Όταν η μητέρα μου, δεκαέξι χρονών κοπελιά – έναν χρόνο μεγαλύτερή μου – ήλθε στην Αμερική, σε μια τάξη της στο γυμνάσιο στο οποίο εσπούδαζε της έθεσαν την ερώτηση Αμερικανοί συμμαθητές της : «Γιατί στην αρχαία εποχή (στην Αρχαία Ελλάδα) η δημιουργικότητα των Ελλήνων ήταν ασύλληπτη και αμίμητη, μα αυτή η ιδιαιτερότητά τους λες και έχει πεθάνει, εφ΄ όσον για 2.000 χρόνια σχεδόν τίποτε πια δεν δημιουργούν, ούτε πια ακούγονται»? Η μητέρα μου τα έχασε! Δεν ήξερε την απάντηση.
Τελικά θα μπορέσω εγώ σήμερα, μετά αμερόληπτης μελέτης και έρευνας να δώσω απάντηση σε εκείνη την ερώτηση που θα πρέπει έχει απασχολήσει και τον δικό σας νου!
Γιατί, λοιπόν, οι Έλληνες δεν δημιουργούν;
Γιατί σταμάτησαν να δημιουργούν;
Πότε σταμάτησαν να δημιουργούν;
Η δημιουργικότητα των Ελλήνων ήταν θρέμμα της Ελληνικής των Παιδείας. Τι λοιπόν συνέβη στην Παιδεία των Αρχαίων Ελλήνων;
Ω! Έλληνες, ψυχής της ψυχής μου, πανάκριβο Γένος, ταλαίπωρον Γένος.
Θα ανοίξω σε εσάς τους πόνους και τα δάκρυα από τα βάθη της παιδικής ψυχής μου και θα σας τι κατέστρεψε τον Πανάρχαιο Ελληνικό Πολιτισμό και Λόγο, και γιατί!
Τώρα για μας «Περασμένα Μεγαλεία και διηγόντας τα να κλαις» παιδί αθανάτων θεών και αθανάτων ηρώων. Είναι δύσκολο για μένα να παραμείνω αλύγιστη και να καταπνίξω τον πόνο μου όταν μιλάω γι’ αυτές τις ανεπανάληπτες θηριωδίες που κατέστρεψαν το Ελληνικό Έθνος και τα φώτα του Ελληνικού πνεύματος, που κατέστρεψαν την Ελληνική ασύλληπτη Γραμματεία, και δημιούργησαν την μετέπειτα λανθάνουσα πορεία του Έθνους μας.
Επί αιώνες διώχθηκε μέχρις ιστορικού θανάτου ο Ελληνισμός. (Πολιτισμός, Γραμματεία, Παιδία). Ποίος ο λόγος; Πώς; Πότε;
Περί της θρησκείας των αρχαίων Ελλήνων (Εθνικών), την θρησκεία του Ελληνικού Έθνους – την «Εθνική Θρησκεία».
Την Εθνική Θρησκεία οι Χριστιανοί ονόμαζαν περιφρονητικά «ειδωλολατρεία» από την λέξη «είδωλον» = το ομοίωμα, το απεικόνισμα, η εικόνα, το άγαλμα. Σημ. : Και οι εικόνες των Χριστιανών σύμφωνα με τα ανωτέρω, είναι είδωλα.
Διέδιδαν οι Χριστιανοί ότι οι Εθνικοί είχαν αισχρή θρησκεία, φέρνοντας ως παράδειγμα τους έρωτες των θεών, αποκρύπτοντας δε τους συμβολισμούς των αρχαίων ελληνικών κειμένων σχετικά με την εθνική θρησκεία, την θρησκεία του Ελληνικού Έθνους.
Οι συμβολισμοί των αρχαίων Ελλήνων, όσον αφορά την εθνική θρησκεία ήσαν ποιητικώτατοι και αριστουργηματικοί. Στην «Θεογονία» όπου οι συμβολισμοί αφθονούν, βρήκαν έδαφος για να συκοφαντήσουν οι απολογητές Χριστιανοί, χρησιμοποιώντας κάθε ψεύδος.
Γράφει η Θεογονία του Ησιόδου (56-57) : «Εννέα γαρ οι νύκτες εμίσγετο μητίετα Ζεύς νόσφιν απ’ αθανάτων ιερόν λέχος εισαναβαίων», που ερμηνεύεται «Διότι εννέα ήσαν οι νύχτες και με αυτές ο βαθυστόχαστος Ζεύς έσμιγε κρυφά από τους αθανάτους στο ιερό κρεββάτι ανεβαίνοντας». Με αυτούς τους ιερούς στίχους οι Χριστιανοί απομονώνοντάς τους, έφεραν τον Δία ως ηδονολάτρη και ερωτόληπτο, ενώ η Θεογονία πιο κάτω γράφει (Θεογ. 104) : «Χαίρετε τέκνα Διός, δότε δε ιμερόεσσαν αοιδήν» που ερμηνεύεται : «Χαίρετε γεννήματα (δημιουργήματα) του Θεού δώστε το τραγούδι που φέρνει την έμπνευση», τονίζοντας εδώ ότι τα γεννήματα των εννέα νυχτών ήταν οι εννέα μούσες (όπου κάθε μούσα αντιπροσώπευε κάποια επιστήμη). Η έμπνευση γεννά τις επιστήμες, εφ΄ όσον όλα απορρέουν από την θεία βούληση.
Οι Χριστιανοί φέρουν τον Δία ως ανθρωποφάγο, βασιζώμενοι στην Θεογονία 886 όπου ο Ησίοδος γράφει : «Ζεύς δε θεών πρώτην άλοχον θέτο Μήτιν …» (την οποία καταβρόχθησε) το οποίο απλώς εννοεί ότι ο Θεός ενσαρκώθηκε την σοφία, έγινε πάνσοφος, αφού Μήτις = σοφία στα αρχαία ελληνικά.
Όσον αφορά την πολυγαμία του Δία γράφει η Θεογονία (901) : «Δεύτερον ηγάγετο λιπαρήν Θέμιν ή τέκεν Ώρας, Ευνομίην τε Δίκην τε και Ειρήνην …» που ερμηνεύεται «Δεύτερη γυναίκα πήρε την λαμπρή Θέμιδα, η οποία του γέννησε τις Ώρες, την Ευνομία, την Δίκη και την Ειρήνη …» υπονοώντας ότι από τον Θεό προέρχεται η συμπαντική τάξη (οι Ώρες ήσαν θεότητες της εν τη φύσει τάξεως), η Δικαιοσύνη = Θέμις, η Ευνομία, η Δίκη, η Ειρήνη, όλα δηλαδή τα αγαθά που δίνει ο Θεός στην ανθρωπότητα και επιβλέπει για την σωστή εφαρμογή τους.
Αδίκως λοιπόν οι Χριστιανοί έφεραν τον Δία (Ζεύ) που σημαίνει Θεός, ηδυπαθή, να μην αφήνει γυναί-κα για γυναίκα, αποσιωπώντας (σκοπίμως!) τους βαθύτερος συμβολισμούς της θρησκείας των Ελλήνων.
Η Ελληνική φιλοσοφία ήταν το κόκκινο πανί για τους Χριστιανούς οι οποίοι ακολουθούν τον δρόμο, που χάραξε ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος επετέθη με σφοδρότητα εναντίον της. Η επίθεση αυτή του Παύλου εναντίον της Φιλοσοφίας πέρασε ως επιταγή στο ευαγγέλιο και απετέλεσε εντολή για τους Χριστιανούς : Κολοσ. 8-8 : «βλέπετε μη τις ημάς έσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν». Το οποίο μεταφράζεται : «Προσέχετε μη σας εξαπατήσει κάποιος μέσω της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης κατά την παράδοση των ανθρώπων και σύμφωνα με τα κοσμικά στοιχεία και όχι σύμφωνα με το Χριστό».
Χριστιανοί που είχαν μόρφωση έγραψαν ειδικά κείμενα με σκοπό να ανατρέψουν τις θεωρείες της φιλοσοφίας και τις θέσεις των αρχαίων σοφών. Αυτοί οι Χριστιανοί ονομάσθηκαν απολογηταί υπερασπιστές του Χριστιανισμού. Αυτοί οι απολογηταί εστρέφοντο κυρίως εναντίον των Ελλήνων Σοφών, οι οποίοι είχαν γεννηθεί αιώνες πριν την ίδρυση του Χριστιανισμού.
Θα παραθέσω μερικούς μόνο, από τον άπειρο αριθμό των απολογητών για να κατανοηθή η μέθοδος του αφελληνισμού, με στόχο τους την καταστροφή του Ελληνισμού.
Ο απολογητής Θεόφιλος (επίσκοπος Αντιοχείας – 180 μ.Χ.), έγραψε τρία βιβλία με τον τίτλο «Προς Αυτόλυκον» όπου δηλώνει πώς «περιφρονεί αφάνταστα την ελληνική φιλοσοφία». Αυτός δε γράφει ότι ο Πλάτων και οι άλλοι Έλληνες φιλόσοφοι είναι κενόδοξοι, ματαιόδοξοι … χαρακτηρίζει δε ο Θεόφιλος όλα τα ελληνικά συγγράμματα ανωφελή.
Άλλος απολογητής (Β΄αιών μ.Χ.) ο Τατιανός (Σύριος στην καταγωγή) έγραψε «Προς Έλληνες» στο οποίο υποστηρίζει ότι : «Οι Έλληνες δεν δημιούργησαν τίποτε δικό τους, διότι όλα τα παρέλαβαν από τους βαρβάρους». Αυτός χαρακτηρίζει τον Ηράκλειτο (επί λέξει) «αμαθή», τον Αριστοτέλη «κόλακα», τον Πλάτωνα «κοιλιόδουλο» κλπ.
Ο Ερμείας (β΄ αιώνας μ.Χ.) στην συγγραφή του με τίτλο «διασυρμός των έξω (ειδωλολάτρες) φιλοσόφων» γράφει ότι : «Η φιλοσοφία έχει την αρχή της στους Δαίμονας συνεπώς ο σατανάς είναι ο αρχηγός των Φιλοσόφων».
Ο απολογητής Κλήμης (280~μ.Χ.) με το προσωνύμιον «Αλεξανδρεύς», στο έργο του «Στρωματείς» γράφει : «Οι Έλληνες σοφοί επωφελήθησαν από τους Προφήτας και τον Μωϋσή», καταλήγοντας χαρακτηριστική με την απίθανη επωδό «Έλληνες κλέπται πάσης γραφής».
