Το τραγούδι αυτό, είναι αφιερωμένο στον Νικόλα Άσιμο, τον καλλιτέχνη και άνθρωπο που έζησε και αμφισβήτησε με συνέπεια και πίστη αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας.
Με αυτά τα λόγια είχε μιλήσει ο Στέλιος Καζαντζιδης για το τραγούδι Ο Φίλος μας, ενα τραγούδι σε μουσική του Θανάση Πολυκανδριώτη και στίχους του Λευτέρη Χαψιάδη, που ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζιδης τραγούδησε το 1995 στο δίσκο Τα βιώματά μου και το είχε αφιερώσει στον Νικόλα Άσιμο.
Οι στίχοι του τραγουδιου
Ο φίλος μας ο Άσιιμος για τη ζωή διψούσε
Όμως να φύγει απ’ αυτή κάτι τον ετραβούσε
Ο φίλος μας είχε καημό και τον εκράταγε κρυφό
Άτυχος ο φίλος μας που έφυγε νωρίς
Ή μήπως ήταν τυχερός και άτυχοι εμείς
Ο φίλος μας είχε καημό μα δεν τον μαρτυρούσε
Και όσο ήταν στη ζωή, ζούσε και δε ζούσε
Ο φίλος μας είχε καημό και τον εκράταγε κρυφό
Άτυχος ο φίλος μας που έφυγε νωρίς
Ή μήπως ήταν τυχερός και άτυχοι εμείς
Και πού ξέρεις, μήπως πιανόμαστε κορόιδα που ζούμε…
Ποιος ήταν ο Νικόλας Ασιμος
Γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1949 στη Θεσσαλονίκη όπου μετέβησαν οι γονείς του για την γέννησή του. Αμέσως μετά επέστρεψαν στην πόλη της Κοζάνης όπου και διέμεναν.
Ο πατέρας του, ο Λάζαρος, ήταν έμπορος γυαλικών και φιαλών υγραερίου, ενώ η μητέρα του ονομαζόταν Μαρίκα. Ο Νικόλας ήταν ο πρωτότοκος. Ακολούθησαν οι Βασίλης (1952) και Δημήτρης (1956.
Στο Δημοτικό λαμβάνει αρχικά μέρος σε σκετσάκια ενώ τελειόφοιτος παρελαύνει ως σημαιοφόρος. Στο Γυμνάσιο (Βαλταδώρειο Γυμνάσιο Αρρένων Κοζάνης) δεν τα θέλει καθόλου αυτά και καθησυχάζει τους γονείς του καθώς τον βλέπουν να μην διαβάζει: “Εγώ τα ξέρω, δεν πα να χτυπιούνται, εγώ θα γράψω στα γραπτά“. Παιδαρέλι ακόμη, αρχίζει να δείχνει τον ανήσυχο χαρακτήρα του. Τον χαρακτηρίζει πλούσια αντίληψη, περιέργεια και σιγουριά, ενώ ο νεανικός εγωισμός βρίσκεται στο ζενίθ του. Οξύθυμος σαν φιτίλι, χωρίς ωστόσο να κρατάει κακία σε κανέναν. “Μόνο τον Νίκο που είχα, ήταν σαν να μεγάλωσα δέκα παιδιά“, έλεγε η μητέρα του.
Σαν μαθητής, του αρέσει να διαβάζει εξωσχολικά βιβλία, γράφοντας παράλληλα στιχάκια και ποιήματα σαν χείμαρρος από την πρώτη κιόλας Λυκείου. Αφορμές, το σχολείο, η κοινωνική ζωή και ο καταπιεσμένος επαρχιακός έρωτας. Ένα υποκειμενικό καλλιτεχνικό “alter ego” αρχίζει να καλλιεργείται μέσα του. Για το σχολείο αρχίζει σταδιακά να αδιαφορεί και από διάβασμα, τόσο όσο για να βρίσκεται βαθμολογικά λίγο πιο πάνω από το μέσο όρο. Δεν έχει φίλους κολλητούς και ούτε βρίσκεται στο επίκεντρο κάποιας νεανικής παρέας. Συνεχίστε την ανάγνωση.