Πέρασε στα πολύ ψιλά το μείζον κοινωνικό συμβάν απαγωγής ενός εξάχρονου αγοριού στην Κηφισιά που ήταν και το σπίτι που κατοικούσε με την μητέρα του και την γιαγιά του στα μάτια της οποίας διαπράχθηκε η απαγωγή!
Είναι τόσο εύκολο να πάρεις ένα παιδί εξάχρονο από την αγκαλιά της μάνας του;
Δηλαδή αυτό που η λαϊκή σοφία τονίζει πως το παιδί «από μάνα ορφανεύει» μπορεί να το σβήσει η σημερινή κοινωνία;
Ένας νόμος που κατοχύρωνε πατρική επιμέλεια τέκνου στα 13 του έτη συμπληρωμένα ή κάτι τέτοιο, μόνον εάν το τέκνο είναι αγόρι, δεν υπάρχει; Πως θα ανατραφεί μακριά από την ζωντανή μητέρα του; Τί κοινωνική μόρφωση θα λάβει από τον πατέρα του όσο καλός κι αν αυτός είναι; Τα ερωτήματα είναι πολλά για περιστατικά που τα παιδιά γίνονται «μπαλάκια» χωρισμένων γονιών. Συνεπώς να μην απορούμε για τα περιστατικά παιδικής πλέον εγκληματικής συμπεριφοράς οποία έχει διδαχτεί παιδί από τυχόν καυγάδες γονιών, γιατί από εκεί ξεκινά το κακό και ας μην πιαστούμε από τις τυχόν εξαιρέσεις που πάντοτε υπάρχουν.
Έτσι φθάσαμε στα σχολεία όπως φθάσαμε αρχής γενομένης από αναρτήσεις «πανό» του τύπου «αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς» ενώ η ουσία του συνθήματος είναι «αποφασίζουμε για εσάς χωρίς εσάς». Εσείς μόνο θα πληρώνετε και θα πληρώνετε. Το βλέπουμε χρόνια.Το ζούμε χρόνια. Έχει πλέον καθιερωθεί και αυτό στα Ελληνικά «σπεσιαλιτέ» όπως η «χωριάτικη».
Γκρήκ σάλαντ για τους έξω
από δώ. Εξ αποδώ λοιπόν.