Ο Μουτούνους Τουτούνους (λατινικά: Mutunus Tutunus, ή Mutinus Titinus / Μουτίνους Τιτίνους) στην αρχαία ρωμαϊκή κοινωνία ήταν φαλλική θεότητα του γάμου, εφάμιλλη του Πριάπου στην ελληνική μυθολογία. Ο ναός του βρισκόταν στον Βέλιο λόφο, και θεωρούνταν πως υπήρχε από την ίδρυση της Ρώμης, έως τον 1ο αιώνα π.Χ..
Αντίθετα από τον Πρίαπο, ο οποίος αναπαρίσταται με ανθρώπινη μορφή και τεράστιο φαλλό, ο Μουτούνους φαίνεται πως ενσαρκώνονταν απευθείας στον φαλλό, κατά παρόμοιο τρόπο με το φασίνους ή τον πατέρα του μυθικού 6ου βασιλιά της Ρώμης Σερβίου Τούλιου.
Η ονομασία του φαίνεται πως προκύπτει από τις λαϊκές λατινικές λέξεις για το πέος, mūtō (ή muttō) και mūtōnium. Το Mutto αποτελούσε μερικές φορές το τρίτο μέρος της ονομασίας ενός ανδρός κατά τα ρωμαϊκά πρότυπα ονοματοδοσίας. Ο κωμωδιογράφος του 2ου αιώνα π.Χ., Γάιος Λουκίλιος, θεωρείται πως έγραψε την πρώτη γνωστή αναφορά της λέξης και στις δύο μορφές της ως at laeva lacrimas muttoni absterget amica (Η κοπέλα σκουπίζει τα δάκρυα του Μούττο – το αριστερό του χέρι, δηλαδή) και το παράγωγο mūtōnium. Το mūtōnium ενδεχομένως αντικατέστησε την παλαιότερη μορφή, καθώς εμφανίζεται αργότερα σε επιγραφές στην Πομπηία. Ο λυρικός ποιητής Οράτιος (1ος αιώνας π.Χ.) επίσης προσωποποίησε το πέος του συνομιλώντας μαζί του και αναφερόμενος σε αυτό ως μούττο και συζητώντας περί αιδοίων. Ο όρος mūtūniātus, χρησιμοποιήθηκε ως επίθετο από τον Μαρτιάλη (1ος αιώνας μ.Χ.) για να περιγράψει τον καλοπροικισμένο άντρα.
Και τα 2 τμήματα της λέξης έχουν την ίδια ονομασία, καθώς το Tītīnus πιθανώς προέρχεται από το tītus, το οποίο επίσης σήμαινε πέος.
Λατρεία
Κατά την προκαταρκτική γαμήλια ιεροτελεστία, οι Ρωμαίες νύφες κατά το έθιμο έπρεπε να τοποθετήσουν τον φαλλό του Μουτούνους στο αιδοίο τους ώστε να προετοιμαστούν για την συνουσία με τον σύζυγο τους, και η πρακτική αυτή μαρτυρείται από τους Εκκλησιαστικούς Πατέρες οι οποίοι θεωρούσαν το έθιμο αυτό ακραίο τρόπο τερματισμού της παρθενίας. Κατά τον χριστιανό Αρνόβιο, οι γυναίκες καβαλούσαν τον απαίσιο φαλλό του Τουτούνους με τα τεράστια ξεδιάντροπα τμήματα του, ωστόσο κατά άλλες πηγές οι νύφες που συμμετείχαν σε αυτό το έθιμο μάθαιναν να μην ντρέπονται την συνουσία και να εγκαταλείπουν την ντροπή τους. Ο γραμματικός του 2ου αιώνα Σέξτος Πομπηίος Φέστος, αποτελεί την μοναδική πηγή της αρχαιότητας ο οποίος αναφέρεται συγκεκριμένα στην θεότητα και ενδεχομένως η περιγραφή των χριστιανικών πηγών είναι εχθρική προς το έθιμο λόγω του θρησκευτικού ανταγωνισμού της εποχής.
Τα ίχνη του παλαιού ναού του Μουτούνους Τουτούνους στον Βελιανό λόφο δεν έχει σταθεί δυνατό να ανακαλυφθούν. Κατά τον Σέξτο Πομπηίο Φέστο ο οποίος μαρτυρά την ύπαρξη του, ο ναός καταστράφηκε για να δημιουργηθούν ιδιωτικά λουτρά στην θέση του τα οποία ανήκαν στον στρατηγό και γερουσιαστή Γνάιο Δομίτιο Καλβίνο, παρά το γεγονός ότι η τοποθεσία θεωρούνταν ιερή λόγω και της παλαιότητας της.