Κυριακή μεσημέρι, ζέστη σε κάποιο δρόμο της Αθήνας. Το μάτι μου πήρε αφημένο ένα παλιό ραδιοκασετόφωνο στην άκρη ενος κάδου σκουπιδιών.
Πλησιασα να το δω λίγο καλύτερα. Δεν φαινόταν διαλυμένο. Το ξανά κοίταξα. Το πήρα στα χέρια μου και το στριφογύρισα. Δεν ήταν κάποια απο τις γνωστές μάρκες της εποχής που μεσουρανούσαν τα κασετόφωνα αλλα ήταν σε εξαιρετική κατάσταση εμφανισιακά τουλάχιστον.
Το πήγα σπίτι, το απολύμανα διακριτικά για να μην χαλάσω τα ηλεκτρικά του και το έβαλα στη πρίζα. Ήταν στο ράδιο. Δυνάμωσα τη φωνή. Ακουγόταν πολύ καλά.
Έψαξα και βρήκα μια παλια κασσετα που ειχα ξεχασμένη σε κάποιο συρτάρι δεκαετίες τωρα. Την έβαλα. Έπαιζε. Οχι μόνο έπαιζε αλλα και ο ήχος ήταν πεντακάθαρος.
Το κασετόφωνο λειτουργούσε και το πέταξαν οχι γιατί χάλασε αλλα γιατί πλέον τους ήταν βάρος. Τωρα εχουν το ιντερνετ, το YouTube, δεν το εχουν ανάγκη για να ακούνε μουσική. Ίσως και να ντρεποντουσαν να το εχουν στο σπίτι τους.
Οι άνθρωποι δεν δένονται με τα αντικειμενα τους. Ειναι όλα αναλώσιμα. Δεν ενδιαφέρονται για τις αναμνήσεις που τα συνοδεύουν. Άλλωστε στις αναμνήσεις τους δεν μπορεί να τους κανει καποιος like.
Να ναι καλα οποιος το άφησε. Ήθελα πολύ ένα κασετόφωνο. Το δικό μου χάλασε πριν πολλα χρόνια. Δεν μπόρεσα ποτε να το αντικαταστήσω. Και οι κασσετες που εχω στα συρτάρια, ήταν τοσο μόνες……
Κειμενο και φωτογραφια απο αναγνώστη του Olympia. Η φωτογραφια κοινοποιήθηκε και στην σελίδα @vintagenewsgreece στο Facebook