Από τον Απόστολο Αποστόλου
Ο Ντόναλντ Τράμπ αναμφισβήτητα αποτελεί το σύμβολο της πολιτικής αντιστρεπτότητας στη παγκόσμια πολιτική σκακιέρα. Αποτελεί την άλλη πλευρά των πολιτικών του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ οι οποίοι χρόνια τώρα σιδερώνουν την αλήθεια μέσα σε εγκιβωτισμένες λογικές, σε τελικότητες ήδη ξοδεμένες και σε σύμβολα αραχνιασμένων μύθων.
Ο Ντόναλτ Τράμπ είναι ένας εκφραστής του μετανεωτερικού υπερ-φουτουρισμού. Ο υπερ-φουτουρισμός ως ειρωνεία της ιστορία (η οποία για 4 αιώνες είχε κλειδώσει όλα τα προτάγματα της στις φυγόκεντρες δυνάμεις της) βλέπει το τέλος της επιτάχυνσης, το τέλος της έκκεντρης κίνησης.
Ο Τράμπ, εισπράττει ως υποψία τα αυτονόητα, δηλαδή το γεγονός ότι ο κόσμος γίνεται υπερ-τροφικός αλλά δεν καταφέρνει να γεννήσει. Διακρίνει ότι η ένταση της πλασματικής αξίας του μεταμοντέρνου κόσμου μας, είναι χωρίς καμία αναφορά στη παραγωγή.
Έτσι κρίνει ότι οι ΗΠΑ, πρέπει να επιστρέψουν στη παραγωγή, αλλά για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει όλες οι δυνάμεις των ΗΠΑ στρατιωτικές, οικονομικές, να επανεγκατασταθούν στην εστία τους, πρόκειται για το αμερικανικό «οίκαδε».
Οι ΗΠΑ δεν παρενέβησαν επί Προεδρίας Τράμπ σε τόπους σύγκρουσης στον πλανήτη, και εκεί όπου υπήρχαν στρατιωτικές τους δυνάμεις εκείνες αποσύρθηκαν. Μόνο οι τελευταίοι τρεις πρόεδροι των ΗΠΑ βουτώντας τα χέρια τους στο αίμα σκότωσαν τουλάχιστον 11 εκατομμύρια ανθρώπους.
Ο λατρεμένος των τηλεοπτικών καναλιών πρόεδρος των ΗΠΑ, Ομπάμα βομβάρδισε τη Λιβύη, τη Σομαλία, την Υεμένη, το Πακιστάν, τη Συρία. Μαζί του ήταν και ο Τζο Μπάιντεν, (η μαριονέτα των Κινέζων όπως λέει Ο Μάικ Πένς) για να μη ξεχνιόμαστε.
Και επειδή η αλήθεια ενηλικιώνεται υπό καθεστώς διωγμού, κανείς δεν μιλάει σήμερα για τα έργα και τις ημέρες του Τζο Μπάιντεν, οι δράσεις του είναι σβησμένες και εκείνος πλήρως προστατευμένος από παντού γιατί αν μιλήσεις κατά του Μπάϊντεν θα σε πουν φασίστα, (αλλά όσο διώχνεις την αλήθεια τόσο εκείνη επιστρέφει κάτι σαν το σύμπτωμα που λένε οι ψυχαναλυτές), να πούμε ότι ο Μπάιντεν ψήφισε υπέρ του πολέμου του Ιράκ και υποστήριξε σθεναρά την παρέμβαση των ΗΠΑ στο πόλεμο της Βοσνίας.
Και επειδή το συμφέρον σήμερα έχει προσβληθεί από ένα είδος μη αναστρέψιμης τρέλας, γι’ όλα φταίει ο Τράμπ. Αμέτρητοι παραλογισμοί δείχνουν ένα πρόσωπο ως αιτία όλων των δεινών τον Ντόναλντ Τράμπ, βλέπετε η φρενίτιδα της εποχής μας γίνεται ψευδαισθησιακά απαραίτητη, εκεί όπου η απουσιάζει η έλξη της σκέψης.
Και η Πελόζι στο παιχνίδι της κυκλοθυμικής σχιζοθυμίας, με τις ίντριγκες, τις μυθοπλασίες και τις από-εννοηματισμένες δράσεις, προχώρησε στη σύνταξη σχετικών εγγράφων για τη παραπομπή του Τράμπ γιατί παραβιάζει κατάφωρα το Σύνταγμα, για να πάρει την απάντηση από τον Τράμπ «εκλέχθηκα για να καθαρίσω το βάλτο».
Ο Τράμπ αντιστάθηκε και δεν πέρασε ο νόμος Η.R 6666 για την διεξαγωγή τεστ για τον covid-19 όπου ο συγκεκριμένος νόμος έκρυβε κατά βάση την κατάργηση των ατομικών δικαιωμάτων. Ο σχετικός νόμος κατατέθηκε στο Κογκρέσο από τον εκπρόσωπο των δημοκρατικών Robby Rush (1Μαϊου2020) με την συνεπικουρία της Πελόζι που προέβλεπε κατάργηση του οικογενειακού ασύλου και βίαιη προσαγωγή σε κελιά εξέτασης και αποθεραπείας και μόνο με την υποψία ότι ο πολίτης πιθανά θα νοσούσε.
Αρνήθηκε να υπερασπιστεί τις οικολογικές υστερίες. Δηλαδή την πλήρη πλανητική σχιζοφρένεια που αναπτύχθηκε σε κάθε λογής οικολογικά μέτρα, και αποστασιοποιήθηκε από τη στρατηγική της καλής χρήσης και από τα εγχειρήματα ερήμωσης και φρενιασμένης επίδοσης της Νέας Πολιτικής Οικολογίας.
Αλλά και με τη στάση του απέναντι την πανδημία του κορωναϊού, ο Τράμπ εμφανίζεται να υπερασπίζεται την ατομική ελευθερία όσο κανείς άλλο ηγέτης απέναντι στην «ενδημική» τρομοκρατία που καλλιεργείται από κέντρα ελέγχου και εξουσίες με τη μορφή της ορθολογικής παρέμβασης, που ουσιαστικά όμως πρόκειται για μηχανισμούς πανοψίας και βιοπολιτικής, με στόχο να εδραιωθούν οι σύνδεσμοι μεταξύ ισχύος και βιολογίας.
Ο Τράμπ στάθηκε απέναντι από τις επικίνδυνες ακρότητες, της προφύλαξης και της προστασίας οι οποίες σε τομείς ιατρικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς μεταβάλλονται σε εγγενείς σχέσεις πειθαρχικής κοινωνίας. Στο όνομα της πιο υψηλής προφύλαξης, προστασίας, και ασφάλειας, εδραιώνεται μια «ενδημική» τρομοκρατία, ένας ψυχαναγκαστικός έλεγχος, μια αποπροσωποποίηση, και φυσικά η κατάργηση από κάθε πολιτικό και νομικό δικαίωμα.
Όλα όμως έχουν μπει στη τροχιά μιας προσομοιωμένης κωμωδίας που έχει κυριεύσει τον πλανήτη σαν ναρκωτικό. Ακόμη και το ολοφάνερο πέρασμα από την κοινωνία της κυριαρχίας στη πειθαρχική κοινωνία εκλαμβάνεται ως πράξη θεατρικής εξέλιξης της κωμωδίας. Σ’ αυτό λοιπόν το παραλήρημα της θελκτικής προσομοιωμένης κωμωδίας κανείς δεν χρεώνεται παρενέργειες, όλοι τους ντύνονται με αθώους ρόλους (tipi fisi όπως λέμε στη κομέντια ντελ άρτε) Μπάϊντεν, Γκέϊτζ, Σόρος, Μπάφετ, κλπ, αλλά σε κάποιον θα αποδοθεί ο κακός ρόλος. Μ’ αυτό το ρόλο χρεώθηκε ο Τράμπ. Εκείνο «το πες, πες, κάτι στο τέλος θα μείνει» που έλεγε ο Γ. Τσαρούχης, λειτουργεί ως υπερταχεία και αποτελεί τη παθολογία του δυτικού κόσμου.
Το τρανσπολιτικό δουλεύει καλά, αλλά τις περισσότερες φορές του ξεφεύγουν οι λεπτομέρειες. Ο Τράμπ μέσα στον υπερ-φουτουρισμό του, έχει υποψιαστεί εκείνο που έλεγε ο Μπωντριγιάρ: «Η Αμερική δεν είναι ένα όνειρο, ούτε μια πραγματικότητα. Είναι μια υπερπραγματικότητα, γιατί είναι μια ουτοπία που από την αρχή βιώθηκε ως πραγματικότητα. Όλα στην Αμερική αποτελούν ένα πραγματιστικό πραγματικό και όλα σε κάνουν να τα χάσεις.»
Πολλές φορές η Αμερική έχει αποδείξει ότι ξερνάει τους δημαγωγούς του αισθήματος και τους κινδυνολόγους. Η Κλίντον ήταν ένα παράδειγμα τέτοιο που μπορεί να επαναληφθεί και τώρα με τον ληγμένο Μπάϊντεν.
Απόστολος Αποστόλου
Δρ. Φιλοσοφίας