Ο Λατίνος απολογητής Τερτυλλιανός δεν πάει πίσω στην πολεμική εναντίον του Ελληνισμού. Γράφει αυτός στα έργα του : «Περί παραγραφής αιρετικών», «Απολογητικός» και «Περί Ψυχής» ότι : «Η ελληνική φιλοσοφία και γραμματεία έχουν διαβολική επιρροή» και συνεχίζει : δεν είναι δυνατόν «να συγκριθεί η Αθήνα με την Ιερουσαλήμ, διότι η Αθήνα είναι υποδεέστερη». Για να επιβληθεί ο Χριστιανισμός ολοκληρωτικά στη βυζαντινή αυτοκρατορία, ήταν ανάγκη να εξαφανισθούν οι λέξεις Έλλην, Ελλάς, Ελληνισμός. Η λέξη «Έλλην» έφθασε να θεωρείται υβριστική για ένα Χριστιανό, ακόμα και αν αυτός καταγόταν από την ένδοξη Αθήνα ή την ιστορική Σπάρτη. Μόνον οι λέξεις Ρωμαίος, Ρωμαϊκόν κράτος και άλλα παράγωγά τους είχαν θέση μέσα στον Χριστιανισμό.
Γι’ αυτό άλλωστε μέχρι και σήμερα έχει επικρατήσει να λέμε «Ρωμιοί», «Ρωμιοσύνη», «Ρωμαίϊκο» αντί να χρησιμοποιούμε αντίστοιχα, αποκλειστικά και μόνο, τις λέξεις Έλληνες, Ελληνισμός, Ελλάς.
Quotes from : «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας» του χριστιανικού εκδοτικού οίκου «Γρηγόριος Παλαμάς» 1980 – Πολύτομη έκδοση – .
Οι Πατέρες της Εκκλησίας.
Ιωάννης Χρυσόστομος. «Ερμηνεία εις την προς Ρωμαίους Επιστολήν» : «Πού είναι τώρα οι σοφοί των Ελλήνων με τα πυκνά τους γένεια, με τους έξωμους χιτώνες τους και με τα παραφουσκωμένα λόγια; Όλην την βάρβαρον Ελλάδα ο σκηνοποιός (ο Παύλος) επέστρεψε (=εκχριστιάνισε). Ας είναι κι αυτός ανάμεσά τους ο περιβόητος Πλάτων, που τρεις φορές πήγε στην Σικελία, γεμάτος επίδειξη και κομπορρημοσύνη, μα κανείς δεν του έδωσε προσοχή. Όμως εκείνος ο σκηνοποιός όχι μόνον στη Σικελία, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και σ’ όλη την οικουμένη πέταξε και δεν σκανδάλισε, κι είναι φυσικά γιατί οι διδάσκαλοι δεν καταφρονούνται από την εργασία τους αλλά απ’ τα ψέματά τους» … «Δεν βλέπετε στους αγώνες, όταν ο αγωνοθέτης βαδίζη δια μέσου της αγοράς, πόση ευταξία και σιωπή υπάρχει στον λαό; Πως λοιπόν εκεί που ο Διάβολος πομπεύει υπάρχει τέτοια σιωπή, κι εδώ που είναι ο Χριστός έχει τόσο θόρυβο»; Ο Ιωάννης Χρυσόστομος στην ομιλία του «Εις Τεσσαρακοστήν» αναφέρει : «Ας ντραπούν οι Έλληνες βλέποντας την αγάπη με την οποία αποδεχόμεθα και ασπαζόμεθα τον ερχομό της Αγίας Τεσσαρακοστής κι ας ονομάζουν εκείνοι γιορτές και πανηγύρια τη μέθη κι όλες τις άλλες ακολασίες και ασχήμιες».
Ιωάννης Χρυσόστομος (Ι). Από την πολύτομη έκδοση «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας» του Χριστιανικού εκδοτικού οίκου «Γρηγόριος Παλαμάς» (1980) χαρακτηρίζει τους Έλληνες
«Μωρούς» : τόμος 18, σελ. 17
Εκφέροντες «λόγους ματαίους κι ακαθάρτους» : τόμος 18, σελ. 113
«κυλιόμενους μαζί με πόρνους και μοιχούς ….» Τόμος 18, σελ. 115
«αιμομείκτες μετά μητέρων και αδελφών» : Τόμος 34, σελ. 459
«ασοφωτέρους από τα ζώα» : τόμος 34, σελ. 497
Church is against mathematics – my pride and joy for God speaks mathematics!
Στην «Εις την Α΄ Κορινθίους Δ΄ομιλίαν» τόμος 18, σελ. 92 αναφέρει ο Ι. Χρυσόστομος : «πόσον εκοπίασεν ο Πλάτων με τους μαθητάς του με το να μας συζητή περί γραμμής και γωνίας και σημείου και περί αριθμών αρτίων και περιττών και ίσων μεταξύ των και άνισων, και δια τέτοια θέματα λεπτεπίλεπτα ως ο ιστός της αράχνης – διότι αυτά είναι δια την ζωήν περισσότερον άχρησα από εκείνα τα υφάσματα – και χωρίς να ωφελήση πολύ ή ολίγον με τας συζητήσεις αυτάς εγκατέλειψε έτσι την ζωήν, …».
Ιωάννης Χρυσόστομος (ΙΙ)
Στην παρ. β της ομιλίας «Ότι ο Θεός είναι ο Χριστός» γράφει ότι οι απόστολοι «βαρβάρους και Έλληνας και κάθε άλλο έθνος κατετρόπωσαν».
«Οι Έλληνες είναι βρωμεροί και πανάθλιοι», «μιαροί και παμμίαροι» (Εις τον μακάριον Βαβύλαν λόγος Β, παρ. α)
«Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός … είπε και τούτο : «Αλήθεια, αλήθεια σας λέω, αυτός που πιστεύει σ’εμένα, τα έργα τα οποία κάνω εγώ κι εκείνος θα κάμη και μεγαλύτερα απ’αυτά θα κάμη». Βέβαια πολλοί άλλοι και διδάσκαλοι ήσαν και μαθητές είχαν και θαύματα φανέρωσαν, όπως καυχιώνται οι παίδες των Ελλήνων. Κι όμως ουδέποτε κανείς απ’αυτούς εσκέφθηκε τίποτε τέτοιο ούτε τόλμησε να πή. Ούτε μπορούσε ποτέ κανείς Έλληνας, κι ας ήταν τελείως αδιάντροπος («καν πάντα αναισχυντοίεν») να παρουσιάση προφητεία ή τέτοιο λόγο δοσμένο σ’αυτούς … ενώ για όλα τ’ άλλα ομιλούν αδιάντροπα και λένε ψέματα, όσα τους κατέβουν στο κεφάλι, τίποτα τέτοιο δεν τόλμησαν να πλάσουν ποτέ … Είδαν με πολλή πονηρία οι εκμεταλλευτές («λυμεώνες») εκεί (Έλληνες), ότι αυτός που θέλει να εξαπατήση, πρέπει να κατασκευάση μερικά πράγματα πιθανά και καλοστολισμένα και τόσο καλοπλεγμενα που ν’ αποδειχθη» η ψευτιά τους. ΄Επλασαν κι έφτιαξαν όσα μπορούσαν για να ξεγελάσουν τους πιο αφελείς». («Εις τον μακάριον Βαβύλαν» λόγος β΄ και «Κατά Ιουλιανού και προς Έλληνας» παρ. α).
«Πόση είναι η διαφορά ανάμεσα στην ανωτερότητα των Χριστιανών και στην απρέπεια («αισχύνην») των Ελλήνων» (ένθ. ανωτ. παρ. ζ). Είναι δυνατόν ρωτούσε, το ποίμνιό του οι Χριστιανοί να είναι «χειρότεροι απ’ τους Έλληνες; Διότι αν εκείνοι (οι Έλληνες) για την δόξα επέδειξαν τόσο κενή φιλοσοφία, πόσο περισσότερο πρέπει εμείς οι Χριστιανοί για τον Θεόν να είμεθα ενάρετοι» («Ομιλία ΠΔ΄ περί της αυτής πραγματείας και ότι οι Έλληνες τους Χριστιανούς εν πολλοίς υπερακοντίζουσι»).
«Έτσι έκαμε και ο Παύλος βρίσκοντας το επίγραμμα (ενν. το «τω αγνώστω θεώ») γραμμένο στο βωμό σαν σε παράταξι εχθρική … Γιατί ήταν εκείνο το επίγραμμα ξίφος των Αθηναίων, μαχαίρι των εχθρών, μα αυτό το μαχαίρι απέκοψε το κεφάλι των εχθρών» («Πάνω στις Πράξεις των Αποστόλων» Α΄)
«Ποιήσομε δε τον αγώνα προς Έλληνας πρώτον» («΄Ότι ο Θεός είναι ο Χριστός», ομιλία)
«Ταύτα ούν εννοήσαντες και την άνοιαν και παραπληξίαν των Ελλήνων» («Εις τον πτωχόν Λάζαρον», λόγος Ε΄ παρ. γ)
«… εντρέπει Έλληνας … Ημείς γαρ εσμέν αίτιοι, ημείς του μένειν αυτούς επί της πλάνης» (Ομιλία ΟΒ΄ «Περί της αγάπης και βίου ορθού και ότι ταύτα μάλιστα τους Έλληνας εντρέπει»)
Ο Άγιος Βαβύλας «διήλεγξε (=φανέρωσε) την των Ελλήνων απάτην» («Εις μακάριον Βαβύλαν» Β΄παρ. κγ)
«Ο Απόστολος Παύλος εσκόρπισε το χριστιανικό κήρυγμα και η Ελληνική πλάνη πήρε δρόμο» («Εις τον Απόστολον Παύλον» Ομιλία Δ΄).
«Καταγελώντας με της Ελληνικής πλάνης» («Περί μοίρας και προνοίας» Β΄)/
«Φλυαρίες και γελοιότητες είναι όλ’ αυτά της Ελληνικής ανοησίας …» («Εις τον Μακάριον Βαβύλαν» λόγος Β΄, παρ. δ).
«Αληθώς Έλληνες αεί παίδες, γέρων δε ουδείς. Δέον γαρ την οικείαν άνοιαν θρηνείν …» (ένθ. ανωτ. παρ. ιθ)
«Από πού διδαχθήκατε τα αριστοτελικά διδάγματα; Ποιος προτίμησε τον Πλάτωνα από τα ευαγγέλια; Ποιος πέταξε έξω το κήρυγμα της (χριστιανικής) πίστης και έφερε μέσα την άπιστη αναζήτηση; πού έμαθες το αγέννητος και το γεννητός;» ( Στο «Εν αρχή ήτο ο λόγος», παρ. β)
«Και γάρ άπαντα ταύτα από της κατά την φιλοσοφίαν την έξωθεν άνοιας ετίκετο, και αύτη (η Ελληνική φιλοσοφία) ήν των κακών η μήτηρ …» («Ομιλία εις Α΄ Κορινθίους» ΕΠΕ, τ. 18 σελ. 16)
«Κανένα όφελος καθαρού βίου δεν υπάρχει από δόγματα διεφθαρμένα. ΄Αν λοιπόν την έξωθεν (=ελληνικήν) σοφία ακολουθούν, δεν πρέπει να τους θαυμάζουμε, αλλά να τους περιφρονούμε, που ακολουθούν ανόητους διδασκάλους (=Έλληνες σοφούς) «μωρούς κέχρηνται διδασκάλοις». ( «Περί αναστάσεως κατά αιρετικών και φιλοσόφων», παρ. γ)
«Ούτε γαρ περί Θεού ούτε περί κτίσεως τι υγιές ευρείν ηδυνήθησαν εκείνοι (οι Έλληνες σοφοί), αλλ’ άπερ ή παρ’ημίν χήρα επίσταται, τάτα Πυθαγόρας ουδέποτε ήδει (=εγνώριζε) αλλ’έλεγον ότι θάμνος εστι και ιχθύς, και κύων γίνεται η ψυχή. Τούτοις ούν ειπέ μοι, προσέχειν δεί; Μεγάλοι εισίν εν τη κώμη εκείνοι, καλούς βοστρύχους (=κοτσίδες) τρέφουσι, και τρίβωνας αναβέβληνται – μέχρι τούτων αυτοίς η φιλοσοφία. Αν δε τα ένδοθεν ίδης, τέφρα και κόνις και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, πάντα ακαθαρσίας έσω γέμοντα και ιχώρος (=δηλητήριο φιδιού) και τα δόγματα (=Ελληνική φιλοσοφία) πάντα σκωλήκων» («Εις τους Ανδριάντας», ιζ΄).
«Αν ξεκινήσουμε να παραθέτουμε τά δόγματά τους, θα ακολουθήση πολύ γέλιο («πολύς έψετε γέλως») … «Που νυν εισί οι τους τρίβωνας αναβεβλημένοι και βαθύ γένειον δεικνύοντες, και ρόπαλα τη δεξιά φέροντες, οι των έξωθεν φιλόσοφοι (=Έλληνες), τα κυνικά καθάρματα, οι των επιτραπέζιων κυνών αθλιώτεροι διακείμενοι και γαστρός ένεκεν πάντα ποιούντες;» («Εις τους Ανδριάντας», ιζ΄)
Οι Έλληνες φιλόσοφοι «ποτέ δεν έκαμαν το σωστό, αλλά ήσαν δειλοί, φιλόδοξοι, αλλαζόνες και είχαν ασυλλόγιστα πάθη».
Οι απόστολοι κατάφεραν «των φιλοσόφων την γλώσσα να δένουν, των ρητόρων τα στόματα να κλείνουν» («΄Ότι ο Θεός είναι Χριστός» παρ. ε΄)
Οι Έλληνες φιλόσοφοι και οι ρήτορές τους είναι : «καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα παιδιά που λένε ανοησίες. Γιατί δεν μπόρεσαν να πάρουν με το μέρος τους ούτε ένα σοφό ή άσοφο, ούτε άνδρα ή γυναίκα, ούτε ένα μικρό παιδί από τόσα έθνη και τόσους λαούς» Η σοφία των Ελλήνων έφθασε στα πέρατα (άκρα) της οικουμένης, έφερε την Αναγέννηση και μελετάται απ’ όλα τα έθνη της γής σήμερα. «αλλά προκαλούσαν τόσα γέλια τα βιβλία που είχαν γράψει ώστε μόλις τα παρουσίαζαν, να εξαφανίζωνται, γι’ αυτό χάθηκαν τα περισσότερα, …» Οι Χριστιανοί έκαναν εμπρησμούς εις όλες τις βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας, … Κωνσταντινουπόλεως -αυτή δε από τον Αυτοκράτορα Λέοντα Γ΄ τον ΄Ισαυρον όπου κατεστράφησαν 300.000 τόνοι ελληνικών συγγραμμάτων ως «αιρετικά» – όλες οι βιβλιοθήκες της Ελληνικής επικρατείας κατεστράφησαν από Χριστιανούς μισέλληνες ζηλωτές. «τόσο δεν φοβόμαστε μη πάθωμε κάποιο κακό από την έχθρα τους, τόσο περιφρονούμε την πολυμήχανη δραστηριότητά τους» («Εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ιουλιανού και προς Έλληνας», λόγος Β΄ παρ. β).
«… Πλάτωνα εξέβαλεν ουχί δι’ ετέρου φιλοσόφου, αλλά δια αλιέως αμαθούς» (Ομιλία Δ΄ εις Α΄ Κορ. 2.21).
-« …. Δεν πάνε να κρεμασθούνε (οι Έλληνες σοφοί) πουθενά ή να γκρεμοτσακιστούνε, αφού δεν ξέρουν τι τους γίνεται;» («Εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ιουλιανού και προς Έλληνας» λόγος β΄ παρ. γ).
«Τίποτε δεν κατόρθωσαν, διότι τέτοια είναι η πλάνη (των Ελλήνων φιλοσόφων) και κανείς να μην την ενοχλή διαλύεται». (Εις τον Απόστολον Παύλον ομιλία Δ΄).
«Και ο μεν πολλά ληρήσας (=λήρος=μωρολογία) Πλάτων σεσίγηκεν, ούτος (=Πέτρος) δε φθέγγεται … πανταχού γής και εις τα πέρατα της οικουμένης. Πού νυν της Ελλάδος ο τύφος; Πού των Αθηνών το όνομα; Πού των φιλοσόφων ο λήρος (=μωρολογία); Τι ούν ουκ εις Πλάτωνα ενήργησεν ο Χριστός, ουδέ εις Πυθαγόραν φησιν; ότι πολλώ φιλοσοφοτέρα ήν η Πέτρου ψυχή των ψυχών εκείνων (Πυθαγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης). Εκείνοι (οι Έλληνες φιλόσοφοι) μεν γαρ παίδες όντως ήσαν υπό της κενής δόξης περιτρεπόμενοι πανταχού … Ούτος (=Πλάτων) ούν πάντα τον χρόνον ανάλωσε περί δόγματα στρεφόμενος ανόητα και περιττά. Τι γαρ όφελος εκ του μαθείν, ότι μυίαν μετέπιπτεν, αλλ’ επέβαινε την εν Πλάτωνι οικούση ψυχή; Ποίας ταύτα ου ματαιολογίας; Πόθεν δή τοιαύτα ληρείν επεβάλετο; Ειρωνίας μεστόν ήν ο ανήρ (Πλάτων), και ζηλότυπος προς άπαντα διακείμενος … παρά δε αυτού την πολιτείαν εισήγαγεν ένθα της πολλής αισχρότητος γέμοντα ενομοθέτησε …; Αλλ’ο κορυφαίος των φιλοσόφων, ως εδόκει, και όπλα ταις γυναιξί περιτίθησι και κράνη, και κνημίδας, και κυνών ουδέν διαφέρειν, το ανθρώπινον γένος … Αεί γαρ δι’ αυτών εσπούδασε ο διάβολος». («Κατά των Ελλήνων και σύγκρισις του Πλάτωνος προς τον Πέτρον», παρ. γ΄)
«Αλλά να ανατρέφετε τα παιδιά με την παιδεία και την νουθεσία του Κυρίου … Διότι η ηλικία αυτή έχει πολλή ανοησία, και στην ανοησία αυτή έρχοναι να προστεθούν και των Ελλήνων τα λόγια, όταν τα παιδιά μάθουν, ότι οι (Έλληνες) ήρωες που θαυμάζουν, αυτοί είναι δούλοι στα πάθη και δειλοί στον θάνατο. Όπως ο Αχιλλέας όταν αλλάζη γνώμη, όταν πεθαίνη για μια ερωμένη, όταν άλλος μεθά κι άλλα τέτοια πολλά. Χρειάζονται λοιπόν στο παιδί αυτά τά φάρμακα». (ένθ. ανωτ.)
«Τα παιδιά να υπακούτε στους γονείς σας σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου … όμως όταν ο γονέας είναι ΄Ελλην ή αιρετικός, τότε το παιδί δεν πρέπει να υπακούση». (Επιστολή προς Εφεσίους, ομιλία 21, παρ. α)
«Γιατί ο άγιος Βαβύλας παρεκάλεσε τον Θεό να ρίξη φωτιά στον ναό (τον ναό του Απόλλωνος στην Δάφνη) και η φωτιά αυτή κατέκαψε όλη την οροφή, αφάνισε το είδωλο μέχρι το τελευταίο κομμάτι, έκαμε τα πάντα στάχτη και σκόνη» («Εις τον μακάριον Βαβύλαν», Λόγος β΄ παρ. ιζ΄) Άγιος Βέβυλος indeed!
Γι’ αυτό και αγιοποιήθηκε ο Βαβύλας, ως και το πλήθος των Αγίων. Δια την συνεισφορά τους στην καταστροφή του Ελληνικού πολιτισμού, παιδείας και κατά των Ελλήνων ως φυλή.
«Δεν επιτρέπεται κανείς να ζή ανεξέλεγκτα, όπως συνέβαινε με τους Έλληνες σε αισχρότητα και μέθη κι αδηφαγία και απολαύσεις και πολυτέλεια». («Περί της αναστάσεως των νεκρών»).
Μέγας Βασίλειος
«Είναι δε εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχρίζοντας με ορθάνοιχτο το στόμα τον Ισραήλ. Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης την σοφιστικήν του λόγου δύναμη, η οποία τα πάντα εχρησιμοποίησε για να παραπλανήση τους εν απλότητι στον Θεόν πιστεύσαντας».
«Ανάμεσα στους Θεούς των Ελλήνων υπάρχουν φανεροί έρωτες και μοιχίες μ’επικεφαλής τον ύπατο Δία».
΄Εχω κάνει μια περιληπτική μελέτη περί του Δία, τους έρωτες! πολυγαμία! κλπ., … Θα ασχοληθούμε με τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης και το θέμα της μοιχίας!!!, στο τέλος του θέματος εδώ περί των Πατέρων της Εκκλησίας.
Ας δούμε τι λένε κι’ άλλοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Ο Κύριλλος Ιεροσολύμων «Προκατηχήσεις» : «΄Εχεις πολλούς εχθρούς και πρέπει να έχης πολλά τα βέλη, γιατί προς πολλούς θ’ ακοντίζης και πρέπει να μάθης πώς να κατακοντίζης τους ΄Ελληνες».
Τα παρακάτω λόγια είναι του Εφραίμ του Σύρου : «Ας τιμήσουμε τις εορτές του Κυρίου όχι με αυλούς και κιθάρες, σαν Χριστιανοί κι όχι σαν ΄Ελληνες με δάφνες και άνθη ή κάτι άλλο που θα προδίδεται Ελληνικό».
Λέει ο Αναστάσιος ο Σιναίτης : «Να μην είμαστε με τα λόγια ευσεβείς και με τον τρόπο ΄Ελληνες. Είναι τιποτένιοι εκείνοι οι Χριστιανοί που τηρούν μύθους Ελληνικούς. Πως τολμούν να μεταλαμβάνουν τα θεία μυστήρια αυτοί που είναι χειρότεροι των Ελλήνων»;
Ο Θεοφάνης ο Μοναχός ο οποίος θεωρείται λογιώτατος και σοφώτατος γράφει : «Να ακούμε λόγους καλούς και όχι τραγούδια, γιατί στην ώρα του θανάτου μας αυτά θάναι εμπόδιο στην σωτηρία μας. Θα εμποδίσουν (τα τραγούδια) τους αγγέλους να πάρουν την ψυχή μας και θα μας την πάρουν οι δαίμονες».
Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει : «Τις Κυριακές και τις γιορτές ούτε να παίζης ούτε να χορεύης, γιατί τα παιχνίδια και οι χοροί έργα διαβόλου είναι. Οι ΄Ελληνες, οι άθεοι και οι πεπλανημένοι, που δεν πίστευαν Θεό, που δεν ήλπιζαν μήτε Ανάσταση μήτε Κρίση, εκείνοι τα έκαμναν αυτά και εχόρευαν και έπιναν και εχαίροντο με τα παιχνίδα. ΄Όμως εμείς οι Χριστιανοί δεν είναι σωστό να τα κάνουμε στις γιορτές μας, αλλά να θυμάσαι σε τι έφταιξες του Θεού (guilt trip!!!), να θυμάσαι τον θάνατο κι ότι μέλλεις να τιμωρηθής αν δεν μετανοήσης. Αυτά να θυμάσαι κι αναστέναξε, κλάψε, δάκρυσε, λυπήσου και θρήνησε και θα σε λυπηθή ο Θεός».
Γράφει ο Τερτυλλιανός : «ποία η ομοιότης μεταξύ ενός φιλοσόφου και ενός Χριστιανού; μεταξύ ενός μαθητού της Ελλάδος και ενός μαθητού του ουρανού; Τι κοινόν μεταξύ Αθηνών και Ιερουσαλήμ; Μεταξύ Ακαδημίας και Εκκλησίας, μεταξύ στοάς του Ζήνωνος και στοάς του Σολομώντος»;
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος αναφέρει στην εφημερίδα «Απογευματινή» της Αθήνας 29 Αυγούστου 2005 στην σειρά άρθρων με τον τίτλο «Η συνάντηση του Αρχαίου Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό. – Ο προσηλυτισμός των Ελλήνων» : «Η αρχαία ελληνική θρησκεία δεν κατελύθη δια διατάγματος ούτε κατόπιν επιθέσεων φανατισμένου όχου» … «Δεν είναι εύκολο να αντιληφθή κανείς πως ο Ελληνικός λαός απέρριψε την θρησκεία του και ασπάσθηκε μιαν άλλη θρησκεία». «Τι τον ώθησε (τον Ελληνικό λαό) σε μια τόσο δραματική απόφαση; (να ασπασθή δηλαδή μια ξενόφερτη θρησκεία;)».
Μετά αυτών των λόγων ο κ. Χριστόδουλος επιτίθεται ασυγκράτητα κατά : «των παραμηθολογούντων, οι οποίοι με απίστευτο θράσος προσπαθούν να ζέψουν την Ιστορία στο άρμα τους», ενώ αποσιωπεί δια τα στοιχεία και τις αποδείξεις, απάριθμα ντοκουμέντα, και κείμενα αφοσιωμένα στην αληθή τραγική βίαη εκχριστιάνιση των Ελλήνων, και επιμένει να λέη πως «δεν υπάρχει διάταγμα» που να «ώθησε» το ελληνικό έθνος να απορρίψη την θρησκεία του.
Κατά πόσον ειλικρινής είναι ο κ. Χριστόδουλος;
Ποία είναι η επίσημη θέση της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας εις το θέμα : «Η συνάντηση του Αρχαίου Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό …»; και ας απαντήσουμε στον κ. Χριστόδουλο που ρωτάει : «Τι τον ώθησε τον Ελληνικό λαό να πάρη την δραματική απόφαση να αλλαξοπιστίση»; 20
1η διάψευσις εις τους ισχυρισμούς του κ. Χριστόδουλου από την Εκκλησία της Ορθοδοξίας.
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ – ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
ΕΤΟΣ ΙΘ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1899 ΑΡΙΘ. 9
ΤΑ ΕΙΔΩΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΤΥΧΗ ΑΥΤΩΝ
Το μηνιαίο περιοδικό «Εκκλησιαστική Αλήθεια» 28 Φεβρουαρίου 1899 ΄Ετος ιθ΄ Αριθ. 9, με ένα από τα θέματα που ασχολείται είναι το κείμενο : «Τα ειδωλεία και η τύχη αυτών».
Ας μετρήσουμε μαζί στο κείμενο που ακολουθεί (υπογεγραμμένα με κόκκινη γραμμή και κίτρινο φόντο πόσες φορές επαναλαμβάνονται οι φράσεις : «λειφθέντα μέτρα», «προστάγματα», «ανατροπή», «τεθεσπισμένων», «θέσπισμα», «επετάχθη», «αύθις η κατάλυσις των ειδωλικών ιερών», «θέσπισμα επιτάσσον την οριστικήν αυτών κατάλυσιν», «νέον θέσπισμα», «πρόσταγμα», «μυστικαί οδηγίαι», «εφωδιασμένοι πράκτορες», «μετ’ άκρου ζήλου εκτέλεσιν», «των θεσπισμάτων», «την σθεναράν (των Ελλήνων) αντίπραξιν ήτις ανέστειλε την κατ’αυτών ορμήν» :
«Τα ειδωλεία και η τύχη αυτών» :
»[Ο Κωνσταντίνος ο Μέγας] Μεθ’ όλην την τοιαύτην, κατ’επίφασιν πως, ανεξίθρησκον πολιτείαν, ήν μετήρχετο, πάντα τα επί των χρόνων αυτού ληφθέντα μέτρα έτεινον εις την βαθμιαίαν των πολυθεϊστικών ιδεών εξαφάνισιν και την των δογμάτων του νέου θρησκεύματος επικράτησιν. Η δε το πρώτον φαινομενική ηπιότης μετεβλήθη εις αυστηρότητα έκδηλον επί τέλους. Τα εν τω κέντρω ειδωλικά ιερά απεστερήθησαν των εις αυτά αφιερωμένων προσόδων, αφού δε επί τινα χρόνον αφέθησαν υλικώς απροστάτευτα, κατεκλείσθησαν. Πολλά δ’ εξ αυτών κατελύθησαν και επί των ερειπίων αυτών οίκοι του αληθινού Θεού ανηγέρθησαν. Τα είδωλα δε κα τα ξόανα και τα μορμολύκεια και τ’ ανδρείκελα αντικαθίστων εικόνες χριστιανικαί ως η του Καλού Ποιμένος και η του Δανιήλ εν τω λάκκω λεόντων. (Και οι δύο Εβραίοι το γένος)». […]
»Εν δε ταις επαρχίαςι της ΄Εω η ακίνητος των ειδωλείων περιουσία κατελήφθη επ’ ωφελεία των νέων ιερών ναών, ούτω δ’ εκείνα, ουδέ της των αρχών αντιλήψεως τυγχάνοντα και των μέσων της συντηρήσεως συνεπώς αποστερηθέντα, ηρημούντο. Ως δε ο Ευσέβιος διηγείται : «εγυμνούντο … των κατά πόλιν ναών τα προπύλαια, θυρών έρημα γινόμενα. … ετέρων δ’ η επί τοις ορόφοις στέγη, των καλυπτηρίων αφαιρουμένων εφθείρετο, άλλω τα σεμνά χαλκουργήματα, εφ’ οις η των παλαιών απάτη μακροίς εσεμνολογείτο χρόνοις, έκδηλα τοις πάσιν εν αγοραίς πάσσαις της Βασιλέως πόλεως προυτίθετο … τα πλήθη της πλάνης τα μορμολύκεια, ύλη χρυσού και αργύρου πεπλασμένα, και ταύτα εκποδών ώετο δειν άρασθαι, ώσπερ τινά λίθων εγκόμματα τοις εν σκότει βαδίζουσι προ των ποδών ερριμένα». […]
»Σκοπός δε της από των ειδωλείων αφαιρέσεως των καλυπτήρων ήν βεβαίως ουχί η αποκατάστασις ναών υπαιθρίων, εάν αληθώς υπαίθριοι ναοί το πάλαι, ως πολλοί φρονούσιν, υπήρχον. Αφηρούντο οι καλυπτήρες επί φθορά της οικοδομής. […]
»Επί εν τω χρόνω τω μετά ταύτα την αρχήν αναλαβόντων έτι αυστηρότερα κατά των εθνικών (Ελλήνων που αρνούντο να προσηλυτισθούν στον Χριστιανισμό) ελήφθησαν μέτρα. Και πάλιν όμως μεθ’ όλον το δρακόντειον των προκηρυχθέντων τούτων μέτρων, οι ειδωλικοί ναοί αφίεντο απαραβίαστοι εν πολλαίς της Εσπερίας ιδία χώραις. Ενίοτε εκλείοντο προς καιρόν, αλλ’αύθις εις την λατρείαν του πολυθεϊσμού παρεδίδοντο». […]
»Κατά το 356 έτος ο Κωνστάντιος (Κωνστάντιος ο Β΄ κατά την ηγεμονία του οποίου ιδρύθηκε το «Σφαγείο της Σκυθούπολης») ηβουλήθη να θέση τέρμα εις την τοιαύτην κατάστασιν, προστάξας απαξαπάντων των ειδωλείων το κλείσιμον και δια της εσχάτης των ποινών (θάνατος διά βασανιστηρίων εις Σκυθούπολιν) τους παραβάτας απειλήσας».
»Οι μετά τον Ιουλιανόν άρξαντες Ιοβιανός και Ουαλεντιανός και Ουάλης (Αυτοκράτορες) ανέτρεψαν τα επ’ εκείνου υπέρ του πολυθεϊσμού και των ξοάνων θεσπισπένα. Αλλά πάλιν επί Θεοδοσίου Α΄ εθνικά ιερά υφίσταντο και η των ειδώλων λατρεία δημοσία ετελείτο. Ο Θεοδόσιος δια μετρημένης πολιτικής, κατ’αρχάς των ειδωλείων την εξαφάνισιν υποθάλπων, προεκήρυξε επί τέλους θέσπισμα επιτάσσον την οριστικήν αυτών (εθνικά ιερά) κατάλυσιν. Η μετ’άκρου ζήλου την φοράν ταύτην εκτέλεσις του θεσπίσματος τούτου προυκάλεσε σθεναράν των πολυθεϊστών την αντίπραξιν, ήτις επί οκτώ έτη άνέστειλε την κατ’ αυτών ορμήν. (Οι Έλληνες λοιπόν δεν ήθελαν να ασπασθούν την εβραιογενή θρησκεία – τον Χριστιανισμό – ούτε θεληματικά απέρριψαν την πατρώα εθνική τους θρησκεία). […]
»Κατά το 399 επετάχθη αύθις η κατάλυσις των ειδωλικών ιερών των εν ταις κωμοπόλεσι και των εν διαφόροις άλλοις τόποις, οί πόλεσιν εγειτνίαζαν. Τότε δε «τα πανταχού γης και θαλάττης των δαιμόνων κατελύθησαν τεμένη» ως ο Θεδώρητος ιστορεί. Τα ειδωλικά ιερά της Φοινίκης, της χώρας των Απαμέων, της Πέτρας και της Ηλιουπόλεως κατελύθησαν ωσαύτως μετ’ ου πολύ, των ιερέων και των επισκόπων εις την κατάλυσιν συντρεχόντων». ( Η αρχαία Ελληνική θρησκεία κατελύθηκε, καταδιώχθηκε δια πολλών διαταγμάτων και με την εξ άκρου ζήλου φανατικότητα των χριστιανών ιερέων και επισκόπων της εβραιογενούς χριστιανικής θρησκείας). […]
»Επί δε Θεοδοσίου του Β΄, εν έτει 435, νέον προεκηρύχθη θέσπισμα επικτακτικώς πλέον ορίζον των υπολειπομένων ειδωλείων την κατάλυσιν. Το πρόσταγμα τούτου εξετελέσθη μετ’άκρας αυστηρότητος, ού ένεκεν οι εις τα δόγματα αυτών εμμένοντες εθνικοί ηναγάσθησαν να τελώσιν εν κρυπτώ τας ιεροπραξίας αυτών». (Οι συνεχεί διωγμοί κατά των εθνικών από αυτοκράτορα σε αυτοκράτορα, ηνάγκασαν τους ΄Ελληνες να τελούν τις ιεροπραξίες τους εν κρυπτώ και να διδάσκουν τους παίδας αυτών εν κρυπτώ. ΄Ετσι αρχίζουν τα «κρυφά σχολειά» τα μόνα που ποτέ υπήρξαν στην Ελλάδα και ουδέποτε κατά την Τουρκοκρατία). […]
»Η των ειδωλικών ιερών κατάλυσις ήν αναμφιβόλως πράξις βιαία, δι’ ης ο Χριστιανισμός επρόκειτον ν’ αντικατασήση του πολυθεϊσμού τα δόγματα, ούχ ήττον δ’επιζήμιος και τη τέχνη απέβη, διότι εξηφανίσθη-σαν ούτω πολλά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, άτινα θα περιεσώσοντο ίσως μέχρις ημών». […]
»Πάσαι δ’αι ανακαλύψεις (κρυφών αρχαίων εθνικών ναών) εγένοντο ως επί το πολύ υπό πρακτόρων (Χριστιανών) ανά τας διαφόρους χώρας επίτηδες εκπεμφθέντων, οις παν σκοτεινόν άντρον και πας απόρρητος μυχός βατός ήν. Οι δια μυστικών οδηγιών εφωδιασμένοι πράκτορες εκείνοι άβατά τε και άδυτα ιερών τε τα ενδοτάτω καταπατούντες κατέλυαν τα ειδωλεία, του λαού και των ιερέων και των επισκόπων συνεργούντων, και παρελάμβανον τους εις φως αγομένους θησαυρούς, ούς απεκόμιζον μετά των εκ χρυσού και αργύρου ξοάνων και ανδρεικέλων και μορμολυκείων και μεθ’ετέρων εκ πολυτίμων μετάλλων εξειργασμένων σκευών». (Ο λαός λοιπόν – ο όχλος – οδηγημένος από ιερείς και επισκόπους συνετέλεσαν στην αφάνιση των εθνικών, της εθνικής θρησκείας, και στην καταστοφή του Ελληνικού Πολιτισμού).
»Ου μην αλλά και λόγοι προς σωφροσύνης επιβολήν και ηθικών αρχών επικράτησιν σχετιζόμενοι συνετέλουν, φαίνεται, εις την κατάλυι ειδωλίων τινών, ως το αισχρώ δαίμονι Αφροδίτης καθιερωμένον και «τιόδων τε και λεωφόρων εκτός, εν ακρωρείας μέρει του Λιβάνου, εν Αφάκοις ιδρυμένον» κατά τον Ευσέβιον. Εφ’ ώ και αυτής (Αφροδίτης) αφιερώμασιν εκ βάθρων το παν ηφανίσθη». […]
»Οποίαι δ΄ήσαν αι εις τους ειδωλικούς ναούς επενεχθείαι μεταλλαγαί; Τούτο θέλομεν εννοήσει, εάν εξετάσωμεν τας εις τον ναόν της Παρθένου Αθηνάς (Τη Υπερμάχω Στρατηγώ) γενομένας τοιαύτας. Ο περιλάλητος ούτος ναός, ο Παρθενών, ελειτούργει κατά τάς αρχάς έτι του στ΄αιώνος ως πολυθεϊστικός ναός, συνήρχοντο δ’ εις αυτόν ακωλύτως οι πολυθεϊσταί και των ξοάνων θεραπευταί. Εν έτει 529 Ιουστινιανός ο Α΄ εξέδωκε θέσπισμα επιτάσσον το κλείσιμον αυτού (του ναού Παρθενώνος) και την εις την Νέαν Ρώμην μεταγωγήν του εν αυτώ αγάλματος της Παρθένου Αθηνάς» (΄Οπου και κατεστράφη ολοσχερώς). […]
»Ευόνητον όμως, ότι εξ όλων των ειδωλικών ναών, οίτινες εις ναούς χριστιανών μετετράπησαν … άλλα δε κατηρειπώθησαν (τους έκαμαν οι χριστιανοί ερείπια) και άλλοι τέλειον εξηγνίσθησαν». (Ιδού λοιπόν το μένος των φανατικών Χριστιανών).
»Τοιαύτη εν ολίγοις υπήρξεν η των ειδωλείων τύχη». (Τραγική και βίαιη)!
Η «Μητέρα Εκκλησία» του κ. Χριστόδουλου, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, δια του επισημοτάτου οργάνου του, της «Εκκλησιαστικής Αληθείας» χρόνο 28 Φεβρουαρίου 1899 εξευτελιστικά διαψεύδει τα σοφίσματά του.
Δεν είναι μόνον η «Εκκλησιαστική Αλήθεια» αλλά χιλιάδες άλλα (νόμοι, θεσπίσματα, κανόνες, ιστορικά έγγραφα) που αποδεικνύουν πώς επί αιώνες διώχθηκε μέχρις ιστορικού θανάτου ο Ελληνισμός.
Διαβάζουμε αυτήν την τραγική αλήθεια στα : «Ιουστινιάνειος Κώδιξ», «Θεοδοσιανός Κώδιξ», στους «Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων»(τους νόμους του βυζαντινού κράτους) κλπ, κλπ…
Όσο αφορά τα άρθρα του κ. Χριστόδουλου είναι και αυτά αντικείμενα της φοβερής διαστρέβλωσης της Ελληνικής Ιστορίας και του Ελληνικού Πολιτισμού, παραχαράξεις και αποκρύψεις του αληθινού παρελθόντος τους Ελληνικού Λαού. Αυτές δε οι διαστρεβλώσεις, αποσιωπήσεις και παραποιήσεις της Ελληνικής Ιστορίας, αυτά τα πολλαπλά ψεύδη έχουν ανατραπή «σύρριζα» από τα γραπτά, ιστορικά και Πατριαρχικά κείμενα.
Παρουσιάζω μία περιληπτική εισήγηση στον Ιουστινιάνειο Κώδικα και εις τον Θεοδοσιανό Κώδικα. Θα μιλήσω περισσότερα για αυτούς τους αυτοκράτορες αργότερα.
«Διατάσσουμε, όλα τα ιερά και οι ναοί τους (των Ελλήνων), όσα βρίσκονται ακόμη άθικτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξαγνιστούν με την ύψωση του σημείου της σεβαστής χριστιανικής θρησκείας … Αν με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή εμφανι-στή κάποιος που έχει παραβλέψει αυτόν τον νόμο, θα τιμωρηθή με την ποινή του θανάτου». (Αυτό-κράτορες Θεοδόσιος και Βαλεντιανός προς Ισίδωρον, ΄Επαρχον του Πρατωρίου, 14 του Νοεμβρίου 435 μ.Χ.)
«Να κλείσουν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης … Αν κάποιος με οποιαδήποτε δύναμη παραβή (αυτόν τον νόμο) θα τιμωρηθή με αποκεφαλισμό». (Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11. Αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Α΄ προς Ταύρον, ΄Επαρχον του Πραιτωρίου, Δεκέμβριος του 534 μ. Χ.)
«Τέτοιου είδους πράξεις («ειδωλολατρίας»), αν εξακολουθούν να συμβαίνουν (ή καταγγελθή ότι συμβαίνουν) ακόμα και σε κάποιο λιβάδι ή σπίτι, το λιβάδι ή το σπίτι αυτό θα προσαρτηθή στο ταμείο των ιερωτάτων ανδρών (δηλαδή των ιερέων της Χριστιανικής Εκκλησίας), ενώ ο ιδιοκτήτης τους, που έδωσε την συγκατάθεσή του να μιανθή ο τόπος θα αποπεμφθή από το (οποιοδήποτε) αξίωμά του, θα χάση την περιουσία του και αφού υποστή σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα, θα οδηγηθή σε διαρκή εξορία». (Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11.8. αυτοκράτορες Λέων και Ανθέμιος προς Διόσκουρον ΄Επαρχον του Πραιτωρίου, παρεδόθη το 472 μ.Χ.)
«Διατάσσουμε τους άρχοντές μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θεοφιλέστατους επισκόπους, να αναζητούν σύμφωνα με τον νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της ελληνικής θρησκείας έτσι, ώστε να μην συμβαίνουν, αλλά και αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται … Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες, με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την ελληνική πλάνη, με τις οποίες προσπαθούσαν (οι προγενέστεροι Χριστιανοί βασιλείς) να διασφαλίσουν την Ορθόδοξον Πίστη». (Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11.9 επίσης Β1, 1.19 και Νομοκάνων 6.3. Ο συγκεκριμένος νόμος θεωρείται νομοθέτημα του Ιουστινιανού).
2η διάψευσις εις τους ισχυρισμούς του κ. Χριστόδουλου από την Εκκλησία της Ορθοδοξίας.
«Χαίρε, Ελλήνων ο καθαιρέτης».
Οι παρατιθέμενοι ανθελληνικοί «Χαιρετισμοί» των αγίων που ψάλλονται καθημερινά στις εκκλησίες λήφθηκαν από το «Υμνολόγιο το Χαρμόσυνον» της Μονής Σταυροβουνίου Κύπρου.
Πάμπολλοι είναι οι χαιρετισμοί εις αυτό το υμνολόγιο που εξυμνούν την Σιών, το Ισραήλ και τους Εβραίους προπάτορες των Χριστιανών. Δεν καταφέρεται ούτε ένας χαιρετισμός εναντίον του Ισραήλ, και εθνών εκτός του Ισραήλ. Αλλά υπάρχουν πάμπολλα χαιρετίσματα που στοχεύουν κατά της Ελλάδος, των Ελλήνων, και κατά του Ελληνικού Πολιτισμού :
«Χαίρε, της ειδώλων θρησκείας κατήγορε». (Αγίου ενδόξου ιερομάρτυρα Χαραλάμπους του θαυματουργού, 10 Φεβρουαρίου).
«Χαίρε, ο ειδώλων εκτίλας την άκανθαν. ΄Ηκουσας αθλοφόρε, των βεβήλων δογμάτων, ά έγραψαν οι ειδωλολάτραι. Χαίρε Ελλήνων ο καθαιρέτης. Χαίρε, ο συντρίψας τα άψυχα είδωλα. Χαίρε, πολυθείας πλατυσμόν ο συστείλας. Χαίρε, πρηστήρ βωμών φλογερώτατε». (Αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου Τροπαιοφόρου, 23 Απριλίου).
«Χαίρε, φθορά ειδώλων και θρήνημα». ( Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, 21 Μαίου)
«Χαίρε, των σοφών σοφίας ή κατάργησις». (Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, 29 Ιουνίου. Εβραίοι και οι δύο (κατά της Ελληνικής σοφίας) προπάτορες της Χριστιανικής θρησκείας)
«Χαίρε, ότι σφόδρα ήλγησαν των ειδώλων λατρευταί». (Αγίας ενδόξου παρθενομάρτυρος Μαρίνας, 17 Ιουλίου)
«Χαίρε, ότι κατηδάφισας των ειδώλων τους βωμούς». (Χαιρετισμός εις την νοητήν κλίμακα του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, 14 Σεπτεμβρίου)
«Χαίρε, πρηστήρ ειδώλων και χαύνωμα». (Αγίου Αρτεμίου 20 Οκτωβρίου)
«Θεόν όντα γιγνώσκων, την Τριάδα παμμάκαρ, θεούς ελληνικούς εβδελύξω. Χαίρε, ότι εφιμώθησαν οι ειδώλων ζηλωταί». (Αγίου Δημητρίου, 26 Οκτωβρίου)
«Χαίρε, αράς της αρχαίας η λύσις. Χαίρε, αράς της αρχαίας αναίρεσις». (Αγίας Σκέπης, 28 Οκτωβρίου)
«Των ειδώλων δεινού σκοτασμού». (Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, των Ασιατών, 14 Νοεμβρίου)
«Χαίρε, των ειδώλων ανήλεον ράπισμα. Χαίρε, ο των Ελλήνων τους θεούς μυκτηρίσας. Χαίρε, δι’ ού Ολύμπιοι ήττηνται». (Αγίου μεγαλομάρτυρα Μηνά, 14 Νοεμβρίου)
«Χαίρε, των ειδώλων της πλάνης ο έλεγχος. Χαίρε, σοφών ασόφων ή σόφισις». (Αγίας και πανσόφου μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης, 25 Νοεμβρίου)
«Χαίρε, των ειδώλων σκοτίσας την πλάνην. Ρήτορας μυθολόγους ως αθυρματολόγους απέδειξας. Χαίρε, ότι κατελύθησαν των ειδώλων οι βωμοί. Χαίρε, ότι κατηργήθησαν των Ελλήνων ραψωδοί». (Ενδόξου Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου, 30 Νοεμβρίου)
«Χαίρε, των ειδώλων το ψεύδος πατήσασα». (Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, 4 Δεκεμβρίου)
«Χαίρε, ο εκτεφρώσας τους βωμούς των ειδώλων». (Αγίου Νικολάου θαυματουργού, 6 Δεκεμβρίου)
Το «Υμνολόγιον το Χαρμόσυνον» – η έκδοση των οποίων έτυχε οικονομικής συνδρομής των πολιτιστικών υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου, – κυκλοφορεί ευρέως σε όλες τις εκκλησίας της Ελλάδας και διαβάζεται μαζί με τά άλλα επίσημα λειτουργικά βιβλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
3η διάψευσις εις τους ισχυρισμούς του κ. Χριστόδουλου από την Εκκλησία της Ορθοδοξίας.
Τα «Μηναία» είναι το λειτουργικό βιβλίο των Ελλήνων κληρικών.
ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Το λειτουργικό βιβλίο των κληρικών με τίτλο «Μηναία» αποτελείται από δώδεκα (12) τόμους, ένα για κάθε μήνα. Περιέχουν όλη την ακολουθία μετά της προσθήκης του τυπικού και διαβάζονται καθημερινά από τους ιερείς σε όλους τους χριστιανικούς ναούς της Ελλάδος.
Το λειτουργικό βιβλίο των κληρικών «Μηναία» περιλαμβάνει ένα ακατάσχετο ΥΒΡΕΟΛΟΓΙΟ κατά των Ελλήνων και του Ελληνικού Πολιτισμού. Ας ξεφυλλίσουμε μαζί τα «Μηναία» της Ορθοδοξίας μας : Θα μείνετε κατάπληκτοι από τις ύβρεις που εμείς οι ΄Ελληνες δεχόμαστε ψαλμικώς και υμνολογικώς, απαθέστατοι δεχόμενοι την «Ελληνική;»ορθοδοξία να εκτοξεύη μύριες ύβρεις κατά ημών των Ελλήνων μέσα στο σπίτι μας, στην πατρίδα μας.
Τα «Μηναία»
Ιανουάριος
17 του μηνός, Τιμοθέου αποστόλου & Αναστασίου οσιομάρτυρος. Στιχηρά Εσπερινού σελ. 186
«… θεόφρων Τιμόθετε, … το της πλάνης (των Ελλήνων) κράτος ευχερώς διέλυσας …».
23 του μηνός, Κλήμεντος ιερομάρτυρος και Αγαθαγγέλου μάρτυρος. Εις τον «Οίκον» σελ. 196 «Υιός φωτός αναδειχθείς, … Κλήμη σοφέ, …. Ελλήνων τους πρωτεύοντας εν λό και αληθεία ενήκησας».
25 του μηνός, Γρηγορίου του Νανζιανζηνού. Μικρός Εσπερινός, σελ. 203 :
«Θεολόγω σου στόματι, θεολόγε Γρηγόρε, … εξήρανας την μωρίων Ελλήνων και ψεύδος …».
30 του μηνός, των Τριών Ιεραρχών (΄Ελληνες; Πατέρες της Παιδείας) Κανών του ΄Ορθρου, Ωδή ζ΄ σελ.252: «Ψευδείς μεν εξέκλιναν Ελλήνων άθλους, πειθώ δε την τύραννον ανθρώποις μόνην είκοντο …».
Φεβρουάριος
10 του μηνός, Χαραλάμπους Ιερομάρτυρος Απόστιχα Μικρού Εσπερινού : «Σύμπασα η Ελλάς, ενθέως νύν αγάλλου, κατέχουσα εν κόλποις την σεβάσμιον κάραν την του ιερομάρτυρος».
Ωδή ε΄του Κανόνος, σελ. 65 : «Εξέστησαν δαίμονες και ΄Ελληνες οι άθεοι …»
Δοξαστικό των Αίνων, σελ. 69 : «Η τίμια κάρα σου την δυσώδη πλάνην (των Ελλήνων) καταπαύσασα».
σελ. 69 : «Λαμπροφανής και πανένδοξος ανατέταλκεν εν τη Ελλάδι πάση η πανέορτος μνήμη του θείου Χαραλάμπους …».
16 του μηνός, Παμφίλου μάρτυρος και των συν αυτώ.
Εις τον Κανόνα, Ωδή α΄ σελ. 91 : «Μανίας Ελληνικής το φρύαγμα κατεπατήσατε ….».
Μάρτιος
10 του μηνός, Κορδάτου του εν Κορίνθω μάρτυρος και των συν αυτώ.
Κανόνα, Ωδή γ΄, σελ. 41 : «Τη σοφία Κορδάτος, τη θεοσδότω, κατήργει Ελληνικής σοφίας …».
22 του μηνός, ιερομάρτυρος Βασιλείου πρεσβυτέρου. Κανόνα, Ωδή δ΄ σελ. 84:
«Σοφία κρείττονι καλλωπιζόμενος, τους σοφούς των Ελλήνων, θεαρχικώ σθένει απεμώρανας…»
Απρίλιος
28 του μηνός, των εν Κυζίκω εννέα μαρτύρων. Εσπερινόν, σελ. 11 :
«Μάρτυρες Χριστού πανεύφημοι, κατακρατούσης ποτέ της Ελλήνων σκαιότητος και ωθούσης άπαντας προς αθέμιτα βάραθρα, οδόν ευθείαν ου κατελίπετε …»
Μάϊος
10 του μηνός, Σίμωνος αποστόλου του ζηλωτού. Κάθισμα του Όρθρου, σελ. 42 :
«Θείου Πνεύματος τη φωταυγία σκότος έλυσας πολυθείας .. και κατήργησας Ελλήνων μυθεύματα …».
28 του μηνός, Ευτυχούς ιερομάρτυρος Κανόνα, Ωδή ζ΄ σελ. 104 : «Σταθερώς επιδεικνύμενος την ένστανσιν Μάρτυς Ευτύχιε, τους των Ελλήνων σοφούς ανδρείως κατήσχυνας …»
Ιούνιος
1η του μηνός, Ιουστίνου μάρτυρος, του φιλοσόφου. Κανόνα, Ωδή ζ΄ σελ. 8 : «Σοφία Θεού, Ιουστίνος ο σοφός, κεκοσμημένος την των Ελλήνων απεμώρανε φιλοσοφίαν εν χάριτι…».
18 του μηνός, Λεοντίου μάρτυρος Εις το Κοντάκιον του Κανόνος, σελ. 69 : «Των τυράννων ήλεγξας τας πονηράς επινοίας και Ελλήνων ήσχυνας την αθεώτατον πλάνην …»
30 του μηνός, των 12 Αποστόλων. Εσπερινόν, σελ. 118 : «Αλιέων ο κάλαμος φιλοσόφων (Ελλήνων) το φρύαγμα και ρητόρων (Ελλήνων) ρεύματα διετάραξε …» .
Εις Κανόνα, Ωδή ς΄ σελ. 121 : «Στηρίξας τους μαθητάς σοφία και χάριτι, δυνατωτέρους ειργάσα της των Ελλήνων, Σώτερ, ερεσχελίας και τα τούτων απατηλά κατήργησας δόγματα …».
Συναξάριον σελ. 122 : «Φίλιππος ο από Βησθαϊδά της Γαλιλαίας … υπό Ελλήνων σταυρωθείς τελειούται».
Προς τιμή του Αποστόλου Παύλου. Εσπερινόν, σελ. 126 : «Συ γαρ ως φως ημίν επέστης, τοις εν σκότει και σκιά της πλάνης καθημένοις … και αξίους εξ αναξίων ημάς αναδείξας, …. όθεν η εν Αθήναις Εκκλησία καυχάται και συν αυτή άπασα η Ελλάς».
Ιούλιος
17 του μηνός, Μαρίνας μεγαλομάρτυρος, Αίνους σελ. 94 :
«ανδρικώ φρονήματι ηυτομόλησας και των Ελλήνων σεβάσματα ως κόνιν ελέπτυνας».
23 του μηνός, Φωκά ιερομάρτυρος Κανόνα, Ωδή η΄ σελ. 122 : «΄Ερρει (=πήγαν στο διάβολο) των Ελλήνων τα σαθρά πλάνης σεβάσματα και σεσιγήκασι της ματαιότης άπασαι αι διπλόαι και το ψεύδος αυτών».
26 του μηνός Παρασκευής οσιομάρτυρος Απόστιχα Εσπερινού, σελ. 134 :
«… και των Ελλήνων σεβάσματα ως κόνιν ελέπτυνας …».
Αύγουστος
23 του μηνός, Λούπου μάρτυρος, Κανόνα, σελ. 126 :
«… και θεούς εξηφάνισας των Ελλήνων, δυνάμει του πνεύματος».
25 του μηνός, Βαρθολομαίου του Αποστόλου, Κανόνα, Ωδή α΄ σελ. 134 :
«… σοφίαν ευράμενος, την ενυπόστατον απεμώρανας Ελλήνων την σοφίαν …»
Σεπτεμβριος
17 του μηνός, Πίστεως – Ελπίδος – Αγάπης; και Σοφίας; μητρός αυτών Κοντάκιον, σελ. 117 :
«… Σοφίας της σεμνής, ιερώτατοι κλάδοι, … σοφίαν απεμώραναν των Ελλήνων εν χάριτι …»
22 του μηνός, Φωκά ιερομάρτυρος, Κανόνα, Ωδή, σελ. 134 : « λαμπρώς κατήσχυνας Ελλήνων σεβάσματα …»
Ωδή ε΄, σελ. 137 : «οι των Ελλήνων σοφοί, ηττηθέντες τοις σοφοίς δόγμασιν …»
Οκτώβριος
2 του μηνός Κυπριανού, Ωδή η, σελ. 15 : «Σοφώτατα της Ελληνικής κατεφρόνησας σοφίας ένδοξε …».
3 του μηνός, Διονυσίου Αρεοπαγίου, Δοξαστικό Εσπερινού σελ. 16 :
«Καταπτύσας των Στωϊκών φιλοσόφων (Ελλήνων) των απορρήτων μυστηρίων γνώστης εγένετο …».
14 του μηνός, Ναζαρίου – Γερβασίου … μαρτύρων.
Εις τον Οίκον, σελ. 82 : «… ότι πάσαν Ελλήνων απετέφρωσαν μανίαν …»
15 του μηνός, Λουκιανού Πρεσβυτέρου. Κανόνα, Ωδή ζ΄, σελ. 88 : «Νενεκρωμένους και βυθώ της Ελληνικής αθείας καταποθέντας τους λαούς, ζωηφόροις σου λόγοις ανείλκυσας …»
Εις Εξαποστειλάριον του ιδίου, σελ. 88 : «…πάσαν πλάνην των Ελλήνων έλεγξας την πολύθεον και ψευδώνυμον γνώσιν …».
22 του μηνός, Των εν Εφέσω επτά μαρτύρων, Κάθισμα, σελ. 122 : «… όθεν προ του θανάτου την Ελλήνων μανίαν, πάλιν δε μετά πότμον, της αιρέσεως ζάλην ελάσαντες».
30 του μηνός, Ζηνοβίου & Ζηνοβίας, Κανόνα, Ωδή α΄ σελ. 182 :
«… Αίγλην φωτιζόμενος, σοφέ, της τρισηλίου λάμψεως σκότος διέλυσας Ελλήνων δυσφημίας…».
Νοέμβριος
10 του μηνός, Ωρέστου μάρτυρος, Κανόνα, Ωδή ε΄, σελ. 69 : «Αφανισμώ τους θεούς των Ελλήνων σύ παραπέμψας …»
15 του μηνός, Γουρία, Σαμωνά & Αβίδου μαρτύρων. Στιχηρά Εσπερινού, σελ. 106 : «Μονάδα τρισάριθμον ομολογήσαντες, άγιοι, των Ελλήνων ελύσατε πολύθεον φρόνημα και μωράν σοφίαν».
18 του μηνός, Πλάτωνος και Ρωμανού, μαρτύρων, Δοξαστικόν Εσπερινού, σελ. 122 :
«… Των γαρ αλιέων ζηλώσας την παρρησίαν και την σκηνορράφων θεολογίαν, την Πλάτωνος μυθολογίαν και την Στοϊκήν φλυαρίαν λόγοις και έργοις κατέρραγε …».
Εις τον Οίκον, σελ. 124 : «Των Ελλήνων λιπών άπασαν την ματαιότητα …»
Δεκέμβριος
13 του μηνός, Ευστρατίου, Αυξεντίου, Ευγενίου, Μαρδαρίου & Ορέστου μαρτύρων. Εις τους Αίνους τέταρτον ποίημα Ιωάννου Μοναχού (Δαμασκηνού) σελ. 98 : «… Ευστράτιος, ο της Ελλήνων μυθοπλασίας στηλιτευτής και της χριστιανών θεοσοφίας κήρυξ …»
Ο Νείλος ο Βυζαντινός που εορτάζεται από την Εκκλησίας στις 12 Νοεμβρίου ως άγιος, γράφει :
Απόσπασμα παρμένο από έκδοση της Αποστολικής Διακονίας (1992)
«Πολλοί ΄Ελληνες … επιχείρησαν να φιλοσοφήσουν … Οι πρώτοι, οι ΄Ελληνες, σαν ηθοποιοί που παίζουν δράμα στην σκηνή, στόλισαν τον εαυτό τους με ξένη προσωπίδα. Υποδύθηκαν δηλαδή ένα κούφιο όνομα, στερημένοι ουσιαστικά την αληθινή σοφία. Παρουσίαζαν την φιλοσοφική ιδιότητα με τον τρίβωνα (τραχύ ρούχο), τη γενειάδα και το ραβδί. ΄Εδειχναν πολύ φροντίδα για το σώμα και υπηρετούσαν τις επιθυμίες τους σαν αφέντισσές τους, γιατί ήταν δούλοι της κοιλιάς τους και δέχονταν τις υπογάστριες ηδονές ως έργο της φύσεως. ΄Ηταν έρμαια της οργής και τους ωδηγούσε η σφοδρή λαχτάρα της δόξας. ΄Ετρεχαν ακράτητοι με λαιμαργία στα λαμπρά φαγοπότια σαν τα σκυλάκια, μη γνωρίζοντας πως η συμπεριφορά του φιλοσόφου πρέπει να είναι προ πάντων ταιριαστή σε ελεύθερον άνθρωπο και να αποφεύγη να είναι σκλάβος παθών, ή δούλος σπιτικός με χρήματα αγορασμένος. Το να είναι βέβαια κανένας σκλάβος ανθρώπων ίσως δεν βλάπτει εκείνον, που ζή με τον σωστό τρόπο. Το να υπηρετή όμως κανένας τις ηδονές με αφεντικά τα πάθη, ντροπιάζει συνήθως και γελοιοποιεί πολύ. Υπάρχουν λοιπόν ανάμεσά τους κάποιο που έχουν παραμελήσει εντελώς την πράξη, επιχειρώντας όπως νομίζουν, τη θεωρητική (λογική) φιλοσοφία. ΄Όμως ουσιαστικά φλυαρούν για τα ουράνια φαινόμενα και εξηγούν τα αναπόδεικτα. Διαβεβαιώνουν πως ξέρουν το μέγεος του ουρανού, τις διαστάσεις του ήλιου, και τις ενέργειες των άστρων και μερικές φορές μάλιστα επιχειρούν και να θεολογήσουν. Ασχολούνται δηλαδή με πράγματα, όπου άφταστη είναι η αλήθεια και ο στοχασμός επικίνδυνος. Και οι ίδιοι ζούν με τρόπον που είναι πιο ατιμωτικός από τον τρόπο ζωής των γουρουνιών, που κυλιούνται στον βόρβορο. Κι αν κάποιοι φρόντισαν για την πράξη, έγιναν χειρότεροι απ’αυτούς, γιατί έχουν πουλήσει τους κόπους τους με αντάλαγμα δόξες και επαίνους. Πραγματικά ξεπερνάει κάθε όριο αμυαλωσύνης ο περιορισμός σε τούτης της ζωής τα σύνορα, των βραβείων, της αρετής και το να αναλαβαίνει κα΄νεας αγώνα, που δεν έχει καιρό στεφάνων και επιβραβεύσεων, πάλη αδιάκοπη χωρίς βραβεία, αγωνίσμα και γυμνάσματα που τίποτε περισσότερο από ίδρωτα δεν έχουν …». (Άγιος) Νείλος Βυζαντινός «Ασκητικόν Λόγον» εκδ. Αποστολικής Διακονίας 1992. Σημείωσις : Ο άγιος Νείλος υπήρξε θαυμαστής του αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου! Ισως και μαθητής του.
4η διάψευσις εις τους ισχυρισμούς του κ. Χριστόδουλου από την Εκκλησία της Ορθοδοξίας.
Τα «Συναξάρια» ανήκουν στις «βιογραφίες» των αγίων, αλλά επίσης αποτελούν εγκώμια αυτών.
Τα «Συναξάρια» απαρτίζουν τα λεγόμενα : «ιερά γράμματα» μαζί με το «Ψαλτήρι» τους ψαλμούς της «Παλαιάς Διαθήκης».
Τα «Συναξάρια» της Ελλαδικής Εκκλησίας παρέχουν πολίτιμη βιβλιογραφία. Θα παρουσιάσω εδώ ένα απόσπασμα, για να θαυμάσουμε μαζί τους αγίους της Ορθοδοξίας μας, τους καταστροφείς του Ελληνικού Πολιτισμού, όπως αφηγούνται οι βανδαλικοί άθλοι τους στα επίσημα συναξάρια της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Ο άγιος Κορδάτος (7 Μαίου) : «εμβήκεν εις τον ναό των ειδώλων και κατεσύντριψεν όλα τα εκεί ευρισκόμενα είδωλα».
Ο όσιος Αχίλλειος, επίσκοπος Λαρίσης (16 Μαίου) που έλαβε μέρος στην Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 : «Πολλούς ναούς κατεκρήμνισε των ειδώλων, πολλάς δε εκκλησίας έκτισε εκ θεμελίων και με πάντα στολισμόν τας εστόλισεν».
