Επιχείρησαν ακόμα και να τις πάρουν τον δεκαπεντάχρονο γιο! Άφωνο, άχρωμο, άοσμο το ελληνικό κράτος για αυτή την πρωτοφανή πρόκληση!
Εξπρές του μεσονυχτίου πέρασε στα χέρια των τούρκων η Μυροφόρα Ευσταθιάδου και περιγράφει τα όσα έζησε με τον γιο της, υπό κράτηση στην Τουρκία.
Η Μυροφόρα Ευσταθιάδου έχει καταγωγή από τον Πόντο και όπως λέει και η ίδια από μικρή έμαθε «να αγαπάει και να σέβεται εκείνο τον τόπο, να αναπνέει από την Τραπεζούντα». Για αυτό και σπούδασε λαογραφία του τόπου αυτού. Η οικογένεια της έχει μεταβεί πολλές φορές στην Τουρκία.
Μία ακόμα φορά θα ήταν και η προηγούμενη Παρασκευή, όταν η ίδια έφτασε αεροπορικώς με το γιο της στην Κωνσταντινούπολη. Σκοπός της επίσκεψη ήταν να προμηθευτεί βιβλία Τούρκων συγγραφέων. Φτάνοντας εκεί κατάλαβε, ότι αυτή τη φορά η επίσκεψη δεν θα έμοιαζε με τις άλλες, αφού ενημερώθηκε ότι της είχε απαγορευτεί η είσοδος στη χώρα (τελευταία φορά είχε πάει τον Ιανουάριο του 2020).
Μετά την ενημέρωση, οι τουρκικές Αρχές αποφάσισαν να κρατήσουν την ίδια και το γιο της επί δύο μέρες στο αεροδρόμιο «Sabiha Gökçen».
Η κράτηση περιείχε όλα αυτά που περιμένει κανείς να ζητούνται από εγκληματίες: Δακτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφήσεις, ανακρίσεις, κατάσχεση προσωπικών ειδών και τηλεφώνου.
Η ίδια περιγράφει τις συνθήκες μέσα στις οποίες τους κρατούσαν: «Σε κρατητήρια χωρίς παράθυρα, χωρίς “προαυλισμό”, μέσα σε τριπλές κλειδωμένες πόρτες ασφαλείας. Ο κάθε κρατούμενος είχε δικαίωμα να παραγγείλει τσιγάρα από τους υπαλλήλους κι εμείς δεν μπορούσαμε επί πληρωμή να πάρουμε ένα γάλα, ένα κουλούρι.
»Αντέδρασα σθεναρά όταν ήθελαν να πάρουν από δίπλα μου το παιδί και να το βάλουν σε κρατητήρια ανδρών. Τα κατάφερα, παρέμεινε μαζί μου».
Ο λόγος που της απαγορεύτηκε η είσοδος στη χώρα, αλλά και που ήταν υπό κράτηση για δύο μέρες δεν της έγινε ποτέ γνωστός. Η ίδια σκοπεύει να κάνει ένσταση στην Τουρκική Πρεσβεία, ζητώντας να τον μάθει.
Παρόλη την εμπειρία της, η Μυροφόρα Ευσταθιάδου συνεχίζει να τονίζει ότι η εμπειρία αυτή δεν έχει αλλάξει την αγάπη και τις σχέσεις που έχει με την Τραπεζούντα, αλλά και τον λαό της Τουρκίας και τονίζει ότι δεν θέλει αυτή η συμπεριφορά των Αρχών να χρωματίσει αρνητικά και τους κάτοικους της χώρας.
«Στα παιδιά μου και πάλι θα μιλώ με αγάπη για τον τόπο εκεί και τους ανθρώπους του…
Τα μάτια μου λάμπουν ακόμη όταν μιλώ για την Τραπεζούντα!», τονίζει στο τέλος.
Πληροφορίες από το Pontosnews
Ολόκληρη η ανάρτηση της γενναίας Ελληνίδας:
Από μικρό παιδί, δίπλα στον πατέρα μου, που πήγαινε με τη λύρα στο χέρι, έμαθα να αγαπώ και να σέβομαι εκείνο τον τόπο, να αναπνέω από την Τραπεζούντα.
Αργότερα, προσπάθησα σε επίπεδο μεταπτυχιακού, διδακτορικού και μεταδιδακτορικού να αναδείξω τη λαογραφία εκείνου του τόπου.
Τα μάτια μου έλαμπαν όταν μιλούσα για την Τραπεζούντα. Ενθάρρυνα πολύ κόσμο να επισκεφθεί τα μέρη των προγόνων του. Κλάψαμε, γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε, ζήσαμε, νιώσαμε.
Ουδέποτε ασχολήθηκα με πολιτική, μικροπολιτική, εθνικιστικές προσεγγίσεις.
Άλλωστε, τα τελευταία χρόνια πηγαίναμε οικογενειακώς, με τον Κώστα Αλεξανδρίδη και με τα παιδιά μας στην αγκαλιά, για τουρισμό και πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Την περασμένη Παρασκευή, που μετέβην αεροπορικώς στην Κωνσταντινούπολη με το γιο μου για να προμηθευτώ βιβλία Τούρκων συγγραφέων, με την άφιξή μου έμαθα ότι έχω πλέον απαγόρευση εισόδου στη χώρα (τελευταία φορά πήγα στην Τουρκία τον Ιανουάριο του 2020, άρα, απόφαση εν μέσω πανδημίας!) και ήμασταν δυο μέρες υπό κράτηση στο αεροδρόμιο Sabiha Gökçen. Δακτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφήσεις, ανακρίσεις ειρωνικές δίχως τέλος. Κατάσχεση προσωπικών ειδών και τηλεφώνου. Σε κρατητήρια χωρίς παράθυρα, χωρίς «προαυλισμό», μέσα σε τριπλές κλειδωμένες πόρτες ασφαλείας. Ο κάθε κρατούμενος είχε δικαίωμα να παραγγείλει τσιγάρα από τους υπαλλήλους κι εμείς δεν μπορούσαμε επί πληρωμή να πάρουμε ένα γάλα, ένα κουλούρι.
Αντέδρασα σθεναρά όταν ήθελαν να πάρουν από δίπλα μου το παιδί και να το βάλουν σε κρατητήρια ανδρών. Τα κατάφερα, παρέμεινε μαζί μου.
Ευτυχώς το παλικάρι μου είναι δυνατό και αντιμετωπίσαμε ψύχραιμα την κατάσταση, καταγράφοντας και τη «λαογραφία των φυλακών».
Τις προσεχείς μέρες θα κάνω ένσταση στην Τουρκική Πρεσβεία, ζητώντας παράλληλα να μάθω τον λόγο.
Δεν επιθυμώ, όμως, η περίπτωσή μου να γίνει αιτία να χαλάσει η γέφυρα που τόσα χρόνια χτίζουμε με φίλους μας εκεί, ούτε στην παρούσα ανάρτηση να υπάρχουν ανάρμοστα σχόλια. Διαχωρίζω εντελώς τις πρακτικές ορισμένων ανθρώπων, από τον λαό. Κι αν έλαχε να είμαι εγώ η «θυσία» για να χτιστεί «τη Τρίχας το γεφύριν», ας είμαι! Το δέχομαι με χαρά! Αρκεί να χτιστεί και να είναι γερό!
Ακόμη κι αν ήξερα προκαταβολικά τις άθλιες συνθήκες κράτησης, πάλι θα πήγαινα, ξανά και ξανά και ξανά. Δεν αλλάζω γνώμη για το λαό στην Τουρκία, για τους φίλους μας εκεί, τους οποίους αγαπώ.
Το ότι μια χώρα θεωρεί μια γυναίκα, ερευνήτρια επικίνδυνη για την ασφάλειά της, μόνο ένα ελαφρά ειρωνικό μειδίαμα μού προκαλεί, ενθυμούμενη την ποντιακή παράδοση:
«Γυναίκικον ο πόλεμον, γυναίκικον τ΄ασκέρι;;»
Κατά τα άλλα, όσο ζω, και πάλι από εκεί θα παίρνω αναπνοή, γιατί έχω αποθηκεύσει άπειρες φιάλες οξυγόνου στη μνήμη και στην καρδιά μου!
Στα παιδιά μου και πάλι θα μιλώ με αγάπη για τον τόπο εκεί και τους ανθρώπους του…
Τα μάτια μου λάμπουν ακόμη όταν μιλώ για την Τραπεζούντα!
Bize her yer Trabzon!
Size her yer/insan terörist mi?