Γράφει η Ζέζα Ζήκου.
Ο εχθρός είναι γύρω μας και απέναντι. Όχι (ακόμη) εντός μας. Άραγε ο Μανώλης Κοττάκης κινδυνεύει; Αναρωτήθηκα όταν από την Κωνσταντινούπολη φίλοι Τούρκοι έσπευσαν να με προειδοποιήσουν ότι «καλλιεργείται μεθοδεύμενα περιβάλλον μίσους κατά της Ελλάδας από τον Ερντογάν!» Υπερβολές;
Ένα άρθρο, τον Σεπτέμβριο του 2020, του Μανώλη Κοττάκη στο οποίο διετύπωνε συγκεκριμένες σκέψεις για το πώς πρέπει να διαπραγματευτεί η Ελλάδα στον ελληνοτουρκικό διάλογο αν οι γείτονες συνέχιζαν τις προκλήσεις και τις ύβρεις προκάλεσε την αντίδραση του προέδρου Ερντογάν, ο οποίος υπέβαλε μήνυση εναντίον του και άλλων τριών συναδέλφων στην εφημερίδα «δημοκρατία» με την κατηγορία της προσβολής του προσώπου του προέδρου της δημοκρατίας.
Αν η ζωή του ανθρώπου είναι έτσι κι αλλιώς φτηνή, κάποιων ανθρώπων, κάποιων λαών -των Κούρδων, των Αρμενίων και των Ελλήνων- η ζωή είναι πολύ φτηνότερη. Αυτό το δόγμα της Τουρκίας το ξέρουμε καλά εμείς, οι οικογένειες μας και οι φίλοι μας. Άλλωστε και ο πατερούλης Κεμάλ μαζί με τον Ινονου το έλεγαν με υπερηφάνεια: Στην κοιλιά της νέας Τουρκίας δεν μπορούμε να τρέφουμε Κούρδους, Αρμένιους, Ρωμιούς. Μίσος, Μίσος, Μίσος. Μια μέγιστη ιστορική μορφή, ο Μπέντζαμιν Ντισραέλι, συνήθιζε να συνιστά «ποτέ μην παραπονιέσαι, ποτέ μην εξηγείς, ποτέ μην συγχωρείς». Η σοφή αυτή συμβουλή εμένα προσωπικά και τη Μαρίτα μας προστατεύει και τη συμμερίζομαι μαζί σας. ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΩ την εκτέλεση από τη διαβόητη MIT (τουρκική υπηρεσία πληροφοριών) της ηγετικής ομάδας των Αρμενίων αγωνιστών εδώ στην Αθήνα, ούτε του Χραντ Ντινκ στην Κωνσταντινούπολη και βεβαίως ούτε της φίλης κούρδισας Σάρας στο Παρίσι και εξηγούμε:
«Ο σκοτεινός ρόλος της ΜΙΤ πίσω από τη δολοφονία του σπουδαίου Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ, στις 19 Ιανουαρίου 2007 στην Κωνσταντινούπολη, φωτίστηκε επαρκώς στη δίκη του 17χρονου δολοφόνου στις 14 Μαρτίου 2019 στο 14ο Ανώτατο Ποινικό Δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης. Η ΜΙΤ απειλούσε τον δημοσιογράφο, όπως αποκαλύφθηκε. Το μοιραίο λάθος του Ντινκ ήταν η αποκάλυψη ότι η Σαμπιχά Γκιοκτσέν -ένα από τα σύμβολα των γυναικών της σύγχρονης Τουρκίας και υιοθετημένη κόρη του Κεμάλ, ήταν ένα ορφανό Αρμενίων μετά από τις αρμενικές σφαγές του 1915. Ο Ντινκ, τότε εκδότης της εφημερίδας Άγος, είχε στοχοποιηθεί και λόγω των πολλαπλών φρικτών αποκαλύψεων που είχε κάνει σχετικά με την Γενοκτονία των Αρμενίων του 1915. Ο θάνατος ήταν φρικτός – ασφυξία με αέριο, κάψιμο (ενώ τα θύματα ήταν ζωντανά), πνιγμός στη Μαύρη Θάλασσα και σταύρωση. Οι γυναίκες και τα παιδιά υποχρεώθηκαν να παντρευτούν Τούρκους και να υιοθετηθούν από τουρκικές οικογένειες και να βαπτιστούν μωαμεθανοί» έγραψε ο Ντινκ.
