Συνδικαλισμός

Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
Τελικά τι είναι ο συνδικαλισμός;;
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η συντονισμένη δράση των εργαζομένων για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους;;
Είναι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων ο σκοπός της ύπαρξης των εργατικών σωματείων από συλλόγους μέχρι συνομοσπονδίες;;
Ιδού το ερώτημα. Η απάντηση μονολεκτική και απόλυτη: ΟΧΙ
Χρόνια τώρα βλέπουμε τους πάσης φύσεως συνδικαλιστές, κάθε χρώματος και ιδεολογίας, μπλε, πράσινοι, κόκκινοι, μαύροι, να αγωνίζονται –τάχα- για τα δίκαια των συναδέλφων που εκπροσωπούν, ενώ στην πραγματικότητα διαγκωνίζονται και κόπτονται για την προσωπική τους και μόνο προβολή και ανέλιξη, γλείφοντας, έρποντας και με τα κέρατά τους κατά πως λέει και η λαϊκή ρήμα.
Προσκολλημένοι στην εκάστοτε εξουσία –εργοδοτική ή πολιτική- με την κατάληψη προεδρικών θώκων από συλλόγους μέχρι ομοσπονδίες, με τη στήριξη αφελών ή όχι οπαδών, χρησιμοποιούν τον συνδικαλισμό σαν πλατύσκαλο, σαν εφαλτήριο μέσο και κατορθώνουν να αναρριχηθούν σε πολιτικά αξιώματα από βουλευτικά μέχρι υπουργικά, ικανοποιώντας με το αζημίωτο για αυτούς «και άλλους τινές» τις φιλοδοξίες τους συνήθως σε βάρος όχι μόνο των πολιτών των οποίων τα συμφέροντα –υποτίθεται ότι- υπερασπίζονται, αλλά και της ίδιας της ταυτότητας και ύπαρξης της Χώρας.
Πρόσφατο δείγμα συνδικαλιστή και μάλιστα προβεβλημένου, αποτελεί η περίπτωση του διευθυντή της Επιχειρησιακής Διεύθυνσης Ειδικών Υποθέσεων του Σ.Δ.Ο.Ε. στη Θεσσαλονίκη στην εξαιρετικού ενδιαφέροντος αποκάλυψη από τη Αστυνομία υπόθεσης πολυπρόσωπης εγκληματικής οργάνωσης που βρίσκεται σε εξέλιξη και που πιθανά να ονομαστεί από τα απεργούντα σήμερα (18/1) μίντια «Θεσσαλονικιάδα».
(Αν βέβαια κάποια από αυτά ασχοληθούν με το επεισόδιο).
Το περί ου ο λόγος «στέλεχος» δραστηριοποιήθηκε στον συνδικαλισμό –όπως αναφέρεται στις περιγραφές- από το 1995 μέχρι το 2005 στο χώρο των εφοριακών και αργότερα βρέθηκε επί κεφαλής της κλαδικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ.
Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης τον Ιούνιο του 2011 τον βρήκε διευθυντή στη Β΄ΔΟΥ Θεσσαλονίκης ενώ με την ανάληψη του υπουργείου οικονομικών από τον σημερινό υπουργό, ακολούθησε και η ανέλιξη του «προικισμένου» με το συνδικαλισμό στελέχους στη θέση που προαναφέρθηκε.
Για να μη μακρηγορούμε, γνωρίζουμε ποιοι πρώην συνδικαλισταράδες εργατοπατέρες προερχόμενοι κυρίως από μεγάλες οργανώσεις (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΤΟΕ), έχουν ζεστάνει (η ζεσταίνουν ακόμα) με τα οπίσθιά τους βουλευτικά ή υπουργικά έδρανα, καθώς και τα αποτελέσματα των πολιτικών που ακολούθησαν (και ακολουθούν) που με την ανικανότητα τους έφτασαν τη Χώρα εκεί που είναι τώρα.
Ανίκανοι να καταλάβουν ότι ένα και ένα κάνουν δύο, ακόμα και αν μετρήσουν δάκτυλα, απεμπολούν τα δικαιώματα του Κράτους και αντί να επιδοθούν στην είσπραξη των οφειλομένων φόρων, εισφορών, βεβαιωμένων προστίμων, την πάταξη του παραεμπορίου που βάσει δηλώσεων αρμοδίων φορέων ανέρχεται σε 20 δις ευρώ, το νοικοκύρεμα και την περιστολή των κρατικών δαπανών,(ανοίγοντας μια παρένθεση να σχολιάσουμε ότι από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι τον Μάη του 2011 παρά την υφιστάμενη κρίση, δημιουργήθηκαν 41 γενικές και ειδικές γραμματείες, νομικά πρόσωπα και αυτοτελείς υπηρεσίες με θέσεις αμειβόμενες μέχρι και με 487.00 ευρώ ετησίως, όπως με τον Ν. 3832, ΦΕΚ Α’ 38/9.3.2010. Κλείνει η παρένθεση),αφού έχουν εξασφαλίσει συνταγματικά το δικαίωμα να παρανομούν χωρίς συνέπειες, εφορμούν με ανεξάντλητη μανία σε μισθωτούς και συνταξιούχους για να περικόψουν μισθούς, συντάξεις, ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη αδιαφορώντας αν για όλα αυτά οι εργαζόμενοι έχουν καταβάλει τις υποχρεωτικές τους εισφορές, αν όλα αυτά γίνονται με την παραβίαση των επιταγών του Συντάγματος που το έχουν καταντήσει από καταστατικό χάρτη σε κουρελόχαρτο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που κάτι τέτοια συνδικαλιστικά «μπουμπούκια» εκθέτουν τους πολιτικούς «προστάτες» τους, αν βέβαια θεωρήσουμε δεδομένο ότι όλα όσα πράττουν είναι εν αγνοία των δεύτερων. Λέμε «αν».
Με βάση λοιπόν τα προαναφερθέντα, εκτιμώ ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο για τη Χώρα, για τον τόπο, για το συνδικαλιστικό κίνημα, ακόμα και για τον τελευταίο εργαζόμενο, η πρόοδος των συνδικαλιστών να περιορίζεται και να τερματίζεται στον συνδικαλιστικό τομέα και να απαγορεύεται συνταγματικά η μεταπήδηση στην πολιτική, η κατάληψη πολιτικών «θώκων», ώστε να μη υπονομεύονται οι διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Η επόμενη αναθεωρητική Βουλή ας το λάβει σοβαρά υπόψη της, μαζί με την επιβαλλόμενη κατάργηση των άρθρων 61 και 62 του ισχύοντος Συντάγματος για τη βουλευτική ασυλία που είναι όνειδος για κάθε πολιτισμένο κράτος.
Είναι ίσως η μόνη σωστή, ηθική, πατριωτική πρωτοβουλία που μπορούν να πάρουν οι εθνοπατέρες για να προσφέρουν υπηρεσία στο Έθνος και να ξεπλύνουν τη ρετσινιά που τους ακολουθεί.
αἰέν ἀριστεύειν Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις