Θα πει κάποιος: δεν υπήρχε άλλος να γίνει σάκος του μποξ για νέα «γιγάντωση»; Ένας Κύρτσος ας πούμε. Τόσος Άδωνις κυκλοφορεί νυχθημερόν. Ή ο Πέτσας, αν μιλάμε για εξαγορές συνειδήσεων. Ο Γεραπετρίτης;
Γραφει ο Γιώργος Λακόπουλος απο το ieidiseis.gr
Πώς προέκυψε η αιφνίδια καρατόμηση του Σπήλιου Λιβανού; Ίσως πρέπει να προστρέξουμε στον αμερικανικό κινηματογράφο του 1997.
Για την ακρίβεια στην ταινία του Μπάρι Λέβινσον «Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος».
Εν συντομία: Όταν ο Αμερικανός πρόεδρος μπλέκεται προεκλογικά σε ένα ροζ σκάνδαλο, ο υπεύθυνος του Λευκού Οίκου στήνει έναν ψεύτικο πόλεμο με τη βοήθεια ενός παραγωγού του Χόλυγουντ .
Οι συνειρμοί με τον Μπιλ Κλίντον, όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο – η Μόνικα γαρ – ήταν προφανείς.
Άσχετο με την τρέχουσα υπόθεση Μητσοτάκη – Λιβανού; Ας δούμε τα δεδομένα της.
Δεν έχουμε – προς Θεού – καμία Λεβίνσκι αν και υπάρχουν διαφορετικές «ανάρμοστες σχέσεις» υπουργών.
Έχουμε όμως άλλα συστατικά της ταινίας του Λέβινσον.
Πρώτο. Έναν Πρωθυπουργό σε δύσκολη θέση.
Δεύτερο. Άλλου τύπου θηλυκά «σκάνδαλα»: Πανδημία, «Ελπίδα», Ακρίβεια…
Τρίτο. Σκηνοθέτες της δημόσιας παρουσίας του Μητσοτάκη.
Ειδικότερα: έναν Αμερικανό γκουρού της επικοινωνίας, «γνωστός του Πρωθυπουργού» – κατά Οικονόμου .
Ο περίφημος Γκρίνμπεργκ ταξίδεψε σχετικά πρόσφατα ως τη ΔΕΘ για να τσεκάρει τις Μητσοτάκειες επιδόσεις σε ένα κατ’ εξοχήν πεδίο μέτρησής τους.
Αν τα βάλουμε στο μίξερ προκύπτει μια ωραία επικοινωνιακή ιδέα: τρώει ο Μητσοτάκης έναν υπουργό και – όπως ο έλεγε ο πατρικός συναξαριστής Διαμαντόπουλος – έχουμε «γιγάντωση».
Όπως το 2020 με τον COVID-19.
Τραβηγμένο; Μπορεί. Όμως άλλη εξήγηση με αρχή, μέση και τέλος δεν υπάρχει.
Πέταξε, λέει, ο δήμαρχος Σπάρτης μια ανεκδοτολογική παπάρα. Επειδή ο Λιβανός δεν τον αποδοκίμασε ο Μητσοτάκης τον έστειλε.
Γιατί αυτά δεν συνάδουν με τις αξίες του. Τι ποιες;
Από δίπλα έπεσε και το σενάριο ότι στόχος είναι ο Κώστας Καραμανλής, υφυπουργός του οποίου υπήρξε ο Πέτρος Δούκας.
Από τη πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.
Ο Μητσοτάκης δεν είναι αφελής: αν τα βάλει με τον Καραμανλή θα ψάχνεται.
Ούτε κανείς θα τα διαβάσει όλα αυτά ως εσωκομματική ίντριγκα.
Η πιο κοντινή εξήγηση είναι το επικοινωνιακό στήσιμο – εμπνευσμένο από τη γνωστή ταινία.
Θα πει κάποιος: δεν υπήρχε άλλος να γίνει σάκος του μποξ για νέα «γιγάντωση»; Ένας Κύρτσος ας πούμε.
Τόσος Άδωνις κυκλοφορεί νυχθημερόν. Ή ο Πέτσας, αν μιλάμε για εξαγορές συνειδήσεων. Ο Γεραπετρίτης;
Γιατί την πλήρωσε ο παιδικός φίλος του Κυριάκου – με το εντυπωσιακό βιογραφικό;
Άβυσσος η ψυχή των επικοινωνιολόγων. Τα υπόλοιπα ας απασχολήσουν όσους μελετούν τις μεθόδους του Μητσοτάκη.
Δεν είχε πρόβλημα να γίνει υπουργός του ανθρώπου που κατέστρεψε τον πατέρα και την αδελφή του.
Ότι έγινε ο κολλητός του θύμα σ’ ένα επικοινωνιακό ριμέικ… αυτοβοήθειας είναι το πρόβλημα;