Η Τούρκοι επιτακτικά και επίσημα σήμερα ζητούν την αποστρατικοποίηση την νησιών του Αιγαίου, διότι έτσι αναγράφεται στην μεταξύ Τουρκίας/Ελλάδος συναφθείσα εις Λωζάννη συνθήκης.
Η ίδια συνθήκη επίσης καθορίζει Τουρκική ακτογραμμή Αιγαίου 3 μίλια η στη μέση εάν εντός των τριών αυτών μιλίων παρεμβάλλεται Ελληνικό νησί. Και έτσι χαράχτηκαν τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών.
Αυτά τα περί συνόρων.
Στην Συνθήκη της Λωζάννης πουθενά δεν αναφέρεται ανυπακοή στο Διεθνές Δίκαιο τρέχον ή μελλοντικό. ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ εφ´ όσον αλλέως πως δεν καθορίζεται στην ίδια συνθήκη. Συνεπώς και ως εκ τούτου καί οι δύο χώρες οφείλουν να δικαιούνται αύξηση των χωρικών τους υδάτων στα 12 μίλια σήμερα, ή όσα στο μέλλον διεθνώς συμφωνηθούν. Όπως επίσης πουθενά δέν αναφέρεται δικαίωμα πολέμου, ως απόρροια τήρησης διεθνούς δικαίου. Του όποιου διεθνούς δικαίου.
Τουναντίον.
Η Ελλάδα δεν εφήρμοσε το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας τη επεμβάσει του Αμερικανικού παράγοντα (Κέηπ Σεν Τζών) ως συνέπεια του υπέρμετρου τότε παντί τω μεθόδω γλυψίματος των Τούρκων προς Αμερικανούς και όχι μόνον.
Πράγμα που όπως δείχνουν τα τεκταινόμενα δεν συμβαίνει σήμερα. Επιπροσθέτως δε οι παντί τω τρόπω ήδη γλυφθέντες αποσυρθέντες στεγνώνουν μακριά. Οι δέ διαδεχθέντες αυτούς δεν δείχνουν να έχουν ανάγκη ουδεμία για υδάτωση ή λίπανση, και αυτό τους αφήνει να λυσσάνε, και γι αυτό λυσσάνε,οι άνεργοι πλέον γλύφτες, πρώτοι στον πλανήτη.
Ως εκ τούτου δεν θα σταθούν στα ψαροκάικα ή στα μη επανδρωμένα μόνο. Θα υπάρξει συνέχεια, με την πιθανότητα πραγμάτωσης της, έστω και μερικώς, σε τυχόν σύγκρουση Ρωσίας με την Νατοϊκή Ουκρανία, αφού ο
Λύκος στην αναμπουμπούλα όχι μόνον χαίρεται αλλά και ορμάει.
Το γράφει και η Ιστορία.
Η Ιστορία όμως γράφει και κάτι άλλο:
Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης.