Άρθρο – φωτιά του Michael Rubin, στο National Interest
«Κάθε κυβέρνηση ή ηγέτης που αποδέχεται τις δυνάμεις της Τουρκίας στην επικράτειά του θα πρέπει αυτόματα να χάσει τη διεθνή διπλωματική στήριξη, να χτυπηθεί με κυρώσεις και, ίσως, ακόμη και να υπόκειται σε διεθνή δράση ως χώρα που υποθάλπει την τρομοκρατία»!
Αυτό που δεν τολμούμε να πούμε εμείς, το λέει ξεκάθαρα ο κορυφαίος η ο πολιτικός αναλυτής Michael Rubin, σε άρθρο του στο National Interest. O Rubin συμμετέχει στο πανίσχυρο Think Tank “American Enterprise Institute” και το άρθρο του γκρεμίζει την υποκρισία της Δύσης απέναντι στην τρομοκρατική Τουρκία. Καλεί δεν τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιβάλουν δρακόντειες κυρώσεις στις χώρες που συνεργάζονται με την Τουρκία, οι οποίες θα πρέπει να χαρακτηριστούν από το State Department ως χώρες που υποθάλπτουν την τρομοκρατία!
Διαβάστε ολόκληρο το εκπληκτικό άρθρο του Michael Rubin:
Οι ξένοι ηγέτες μαθαίνουν ότι η εξάρτηση από τις τουρκικές δυνάμεις επιφέρει σοβαρό πολιτικό και διπλωματικό κόστος.
Οι «τουρκικές αραβικές πολιτοφυλακές» συμμετέχουν ολοένα και συχνότερα σε επιχειρησιακά θέατρα, από τη Λιβύη έως τη Συρία έως την Αρμενία. Ενώ οι Τούρκοι διπλωμάτες ισχυρίστηκαν κάποτε ότι ήταν «σύμμαχοι στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους», ο τουρκικός στρατός και οι τουρκικές υπηρεσίες πληροφοριών χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο βετεράνους του Ισλαμικού Κράτους για την προώθηση των συμφερόντων της Τουρκίας σε ολόκληρη την περιοχή!
Το Κέντρο Πληροφοριών Rojava, το οποίο λειτουργεί στη βορειοανατολική Συρία που ελέγχεται από τους Κούρδους, για παράδειγμα, έχει εντοπίσει αρκετές δεκάδες βετεράνους του Ισλαμικού Κράτους που «εργάζονται» τώρα για τις δυνάμεις που υποστηρίζονται από την Τουρκία. Αυτές οι πολιτοφυλακές έχουν εμπλακεί σε εθνοκάθαρση, απήγαγαν γυναίκες και κορίτσια έχουν διαπράξει Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Καθώς εκτοπίζουν τους ντόπιους Κούρδους και εγκαθιστούν Άραβες από αλλού στη Συρία, θέτουν το σκηνικό για δεκαετίες συγκρούσεων και αστάθειας.
Η Λιβύη, επίσης, πληρώνει τώρα το τίμημα της απόφασης της κυβέρνησής Σαράτζ που αναγνωρίζεται από τις Η.Π.Α. και από τον ΟΗΕ να καλέσει τις Τουρκικές δυνάμεις. Στις 16 Σεπτεμβρίου 2020, ο πρωθυπουργός της Λιβύης Fayez al-Sarraj εξέπληξε τους Λιβύους και τη διεθνή κοινότητα όταν ανακοίνωσε την πρόθεσή του να παραιτηθεί. «Δηλώνω την ειλικρινή μου επιθυμία να παραδώσω τα καθήκοντά μου στην επόμενη εκτελεστική αρχή το αργότερο έως τα τέλη Οκτωβρίου, με την ελπίδα ότι η επιτροπή διαλόγου θα ολοκληρώσει το έργο της και θα επιλέξει ένα νέο προεδρικό συμβούλιο και πρωθυπουργό για να παραδώσω τις αρμοδιότητες μου και εύχομαι σε αυτούς επιτυχία », είπε.
Η κίνηση του Sarraj ήρθε λίγους μήνες μετά την υπογραφή συμφωνίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων με τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν όχι μόνο για να προωθήσει τις τουρκικές εταιρείες ενέργειας στην αγορά υδρογονανθράκων της Λιβύης, αλλά και να χαιρετίσει την τουρκική υποστήριξη στον αγώνα του ενάντια στον Khalifa Haftar. Τον στρατηγό που ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής Λιβύης και απολαμβάνει την υποστήριξη τόσο της Αιγύπτου όσο και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Η εισροή τουρκικού εξοπλισμού και τουρκικών ισλαμιστικών πολιτοφυλακών που στελεχώθηκαν εν μέρει από βετεράνους του Ισλαμικού Κράτους και των ομάδων που συνδέονται με την Αλ Κάιντα βοήθησαν στη διάσωση του Σαράτζ, αφού ο Χαφτάρ διέταξε τις δυνάμεις του να προελάσουν προς την Τρίπολη, αλλά ο Σαράτζ έμαθε σύντομα το πραγματικό κόστος της εμπιστοσύνης των Τούρκων: Μόλις οι Τούρκοι ισλαμιστές μπήκαν στο πεδίο της μάχης, αρνήθηκαν να φύγουν!
Ο Σαράτζ απλώς αντικατέστησε έναν εγχώριο ανταγωνιστή (Χαφτάρ) με ισλαμιστές στρατιώτες πιστούς στον Ερντογάν. Ο Σαράτζ πραγματοποίησε μια αιφνιδιαστική επίσκεψη στην Κωνσταντινούπολη στις 4 Οκτωβρίου για να συναντηθεί απευθείας με τον Ερντογάν για την επίλυση του προβλήματος, αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει: Ο Σαράτζ είχε ουσιαστικά μετατρέψει τη Λιβύη σε τουρκική επαρχία 109 χρόνια μετά τον τερματισμό του Οθωμανικού ζυγού στη χώρα!
Οι Λιβύοι και η διεθνής κοινότητα βλέπουν τώρα το διπλωματικό τίμημα που θα πληρώσουν επειδή δεν εμπόδισαν πιο ενεργά την εισροή των τουρκικών ισλαμιστικών πολιτοφυλακών. Στις 23 Οκτωβρίου 2020, μετά από πέντε ημέρες ειρηνευτικών συνομιλιών στη Γενεύη, ο Λιβυκός Στρατός της Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας και ο Λιβυκός Εθνικός Στρατός της Γενικής Διοίκησης των Ενόπλων Δυνάμεων υπέγραψαν «Συμφωνία για πλήρη και μόνιμη εκεχειρία στη Λιβύη. ” Ο Σαράτζ δήλωσε ότι «η μόνιμη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός αποτρέπει κάθε περαιτέρω διαρροή αίματος και ανακουφίζει τα δεινά των πολιτών και ανοίγει το δρόμο για την επιτυχία άλλων δρόμων οικονομικού και πολιτικού διαλόγου».
Ο Ερντογάν, ωστόσο, την απέρριψε! «Η σημερινή συμφωνία κατάπαυσης του πυρός δεν έγινε στην πραγματικότητα στο υψηλότερο επίπεδο», είπε. «Μου φαίνεται ότι στερείται αξιοπιστίας.» Με άλλα λόγια, ο Ερντογάν θεωρεί τώρα τον εαυτό του και όχι τον Σαράτζ τον σουλτάνο και ηγέτη που καθορίζει το μέλλον της Λιβύης. Ενώ ο Σαράτζ ακύρωσε την παραίτησή του, πολλοί Λίβυοι βλέπουν τώρα τον Ερντογάν και όχι τους εγχώριους πολιτικούς αντιπάλους να είναι το κύριο εμπόδιο στη συμφιλίωση.
Οι τουρκικές ισλαμιστικές πολιτοφυλακές τώρα επίσης υπονομεύουν τις προσπάθειες για την επίτευξη εκεχειρίας μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν στις συνεχιζόμενες μάχες γύρω από την αμφισβητούμενη περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Στις 3 Νοεμβρίου, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε ότι η Τουρκία εισήγαγε 2.000 μαχητές της Μέσης Ανατολής στον πόλεμο, αριθμός που συμφωνεί και με τις εκτιμήσεις των ΗΠΑ. Επειδή η σύγκρουση έχει εκτοπίσει δεκάδες χιλιάδες Αρμένιους και ίσως ακόμη περισσότερους Αζέρους κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, τόσο η Αρμενία όσο και το Αζερμπαϊτζάν έχουν κίνητρα για να καταλήξουν σε ειρηνευτική συμφωνία.
Οι ισλαμιστές μαχητές των Τούρκων όμως όχι μόνον παρεμποδίζουν τη διπλωματία και καθιστούν λιγότερο πιθανό ότι το Μπακού θα αναγνωρίσει ότι δεν μπορεί να επιτύχει στρατιωτική νίκη, αλλά επίσης δίνει στον Ερντογάν ένα αποτελεσματικό βέτο για τυχόν τοπικές ειρηνευτικές συμφωνίες στο μέλλον!
Μόλις η Τουρκία εισέρχεται σε μια περιοχή, θα είναι δύσκολο για τη διεθνή κοινότητα να επιτύχει την αποχώρηση της. Ακριβώς όπως ο Σαράτζ συνειδητοποίησε ότι τα βραχυπρόθεσμα στρατιωτικά κέρδη που πέτυχε με τη χρήση των τουρκικών ισλαμιστικών δυνάμεων είχαν τεράστιο τίμημα στην πολιτική του ανεξαρτησία, έτσι και ο δικτάτορας του Αζερμπαϊτζάν Ιλάμ Αλίεφ σύντομα θα μάθει ότι οι βετεράνοι της Αλ Κάιντα που έστειλε ο Ερντογάν θα περιορίσουν στο μέλλον δράσεις και συμμαχίες, ιδίως όσον αφορά το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Για να καταλάβουμε πόσο σοβαρό μπορεί να είναι το πρόβλημα της τουρκικής ισλαμιστικής παρουσίας και τα δημογραφικά παιχνίδια του Ερντογάν, οι διπλωμάτες και οι αναλυτές δεν χρειάζεται να κοιτάζουν πιο μακρυά από την Κύπρο. Έχουν περάσει πάνω από σαράντα πέντε χρόνια από τότε που οι τουρκικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Κύπρο και ξεκίνησαν μια εκστρατεία εθνοκάθαρσης που άφησε το ένα τρίτο του νησιωτικού έθνους υπό τουρκικό έλεγχο. Αντιστροφή που θα ήταν ακόμη εφικτή με την πάροδο των ετών: Ο λόγος για την αρχική εισβολή της Τουρκίας ήταν ο φόβος ότι η ελληνική στρατιωτική χούντα προσπάθησε να ενώση την Ελλάδα με την Κύπρο. Η απομάκρυνση αυτής της χούντας μέσα σε λίγες μέρες και η αγκαλιά της δημοκρατίας της Ελλάδας τερμάτισαν αυτήν την απειλή.
Η εισροή Τούρκων εποίκων στην Κύπρο, ωστόσο, υπονόμευσε τη δυνατότητα επίλυσης: οι Τουρκοκύπριοι παραδοσιακά ήταν πολύ πιο μετριοπαθείς στη θρησκευτική τους πρακτική και πιο πρόθυμοι να συμφιλιωθούν με τους Έλληνες ομολόγους τους από τους νεοεισερχόμενους εποίκους. Μια γενιά μετά, οι έποικοι αποτελούν το ήμισυ του πληθυσμού της βόρειας Κύπρου. Ο Ερντογάν αρνείται να επιτρέψει τον επαναπατρισμό τους, καθιστώντας τους ίσως το μεγαλύτερο εμπόδιο σε οποιαδήποτε ειρηνική λύση για τον τερματισμό της σύγκρουσης σχεδόν πέντε δεκαετιών. Βεβαίως, το πρόβλημα των Τούρκων εποίκων ξεκίνησε πολύ πριν αναλάβει την εξουσία ο Ερντογάν, αλλά δείχνει στην «κρυστάλλινη σφαίρα» του πώς τα τρέχοντα δημογραφικά παιχνίδια της Τουρκίας μπορούν να αποτρέψουν την ειρήνη δεκαετίες μετά το τέλος των ανοιχτών εχθροπραξιών.
Επιστροφή στο παρόν: Η Τουρκία χρησιμοποιεί τώρα Ισλαμιστές παραστρατιωτικούς για να διεξάγει πόλεμο στη Συρία, τη Λιβύη και το Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Πολύ συχνά, κράτη και διπλωμάτες υποβιβάζουν την παρουσία τους απλώς σε «στρατιωτικό πρόβλημα». ΛΑΘΟΣ. Είναι το κύριο εμπόδιο στη διπλωματία! Ως εκ τούτου, κάθε κυβέρνηση ή ηγέτης που αποδέχεται τις δυνάμεις της Τουρκίας στην επικράτειά του θα πρέπει αυτόματα να χάσει τη διεθνή διπλωματική στήριξη, να χτυπηθεί με κυρώσεις και, ίσως, ακόμη και να υπόκειται σε διεθνή δράση ως χώρα που υποθάλπει την τρομοκρατία!
Ο Μάικλ Ρούμπιν είναι συνεργάτης του Αμερικανικού Ινστιτούτου Επιχειρήσεων και τακτικός αρθρογράφος του National Interest. Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις