Αν θέλεις να γνωρίσεις καλά τον χαρακτήρα του Κυριάκου Μητσοτάκη και να παρατηρήσεις πώς αντιδρά όταν πρέπει να λάβει αποφάσεις υπό πίεση, δεν έχεις να κάνεις πολλά.
Από τον Μανώλη Κοττάκη
«δημοκρατία»
Αρκεί να τον πετύχεις σε ένα γήπεδο μπάσκετ ή σε ένα γήπεδο 5×5, συνήθως του Κολλεγίου, όπου αθλείται τακτικά, ακόμη και ως πρωθυπουργός, μαζί με τους φίλους του. Κάθισε σε μια γωνιά και κοίτα. Άλλοι, που τον έχουν συναντήσει να κάνει ολομόναχος δύσκολες και απαιτητικές διαδρομές με το ποδήλατό του (mountain bike) στις ανηφόρες του Τατοΐου προς Κατσιμίδι, υποστηρίζουν ότι τότε θα καταλάβεις ακόμη περισσότερα, παρατηρώντας το πείσμα του.
Δεν συμφωνώ. Η αγωνιστική συμπεριφορά του μπροστά σε μια μπασκέτα ή σε μια εστία ποδοσφαίρου και απέναντι σε συμπαίκτες και αντιπάλους σε ομαδικά σπορ οδηγεί σε ασφαλέστερα συμπεράσματα. Όσοι τον έχουν δει, λοιπόν, από κοντά συμφωνούν ότι ο πρωθυπουργός είναι ατομιστής όταν πρόκειται να κερδίσει εκείνος τη δόξα και εκβιάζει την πάσα προκειμένου να σκοράρει αυτός. Ζητά αποδοχή. Είναι εργάτης και διακρίνεται στις μεταβιβάσεις όταν η ομάδα του υπολείπεται. Τότε γίνεται συλλογικός. Τζαρτζάρεται γενικώς και του αρέσει να «παίρνει» καμιά φορά και κανένα σφύριγμα.
Ηγούμενος μιας χώρας που δυσκολεύεται πολύ να κερδίσει καλές διαιτησίες από τον διεθνή παράγοντα δεν λέει «όχι» αν κάποιος κάνει τα «στραβά μάτια» σε τυχόν μικροπαράβασή του. Το σπουδαιότερο, όμως, που μπορεί να ανακαλύψει κανείς παρακολουθώντας τους ποδοσφαιρικούς και τους μπασκετικούς αγώνες του Μητσοτάκη είναι ότι μπορεί άνετα να γίνει «βρόμικος» αν ο αντίπαλος γίνει βρόμικος. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.
Θα τη ρίξει την αγκωνιά του κάτω από τη ρακέτα αν ο αντίπαλος επιχειρήσει να λάβει θέση και να του πάρει το ριμπάουντ κατά τρόπο αντικανονικό. Θα σπρώξει βίαια αυτόν που θα τολμήσει να του τραβήξει τη φανέλα για να αποτρέψει το τετ α τετ του με τον τερματοφύλακα. Καμιά φορά το παρακάνει, μάλιστα. Η γενική εικόνα, πάντως, είναι αυτή. Οποιος τον προκαλέσει πιστεύοντας ότι οι καλοί τρόποι του θα τον αποτρέψουν από το να αντιδράσει στο τέλος του αγώνα, «παίρνει» ως ενθύμιο μια δυνατή αγκωνιά.
Τι με έπιασε και τα γράφω τώρα όλα αυτά τα παραπολιτικά; Να σας πω. Αποτελούν είδος μηνύματος στην απέναντι πλευρά που ποντάρει στην εκτίμηση ότι ο πρωθυπουργός θα καθίσει εκών άκων στο τραπέζι του διαλόγου υπό την απειλή ενός θερμού επεισοδίου στο Καστελόριζο. Χωρίς να αντιδράσει. Φοβάμαι ότι οι γείτονές μας δεν κάνουν σωστούς υπολογισμούς. Οπως έχω γράψει και άλλη φορά, ο Κυριάκος δεν είναι Κωνσταντίνος. Απέχει πολύ από τον πατέρα του, ο οποίος δεσμευόταν από τις πολεμικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις της γενιάς του, τις οποίες δεν ήθελε να ξαναζήσει.
Όπως έχουν έρθει τα πράγματα (ο Κυριάκος το είχε πει, άλλωστε, και στον Τραμπ στην επίσκεψή του στις ΗΠΑ τον Ιανουάριο του 2020), κανείς, μέσα και έξω από τη χώρα, να μην υποτιμά την πιθανότητά του να ρίξει «αγκωνιά» και στη γείτονα, κοινώς να «πυροβολήσει».
Η Ελλάς δεν είναι failed state, όπως αυτές με τις οποίες συνήθως τα βάζει ο Τούρκος πρόεδρος στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, για να υπομείνει απαθώς τη μοίρα της. Η Ελλάδα έχει οργανωμένο και ψυχωμένο Στρατό, όπως είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσουν οι Τούρκοι και στον Εβρο και στο Καστελόριζο το καλοκαίρι. Προφανώς και δεν είναι στις προθέσεις του Ελληνα πρωθυπουργού ο πόλεμος. Σταθερά η πυξίδα του προς την ειρήνη.
Όποιος νομίζει, όμως, ότι τον έχει «μετρήσει» καλά, τον έχει «ζυγίσει» σωστά και πιστεύει πως θα καταπιεί αδιαμαρτύρητα την παρουσία του «Oruc Reis» στα 6,5 μίλια από το Καστελόριζο φοβάμαι ότι λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο. Ο Μητσοτάκης θα πυροβολήσει μια φορά, αν χρειαστεί, εντελώς απροειδοποίητα. Και το χτύπημα δεν θα είναι τακτικό. Θα είναι στρατηγικό και παραλυτικό. Έχει τα μέσα για να το κάνει. Κοντολογίς, χωρίς αυτή να είναι η βασική επιλογή του, δεν πρόκειται να καθίσει σε μεγάλο τραπέζι διαπραγματεύσεων χωρίς να προηγηθεί μάχη.
Για να επιστρέψουμε στην ψυχολογία Μητσοτάκη, με την οποία αρχίσαμε: Πώς, άραγε, αισθάνεται ένας άνθρωπος όταν, ενώ από την αρχή της πρωθυπουργίας του κάνει διαρκώς χειρονομίες καλής θελήσεως και υποχωρήσεις, αναδιατυπώνει τις πάγιες εθνικές θέσεις, δέχεται διαρκώς προσβολές προσωπικές και εθνικές, ο αντίπαλός του όχι μόνο δεν ικανοποιείται ποτέ, αλλά θέλει και άλλα και άλλα και άλλα;
Έρχεται μια ωραία πρωία που λέει «Ως εδώ!» -για να μην πω τίποτε χειρότερο και έχουμε ιστορίες πάλι- και παίρνει τις αποφάσεις του, οι οποίες συμπυκνώνονται -εκτιμώ- σε ελεύθερη απόδοση στην εξής σκέψη: «Υπομονή, υπομονή, αλλά αν το “ξευτελίσεις” και το παρατραβήξεις, δεν έχω πολλά περιθώρια. Θα απαντήσω».
Για να μη δημιουργηθούν πεπλανημένες εντυπώσεις, αυτές δεν είναι φράσεις του πρωθυπουργού. Το διευκρινίζω. Ούτε βεβαίως διαβάζω τη γυάλινη σφαίρα για να γνωρίζω. Θεωρώ, όμως, ότι έχω καλά εργαλεία για να διαβάζω την ατμόσφαιρα. Και αυτή τη στιγμή η ατμόσφαιρα είναι αυτή. Η πιθανότης να αντιδράσει ο πρωθυπουργός με τον τρόπο που αντιδρά κάτω από μια μπασκέτα όταν διεκδικεί μια μπάλα και να ρίξει αγκωνιά στην Τουρκία δεν είναι καθόλου αμελητέα.
Και στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία της γείτονος το ριμπάουντ που θα χάσει η ηγεσία της ίσως να είναι και το μοιραίο. Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. Επαναλαμβάνω, λοιπόν, το μήνυμα για όση αξία έχει: Μην παίζετε με την Ελλάδα, μην παίζετε με τις Ενοπλες Δυνάμεις της, μην παίζετε με τον λαό της, μη δοκιμάζετε και μην υποτιμάτε τον πρωθυπουργό της. Στο τέλος, υπό προϋποθέσεις, ίσως να δοκιμαστείτε και εσείς και εμείς! Όλοι μαζί.