Ευτυχώς, η ρητή καταδίκη από τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν της Γενοκτονίας του 1915, με θύματα των Οθωμανών ενάμισι εκατομμύριο Αρμενίους που απελάθηκαν, σφαγιάστηκαν ή βάδισαν προς τον θάνατό τους, έχει τεράστια ηθική και πολιτική σημασία. Η αναγνώριση μιας Γενοκτονίας είναι ζήτημα υπαρξιακό. Όπως και η αναγνώριση και η αποδοχή μιας εθνικής ταυτότητας. Αξίζει να θυμηθούμε τη ρήση του Βολταίρου: «Απαγορεύεται να σκοτώνεις, γι’ αυτό και οι δολοφόνοι τιμωρούνται. Εκτός κι αν σκοτώνεις σε μεγάλους αριθμούς και υπό τον ήχο σαλπίγγων»…
*Το γερμανικό «Der Spiegel» αποκάλυψε τον Φεβρουάριο του 2014 ότι οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες διαθέτουν στοιχεία που εμπλέκουν την MIT στη στυγερή δολοφονία της Σακινέ Τσανσίζ, της Φιντάν Ντογάν και της Λειλά Σοιλεμέ στο Παρίσι, στις 13 Ιανουαρίου του 2013. Άλλωστε και το Παρίσι είχε δηλώσει: «Οι εκτελεστές τους πρέπει να αναζητηθούν στους κόλπους της διαβόητης MIT». Μια αποκάλυψη που εμένα, έστω μετά από ένα χρόνο, με διέσωσε αφού είχα βρεθεί στο στόχαστο του διαβόλου όταν την Κυριακή 20 Ιανουαρίου του 2013, με το άρθρο μου από τη στήλη μου στην «Καθημερινή της Κυριακής» αποχαιρέτισα τις κούρδισες φίλες μου προκαλώντας ισχυρότατο σοκ τόσο στον εχθρό όσο και στο φιλότουρκο ελληνικό σύστημα εξουσίας.
Ευτυχώς στο αντίο μου – που το σεβάστηκε ο αείμνηστος εκδότης της «Καθημερινής» Αριστείδης Αλαφούζος – έγραψα τα εξής: «Φτου ξελευτερία» … Το ξέρω… ότι οι τρείς Κούρδισες – η Σακινέ, η Φιντάν και η Λειλά – πήγαν στον δικό μας παράδεισο… Τον «παράδεισο της Ελευθερίας». Ηγετικές μορφές και οι τρείς του αγώνα για την κουρδική ελευθερία. Η Σακινέ Τσανσίζ ή “Σάρα” όπως ήταν γνωστή, ιστορικό μέλος της οργάνωσης που μαζί με τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν και άλλους Κούρδους αυτονομιστές ίδρυσαν το 1978 το PKK, η Φιντάν εκπρόσωπος στη Γαλλία του Εθνικού Κογκρέσου του Κουρδιστάν (NKK) και η νεαρή ακτιβίστρια Λειλά, δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ μέσα στο Ινστιτούτο του Παρισιού, στην οδό Λαφαγιέτ, την περασμένη εβδομάδα. Η εκτέλεσή τους έχει συγκλονίσει. Και παρομοιάζεται με την εκτέλεση της ηγετικής ομάδας των Αρμενίων αγωνιστών από την MIT, εδώ στην Αθήνα».