Είμαστε ο λαός που ποτέ δεν «κώλωσε» στα δύσκολα. Περάσαμε πείνα, κατοχές, εξευτελισμούς κι όμως σταθήκαμε όρθιοι.
Πολεμήσαμε αμέτρητους και γίναμε το φως της ανθρωπότητας.
Μας υπόταξαν, μα ποτέ δε μας τσάκισαν. Μας σκλάβωσαν, μα ποτέ δεν μας εξόντωσαν. Μας ξεγέλασαν, μα ποτέ δεν ξεπουληθήκαμε. Μας λοιδόρησαν, μας εξαπάτησαν, μας εξουθένωσαν, αλλά η ψυχή μας δε λύγισε. Γίναμε το παράδειγμα, οι ήρωες, το πρότυπο ζωής και πολιτισμού.
Γίναμε το λίκνο του πολιτισμού, αποκαλώντας Έλληνες όχι μόνο αυτούς που είχαν το ίδιο αίμα, αλλά την ίδια παιδεία. Προσφέραμε τις ιδέες και τις αξίες μας, αναμετρηθήκαμε με την ίδια την ομίχλη των αιώνων κι όμως ακόμη βαδίζουμε μέσα στην ανθρώπινη λεωφόρο. Σε πείσμα των εχθρών μας, σε πείσμα των ίδιων των πνευματικών μας παιδιών, η Ιστορία ακόμη δεν κατάφερε να σβήσει τα χνάρια μας.
Συνταχθήκαμε με κείνους που σταυρώθηκαν για τριάντα αργύρια, χωρίς ποτέ να ξεπουλήσουμε οι ίδιοι γη και ύδωρ. Ήμαστε κάποτε βασιλιάδες που κυβερνήσαμε με το φως του πολιτισμού, της χριστιανικής αγάπης και της γνώσης, όχι με το σκοτάδι της αμάθειας, της μισαλλοδοξίας και του βαρβαρισμού.
Κάθε ιστορική διαδρομή του σύγχρονου πολιτισμού έχει κι ένα χνάρι μας. Κάθε φως του σύγχρονου κόσμου έχει και τη δική μας απόχρωση. Κάθε φωνή της σύγχρονης ζωής έχει και μια δική μας νότα. Κάθε πύργο που φτιάχνει σήμερα η ανθρωπότητα για να πλησιάσει το άπειρο, στέκεται πάνω στα δικά μας σκαλιά, στα δικά μας θεμέλια. Κάθε όραμα του σύγχρονου ανθρώπου γεννήθηκε με τη μαγιά των δικών μας ονείρων.
Ο Περικλής, ο Λεωνίδας, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης είναι οι πρωταγωνιστές της ελπίδας του πολιτισμού. Είναι τα κεντρικά πρόσωπα του πίνακα της ζωής. Κάποιος Σόιμπλε, κάποια Μέρκελ, κάποιος Τόμσεν δεν είναι παρά οι ασήμαντες κουκίδες μιας, ακόμη πιο ασήμαντης, γωνιάς τούτου του πίνακα. Στο διάβα της ιστορίας, οι πρώτοι ήσαν οι γίγαντες που την περπάτησαν. Οι δεύτεροι είναι τα σκουλήκια που κανείς δε δίνει σημασία στην ύπαρξή τους. Οι πρώτοι ήσαν το μάνα εξ ουρανού, οι δεύτεροι τα μυρμήγκια που, επειδή μάζεψαν τα κομμάτια του, νομίζουν ότι τους ανήκει η δόξα των θεών που το έφτιαξαν.
Κι έρχονται σήμερα αυτά τα σκουλήκια, οι απόγονοι ολοκληρωτικών καθεστώτων, ανασύροντας από τα βρώμικα κουφάρια τους αυτά ακριβώς τα δεδομένα του γενετικού τους κώδικα, με πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα, την εξυγίανση της οικονομίας ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, για να εξαλείψουν από την πατρίδα μας, την δημοκρατία. Να ποδοπατήσουν ένα ιδανικό, το οποίο στην πραγματικότητα, ποτέ δεν κατέκτησαν. Κι εμείς; Εμείς, τι κάνουμε γι’ αυτό; Ελάχιστα πράγματα… Ίσως, θ’ ακουστεί λίγο περίεργο και ίσως, από κάποιους να περιβληθεί με τον μανδύα της γραφικότητας… Είναι όμως στο χέρι μας, σε όλους αυτούς τους ξιπασμένους ευρωχωριάτες, να δώσουμε απαντήσεις, που μπορούμε να ανασύρουμε από τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας. Ποια να πιάσουμε και ποια ν’ αφήσουμε…; Το «μολών λαβέ» του Λεωνίδα στον Ξέρξη στις Θερμοπύλες ή, την απάντηση του Καραϊσκάκη σε Τούρκο συνομιλητή του όπως αυτούσια μας έχει μεταφερθεί και λέει «Ιδού οι Έλληνες! Αυτοί σας χέζουν και τώρα και πάντα».
Διαλέξτε και πάρτε όποια δεν χαλάει το προφίλ σας. Όμως, διαλέξτε κάτι. Θέλει αρετή και τόλμη η δημοκρατία…