Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία…

«Κάθε έθνος που θεωρεί πιο σημαντικές την ευκολία και την άνεση από την ελευθερία του,

θα χάσει σύντομα την ελευθερία του.

Και η ειρωνεία είναι, ότι σύντομα θα χάσει επίσης και τις ευκολίες και τις ανέσεις του.»

Σόμερσετ Μωμ (Βρετανός συγγραφέας)

Του Δημήτρη Βουλγαρίδη

Έχουν γραφεί και λεχθεί πολλά σχετικά με την κατοχή που μας έχουν επιβάλει οι διεθνείς τοκογλύφοι με σκοπό την λεηλασία της πατρίδας μας και αποτέλεσμα την εξαθλίωση του λαού. Η αλήθεια είναι ότι η πλειονότητα του λαού άργησε να το καταλάβει. Έτσι όταν κάποιοι μιλούσαν και έγραφαν για την επερχόμενη υποδούλωση, την αναμενόμενη εξαθλίωση μέχρι λιμοκτονίας και το επιδιωκόμενο ξεπούλημα της χώρας, αντιμετωπίστηκαν από μεγάλη μερίδα του λαού σαν απαισιόδοξοι, υπερβολικοί, δυσάρεστοι, ίσως και ενοχλητικοί.

Όμως πολύ σύντομα σχεδόν όλοι είδαν το εισόδημά τους να μειώνεται. Ένιωσαν την ανεργία προσωπικά ή σε ανθρώπους τής οικογένειας ή φίλους. Παρατήρησαν τη μεθοδική κατάργηση κάθε εργασιακού και ασφαλιστικού δικαιώματος. Βρέθηκαν ουσιαστικά ανασφάλιστοι, σε ασφαλιστικά ταμεία ερείπια. Θυμήθηκαν παλιούς “φίλους”, που επανέρχονται να αρπάξουν ότι δεν κατάφεραν στο παρελθόν.

Ακόμα, παρακολούθησαν τη σύμπραξη των εγχώριων νεοταξιτών με σκοπό την παράδοση της πατρίδας τους. Κατάλαβαν τον ρόλο των προπαγανδιστών στον επηρεασμό του λαού. Συνειδητοποίησαν το επίπεδο των πολιτικών. Ανακάλυψαν τη συνεισφορά του πολιτικού συστήματος στο κατάντημα της χώρας και στο άνοιγμα της πόρτας στις κατοχικές δυνάμεις. Είδαν να αυξάνονται οι λιποθυμίες μαθητών από την πείνα στα σχολεία και τη νεοταξίτικη κομπανία να τους βρίζει και να τους λοιδορεί, με στόχο να καλλιεργήσει και συναισθήματα ενοχής, από πάνω.

Θύμωσαν, με αυτούς που μια προικισμένη χώρα την κατάντησαν κουφάρι και παγκόσμιο ρεντίκολο. Οργίστηκαν, όταν είδαν τους ίδιους ανθρώπους, κολλημένους στο κουφάρι της χώρας σαν βδέλλες, να θέλουν τάχα να τη σώσουν. Εξοργίστηκαν, όταν έμαθαν ότι στη χώρα που αυξάνεται η ανεργία, οι άστεγοι και οι αυτοκτονίες, αυξήθηκαν οι κρατικές επιχορηγήσεις στα κόμματα.

Αντιλήφθηκαν, με βίαιο τρόπο, ότι δεν υπάρχει μέλλον σε ένα λαό που ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και βλέπουν, καθημερινά πλέον, την εξαθλίωση να προχωρά σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού.

Σήμερα λοιπόν ο λαός, στην πλειονότητα του, έχει συνειδητοποιήσει την κατάσταση και έχει πειστεί για το μέλλον που του επιφυλάσσουν. Είναι λιγοστοί πια οι αφελείς που πιστεύουν ότι η κατάσταση θα καλυτερεύσει και ταλαντεύονται ακόμα παγιδευμένοι στα διλλήματα που θέτουν νεοταξίτες πολιτικοί και καθεστωτικά μέσα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.

Ξεφεύγοντας όμως από τις απειλές και τα διχαστικά διλλήματα, που οι αντιπρόσωποι των τοκογλύφων θέτουν συνέχεια στο λαό, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το κεντρικό πρόβλημα, δηλαδή την εξεύρεση λύσεων και τρόπων αντίδρασης στα συγκεκριμένα πραγματικά προβλήματα.

Αυτό λοιπόν που μπορούμε να διακρίνουμε είναι ότι όλοι αυτοί που αισθάνονται την ανάγκη να αντιδράσουν – και είναι πια πάρα πολλοί – δεν έχουν ενιαία αντίληψη της κατάστασης, ούτε συμφωνούν σε κάποιες βασικές αρχές. Είναι χαρακτηριστικό ότι μεγάλο μέρος του λαού δεν έχει ακόμα κατανοήσει ότι το σημερινό καθεστώς μπορεί να αυτοαποκαλείται δημοκρατία, αλλά στην πραγματικότητα διατηρεί επιφανειακά μόνο μερικά χαρακτηριστικά της και στην ουσία έχει ολιγαρχικό χαρακτήρα. Φυσικά ο ίδιος τρόπος δόμησης εξουσίας διατηρείται και στο σύνολο των πολιτικών κομμάτων.

«Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες·

αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή,

όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος.

Αντέχεις;»

Νίκος Καζαντζάκης (Έλληνας συγγραφέας)

Ακόμα λοιπόν δεν έχει γίνει πεποίθηση στο σύνολο του Ελληνικού λαού ότι δεν μπορούν να υπάρξουν λύσεις χωρίς συλλογική προσπάθεια. Δυστυχώς, βλέπουμε πολλούς να αναζητούν λύσεις μεσσιανικού τύπου, περιμένοντας άλλους να βρουν τις λύσεις, να κάνουν ενέργειες, να δώσουν το σύνθημα, να τραβήξουν μπροστά. Για να το πούμε απλά, κάποιοι άλλοι «να βγάλουν το φίδι από την τρύπα».

