Καλεσμένη στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου, η Αιμιλία Υψηλάντη άνοιξε την καρδιά της, μιλωντας για την αξιόλογη πορεία της στον Ελληνικο Κινηματογράφο και οχι μόνο.
Οι γονείς μου ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, δεν είχαν να μου δώσουν προίκα, οπότε έπρεπε να σπουδάσω για να ζήσω, να έχω πτυχίο. Αν δεν είχες πανεπιστημιακή μόρφωση, δεν ήσουν ένας άνθρωπος στην ελίτ. Το αστείο είναι ότι οι γονείς μου μου είπαν ότι πρέπει να βγάλω μια ανώτατη σχολή για να γίνω ηθοποιός. Εγώ τους εξαπάτησα τους γονείς μου. Τους είπα ότι θέλω να πάμε στην Αθήνα για να σπουδάσω. Τους είπα ότι θέλω να πάω στο Πολυτεχνείο. Πήγα και πήρα όλα τα βιβλία, πήγα και ένα φροντιστήριο για δύο μήνες και μετά τα έκλεισα και είπα θα γίνω ηθοποιός. Όταν συνειδητοποίησα τι έκανα, κατάλαβα ότι τους γονείς μας πρέπει να τους συμπονούμε για το τι έχουν τραβήξει.
https://youtu.be/V_iw9vgWeco
Είμαι αιχμάλωτη του δικού μου παιδιού. Θα μπορούσε να με κάνει ό,τι θέλει. Έχω εγγονή 28 ετών, εκεί κι αν είσαι αιχμάλωτος.
Η μητέρα μου ήταν πολύ μοντέρνα και ο πατέρας μου ανοιχτών αντιλήψεων. Προφανώς είχαν και τα συντηρητικά. Μας πρόσφεραν τα πάντα και δεν μας έλεγαν ποτέ όχι. Ήταν της αντίληψης μην εμποδίσεις, αλλά βάλε και έναν όρο. Εγώ πήγα στη σχολή του Κουν. Το επάγγελμα το ’60 δεν είχε την καλύτερη φήμη. Όταν πήγα στη σχολή του Κουν, επειδή δεν προσέχαμε την εμφάνισή μας, φορούσαμε μαύρα και με ρώταγε η μητέρα μου γιατί είμαι έτσι. Ήταν άνθρωποι σχετικά συντηρητικοί, δεν είχαμε καμία σχέση εμείς με την Αριστερά στην οικογένεια. Μία εβδομάδα πριν από εκλογές την πήρε μια φίλη της και της είπε ότι είμαι υποψήφια με το ΚΚΕ. Δεν είπε κάτι. Όταν δεν ήμουν πια η κόρη της Μαρίας, αλλά ήταν η μητέρα της Αιμιλίας, ένιωθε περηφάνια, ακόμα και γι αυτά που δεν της άρεσαν.
Δεν βλέπω γενικά ελληνικές ταινίες. Τον εαυτό μου, υπάρχουν 1-2 πράγματα που τα βλέπω, όπως με τον Βέγγο που μου κάνει καντάδα και θεωρώ ότι είναι αριστούργημα. Δεν τις βλέπω μανιακά, δεν τρέχω να ανοίξω την τηλεόραση.
Κάθε εποχή έχει τις ομορφιές της και τις σκληρότητές της. Την τωρινή εποχή αλλιώς τη βιώνουν οι νέοι. Εγώ στα παιδικά μου χρόνια, είχα την ελπίδα ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν. Όλα πήγαιναν πολύ καλύτερα με κάποιες βασικές αξίες. Τώρα έχουν διαρραγεί και οι αξίες και οι κανόνες.
Το κίτρινο παλτό στην ταινία με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα το έχω ακόμα. Έχω παίξει σε 19 ταινίες. Μπήκα στον κινηματογράφο όταν άρχισε να πέφτει και να έρχεται η τηλεόραση.
Οι παλιοί ηθοποιοί είχαν τη βάση στο θέατρο. Ο Θανάσης Βέγγος έπαιζε τον εαυτό του, δεν έπαιζε κάποιον ρόλο.
Θα είχαν καταρρακωθεί πολλά και μεγάλα ονόματα αν υπήρχε τότε το #metoo. Άλλο το έργο των ανθρώπων και άλλο ο ίδιος ο άνθρωπος. Με τον ίδιο τρόπο και αριστουργήματα της παγκόσμιας τέχνης θα έπρεπε να τα βγάλουμε από τα μουσεία, αν δούμε τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Πρέπει να τα ξεχωρίζουμε. Είναι μια καινούρια μέρα για το ανθρώπινο είδος. Κάθε βήμα που ξορκίζει πράγματα και φόβο… Πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν συμβαίνουν κάποια πράγματα, έχουμε όλοι ένα μερίδιο ευθύνης, όχι μόνο ο θύτης. Το περιβάλλον ευθύνεται που δεν βοηθάει το θύμα και δεν σταματάει τον θύτη. Έχω βρεθεί θύμα χειραγώγησης από συνάδελφο, αλλά δεν μπορούσα να τον καταγγείλω, γιατί θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το έκανε για να γίνω καλύτερη. Ο αλληλοσεβασμός δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί. Ο πιο ισχυρός θέλει να τον εξουσιάσει τον άλλον.
Ο έρωτας είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Εγώ τον έχω ζήσει και συγχωρώ τα πάντα σε έναν ερωτευμένο άνθρωπο. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από ένα ερωτευμένο ζευγάρι.
Είμαι ένας άνθρωπος που έχω κάνει πάρα πολλά από τη ζωή, άσχετα αν πιστεύω ότι δεν έχω κάνει πολλά. Η βάση της επιβίωσής μου είναι ότι διαρκώς σχεδιάζω πράγματα για το μέλλον. Δεν μπορώ να ζήσω αλλιώς.
Φιλίες στο θέατρο δεν είχα. Έχω πολλές κυρίες που εκτιμώ. Για εμένα η βάση είναι η εκτίμηση. Δεν κάνω εύκολα φίλους. Η φιλία θέλει δουλειά κι εγώ είμαι τεμπέλα σε αυτό.