Τον άγιο μεγαλομάρτυρα Θεόδωρο Τήρωνα τιμά η Εκκλησία στις 17 Φεβρουαρίου, διότι «έκαμε έν μέγα κατόρθωμα, επειδή λαβών το είδωλον της μητρός των θεών Ρέας, ως φλυαρούσιν οι ΄Ελληνες, έρριψεν εις την φωτιάν και το κατέκαυσεν».
Ο άγιος Ανδρόνικος και η υπερθαύμαστος Ιουνία (17 Μαίου), η οποία είχε νεκρωθή για τον κόσμο και ζούσε μόνο για τον Χριστό, γύριζαν την οικουμένη ωσάν να είχαν πτερά και «τους μεν ναούς των ειδώλων κατέστρεφαν, εκκλησίας δε θείας έκτισαν πανταχού».
Ο άγιος Μάρκος, Επίσκοπος Αρεθουσίων (σημερινή Ρεντίνα Μακεδονίας) κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίνου (328) «εκρήμνισεν έναν ναόν των ειδώλων και εποίησεν αυτόν εκκλησίαν».
Ο άγιος Αδριανός ο νέος (17 Απριλίου) μία μέρα που οι ΄Ελληνες έκαναν θυσίες «έτρεξε και εκρήμνισε τον βωμόν και τας θυσίας όσαι ήσαν επάνω εις αυτόν έχυσε και την φωτιάν διεσκόρπισεν».
Ο όσιος Μάρων (14 Φεβρουαρίου) πήγε να ζήση στην κορυφή ενός βουνού στην Αντιόχεια, όπου υπήρχε ναός τον οποίο τιμούσαν οι «Παλαιοί Έλληνες». «΄Οθεν και τον ναόν των δαιμόνων, όστις ήτο εκεί κτισάμενος από εκείνους, καθιερώσας εις τον Θεόν εν αυτω εκατοίκησε».
Ο άγιος Θεσπέσιος (1η Ιουνίου) γκρέμισε ένα βωμό.
Η αγία Μαγέλθα (5 Οκτωβρίου), καίτοι Περσίδα και Ιέρεια του ναού της Αρτέμιδος, διδάχθηκε τα μυστήρια των χριστιανών. Τότε οι ΄Ελληνες(;) έγιναν πυρ και μανία και την σκότωσαν δια λιθοβολισμού. Τέλος ο Επίσκοπος πήγε στον βασιλέα των Περσών «και έλαβε από αυτήν εξουσία να κρημνίση μεν τον ναόν της Αρτέμιδος, να οικοδομήσε δε αυτόν εκκλησίαν της αγίας μάρτυρος ταύτης Μαγέλθας. Τούτο ουν ποιήσας απεθησαύρισεν εν τη νεοκτίστω εκκλησία το τίμιον αυτής λείψανον».
Ο άγιος Πορφύριος (26 Φεβρουαρίου) έδωσε στη Βασίλισσα Ευδοκία την προφητεία πως θα γεννήση αγόρι κι εκείνη του έδωσε χρυσάφι για να κτίση εκκλησίες. ΄Όταν εκείνος γύρισε στην ενορία του, στη Γάζα, τους ναούς των ειδώλων και «τον ναόν του Θεού Μαρνά (έτσι αποκαλούσαν οι Γαζαίοι τον Δία) κατέκαυσεν και έκτισεν αυτόν εκκλησίαν κατά το σχήμα το οποίον διώρισεν η βασίλισσα Ευδοξία».
Ο άγιος Λούκος (20 Αυγούστου) κλώτσησε τον βωμό και σκόρπισε τις θυσίες που βρίσκονταν πάνω του.
Ο άγιος Καισάριος (7 Οκτωβρίου) έφθασε κάποτε από την Αφρική στην πόλη Ταρακηνή. Κι όταν είδε «τας μυσαράς θυσίας των Ελλήνων, έπτυσε επάνω εις αυτάς και τας κατεπάτησεν». Τον έρριξαν στην φυλακή και λίγες μέρες αργότερα τον έβγαλαν, για να τον πάνε στον Ρωμαίο ανθύπατο. Μόλις όμως πέρασαν μπροστά από τον ναό του Απόλλωνος «προσηυχήθη ο άγιος και ευθύς έπεσεν ο ναός από τα θεμέλια και κατεπλάκωσε μέσα τον αρχιερέα των ειδώλων και άλλους πολλούς».
Ο άγιος Πασικράτης (24 Απριλίου) μόλις είδε το άγαλμα του Απόλλωνα «επήγε πλησίον και το έπτυσεν, ειπών ότι αυτή η τιμή πρέπει εις αυτόν».
Ο άγιος ιερομάρτυς Μάρκελλος (14 Αυγούστου) στην Απάμεια της Συρίας «επολιτεύθη δικαίως και οσίως» και έγινε «θερμός της του Χριστού πίστεως ζηλωτής, εκκλησίας μεν και θείους ναούςεις δόξαν Θεού κτίζων, τους δε ναούς των ειδώλων κατακρημνίζων». Υπήρχε όμως ένας «ειδωλικός ναός» του Διός, που ο «δαίμων» που κατοικούσε μέσα σ’αυτόν δεν άφηνε ούτε να καή ούτε να γκρεμιστή με μηχανή. Λοιπόν ο άγιος παίρνει ύδωρ, το ευλογεί και ραντίζει μ’αυτό τα ξύλα που είχε στοιβάξει μέσα στον ναό. «Επειδή δε ο δαίμων δεν εδυνήθη πλέον να φέρη εμπόδιον, ήναψαν τα ξύλα και κατεύκασαν τον ναόν».
Ο άγιος Ευψύχιος (9 Απριλίου) «ανάψας υπό θεϊκού ζήλου και πολλούς χριστιανούς παραλαβών επήγε και εκρήμνισεν εκ θεμελίων τον ελληνικόν ναόν, όστις επωνομάζετο της Τύχης, εις τον οποίον είχε προσπάθειαν και αγάπην ο επάρατος Ιουλιανός προσφέρων εις αυτόν καθ’ εκάστην ημέραν θυσίας».
Ο άγιος απόστολος Ιάκωβος του Αλφαίου (9 Οκτωβρίου), ένας από τους 12 αποστόλους «εξελθών εις το κήρυγμα του Ευαγγελίου κατέστρεφε τους βωμούς των ειδώλων, υπό θείου ζήλου πυρπολούμενος».
Ο άγιος Σωκράτης (21 Οκτωβρίου) «έλαβε ο τρισμακάριστος τον στέφανον του μαρτυρίου» όταν αποκεφαλίστηκε, επειδή μία μέρα που «οι Έλληνες είχον μίαν πάνδημον εορτήν και επροσκύνουν τα είδωλα, τότε, λέγω, ο θείος Σωκράτης γεμίσας από έναν θεϊκό ζήλον, επήγε και κατεκρήμνισε τον βωμόν και τας εν τω βωμώ θυσίας».
Ο άγιος Μαρίνος (17 Μαρτίου) «βλέπων τους ειδωλολάτρας προσφέροντας θυσίας … άναψεν από θεϊκόν ζήλον και ενώ οι ΄Ελληνες ετέλουν εορτήν εις τα άψυχα είδωλα ώρμησε και κατεκρήμνισε τον βωμό και τας εν αυτώ θυσίας κατεπάτησε».
Ο άγιος μάρτυς Αντώνιος (9 Νοεμβρίου) βλέποντας τους ΄Ελληνας να έρχωνται στον ναό των ειδώλων, τους συμβούλευσε να αφήσουν την πλάνη τους … έφυγε για την έρημο, βρήκε έναν αναχωρητή … Κατόπιν παίρνοντας την «ευχή» του κατέβηκε στην πόλη, όπου κατοικούσε «ο πεπλανημένος εκείνος λαός των ειδωλολατρών Ελλήνων» και ενώ «εώρταζαν τους δαίμονας» μπήκε στον ναό «και συνέτριψεν όλα τα είδωλα».
Ο άγιος μάρτυς Υάκινθος (18 Ιουλίου) «βλέπων τους ειδωλολάτρας ΄Ελληνας ότι επροσκύνουν έν δένδρον της καλουμένης πτελέας, το οποίον ήτο τρυπημένον και κούφιον, ζήλω θείω κινηθείς ο αίδιμος, πήγε και έκοψε αυτό». … ο άγιος Υάκινθος δεν έκανε του κεφαλιού με την πράξη αυτήν. Ακολούθησε τις ρητές εβραϊκές εντολές «… και τα άλση τους θα κόψετε…» όπως γράφει το «Δευτερονόμιον» (7,5) … κλπ.
Ο στολισμός του σήμερα αποκαλύμενου «χριστουγενιάτικου» δένδρου, ήταν μία πανάρχαια ελληνική παράδοση. Ο αρχαίος ΄Ελληνας στόλιζε το δένδρο το οποίον συμβόλιζε το Σύμπαν. Ο Κορμός του δένδρου ήταν ο άξωνας του κόσμου, οι μπάλλες ήταν οι πλανήτες και οι κορδέλλες ήτο ο γαλαξίας (ε5).
Επεμβαίνει η Εκκλησία χαρακτηρίζοντας το έθιμον ειδωλολατρικό και επιβάλλει τον στολισμός ενός καραβιούς. ΄Ετσι καταστρέφεται ο συμβολισμός που υπάρχει στο συλλογικό ασυνείδητο και ταυτόχρονα επιβάλλεται ως δήθεν ελληνικό το νεκρικό έθιμο του καραβιού. Όπως όμως ξέρουμε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο το καράβι συμβόλιζε τον θάνατο του ανθρώπου και την μετάβαση της ψυχής του στον κάτω κόσμο. Ο Χάροντας οδηγούσε τις ψυχές με βάρκα στον Άδη.
Εικόνα του Αγίου Νικολάου που τον παρουσιάζει να κατακρημνίζει ένα άγαλμα τραβώντας το με ένα σκοινί ενώ δύο άλλοι με τσεκούρια κατακερματίζουν δυό άλλα αγάλματα. Κάτωθεν της εικόνος υπάρχει η λεζάντα : Μέχρι σήμερα στα μοναστήρια επιβιώνει η απέχθεια προς τον Ελληνικό Πολιτισμό και τα κλασικά έργα. Ανωτέρω σύγχρονη εικόνα του αγίου Νικολάου, ο οποίος καταστρέφει ελληνικά γλυπτικά καλλιτεχνήματα. (Μονή Εσφιγμένου, ΄Αγιον Όρος).
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ: http://ermionh.blogspot.com/2007/04/blog-post_6130.html
ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ: http://ermionh.blogspot.com/2007/04/blog-post_2324.html
ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ: http://ermionh.blogspot.com/2007/04/4-1821.html
ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ: http://ermionh.blogspot.com/2007/04/blog-post_01.html