Σε κάποιο παρακλάδι της παραπάνω άποψης ανήκουν αυτοί που επιθυμούν λύσεις έξω από τα πλαίσια της δημοκρατίας. Το ονομάζω παρακλάδι γιατί οι αρχές, της παραπάνω βασικής άποψης, παραμένουν στο ακέραιο. Μάλιστα οι πιο προχωρημένοι αυτής της άποψης – με βάση το νόμο του Lynch – ονειρεύονται κρεμάλες και εκτελέσεις. Ίσως θυμικά η άποψη μπορεί να αιτιολογηθεί, αλλά προφανώς αυτοί που την εκφράζουν δεν έχουν σκεφτεί αν σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα συνεχίσουν να εκφράζονται ελεύθερα οι όποιες απόψεις; Ίσως δεν έχουν μελετήσει τα ιστορικά παραδείγματα που καταδεικνύουν ποιες δυνάμεις επικρατούν τελικά και σε ποια κατάσταση καταλήγει ο λαός, σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αξίζει πάντως προσοχής ότι οι συγκεκριμένες σκέψεις εκφράζονται σε ιστολόγια υπό μορφή ανωνύμων σχολίων σε μια εποχή που κανένας δεν εκτελείται ούτε απαγχονίζεται για τις απόψεις του.

Όμως σκόπιμα καλλιεργείται η πεποίθηση στο λαό ότι στη Δημοκρατία κανείς δεν τιμωρείται …ότι είναι στοιχείο της Δημοκρατίας το δίχτυ προστασίας που προστατεύει κάθε δωσίλογο και κάθε απατεώνα. Ενώ αντίθετα, η Δημοκρατία είναι αυτή που έχει τη δύναμη να τιμωρεί, αλλά και τις διαδικασίες να αποτρέπει την επανάληψη αυτών των φαινομένων και συγχρόνως εξασφαλίζει την ελεύθερη έκφραση και την ισότιμη συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στη σημερινή μας αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν ισχύει καμία από τις αρχές και διαδικασίες της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

Έτσι λοιπόν, πολλοί βάλουν εναντίον της δημοκρατίας ενώ δεν την γνωρίζουν. Αυτό βέβαια είναι φυσιολογικό, αφού πρώτα το Σύνταγμα :

• · Κατοχύρωσε την προνομιακή μεταχείριση και ατιμωρησία υπουργών και βουλευτών.

• · Εξασφάλισε την ασυδοσία του πολιτικού προσωπικού, αφού δεν θεσμοθέτησε τον έλεγχο από τους πολίτες (ελέγχειν), ούτε βεβαίως καθόρισε την έννοια της πολιτικής ευθύνης για πολιτικές πράξεις που βλάπτουν την κοινωνία των πολιτών (ευθύνειν).

• · Φρόντισε για την παντελή απουσία θεσμών συμμετοχής των πολιτών στην άσκηση της εξουσίας.

• · Στέρησε τη νομοθετική δυνατότητα από τους πολίτες.

• · Ακρωτηρίασε την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης με τον διορισμό τής ηγεσίας της από την κυβέρνηση.

• · Παρεμπόδισε την ανανέωση της πολιτικής ζωής, αφού τα κόμματα του κοινοβουλίου εξασφαλίζουν προνομιακή χρηματοδότηση και προβολή, ενώ ταυτόχρονα διαπλέκονται με τράπεζες και ΜΜΕ, αποκλείοντας ουσιαστικά κάθε νέα πολιτική κίνηση. (1)

Επίσης η χώρα κυβερνάται συνεχώς με γνήσια χαρακτηριστικά ολιγαρχίας. Τα δε κόμματα παρουσιάζουν έντονα χαρακτηριστικά δεσποτείας και δυστυχώς ουδέποτε κανένα πολιτικό κόμμα συγκροτήθηκε και λειτούργησε πάνω σε δημοκρατικούς όρους και γνωρίσματα. Δηλαδή :

Δημοκρατικοί Όροι (Τα 3Ι) :

α. Ισηγορία. (Ίσος χρόνος λόγου στους πολίτες για τοποθετήσεις / απόψεις).

β. Ισοκρατία. (Ίσο βάρος των πολιτών στις αποφάσεις της πολιτείας).

γ. Ισονομία. (Ίση μεταχείριση των πολιτών προ των νόμων).

Δημοκρατικά Γνωρίσματα (Τα 3Δ) :

α. Δημοσιότητα. (Όλων των δεδομένων).

β. Διαφάνεια. (Όλων των διαδικασιών).

γ. Διαβούλευση. (Πριν από τη λήψη αποφάσεων).

«Οι αρχές της στρατηγικής είναι να ξέρεις το πεδίο μάχης,

να ξέρεις τις δυνάμεις του αντιπάλου σου

και να κάνεις κάτι που ο αντίπαλος σου δεν περιμένει.»

Σουν Τζου (Κινέζος θεωρητικός στρατηγικής)

Είναι πια γνωστό, σε όλη την νεοταξίτικη παρέα, ότι λαός αντιδρά και δεν δέχεται να οδηγηθεί με το ζόρι στο σφαγείο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνουν τα πάντα, για να πετύχουν το στόχο τους. Αυτό που προσπαθούν πλέον δεν είναι να μεταπείσουν το λαό, αλλά να τον τρομοκρατούν και να εκτονώνουν με κάθε τρόπο τις αντιδράσεις του, μέχρι να εξασφαλίσουν τις επιδιώξεις τους. Δεν είναι τυχαίο ότι συνεχώς τάζουν εκλογές, οι οποίες όμως πάντα απομακρύνονται. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εκλογές πάντα απομακρύνονται για μικρό χρονικό διάστημα ώστε να μη προκαλούν αντιδράσεις. Από τη μία επιβάλουν αυτά που θέλουν και από την άλλη αφήνουν το λαό να πιστεύει ότι σύντομα θα του δοθεί η ευκαιρία να αντιδράσει.

Φυσικά είναι θετικό ότι στην πολιτική σκηνή υπάρχουν παλαιά και νέα κόμματα, αντίθετα με τις νεοταξίτικες επιδιώξεις της μνημονιακής παρέας. Είναι όμως αυτό αρκετό;

Η απάντηση στο ερώτημα βρίσκεται 38 χρόνια πίσω, όταν αμέσως μετά τη μεταπολίτευση άρχισαν να ιδρύονται ή να οργανώνονται ξανά τα διάφορα πολιτικά κόμματα. Τότε και πάλι η πολιτική συνείδηση της Ελληνικής κοινωνίας ήταν ρευστή. Τα κόμματα υπόσχονταν πολλά και στις τάξεις τους είχαν προσωπικότητες, αρκετές από τις οποίες είχαν έμπρακτη αντιστασιακή δράση κατά της δικτατορίας και ευαγγελίζονταν μία νέα δημοκρατική προοπτική για την Ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα από την ίδρυσή τους, φάνηκε ότι μετεξελίχθηκαν όλα σε αρχηγικά κόμματα. Είναι κοινό χαρακτηριστικό, όλων των πολιτικών κομμάτων, ότι χρησιμοποίησαν τα μέλη και τους ψηφοφόρους τους σαν έρμα, χωρίς να τους αναγνωρίζουν καν στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα.

Σήμερα βρισκόμαστε πάλι – τηρουμένων των αναλογιών – στο ίδιο σημείο εκκίνησης. Καλό είναι λοιπόν να διδαχθούμε από τα αρνητικά φαινόμενα εκείνης της εποχής.

Θα πρέπει λοιπόν να ξεπεράσουμε όχι μόνο τα αντιδημοκρατικά κόμματα, αλλά και τις νοοτροπίες, πρακτικές και δομές που ακολουθήθηκαν κατά την εποχή της μεταπολίτευσης, απ’ όλο το πολιτικό μας σύστημα, το οποίο ποτέ δεν θέλησε πραγματικά να λειτουργήσει δημοκρατικά. Πρέπει τα κόμματα να πάψουν να θεωρούν του πολίτες σαν έρμα, αλλά πρέπει και οι πολίτες να πάψουν να είναι έρμαια των κομμάτων.

Ίσως τώρα που αναζητούμε τα αίτια για την κατάσταση που βρίσκεται η πατρίδα μας θα πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε… Οι ολίγιστοι επιβάλουν αντιδημοκρατικές διαδικασίες ή οι αντιδημοκρατικές διαδικασίες παράγουν ολίγιστους; Αν είχαμε πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες, θα μπορούσαν να ευδοκιμούν οι ολίγοι και να επιβάλλονται οι ολίγιστοι;

Πέρα λοιπόν από την διεκδίκηση της άμεσης διεξαγωγής εκλογών, ώστε να επιλέξουμε την πορεία της χώρας μας, ο σημαντικότερος και διαχρονικός στόχος είναι να αποκτήσουμε, ως κοινωνία πολιτών, τον έλεγχο της χώρας μας.

Τα βασικά αιτήματα, για την επίτευξη του στόχου, βγαίνουν μέσα από το λαό και ενώνουν κάθε Έλληνα πατριώτη και δημοκράτη, είναι απλά, τα έχουμε καταλάβει, τα ξέρουμε και τα συζητάμε όλοι :

1. Καμία αποδοχή απόφασης, της δοτής και διορισμένης κυβέρνησης, που δεν εκφράζει τη λαϊκή βούληση. Δεν δεσμεύει τη χώρα καμία απόφαση της κυβέρνησης που συγκροτήθηκε με αντισυνταγματικές διαδικασίες. Πολύ περισσότερο δεν δεσμεύουν τη χώρα και δεν αναγνωρίζονται από το λαό υπογραφές κομματαρχών, οι οποίοι συμπεριφέρονται σαν να είναι τσιφλίκι τους τα κόμματα και ιδιοκτησία τους η χώρα. (2)

2. Καμία αναγνώριση ασυλίας που προκύπτει από το αντιδημοκρατικό νομικό πλαίσιο προστασίας, περί ευθύνης υπουργών. Κατάργηση του Άρθρου 86 του Συντάγματος με αναδρομική ισχύ από την μεταπολίτευση και ύστερα. Για τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας στο κοινοβούλιο απαιτούμε, με βάση την θεμελιώδη συνταγματική αρχή της ισότητας, να ισχύουν οι ίδιοι νόμοι που ισχύουν για όλους του πολίτες της χώρας. Άλλωστε στη δημοκρατία πρέπει να προστατευόμαστε όλοι εξίσου, όταν εκφράζουμε πολιτικές απόψεις και επίσης να διωκόμαστε όλοι εξίσου, όταν διαπράττουμε αξιόποινες πράξεις. (3)

3. Έλεγχος όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης – μηδέ νεκρών εξαιρουμένων για αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας – από μικτή επιτροπή δικαστικών και πολιτών που τα μέλη της θα εκλέξει ο Ελληνικός λαός. Έλεγχος της νομιμότητας του χρέους και καταλογισμός ευθυνών σε αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, φυσικά μη εξαιρουμένης και της δήμευσης προσωπικής περιουσίας, εφόσον αποδειχθεί ότι είναι προϊόν παράνομων πράξεων. Επίσης, έλεγχος για τυχόν τέλεση έκνομων ενεργειών, όσων επηρέασαν την κοινή γνώμη. Καταλογισμός ποινικών ευθυνών, εφόσον διαπιστωθεί ότι εσκεμμένα και για προσωπικό όφελος, εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους, παραπληροφόρησαν ή παραπλάνησαν τον λαό και συνετέλεσαν στην καταστροφή της χώρας. Όλα τα δικαστήρια, στην περίπτωση που καταλογιστούν ευθύνες, επιβάλλεται να είναι μικτά ορκωτά, με συμμετοχή κληρωτών ενόρκων, μεταξύ των Ελλήνων πολιτών. (4)

4. Άμεση οριοθέτηση της Ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων που μας οφείλει η Γερμανία καθώς και του κατοχικού δανείου που επεβλήθη αναγκαστικά στη χώρα μας. (5) Το ύψος της οφειλής ανέρχεται στα 108 δις ευρώ από την επιδικασθείσα αποζημίωση υπέρ της Ελλάδος εκ μέρους της Διεθνούς Διασκέψεως Ειρήνης των Παρισίων για την αποκατάσταση των ζημιών που προκάλεσαν τα ναζιστικά στρατεύματα στην οικονομική υποδομή της χώρας μας. Ακόμα 54 δις ευρώ από το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο που η Ελλάδα κατέβαλε το 1942 στους κατακτητές. Άρα το συνολικό ύψος των αποζημιώσεων που μας χρωστά το Γερμανικό κράτος ανέρχεται σε 162 δις ευρώ, συν τους τόκους. (6)

5. Το 1/3 των βουλευτικών εδρών να καταλαμβάνεται μέσω κλήρωσης μεταξύ των Ελλήνων πολιτών – με λευκό ποινικό μητρώο – που θα έχουν θέσει υποψηφιότητα για την κλήρωση. Στην πράξη θα συμβεί ό,τι συμβαίνει και με την κλήρωση ενόρκων. Οι κληρωτοί βουλευτές θα είναι κάθε ηλικίας, φύλου, οικονομικού και μορφωτικού επιπέδου. Θα αποτελούν ένα πραγματικά αντιπροσωπευτικό δείγμα της κοινωνίας, που όμως για την εκλογή τους δεν θα οφείλουν τίποτε και σε κανέναν. (7) Οι κληρωτοί βουλευτές να ανανεώνονται κάθε χρόνο. Δικαίωμα εκλογής ή κλήρωσης στο βουλευτικό αξίωμα να μπορεί να έχει συνολικά ο κάθε Έλληνας πολίτης μέχρι 2 φορές.

6. Ο μισθός των βουλευτών να συνδέεται με σταθερή σχέση με τον κατώτατο μισθό. Επίσης σε καμία θέση ή αξίωμα που ο μισθός καταβάλλεται από το ελληνικό κράτος και σε καμία περίπτωση, η συνολική μηνιαία αποζημίωση δεν πρέπει να υπερβαίνει το δωδεκαπλάσιο του κατώτατου μισθού. Στη δημοκρατία πρέπει να υπάρχουν όρια και σταθερές αναφορές για όλους. Είναι λοιπόν δίκαιο ο κατώτατος μισθός να συνδέεται σε όλη την κλίμακα αποδοχών και όχι μόνο προς τα κάτω, όπως ισχύει σήμερα. Για παράδειγμα, συνδέεται με το επίδομα ανεργίας, αλλά όχι με τις υπουργικές και βουλευτικές αποδοχές. Ακόμα, είναι απαράδεκτο σε ευνομούμενη κοινωνία, που σέβεται όλους τους πολίτες της, κάποιος να παίρνει περισσότερα χρήματα το μήνα από όσα παίρνει κάποιος άλλος το χρόνο. Επίσης, η ασφάλιση του βουλευτή και η προσμέτρηση του χρόνου της βουλευτικής θητείας στα συντάξιμα έτη του, να πραγματοποιείται από τον ασφαλιστικό φορέα της κύριας εργασίας του. Καταβολή υπουργικών και βουλευτικών συντάξεων δεν νοούνται γιατί τα πολιτικά αξιώματα στην δημοκρατία δεν θεωρούνται επαγγέλματα. Ούτε βεβαίως η δημοκρατία ανέχεται επαγγελματίες πολιτικούς. (8)

7. Πραγματικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη από την εκτελεστική εξουσία και τα κόμματα. Άλλωστε το ίδιο το Σύνταγμα, για να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία των εξουσιών, επιτάσσει όλες οι εξουσίες να πηγάζουν από το λαό. (9) Σήμερα – σύμφωνα με τον Ν. 3841/2010 (10) – οι προαγωγές στις θέσεις του Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Προέδρου και του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, του Προέδρου και του Γενικού Επιτρόπου του Ελεγκτικού Συνεδρίου ενεργούνται με προεδρικό διάταγμα μετά από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου. Το Υπουργικό Συμβούλιο, ύστερα από γνώμη της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής και εισήγηση του Υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, επιλέγει τους προαγόμενους μεταξύ εκείνων που έχουν τα νόμιμα προσόντα. Η γνώμη της Διάσκεψης των Προέδρων ζητείται από τον παραπάνω Υπουργό και δεν τον δεσμεύει κατά τη διατύπωση της εισήγησης του προς το Υπουργικό Συμβούλιο. Είναι λοιπόν φανερό ότι πρέπει να εξευρεθεί διαδικασία που να εξασφαλίζει την ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης. Μία πρόταση για την ανάδειξη των υποψηφίων – μεταξύ εκείνων που έχουν τα νόμιμα προσόντα – είναι να προτείνονται, μέσω εκλογών, από το δικαστικό σώμα, το δικηγορικό σώμα και την ολομέλεια της βουλής. Η τελική επιλογή, από τους προτεινόμενους υποψηφίους, θα πρέπει να γίνεται μέσω κλήρωσης. Επίσης κληρώσεις πρέπει απαραιτήτως να πραγματοποιούνται και ως προς την σύνθεση των δικαστηρίων για κάθε υπόθεση.

8. Κρατικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος και εκλογή – στις εθνικές εκλογές – του κεντρικού τραπεζίτη από το λαό. Ο κεντρικός τραπεζίτης σήμερα διορίζεται από την κυβέρνηση. Η κεντρική τράπεζα της χώρας, ελέγχεται με βάση τη μετοχική σύνθεση από ιδιώτες και πιθανώς αλλοδαπούς. Μη ξεχνάμε ότι η κεντρική τράπεζα της χώρας κατέχει και διαχειρίζεται τον χρυσό και τα συναλλαγματικά διαθέσιμα του Ελληνικού Δημοσίου. Λειτουργεί ως θεματοφύλακας για το σύνολο των τίτλων του Ελληνικού Δημοσίου καθώς και των φορέων κοινωνικής ασφάλισης. Είναι αρμόδια για την εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής και τη διαφύλαξη της σταθερότητας του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ακόμα είναι αρμόδια για την εποπτεία των πιστωτικών ιδρυμάτων και την εποπτεία και τον έλεγχο των ασφαλιστικών και αντασφαλιστικών επιχειρήσεων. Μάλιστα ως πρωταρχικός σκοπός της ορίζεται από το καταστατικό της η διασφάλιση της σταθερότητας του γενικού επιπέδου των τιμών. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν ένας ιδιωτικός οργανισμός να έχει την νομισματική εξουσία, να ασκεί εθνική οικονομική διαχείριση, εποπτεία και έλεγχο, χωρίς να δίνει λόγω στο λαό αλλά στους “αγνώστους” μετόχους του. Άλλωστε έχουμε πολλά παραδείγματα σχετικά με το ρόλο της κεντρικής τράπεζας : Σκάνδαλο χρηματιστηρίου, “μαγείρεμα” του ελληνικού χρέους με το περίφημο cross currency swap του 2001, σκάνδαλο δομημένων ομολόγων, αλλαγή του συστήματος διακανονισμού πώλησης των τίτλων του Ελληνικού Δημοσίου από Τ+3 σε Τ+10. Σε όλες τις περιπτώσεις από εκεί ξεκίνησε ο χορός της κερδοσκοπίας και καταλήστευσης, άλλοτε σε βάρος των πολιτών, άλλοτε σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων και άλλοτε σε βάρος των ελληνικών ομολόγων και της χώρας. (11)

9. Θεσμοθέτηση διεξαγωγής δημοψηφισμάτων με πρωτοβουλία του 3% του εκλογικού σώματος (περίπου 300.000 πολίτες) ή του 1/3 των βουλευτών. Δεν είναι θεμιτό ο εντολοδότης να παραχωρεί, για τέσσερα χρόνια, εν λευκώ κάθε δικαίωμα εξουσίας στους εντολοδόχους. (12) Απαιτούμε λοιπόν οι πολίτες να έχουν το δικαίωμα μέσω δημοψηφίσματος – εφόσον η συμμετοχή σε αυτό υπερβαίνει το 50% – να προτείνουν ή να καταργούν νόμους. (13) Επίσης να θεσμοθετηθεί ότι οι μελλοντικές αναθεωρήσεις του Συντάγματος θα πρέπει να εγκρίνονται από τους πολίτες μέσω δημοψηφίσματος. Παράλληλα θεσμοθέτηση ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, εβδομαδιαίας διάρκειας, στον δικτυακό τόπο της Βουλής με δυνατότητα πρόσβασης από το σπίτι μέσω οικιακών υπολογιστών, από τα Κέντρα Εξυπηρέτησης του Πολίτη (ΚΕΠ), τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) και τις τράπεζες. Έτσι εξαλείφεται κάθε δικαιολογία περί δυσκολίας οργάνωσης και υψηλού κόστους των δημοψηφισμάτων. (14, 15)

