Του Πασχάλη Τσολάκη
Στην Ελλάδα η πλειοψηφία των πολιτικών που απαρτίζουν την εξουσία, τα δυνατά χαρτιά δηλαδή, είναι πάντα καλά προστατευμένοι και οχυρωμένοι. Έχουν αλάνθαστες πυξίδες και αβύθιστο σκάφος.
Το σκαρί της κοινωνίας, ένα καρυδότσουφλο, πάντα ανεμοδαρμένο και χωρίς πυξίδα κι οι άνθρωποι ναυαγοί σε άγνωστα, κάθε φορά, πελάγη. Κι οι σειρήνες (της εξουσίας) τους κατευθύνουν πάντα προς τα που να πάνε. Μόνιμοι ναυαγοί!
Ο ορισμός της ανοησίας, κατά τον Αϊνστάιν, είναι να κάνεις πάντα το ίδιο πράγμα και να περιμένεις άλλο αποτέλεσμα. Η εξουσία όμως, που επιδιώκει το ίδιο αποτέλεσμα συνεχίζει την πετυχημένη συνταγή της ανοησίας, χωρίς κανένα ποινικό δίκαιο να καταλογίζει σκοπιμότητα, δόλο και απόδοση ευθυνών.
Οι πολίτες τα βλέπουν όλα αυτά, αλλά κανένας δεν ακούει τον Επίκτητο, που διαρκώς προειδοποιεί. «Σημασία δεν έχει τι βλέπεις, αλλά τι καταλαβαίνεις από αυτά που βλέπεις».
Αυτή η συνεχιζόμενη ανοησία βαπτίζεται ομαλότητα, κανονικότητα, ικανότητα, δεξιότητα, παραγωγικότητα, ποιότητα και άλλα πολλά σε -ότητα. Όλα αυτά είναι άλλες φορές δεξιόστροφα και άλλοτε αριστερόστροφα.
Αυτοί που κυβερνούν και αυτοί που ενημερώνουν είναι οι αρνητές της ζωής των ανθρώπων. Αυτοί στερούν την ζωή, κομμάτια ζωής, τη χαρά της ζωής που ούτε η φύση αλλά ούτε και ο ίδιος ο θεός δεν μπορεί να τα ξαναδώσει πίσω! Γιατί ζωή δεν είναι να ανασαίνει μόνο ο άνθρωπος!
Ανοίγουν οι πύλες του ουρανού, πλημύρες κι οι άνθρωποι ναυαγοί.
Ανοίγουν οι πύλες της πύρινης κόλασης, πυρκαγιές κι οι πολίτες πυρόπληκτοι.
Ανοίγουν οι πύλες του χιονιά και γίνεται η πολιορκία του Μεσολογγίου στην πρωτεύουσα. Κι οι πολίτες ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Όσο αυξάνονται οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές, οι θάνατοι, τα καύσιμα, η ενέργεια, τα τρόφιμα, τόσο αυξάνονται και τα ποσοστά της κυβέρνησης. Ανέβασαν τόσο τον Μητσοτάκη που τον κάνανε τρίμετρο γίγαντα. Μετά το «Μωυσής» ας τον ονομάσουν και τρισμέγιστο να θυμίζει τον Ερμή τον τρισμέγιστο (ας θυμίζει και κάτι αρχαία Ελλάδα, μήπως θυμηθούν και οι άνθρωποι την Αντιγόνη, την αντίσταση ενάντια στην αυθαιρεσία της εξουσίας).
Έφταιξε που χιόνισε μέρα μεσημέρι, δήλωσε ο πρωθυπουργός. Η ανοησία γίνεται επιτομή της απόλυτης λογικής. Γίνεται δόγμα! Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Εδώ και 2,5 και πλέον χρόνια ο πρωθυπουργός πήρε την γροθιά της εξουσίας, της φόρεσε βελούδινο γάντι και εξασκείται πάνω στην κοινωνία και στους πολίτες.
Το ερώτημα δεν είναι ποιος του το επιτρέπει. Το ερώτημα είναι ποιος θα τον σταματήσει. Ένα «κάστρο» δεν το γκρεμίζουν το σίδερο και η φωτιά, αλλά οι αντιλήψεις των ανθρώπων.
Στη βουλή δεν υπάρχουν «ζόρικοι τύποι» να την ανεβάσουν ψηλά, όπου δίκαιοι και αμόλυντοι νόμοι θα την διέπουν και θα παράγει πολιτισμό, δηλαδή ανθρωπισμό.
Υπάρχουν μόνοι «τύποι κισσοί», που αν κάποιος πάρει το υποστύλωμα τους, θα σωριαστούν μεμιάς. Θα γίνουν ξερά χαμόκλαδα που θα τα μαζεύουν οι οδοκαθαριστές.
Όταν οι καιροί είναι ζόρικοι τότε χρειάζονται οι ζόρικοι.
Ζόρικοι καιροί. Αθόρυβοι πνιγμοί. Αθόρυβοι θάνατοι. Αίμα θλιμμένο.
Πάντα, όταν το έρεβος τείνει να γίνει μονιμότητα, κάποιοι λαμπαδιάζουν, να ξεθαρρέψει το φως και να επανέλθει. Οι πολλοί, πάντα εκ του ασφαλούς, θα τους κοιτούν και θα χειροκροτούνε.
Οι ζόρικοι, στους ζόρικους καιρούς, ανοίγουν το στόμα τους να ξυπνήσουν τους ένοικους της γης. Ξελαρυγγιάζονται κραυγάζοντας. Η ζωή είναι ένα ταξίδι που δεν πρέπει να μείνει αταξίδευτο…