Γράφει ο Πάνος Κ.
Από μικρο παιδί, είχα μια απέχθεια στην προσωπολατρία. Θεωρούσα και θεωρώ τον εαυτό μου ίσο απέναντι σε ίσους. Είμαι θιασώτης της λογικής του ότι όλοι είμαστε ίσοι αλλά δεν είμαστε ίδιοι.
Έτσι λοιπόν και με αυτήν την προσωπική μου αντίληψη,δεν κατάλαβα ποτέ τον λόγο που πρέπει να πιστεύω πρόσωπα που αντικατοπτρίζουν την έννοια της εξουσίας. Θαύμασα πολλά πρόσωπα και εξακολουθώ να θαυμάζω πολλά πρόσωπα,απ’ολους τους χώρους, όλοι συνέβαλλαν στην διαμόρφωση της αντίληψης μας. Η μοναδική ισως εξαίρεση της παραπάνω προσέγγισης μου ακούει στο όνομα του Ιησού,που και εκεί μάλλον δεν είναι το πρόσωπο αυτό κάθε αυτό, αλλά ο λόγος του Θείου που ενσαρκώθηκε, κατά τον τρόπο σκέψης μου, μέσα σε ένα σώμα, οπότε δεν έχω την ικανότητα να αντιληφθώ τον φανατισμό και την προσωπολατρία που βιώνουν ορισμένοι άνθρωποι.
Το μόνο που μπορώ να καταλάβω επικοινωνώντας με ανθρώπους οι οποίοι έχουν σαν οδηγό της ζωής τους κάποιο πρόσωπο και κυρίως κάποιο πολιτικό πρόσωπο, είναι πως αυτά τα άτομα δεν έχουν την απαραίτητη εκείνη κουλτούρα ώστε να εκτιμήσουν την ΕΛΕΥΘΕΡΙΆ στην πλήρη της διάσταση.
Δεν μπορούν να εκτιμήσουν την έννοια της απεραντοσύνης των επιλογών και των εσωτερικών ταξιδιών που έχει ένας ελεύθερος στην ψύχη και την σκέψη άνθρωπος και χρειάζονται καθοδηγητή ώστε να του υποδείξει τον δρόμο σκέψης.
Η νοημοσύνη δεν μπορεί να μετρηθεί εκ των πραγμάτων με επιστημονική μέθοδο και αυτό γιατί είναι σχετική με την οπτική που την προσεγγίζεις. Ένα καταπληκτικό πρακτικά μυαλό, μπορεί να είναι δεσμευμένο σε συγκεκριμένους τρόπους σκέψεις και ένα ελεύθερο πνεύμα είναι πιθανό να μην μπορεί να βάλει το κάρο πίσω απ’το άλογο, συνεπώς το μόνο που μπορούμε να μετρήσουμε με επιστημονικά δεδομένα είναι η πρακτικότητα. Οπότε δεν προσπαθώ να αναλύσω την ευφυια,αλλά την ελευθεριά.
Οι προσωπολατρες έχουν δεσμευμένη σκέψη και κατά συνεπεία έχουν μικρή φαντασία, αλλά ως γνωστών η φαντασία κάνει τον κόσμο να κινείται.Η πίστη σε ένα πρόσωπο το μονό που κάνει είναι να δεσμεύει τις προσωπικές αναζητήσεις και οράματα κάνοντας τον άνθρωπο αυτόν υπηρέτη των σκέψεων που προέρχονται από άλλους.
Ποια ανάγκη μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο στην υιοθέτηση σκέψεων και απόψεων χωρίς να γίνει συνδιαμορφωτής; Είναι τελείως διαφορετικό το να συνδιαμορφώνεις,να συμφωνείς και να συμπορεύεσαι με άλλους ανθρώπους και τελείως διαφορετικό να υπηρετείς σκέψεις άλλων ανθρώπων.
Αυτή η ανάγκη που κάνει τους ανθρώπους να υπηρετούν σκέψεις άλλων εκτός του εαυτού τους είναι ο φόβος.
Ο φόβος που προέρχεται κυρίως από την χαμηλή αυτοεκτίμηση και την ανασφάλεια που νιώθει ο άνθρωπος-υπηρέτης στο να δημιουργήσει προσωπική άποψη και ο φόβος του να χάσει τον αυτοέλεγχο του.Ο αυτοέλεγχος σε συνδυασμό με την ελευθεριά, μπορεί να ακούγεται οξύμωρο, αλλά αν το δούμε λίγο αναλυτικότερα,οι νομοί και οι θεσμοί δημιουργήθηκαν και υπηρετούνται ακριβώς για αυτόν τον λόγo.
Γιατί είμαστε ανίκανοι να πράξουμε το σωστό και να παράξουμε μια σκέψη η οποία θα είναι αρμονική με τις σκέψεις των γύρω μας, οπότε δημιουργήσαμε κανόνες που υπηρετούμε, φοβούμενοι την αδυναμία μας να εφαρμόσουμε χωρίς δεσμεύσεις το σωστό. Κατά συνέπεια, ένας άνθρωπος που υπηρετεί πρόσωπα και δεν μπορεί να παράξει ιδέες είναι ένα άτομο φοβισμένο και μοναχικό κατά βάθος,που χρειάζεται να ενταχθεί σε ένα σύνολο,υπηρετώντας μια ιδέα ενός προσώπου και αυτό περιορίζει την φαντασία του ανθρώπου- υπηρέτη, που έχει ως αποτέλεσμα την στασιμότητα του κόσμου.Η εξέλιξη του ανθρώπου συνέβη επειδή έγινε μια έκρηξη ιδεών από πολλούς ανθρώπους που τις συνέθεσαν και αρνήθηκαν να ακολουθήσουν ο ένας την ιδέα του άλλου, παρά προσέθεταν ο ένας την ιδέα του επάνω στην ιδέα του άλλου.
Το ότι βιώνουμε στις μέρες μας αυτόν τον ζόφο, είναι αποτέλεσμα της στάσιμης φαντασίας και τυφλής υπακοής σε πρόσωπα και θεσμούς που δημιουργήθηκαν από το αίσθημα του φόβου. Δώσαμε πολύ μεγάλη δύναμη σε πρόσωπα που στείρα από φαντασία και όραμα, δημιούργησαν ένα πλαίσιο που βόλευε συγκεκριμένες καταστάσεις και περιοριστήκαμε σε αυτό το πλαίσιο γιατί αρνηθήκαμε την προσωπική μας ελευθεριά παραχωρώντας το προσωπικό μας όραμα σε “ιδικούς”.
Δημιουργήσαμε από τον φόβο μας για ελευθεριά, έννοιες και όρους, που μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και υποσυνείδητα την σπουδαιότερη αξία της ελευθερίας την ορίσαμε ως κάτι επικίνδυνο. Εκπαιδευόμαστε από την μέρα που γεννιόμαστε στο να γίνουμε καταναλωτές απεμπολώντας τον τίτλο του ανθρώπου. Έχουμε πάθει ως κοινωνία το σύνδρομο του ιδρυματισμού και αρνούμαστε να βγούμε και πάλι στο φως της ζωής από την ανασφάλεια που μας διακατέχει ως άτομα που τεχνηέντως μας “φύτεψαν”, καταστρέφοντας σταδιακά το συλλογικό ασυνείδητο και στην θέση των αρχετύπων τοποθέτησαν κανόνες και νόμους. Έχουμε μετατραπεί σε αγέλη που φοβόμαστε να αποκοπούμε από το κοπάδι μην τυχών και πέσουμε στα δόντια κάποιου φανταστικού λύκου που δημιούργησαν τα πρόσωπα που ορίσαμε ως ειδήμονες οδηγούς”.Ας σπάσουμε τις αλυσίδες του “πρέπει” και ας συμπορευθούμε με τον κανόνα του δημιουργικού θέλω…
Αναρτήθηκε από Panos Kapoios Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις