Το ανήθικο βρετανικό Κατεστημένο, αντί να αγωνιστεί υπέρ του κράτους δικαίου, επέτρεψε στην Τουρκία να πετύχει τους επεκτατικούς στρατιωτικούς στόχους της. Το αποτέλεσμα ήταν η διάπραξη αμέτρητων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μη διερευνημένων φερόμενων εγκλημάτων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων κατά των παιδιών.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο (ΗΒ) στις 25 Φεβρουαρίου 2020, η Ανεξάρτητη Ερευνητική Επιτροπή για τη Σεξουαλική Κακοποίηση των Παιδιών, η οποία ιδρύθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση το 2014, δημοσίευσε μια νέα Ερευνητική Έκθεση. Αυτή αφορά «τους ισχυρισμούς για παιδική σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών στο πλαίσιο του Westminster», το οποίο χαρακτηρίζεται από την Έκθεση ως «το κέντρο της βρετανικής κυβέρνησης, των υπουργών και των αξιωματούχων, καθώς και του Κοινοβουλίου, των βουλευτών και των πολιτικών κομμάτων που εκπροσωπούνται εκεί».
Η Έκθεση δεν λέει τίποτα ρητώς για την Κυπριακή Δημοκρατία (ΚΔ). Όμως, έχει μεγάλη σημασία γι’ αυτήν, αποκαλύπτοντας ότι το 1974 ήταν καθοριστικό έτος για την παιδεραστία στο ΗΒ και ότι τότε, σε σχέση με αυτήν την ανωμαλία, το Westminster, το επίκεντρο του βρετανικού Κατεστημένου, έπασχε από συστημική και συστηματική απάθεια.
Συνεπώς, έστω και έμμεσα, η Έκθεση μάς βοηθά να κατανοήσουμε γιατί το 1974 το ΗΒ, ως «εγγυήτρια δύναμη» της ΚΔ, απέτυχε να λάβει αποτελεσματικά μέτρα ως ανταπόκριση στο πραξικόπημα στη Λευκωσία, στις δύο τουρκικές εισβολές, στις επακόλουθες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στα φρικτά εγκλήματα που φαίνεται ότι διαπράχθηκαν στην ΚΔ. Αυτά περιελάμβαναν τη δολοφονία παιδιών, τον βιασμό κοριτσιών και τον βιασμό των μητέρων μπρος στα μάτια των παιδιών τους.
(Γι’ αυτές τις σκληρότητες, δείτε τα προηγούμενα μου άρθρα στη «Σημερινή», π.χ., «Εγκλήματα κατά των παιδιών και η ’’ζώνη ατιμωρησίας’’ στα κατεχόμενα» στο https://simerini.sigmalive.com/article/2018/9/22/egklemata-kata-ton-paidion-kai-e-zone-atimoresias-sta-katekhomena/).
Πιο συγκεκριμένα, τι μαθαίνουμε από την Έκθεση;
«Θεσμικός εφησυχασμός»
Κατ’ αρχάς, μαθαίνουμε ότι «αρκετοί μάρτυρες περιέγραψαν μια εικόνα διαφθοράς στο κεντρικό Λονδίνο», ειδικά στο Piccadilly, «στις δεκαετίες του 1960, 1970 και 1980». Παιδεραστές πλησίαζαν κιγκλίδωμα, που ονομαζόταν «το τσιγκέλι των κρεάτων» («meat rack»), για να «μαζέψουν αγόρια και νέους άνδρες μεταξύ 11 και 22 ετών». «Πολλοί» τέτοιοι νεαροί είχαν ‘μειονεκτικό υπόβαθρο’ και ονομάζονταν από αστυνομικούς ως ‘αρουραίοι του δρόμου’» («street rats»). Ωστόσο, το Westminster αδιαφορούσε.
Με αυτά και άλλα στοιχεία υπ’ όψιν, η Έκθεση καθορίζει ότι το Westminster είναι υπεύθυνο για «σημαντικές αποτυχίες», όπως «τη μη αναγνώριση του προβλήματος, την εθελοτυφλία, την ενεργό θωράκιση, την προστασία των δραστών της σεξουαλικής κακοποίησης και την κάλυψη των ισχυρισμών».
Η Έκθεση εξηγεί:
«Στις δεκαετίες του 1970 και 1980, ορισμένα άτομα σε υψηλές θέσεις, συμπεριλαμβανομένων των [τότε βουλευτών] Sir Peter Morrison [1944-1995] και Sir Cyril Smith [1928-2010], αναγνωριζόταν ή φημολογείτο ότι είχαν σεξουαλικό ενδιαφέρον για παιδιά. Ωστόσο, προστατεύτηκαν και, με διάφορους τρόπους, απέφυγαν οποιεσδήποτε ποινικές καταγγελίες με τη βοήθεια διαφόρων Αρχών, συμπεριλαμβανομένων της Αστυνομίας, του Διευθυντή της Εισαγγελίας [«Director of Public Prosecutions»] και των πολιτικών κομμάτων. Τότε, κανείς δεν φαινόταν να νοιάζεται για την τύχη των επηρεασμένων παιδιών. Το κύρος και τα πολιτικά κριτήρια υπερίσχυαν των πάντων».