10. Σαφής διαχωρισμός των ραδιοτηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων από τις εκπομπές γνώμης. Εξασφάλιση της αρχής της ισηγορίας σε όλες τις εκπομπές γνώμης, με εποπτεία από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ). Εξασφάλιση της ανεξαρτησίας του ΕΣΡ, συμπληρώνοντας, μετά από κατάθεση υποψηφιοτήτων από τον οποιοδήποτε Έλληνα πολίτη, το 1/3 των μελών του κατόπιν εκλογής από την ολομέλεια της βουλής, το 1/3 από κλήρωση μεταξύ των υποψηφιοτήτων και το 1/3 με εκλογή από την δικαστική εξουσία. Επίσης, επέκταση της ίδιας μεθόδου στελέχωσης σε όλες τις ανεξάρτητες αρχές. (16) Σήμερα τα εννέα μέλη του ΕΣΡ εκλέγονται ως εξής: τέσσερα από τα μέλη του εκλέγονται από το κυβερνών κόμμα, τέσσερα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ο πρόεδρος της επιτροπής από την Εθνοσυνέλευση, δίνοντας στην κυβέρνηση την σημαντικότερη ψήφο. (17)

«Αν είναι ο λάκκος σου

πολύ βαθής,

χρέος με τα χέρια σου

να σηκωθείς»!

Χάιντε θῦμα, χάιντε ψώνιο

χάιντε Σύμβολον αἰώνιο!

Ἂν ξυπνήσεις, μονομιᾶς

θά ῾ρτη ἀνάποδα ὁ ντουνιᾶς»

Κώστας Βάρναλης (Έλληνας λογοτέχνης)

Σήμερα λοιπόν ο λαός πρέπει να δείξει εκτός από τη αντίδρασή του, την εξυπνάδα και το πείσμα του. Πρέπει ο καθένας μόνος του να καταλάβει ότι η προσπάθεια, να πάρουμε τον έλεγχο της χώρας μας, πρέπει να είναι διαρκής, σθεναρή και με αιτήματα. Πρέπει να δείξουμε ότι η πλατεία Συντάγματος αλλά και η πλατεία κάθε πόλης θα είναι γεμάτη… ειρηνικά αλλά και με πείσμα, κάθε Κυριακή. Χωρίς κάλεσμα, χωρίς οργανωτές, χωρίς αρχηγούς, χωρίς σωτήρες.

Πρέπει να δείξουμε ότι είναι υπόθεση του λαού, του καθένα μας, που ως πολίτες συγκροτούμαστε σε ένα σύνολο με κοινή βούληση. Του κάθε πολίτη που αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει πια πολλά περιθώρια αδιαφορίας, που κατάλαβε ότι βρίσκεται σε κίνδυνο η πατρίδα του, η οικογένεια του, το σπίτι του. Του κάθε πολίτη που αντιλήφθηκε ότι η μη συμμετοχή του δεν τον προφυλάσσει από τίποτα, απεναντίας βοηθά αυτούς που έχουν βάλει στόχο την πατρίδα και τη ζωή του. Του κάθε πολίτη που κατανόησε ότι βρίσκεται, είτε το θέλει είτε όχι, μέσα σε μια μάχη, που βεβαιώθηκε ότι δεν υπάρχουν θέσεις θεατών, που πείστηκε ότι οι νικητές τα παίρνουν όλα. Του κάθε πολίτη που γνωρίζει ότι ο καναπές του δεν τον προστατεύει στη μάχη, απεναντίας εκεί τον βρίσκουν και τον εξολοθρεύουν ευκολότερα.

Επίσης η μαζική συμμετοχή εκπέμπει μηνύματα σε πολλαπλούς αποδέκτες, που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, είναι μέρος του προβλήματος.

Στέλνει ένα μήνυμα, στη μνημονιακή παρέα και την τρόικα, ότι ο λαός είναι όρθιος, αγωνίζεται για την πατρίδα του, δεν ξεχνά την διαπλοκή, αντιστέκεται στο θράσος. Ο λαός έχει την ευκαιρία να δείξει ότι κατάλαβε ότι το πάρτι που έστησαν – αυτοί που τώρα κάνουν και αγωγές από πάνω – τον φόρτωσε ένα τεράστιο χρέος, που τώρα τον καλούν να πληρώσει, ξεπουλώντας την πατρίδα του …κατάλαβε ότι προσπαθούν να του φορτώσουν ένα χρέος, προϊόν διαπλοκής, για να αλώσουν την πατρίδα του …κατάλαβε γιατί κανένας δεν ήθελε ανεξάρτητη επιτροπή λογιστικού ελέγχου. Κατάλαβε γιατί φυγαδεύτηκαν οι διαφθορείς και προστατεύθηκαν οι διεφθαρμένοι. Έχει την ευκαιρία να δείξει ότι δεν είναι ηλίθιος για να πιστέψει ότι οι διαφθορείς απλά επιχορηγούσαν, μέσω των κομμάτων, την ανάπτυξη της δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Ιδιαίτερο μήνυμα στέλνει στον σφετεριστή της ψήφου των πολιτών, ο οποίος πήρε την εξουσία κοροϊδεύοντας ότι βλέπει λεφτά, ενώ υπόγεια προωθούσε την είσοδο του ΔΝΤ στη χώρα. Στον πολιτικό που κατάφερε σε μία καταχρεωμένη Ευρώπη, να κάνει μόνο τη χώρα του μαύρο πρόβατο και να την οδηγήσει στο σφαγείο. Στον “πατριώτη” που δυσφήμισε την χώρα του σ’ ολόκληρο των πλανήτη, με αλλεπάλληλες δηλώσεις, εμφανίζοντας την σαν μια χώρα τεμπέληδων και διεφθαρμένων. Στον “δημοκράτη” που άνοιξε την πόρτα στις κατοχικές δυνάμεις και υποδούλωσε τη χώρα του, χωρίς καμία δημοκρατική διαδικασία και χωρίς να ενδιαφερθεί καν για την βούληση του λαού. Στον σοσιαλιστή ηγέτη που έστελνε τα ΜΑΤ να σπάνε τα κεφάλια όποιων αντιστέκονταν στην υποδούλωση και εξευτελισμό της πατρίδας τους.

Ο επόμενος παραλήπτης είναι ο “ατίθασος” αρχηγός του κόμματος “δύο σε ένα”, της αντιπολιτευόμενης κυβέρνησης και κυβερνητικής αντιπολίτευσης. Ο “δημοκράτης” πρόεδρος ο οποίος διέγραψε από το κόμμα, σαν να ήταν τσιφλίκι του, τους βουλευτές του που δεν μπορούσαν να αποδεχθούν την κατοχή και τη λεηλασία της πατρίδας τους, ενώ αντίθετα δεν έβγαλε ούτε μιλιά για άλλον βουλευτή του, που πρότεινε την ενοικίαση της Ακρόπολης. Ο πολιτικός του “Στρίβειν διά του αρραβώνος” σε όλα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον της χώρας. Υπόθεση Τράπεζας της Ελλάδος Τ3 – Τ10, ΕΛΣΤΑΤ, Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, δηλώσεις Στρος Καν για υπόγειες διαβουλεύσεις, κ.λπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Καμμένος έτρεχε να καταγγείλει τα εγκλήματα και ο “τσιριμπίμ – τσιριμπόμ” αρχηγός αναζητούσε τρόπους να αποφύγει τις συνέπειες των καταγγελιών, χωρίς να εκτεθεί στην κομματική του βάση. Ο “πατριώτης” ηγέτης που φρόντισε να αποδεχθεί το σύνολο του χρέους, αρνούμενος την δημιουργία ανεξάρτητης επιτροπής λογιστικού ελέγχου, ώστε να μάθει επιτέλους ο λαός σε ποιους χρωστάει, ποιοι τον χρέωσαν και γιατί τον χρέωσαν.

Ακόμα στέλνει ένα μήνυμα στη δικαιοσύνη, τον έτερο Καππαδόκη. Σίγουρα δεν θα είχαμε φτάσει στην σημερινή κατάσταση, αλλά και τα περισσότερα προβλήματα που βασανίζουν τη χώρα μας δεν θα υπήρχαν καν, αν ο θεσμός της Δικαιοσύνης λειτουργούσε σωστά και πραγματικά ως ανεξάρτητη εξουσία. Ακόμα και όταν περνούσαν αντισυνταγματικοί νόμοι από τη βουλή, αυτός που θα τους έκρινε τελικά, διαθέτοντας μάλιστα και την συνταγματική εξουσία να το κάνει, ήταν η Δικαιοσύνη. Αν σ’ ένα νόμο παραβιαζόταν η αρχή της ισότητας, όπως επιτάσσει το σύνταγμα, – για παράδειγμα ο “περί ευθύνης υπουργών” – ο νόμος θα έπρεπε να έχει καταργηθεί, ως αντισυνταγματικός, από τη Δικαιοσύνη. Αν κάποιος διέπραξε αξιόποινες πράξεις θα έπρεπε να είχε εγγραφεί στις λίστες του Κορυδαλλού, πριν προλάβει να εγγραφεί στις εκλογικές λίστες.

Σε μία χώρα που φιγουράρει στις πρώτες θέσεις, σ’ όλες τις παγκόσμιες λίστες διαφθοράς, με εξάπλωση σε όλα τα επίπεδα, φαίνεται αντικειμενικά ότι το σύστημα δικαιοσύνης της νοσεί. Μάλιστα σ’ αυτή τη χώρα, ο μοναδικός που θεωρήθηκε υπεύθυνος και φυλακίσθηκε ήταν ένας καλόγερος. Αν αυτό δεν είναι τραγικό, θα μπορούσε να είναι αστείο.

Ένας ακόμα παραλήπτης είναι τα προπαγανδιστικά ΜΜΕ, που πιστεύουν ότι μπορούν ακόμα να επηρεάζουν τον λαό, να διορίζουν κυβερνήσεις, να επιλέγουν βουλευτές, να εξασφαλίζουν δημοσιότητα στους αρεστούς και να εξαφανίζουν όποιους δεν δέχονται να ενταχθούν στη λίστα των προθύμων συνεργατών των κατακτητών. Σίγουρα είναι μέρος του προβλήματος και ο λαός τούς χρωστά μία απάντηση. Πρέπει να καταλάβουν πως μεθοδεύσεις, προπαγάνδα και απόκρυψη μη αρεστών απόψεων, πέφτουν πια στο κενό.

Ο τελευταίος αποδέκτης του μηνύματος είναι όλοι όσοι όρθωσαν το ανάστημά τους στην εγχώρια παρέα των προθύμων και των ξένων πατρόνων. Ο λαός, με τη φυσική παρουσία του αλλά και με συγκεκριμένα δημοκρατικά αιτήματα, είναι αυτός που θα οδηγήσει σε μεγάλο βαθμό την πορεία και τις αποφάσεις τους. Πρέπει να δείξουμε σε αυτούς που αντιστέκονται στη νεοταξίτικη λαίλαπα ότι δεν τους ακολουθούμε… συμβαδίζουμε, δεν τους συμπαραστεκόμαστε… συμπαρατασσόμαστε, καταλάβαμε ότι το πρόβλημα δεν μπορούν να μας το λύσουν άλλοι… μπορούμε να το λύσουμε ΟΛΟΙ.

Από τη στιγμή που κάποιοι μίλησαν, έβγαλαν στοιχεία, κατήγγειλαν, συγκρούστηκαν, νομίζω ότι δεν υπάρχουν πλέον πολλά περιθώρια. Τώρα ο λαός, με την φυσική του παρουσία, θα δείξει αν όλοι αυτοί μεταφέρουν τις απόψεις και τη βούληση της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών ή απλά εκφράζουν γραφικές και περιθωριακές προσωπικές απόψεις. Ο λαός πλέον είναι αυτός που με τη στάση του θα δικαιώσει αυτούς ή την μνημονιακή παρέα των προθύμων. Ο λαός είναι αυτός που θα δείξει έμπρακτα αν υποστηρίζει τις απόψεις που εκφράζει η μειοψηφία των βουλευτών στην παρούσα Βουλή. Ο Πάνος Καμμένος που κατάλαβε την κρισιμότητα της κατάστασης αλλά και εν μέρει τον τρόπο διεξόδου, σε ομιλία του στη βουλή (18), σωστά τόνισε πως: «Πρέπει να ενωθούμε όλοι… Όχι για να παραδώσουμε τη χώρα, αλλά για να αντισταθούμε στη παράδοση της χώρας». Δυστυχώς η προτροπή του δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος στον πολιτικό κόσμο. Το ερώτημα είναι αν θα βρει στους πολίτες.

«Ο πολεμιστής είναι δυνατός, όταν αναγκάζει τον εχθρό να του απαντήσει.

Είναι αδύνατος, όταν αυτός απαντά στον εχθρό.»

Σουν Τζου (Κινέζος θεωρητικός στρατηγικής)

Όμως η αλήθεια είναι ότι ο λαός είχε αρκετές ευκαιρίες να αντιδράσει στην νεοταξίτικη επέλαση, από τις οποίες μόνο ελάχιστες εκμεταλλεύτηκε και ανάγκασε σύσσωμο το πολιτικό σύστημα να απαντήσει αλλά και να ανασυνταχθεί.

Η πρώτη φορά που το σύστημα “έτριξε” ήταν στις 15/06/11 όταν μετά από μία μεγάλη κάθοδο των “μυρίων”, ο τότε πρωθυπουργός, πανικόβλητος, διαπραγματεύτηκε την παραίτησή του, με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Κατόπιν ήρθαν τα γεγονότα της 28^ης Οκτωβρίου, με επίκεντρο στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Τότε και πάλι, μεγάλο πλήθος, μη καθοδηγούμενο άρα και μη ελεγχόμενο, ειρηνικά αλλά με στόχο, έδειξε με την φυσική του παρουσία, την αντίθεση του σε όλα αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα του.

Εκείνα τα γεγονότα έκαναν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα να ανησυχήσει. Οι αστείες δηλώσεις απ’ όλες τις Μαρίες Αντουανέτες, μετά τα γεγονότα, υποδήλωσαν τουλάχιστον έλλειψη ψυχραιμίας. Η αντίδραση του λαού ανάγκασε τον τότε πρωθυπουργό να αναζητά λύση, έτσι στον πανικό του ζήτησε δημοψήφισμα και τελικά φτάσαμε στη συγκυβέρνηση. Δηλαδή μόνο με μία επιτυχημένη κίνηση, ο λαός επέσπευσε την πτώση της κυβέρνησης, προκάλεσε την αποκάλυψη όλων των προθύμων νεοταξιτών, τους ανάγκασε να παίξουν το τελευταίο τους χαρτί και τους εξανάγκασε να κηρύξουν πανστρατιά για να τον αντιμετωπίσουν. Ακόμα αποδείχτηκε, με το καλύτερο τρόπο, η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί την κρίση, αφού ζήτησε την φανερή συνδρομή των τραπεζιτών, αφεντικών του.

Η τελευταία περίπτωση ήταν η συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών στην Αθήνα την ημέρα ψήφισης της νέας δανειακής σύμβασης ή αλλιώς δεύτερου Μνημονίου. Σίγουρα εκεί όλοι οι βουλευτές είδαν και κατάλαβαν ότι έχουν απέναντί τους το σύνολο του λαού και μάλιστα αρκετοί το έλαβαν υπόψη τους, πριν ψηφίσουν.

Τα κόμματα “έτριξαν” σοβαρά και αναγκάστηκαν να δείξουν, καθαρά πλέον, τον αντιδημοκρατικό τους χαρακτήρα. Οι αρχηγοί, ως Λουδοβίκοι, έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια το άρθρο 60 του Συντάγματος, περί ψήφου κατά συνείδηση. Διέγραψαν βουλευτές γιατί δεν υποτάχθηκαν στην άποψη του δεσπότη, χωρίς μάλιστα να υπάρχει, ούτε καν για τους τύπους, απόφαση από κανένα όργανο για την πολιτική που θα ακολουθήσει το κόμμα.

Ακόμα οι επίδοξοι κατακτητές της πατρίδας μας συνειδητοποίησαν ότι οι Έλληνες παρά την προπαγάνδα, την ψυχολογική πίεση, την εξαθλίωση, την τρομοκράτηση, ακόμα και τη βία, παραμένουν όρθιοι και αντιστέκονται. Κατάλαβαν ότι δεν θα μπορέσουν να κατακτήσουν τη χώρα με μια χούφτα προσκυνημένους, όταν ολόκληρος ο λαός είναι αντίθετος. Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά, αμφισβήτησαν την ισχύ των υπογραφών αυτών που μέχρι τότε θεωρούσαν ως τσομπάνηδες προβάτων, γελοιοποιώντας ακόμα περισσότερο την αξιοπιστία των “ταγών” του συστήματος εξουσίας.

«Εις ευ φρονών μυρίων μη φρονούντων κρείττων εστί.»

(Ένας που σκέφτεται σωστά είναι καλύτερος από μύριους που δεν σκέφτονται.)

Πλάτων (Έλληνας Φιλόσοφος)

Ας σκεφτεί λοιπόν ο κάθε πολίτης μόνος του, τι θα προκαλούσε μία μεγάλη ειρηνική συγκέντρωση πολλών χιλιάδων λαού στην κεντρική πλατεία κάθε πόλης, κάθε Κυριακή, με αιτήματα σαν τα παραπάνω; Ας σκεφτεί αν αξίζει τον κόπο. Ας σκεφτεί αν το θέμα αφορά μόνο τους άλλους ή αφορά και τον ίδιο. Ας σκεφτεί τι θα πρέπει να κάνει αν τον αφορά προσωπικά; Ας σκεφτεί τι θα έκανε αν κινδύνευαν οι γονείς του, τα παιδιά του, η οικογένεια του, το σπίτι του; Πώς θα αντιδρούσε; …πόσα τηλέφωνα θα έπαιρνε; …πόσα μηνύματα θα έστελνε; …πόσες πόρτες θα χτυπούσε; Τώρα αισθάνεται ότι δεν κινδυνεύουν;

Ας σκεφτεί επίσης ο καθένας, πώς μπορεί να συμβάλει στην προώθηση των αιτημάτων στη κοινωνία και παράλληλα πώς μπορεί να πιέσει, στο πλαίσιο της δημοκρατίας, το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα της χώρας. Για παράδειγμα μπορούμε να κατακλύσουμε με ηλεκτρονικά μηνύματα βουλευτές και κόμματα καλώντας τους να πάρουν θέση, πάνω στα συγκεκριμένα αιτήματα. Είναι βέβαιο ότι δεν θα απαντήσουν, όμως θα καταλάβουν ότι καταλάβαμε, θα καταλάβουν ότι η εποχή άλλαξε, θα καταλάβουν ότι πλέον αυτό το είδος κομμάτων και πολιτικών είναι υπό εξαφάνιση.

Επίσης την επόμενη φορά που θα τύχει να συναντηθούμε με πολιτικό, ας έχουμε πολιτικές θέσεις και θεσμικά αιτήματα. Ας μη του δώσουμε την ευκαιρία να μας αντιμετωπίσει ως όχλο και έτσι να δικαιολογήσει τη δική του στάση, δηλαδή του κηδεμόνα. Ας τον καλέσουμε να τοποθετηθεί πάνω στα συγκεκριμένα αιτήματα και να τον ρωτήσουμε ποιες συγκεκριμένες ενέργειες έχει κάνει μέχρι σήμερα, για την προώθηση τους; Ας του ξεκαθαρίσουμε ότι τον θεωρούμε μέλος του ολιγαρχικού συστήματος εξουσίας, αφού εντάχθηκε σ’ αυτό και δεν έκανε απολύτως τίποτα για να τον εκδημοκρατισμό του. Ας του επισημάνουμε ότι του αναθέσαμε ρόλο αντιπροσώπου και όχι κηδεμόνα που αποφασίζει για εμάς χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τη γνώμη μας, σαν να είμαστε ανήλικοι ή πνευματικά ανάπηροι υπό δικαστική αντίληψη. Συνεπώς όχι μόνο δεν μας εκπροσώπησε σωστά, αλλά αντίθετα καταχράστηκε την εμπιστοσύνη μας, εκμεταλλεύτηκε τη θέση του, με πράξεις που δείχνουν ολιγαρχική αντίληψη, συνεπώς δεν έχει καμία θέση και λόγο πολιτικής ύπαρξης στη Δημοκρατία. Ίσως οι βίαιες αντιδράσεις μπορεί να αιτιολογηθούν θυμικά, όμως η ιδεολογικοπολιτική αποδήμηση είναι σκληρότερη, αποκαλυπτικότερη και έχει μονιμότερα αποτελέσματα από προπηλακισμούς.

Ακόμα ας σκεφτούν οι Bloggers, οι οποίοι αποτελούν μία ελεύθερη πηγή πληροφόρησης και διακίνησης απόψεων, αν έφτασε η ώρα να αναμετρηθούν στα ίσια με τα μεγάλα παραδοσιακά ΜΜΕ, που έχουν συμμαχήσει με τις κατοχικές δυνάμεις. Ας σκεφτούν αν έφτασε η ώρα να συμπαραταχθούν σε πρωτοβουλίες απελευθέρωσης και αποκατάστασης της δημοκρατίας στην πατρίδα μας. Ας σκεφτούν αν έφτασε η ώρα να προωθήσουν μία ενέργεια από κοινού, που αν πετύχει, πέρα από την προσφορά στην πατρίδα, θα είναι και μία παγκόσμια νίκη της Δημοκρατίας και του ελεύθερου τρόπου έκφρασης.

Ας σκεφτούν τα αντίθετα με τη Νέα Τάξη κόμματα, οι πατριώτες δημοσιογράφοι και τα αντιμνημονιακά ΜΜΕ αν θα προωθήσουν την κίνηση. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, μια και καλή, τους γνήσιους πατριώτες από τις βαλβίδες εκτόνωσης.

Αξίζει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Να προβάλουμε όχι μόνο την αντίθεση αλλά και τις θέσεις και τις προτάσεις μας. Όχι μόνο τη βούληση αλλά και το πείσμα μας. Το σημαντικότερο είναι ότι θα έχουμε εμείς την πρωτοβουλία. Δεν θα συγκεντρωνόμαστε – όπως κάθε φορά – αμυνόμενοι, για να απαντήσουμε σε νέες απαιτήσεις της κυβέρνησης, αλλά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να απαντήσει στις δικές μας απαιτήσεις.

Ακόμα θα έχουμε πετύχει όλοι μαζί για πρώτη φορά να συνεννοηθούμε, να συνεργαστούμε, να συγχρονιστούμε, να αποκτήσουμε συλλογική βούληση. Αυτός είναι ο απόλυτος εφιάλτης για τους εγχώριους νεοταξίτες και τους αλλοδαπούς παγκοσμιοποιητές.

«Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται

ζυγό δουλείας ας έχωσι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»

Ανδρέας Κάλβος (Έλληνας ποιητής)

Σύγχρονες “Θερμοπύλες” αποτελεί η εφαρμογή δημοκρατικών διαδικασιών και δίνει ουσιαστική απάντηση στην επιθυμία κάποιων να λειτουργήσει η Ελλάδα ως παράδειγμα παγκόσμιας τραπεζοδιακυβέρνησης. Αν πετύχουμε στη χώρα μας να εφαρμόσουμε πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες θα αποτελέσουμε παγκόσμιο παράδειγμα τρόπου διακυβέρνησης. Έτσι δεν θα έχουμε καταφέρει μόνο να αμυνθούμε στην επίθεση που δέχθηκε η πατρίδα μας, αλλά να αντεπιτεθούμε ουσιαστικά στα σχέδια παγκόσμιας υποδούλωσης, κρατών και λαών.

Στην ιστορία μας έχουμε ξαναδεί κάποιους να μας ζητούν “γη και ύδωρ”. Το μόνο που έχει αλλάξει, είναι ότι αυτή τη φορά μας τα ζητούν κυριολεκτικά και όχι μόνο ως σύμβολα υποταγής. Οι πρόγονοι μας τους απάντησαν. Εμείς τι θα κάνουμε;

Δ. Βουλγαρίδης

Παραπομπές :

1. http://www.neosyntagma.net/?p=6

2. http://www.dailymotion.com/video/xobl1u_antisyntagmatikos-prothypoyrgos-papadhmos_news

3. http://www.kintislaw.gr/2011/06/blog-post.html

4. http://elegr.gr/

5. http://www.istorikathemata.com/2011/10/blog-post_30.html

6. http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=373057

7. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=403059

8. http://www.tetraktys.org/genika/mid%20atheniandemo06.htm

9. http://elawyer.blogspot.com/2010/07/blog-post_07.html

10. http://www.dsanet.gr/Epikairothta/Nomothesia/%CE%9D3841_10.htm

11. http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2348.aspx

12. http://www.neosyntagma.net/?p=202

13. http://www.stopcrisis.gr/?p=424

14. http://di.ionio.gr/~emagos/eDemocracy.PDF

15. http://www.eklogesonline.com/gpj/articles/2004/ac07.asp?state=elections

16. http://www.lawyersvoice.gr/links/anexartetes-arkhes/

17. http://tosyntagma.ant-sakkoulas.gr/afieromata/item.php?id=123

18. http://www.youtube.com/watch?v=bkazaxzhgJE

Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις