Ο Νίκος Γκάτσος μεγαλωμένος στα κακοτράχαλα αγιασμένα χώματα της Αρκαδίας, έχοντας στη μνήμη του τις μαυροφορεμένες γυναίκες που ολοφύρονταν στην εκκλησία, στα πόδια του Εσταυρωμένου Ιησού και στα αυτιά του τα παραδοσιακά τραγούδια που μεταδίδονταν για αιώνες από γενιά σε γενιά, γράφει ένα ακόμα συγκλονιστικό ποίημα για την υπέρτατη θυσία του Αμνού του Θεού. Μεγάλη Πέμπτη, Σήμερον κρεμάται επί ξύλου.
Αυτός που κρέμασε τον ήλιο
στο μεσοδόκι τ’ ουρανού
κρεμάται σήμερα σε ξύλο
ίλεως, Κύριε, γενού
και στ’ ασπαλάθια της ερήμου
μια μάνα φώναξε «παιδί μου!»
Με τ’ Απριλιού τ’ αρχαία μάγια
με των δαιμόνων το φιλί
μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια
μπήκε κοράκι στην αυλή
κι όλα τ’ αγρίμια στο λαγκάδι
πήραν το δρόμο για τον Άδη
Θα ξανασπείρει καλοκαίρια
στην άγρια παγωνιά του νου
Αυτός που κάρφωσε τ’ αστέρια
στην άγια σκέπη τ’ ουρανού
κι εγώ κι εσύ κι εμείς κι οι άλλοι
θα γεννηθούμε τότε πάλι.
Ν. Γκάτσος