Επομένως, «τα βάσανα» των ανήλικων θυμάτων «επιδεινώθηκαν από τον θεσμικό εφησυχασμό και την αδιαφορία για τη δεινή κατάσταση αυτών».
Ανταλλαγή Πληροφοριών Παιδόφιλων
Η Έκθεση επιβεβαιώνει ότι στο ΗΒ το 1974 ιδρύθηκε φανερά η Ανταλλαγή Πληροφοριών Παιδόφιλων («Paedophile Information Exchange»). Από το 1974 μέχρι την προφανή «διάλυσή» της δέκα χρόνια αργότερα, η Ανταλλαγή «λειτουργούσε σε όλο το ΗΒ» ως λόμπι, πραγματοποιώντας «ανοιχτή εκστρατεία υπέρ της μείωσης του ορίου ηλικίας συναίνεσης» και «έκανε συντονισμένες προσπάθειες με στόχο την εξομάλυνση και τη δικαιολόγηση των σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ ενηλίκων και παιδιών».
Όπως γράφει η Έκθεση, «ορισμένα μέλη» της Ανταλλαγής «συμμετείχαν στη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών» και τελικά «καταδικάστηκαν» για σχετικά αδικήματα.
Το μέσον
Η Έκθεση ρίχνει φως επάνω στον Sir Peter Hayman (1914-1992). Από το 1970 μέχρι το 1974 ήταν ο Βρετανός Ύπατος Αρμοστής στον Καναδά. Το 1974 συνταξιοδοτήθηκε και εγγράφηκε στην Ανταλλαγή Πληροφοριών Παιδόφιλων.
Η έκθεση ξεκαθαρίζει ότι:
«Μετά από μια αποκάλυψη που δημοσιεύθηκε σε μια εφημερίδα το 1974, ξεκίνησε μια αστυνομική έρευνα και διαπιστώθηκε ότι για πολλά χρόνια ο Peter Hayman, αν και με διαφορετικό όνομα [δηλαδή ψευδώνυμο], αντάλλασσε άσεμνο υλικό με άλλους μέσω του ταχυδρομείου».
Τελικά, το 1978 η Αστυνομία συνέλαβε τον Hayman μετά την ανακάλυψη του χαρτοφύλακά του σε ένα πάρκο του κεντρικού Λονδίνου. Αυτός «περιείχε διάφορα άσεμνα συγγράμματα και φωτογραφίες». Επομένως, «υπήρχε άφθονο υλικό που κατέδινε το σεξουαλικό ενδιαφέρον του Hayman για τα παιδιά, όπως και εκείνων με τους οποίους αλληλογραφούσε και μοιραζόταν αυτό το ενδιαφέρον».
Ωστόσο, ο Sir David Napley (1915-1994), ο δικτυωμένος δικηγόρος του Hayman, «φαίνεται πως είχε άμεση πρόσβαση στον Διευθυντή της Εισαγγελίας και ήταν σε θέση να οργανώσει μια συνάντηση μαζί του για να συζητήσουν την υπόθεση». Μετέπειτα, αντί να κατηγορηθεί για ποινικό αδίκημα, «ο Hayman δέχθηκε αστυνομική προειδοποίηση», αποφεύγοντας οποιαδήποτε ποινική δίκη.
Αντιθέτως, «δύο από τους συγκατηγορούμενους του Hayman (ένας από τους οποίους ήταν επιθεωρητής λεωφορείου), διώχθηκαν ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου για συνωμοσία σε σχέση με την αποστολή άσεμνου υλικού μέσω του ταχυδρομείου». Γιατί; Η Έκθεση εξηγεί ότι αυτοί «δεν είχαν ούτε υψηλό δημόσιο κύρος, ούτε ρόλο σε δημόσιο αξίωμα». Άρα, δεν είχαν μέσον.
Έτσι:
«Ο Hayman αντιμετωπίστηκε διαφορετικά από τους συγκατηγορουμένους του με βάση το ποιος ήταν. Το αποτέλεσμα της εξέχουσας θέσης του ήταν το ειδικό υπόμνημα [’’special pleading’’], το οποίο οδήγησε σε ειδική μεταχείριση [’’special treatment’’]».
Συγκάλυψη
Η Έκθεση υπογραμμίζει ότι ο Hayman δεν ήταν ο μόνος που επωφελήθηκε, επειδή είχε μέσον. Μεταξύ άλλων ήταν ο προαναφερθείς Peter Morrison.
Τον Φεβρουάριο του 1974, ο Morrison εξελέγη ως Συντηρητικός βουλευτής. Από το 1979 έως το 1990 υπηρέτησε ως Υφυπουργός και το 1990 δούλεψε ως Κοινοβουλευτικός Γραμματέας τής τότε Πρωθυπουργού Margaret Thatcher. Σύμφωνα με την Έκθεση, υπήρχαν «φήμες» που υπεδείκνυαν ότι του Morrison τού άρεσαν «τα αγοράκια» («little boys»).
Υπήρχαν επίσης «ισχυρισμοί» ότι η Αστυνομία κατέβασε τον Morrison από τρένο, επειδή «παρενόχλησε σεξουαλικά ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι». Εντούτοις, μετά από «ένα τηλεφώνημα που έλαβε η Αστυνομία από το πρωθυπουργικό γραφείο», ο Morrison δεν κατηγορήθηκε. Αντ’ αυτού, «η Αστυνομία εξέδωσε μια προειδοποίηση στον Morrison, αλλά αυτό το γεγονός διαγράφτηκε από το σύστημα». Το αποτέλεσμα ήταν η συγκάλυψη.
«ΜΙ6»
Η Έκθεση υποδεικνύει ότι, παρά το ότι φαινόταν να κινδύνευε από εκβιασμό, ο Sir Maurice Oldfield (1915-1981) υπηρέτησε ως Επικεφαλής της βρετανικής Μυστικής Υπηρεσίας Πληροφοριών «SIS» από το 1973 μέχρι το 1978 και, συνεπώς, κατά τη διάρκεια του 1974. Το «SIS», το μυστικό παράρτημα του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, είναι πιο γνωστό ως «MI6».
Μέχρι το 1967, οποιαδήποτε ομοφυλοφιλική πράξη απαγορευόταν από το Αγγλικό Ποινικό Δίκαιο. Με αυτήν την πραγματικότητα προφανώς υπ’ όψιν, η Έκθεση αναπαράγει τα ακόλουθα στοιχεία του μυστικού παραρτήματος του βρετανικού Υπουργείου Εσωτερικών «MI5»:
«Το 1987, η Πρωθυπουργός [Thatcher] ενημέρωσε τη Βουλή των Κοινοτήτων ότι τον Μάρτιο του 1980 ο Maurice Oldfield τής είχε πει ότι είχε περιστασιακές ομοφυλοφιλικές συναντήσεις… Το ’’MI5’’ ερεύνησε το θέμα για να εξακριβώσει, εάν οι σεξουαλικές δραστηριότητες του Oldfield έθεταν σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια, λόγω του εκβιασμού η άλλης πίεσης…».
Τα στοιχεία του «ΜΙ5» προσθέτουν:
«[Η έρευνά μας] περιέλαβε πολλές συνεντεύξεις με τον Oldfield, όπου παρείχε πληροφορίες σχετικά με τις ομοφυλοφιλικές συναντήσεις που είχε τόσο με… «houseboys» [αγόρια ή άνδρες με οικιακά καθήκοντα], όταν υπηρετούσε στη Μέση Ανατολή κατά τη δεκαετία του 1940, όσο και με «hotel stewards» [ξενοδοχειακούς καμαρότους] στην Ασία κατά τη δεκαετία του 1950».
Το «ΜΙ5» συμπεραίνει:
«Δεν υπάρχει επαρκής πληροφόρηση στα αρχεία για να συναχθεί το αν ο [διφορούμενος] όρος ‘houseboys’ χρησιμοποιήθηκε [από τον Oldfield] για να περιγράψει το οικιακό προσωπικό ή για να δηλώσει τη νιότη, πράγμα που αφήνει ασάφειες ως προς τις ηλικίες των άλλων προσώπων».
Εν πάση περιπτώσει, απ’ ό,τι φαίνεται από τα στοιχεία του «ΜΙ5», κανείς δεν κάλεσε την Αστυνομία να εξακριβώσει την ηλικία των «houseboys».
Συμπεράσματα
Ιδού, λοιπόν, το ανήθικο βρετανικό Κατεστημένο, που το 1974 είχε ευθύνη για την ασφάλεια της ΚΔ, αλλά δεν την προστάτευσε. Αντί να αγωνιστεί υπέρ του κράτους δικαίου, επέτρεψε στην Τουρκία να πετύχει τους επεκτατικούς στρατιωτικούς στόχους της. Το αποτέλεσμα ήταν η διάπραξη αμέτρητων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μη διερευνημένων φερόμενων εγκλημάτων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων κατά των παιδιών.
Συνοψίζοντας, όπως το βρετανικό Κατεστημένο αδιαφορούσε για τα παιδιά εγχώρια, ομοίως αδιαφορούσε γι’ αυτά της ΚΔ.
ΥΓ: Η Έκθεση της Επιτροπής υπό την προεδρία της Alexis Jay βρίσκεται εδώ: www.iicsa.org.uk/document/allegations-child-sexual-abuse-linked-westminster-investigation-report
Κλέαρχος Α. Κυριακίδης
Επίκουρος Καθηγητής στη Νομική Σχολή Πανεπιστημίου UCLan Cyprus. Οι απόψεις του είναι προσωπικές