Η Αλίκη-Σταματίνα Βουγιουκλάκη γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1934 στο Μαρούσι Αττικής από τον Ιωάννη Βουγιουκλάκη, δικηγόρο και πρώην Νομάρχη Αρκαδίας (8/1941-6/1943) και την Αιμιλία Κουμουνδούρου.Οι γονείς της παντρέυτηκαν στις 22 Οκτωβρίου 1933 και εννέα μήνες αργότερα γεννιέται η ίδια. Κατάγεται από το χωριό Λάγια της Μάνης. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής ο πατέρας της ήταν νομάρχης, διορισμένος από την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου και δολοφονήθηκε το 1943 από μέλη του ΕΛΑΣ.[1] Ο θάνατος του πατέρα της της στοίχισε πολύ, δεν είχε πλέον την πατρική στοργή [2][3] και η μητέρα της ανέλαβε μόνη της υπό αντίξοες συνθήκες να μεγαλώσει τα τρία παιδιά, την Αλίκη (1934-1996), τον Αντώνη (1936) και τον Τάκη.(1939-2021)[4]
https://www.youtube.com/watch?v=BuT0YEnPTGQ
Με πληροφορίες απο το el.wikipedia.org
Καριέρα
Το 1952 έδωσε κρυφά από την οικογένειά της εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε τρία χρόνια μετά με Λίαν Καλώς,[5] χάνοντας το Αριστείο λόγω της αυστηρής βαθμολόγησης του Δημήτρη Χορν. Προτού ακόμη αποφοιτήσει από τη Σχολή ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της στο θέατρο. Στον πρώτο της θεατρικό ρόλο υποδύθηκε τη Λουιζόν στο έργο Ο κατά φαντασίαν ασθενής του Μολιέρου το 1953, ενώ η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία Το ποντικάκι το 1954.[6] Κατά τη διάρκεια της φοίτησής της στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου συμμετείχε χωρίς επίσημη άδεια της Σχολής στην παράσταση Ρωμαίος και Ιουλιέτα, όπου κλήθηκε να αντικαταστήσει εκτάκτως την Άννα Συνοδινού, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Ωστόσο, λόγω του ότι φοιτούσε ακόμη συζητήθηκε από τον σύλλογο των διδασκόντων της Σχολής η περίπτωση της αποπομπής της. Ο Καρθαίος είχε ισχυρισθεί πως δέχθηκε την επίσκεψη της θείας του Νίκου Χατζίσκου και του ζήτησε να επιτρέψει ως διευθυντής της Σχολής να παίξει η Βουγιουκλάκη στις παραστάσεις του Εθνικού Κήπου. Ο διευθυντής είπε πως ο κανονισμός της Σχολής δεν το επέτρεπε, κάτι που δεν διαβιβάστηκε σωστά στη Βουγιουκλάκη, η οποία παραπλανήθηκε και χωρίς να αντιμετωπίσει το ζήτημα υπεύθυνα, συμμετείχε στις παραστάσεις. Η Βουγιουκλάκη αιτήθηκε συγχώρεσης από το συμβούλιο των καθηγητών, επικαλούμενη πως και στο παρελθόν είχε αρνηθεί πρόταση συμμετοχής της σε παράσταση του θιάσου της Κοτοπούλη. Τελικά ο Καρθαίος πρότεινε την επιεική κρίση της, κάτι στο οποίο συμφώνησε και ο Ροντήρης.[7] Σύντομα καθιερώθηκε στο χώρο και λόγω της εξαιρετικής δημοτικότητας που απέκτησε στο ευρύ κοινό ονομάστηκε (αρχικά από τον Φιλοποίμενα Φίνο) «Εθνική Σταρ» της Ελλάδας.
https://www.youtube.com/watch?v=Bx-f3JAglAA
Το 1960 κέρδισε το βραβείο ερμηνείας Α’ γυναικείου ρόλου στο 1ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία Μανταλένα, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Στο ίδιο φεστιβάλ βραβεύτηκε στο αναδρομικό αφιέρωμα (ρετροσπεκτίβα) η ταινία του 1959 Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, όπου επίσης πρωταγωνιστούσε η Αλίκη.[4]
Το 1961 η Αλίκη Βουγιουκλάκη συγκρότησε τον δικό της θίασο, με τον οποίο ανέβασε εκείνο τον χειμώνα το έργο Ωραία μου κυρία, ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη.[8] Το 1962 ανέβασε το Καίσαρ και Κλεοπάτρα του Μπέρναρντ Σω με γνωστούς συμπρωταγωνιστές και μουσική επιμέλεια του Μάνου Χατζιδάκι, εντούτοις η παράσταση δεν πήγε καλά επηρεασμένη από δυσμενείς κριτικές στον τύπο και κατέβηκε πολύ σύντομα. Ακολούθησαν με μεγαλύτερη επιτυχία τα έργα Χτυποκάρδια στο θρανίο το 1962 (η πασίγνωστη κινηματογραφική μεταφορά έγινε το 1963), Περάστε την πρώτη του μηνός το 1963 κ.ά.
Το 1963 θέλοντας να δώσει διεθνή ώθηση στην καριέρα της πρωταγωνίστησε με Βρετανούς συμπρωταγωνιστές στην αγγλόφωνη ταινία Aliki my love (στην Ελλάδα προβλήθηκε το 1964 ως “Αλίκη”), η οποία όμως δεν είχε την προσδοκώμενη επιτυχία. Αργότερα γνωρίστηκε με τον Φιλοποίμενα Φίνο και άρχισε μια μόνιμη συνεργασία με την εταιρία του, τη Φίνος Φιλμ.[6] Μαζί έκαναν μερικές από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου, ανάμεσά τους τις ταινίες: Αστέρω, Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, Μανταλένα, Το κλωτσοσκούφι, Η Αλίκη στο ναυτικό, Η Λίζα και η άλλη, Η ψεύτρα, Το δόλωμα, Η αρχόντισσα κι ο αλήτης, Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, Η νεράιδα και το παλικάρι, Υπολοχαγός Νατάσσα, Η κόρη του ήλιου, Η Μαρία της Σιωπής, Ένα αστείο κορίτσι, Σ΄αγαπώ κ.ά. Επιπλέον, πρωταγωνίστησε σε δημοφιλείς ταινίες άλλων εταιρειών όπως: Μοντέρνα Σταχτοπούτα, Η Σωφερίνα, Χτυποκάρδια στο θρανίο, Το πιο λαμπρό αστέρι, Η κόρη μου η σοσιαλίστρια, Αχ! Αυτή η γυναίκα μου, Διπλοπενιές κ.α. Οι κινηματογραφικοί της ρόλοι άλλοτε της χαριτωμένης σκανδαλιάρας μαθήτριας, άλλοτε του πλουσιοκόριτσου που επαναστατεί εναντίον του πλούσιου πατέρα της, άλλοτε της φτωχής και ασήμαντης κοπέλας που καταφέρνει να ανέβει κοινωνικά, να επιτύχει και να δοξαστεί, είχαν και συνεχίζουν να έχουν μεγάλη απήχηση στο κοινό, εξασφαλίζοντας στην ηθοποιό σπάνια δημοτικότητα ενώ η ταινία Υπολοχαγός Νατάσα ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου για τρεις δεκαετίες, με τις δύο επόμενες εισπρακτικές κινηματογραφικές επιτυχίες να ανήκουν επίσης στην Αλίκη Βουγιουκλάκη.[4]
Η σημαντική εμπορική κάμψη που σημείωσε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο ελληνικός κινηματογράφος ώθησε την Αλίκη να ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με το θέατρο, ανεβάζοντας συνολικά πάνω από 53 θεατρικές παραστάσεις. Το 1975 άλλαξε τον μέχρι τότε τρόπο ανεβάσματος των μιούζικαλ, φέρνοντας στην Ελλάδα τα μιούζικαλ-υπερπαραγωγή, με το έργο του Νιλ Σάιμον Καμπίρια. Ανέβασε επίσης με τεράστια επιτυχία και άλλα έργα του είδους, όπως τα Καμπαρέ, Ωραία μου κυρία, Εύθυμη Χήρα, Άννυ, Εβίτα, Βίκτωρ-Βικτώρια και τελευταίο το μιούζικαλ Η μελωδία της ευτυχίας.
Προσωπική ζωή
Ο Αλέξης Σολωμός, δάσκαλος της στη Δραματική Σχολή, υπήρξε ο πρώτος της μεγάλος έρωτας. [9]
Γύρω στα 1960, έζησε ένα κρυφό ειδύλλιο με τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο.[10]
Στις 18 Ιανουαρίου 1965 παντρεύτηκε τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, συμφοιτητή της στην Δραματική Σχολή, ο οποίος -όπως η ίδια εξομολογήθηκε αργότερα- ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή της. Κουμπάροι ήταν ο Βίκτωρ Μιχαηλίδης, ο Θεοφάνης Δαμασκηνός και ο Δημήτρης Μακρίδης. Το γλέντι που ακολούθησε άφησε εποχή.[11] Οι δυο τους πρωταγωνίστησαν σε πολλά κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, από τα πιο εμπορικά και πετυχημένα στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Στις 4 Ιουνίου 1969 γεννήθηκε ο γιος τους, Γιάννης. Στις 5 Ιουλίου 1975 οι δύο ηθοποιοί πήραν διαζύγιο λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων.[5]
Η Αλίκη έκανε έναν δεύτερο γάμο, παντρεύτηκε έπειτα από πέντε χρόνια σχέσης τον Κύπριο επιχειρηματία Γιώργο Ηλιάδη στις 25 Ιανουαρίου 1982, ωστόσο ο γάμος αυτός δεν κράτησε πολύ κι έμεινε μυστικός ακόμα και χρόνια μετά τη λήξη του. Ο γάμος τελέστηκε στο παρεκκλήσι του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών και το αποκάλυψε το 1993 η ίδια σε συνέντευξή της στον Νίκο Χατζηνικολάου στην τηλεοπτική εκπομπή Ενώπιος Ενωπίω.[5] Στην παράσταση Εβίτα την περίοδο 1981-1982 γνώρισε τον Βλάσση Μπονάτσο, η σχέση με τον οποίο διήρκεσε από τον Απρίλιο του 1982 μέχρι το Δεκέμβριο του 1987, σύμφωνα με τα περιοδικά της εποχής. Τελευταίος σύντροφος της ζωής της για οκτώ χρόνια (1988-1996) ήταν ο ηθοποιός Κώστας Σπυρόπουλος.[5]
Θάνατος
Μετά από δύο μήνες νοσηλείας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη πέθανε στις 23 Ιουλίου 1996 σε ηλικία 62 ετών, στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, από καρκίνο στο ήπαρ (επίσημη αιτία θανάτου ήταν το ηπατικό κώμα, στο οποίο είχε περιπέσει τις τελευταίες ώρες[12]). Ακολούθησε διήμερο λαϊκό προσκύνημα της σορού της στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 24 Ιουλίου 1996, εψάλη η νεκρώσιμη ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε την επομένη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της και πλήθους κόσμου, που έδωσε στην κηδεία τη μορφή λαϊκού προσκυνήματος.[13][5][14]
Κριτικές
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν εξαιρετικά δημοφιλής ηθοποιός, κυριολεκτώντας, η δημοφιλέστερη επί ελληνικού εδάφους. Οι ρόλοι της είχαν μεγάλη απήχηση στο κοινό, το οποίο την στήριζε συνεχώς. Η ταινία «Υπολοχαγός Νατάσα» θεωρείται η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στον ελληνικό κινηματογράφο, ενώ η Αλίκη Βουγιουκλάκη πρωταγωνιστούσε επίσης στη δεύτερη και στη τρίτη.[15] Σήμερα θεωρείται μια από τις πιο δημοφιλείς ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου με ταινίες οι οποίες αγαπήθηκαν από τέσσερις διαφορετικές γενιές και συνεχίζουν να αποκτούν νέο κοινό, ακόμα και μετά τον θάνατό της, συνιστώντας παγκόσμιο φαινόμενο. Με την πάροδο των χρόνων η Αλίκη Βουγιουκλάκη ξέφυγε από την σφαίρα του απλού ηθοποιού/καλλιτέχνη και έγινε το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Το 1959 η δημοσιογράφος/χρονογράφος της εφημερίδας «Καθημερινή» Ελένη Βλάχου της έδωσε το προσωνύμιο «Εθνική Σταρ» της Ελλάδας[16], το οποίο την ακολούθησε έκτοτε.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έχει χαρακτηριστεί από πολλούς κριτικούς, δημοσιογράφους αλλά και από διεθνείς καταξιωμένους Έλληνες σκηνοθέτες όπως ο Κώστας Γαβράς [17][18] ως ένα πανευρωπαϊκό, αν όχι παγκόσμιο φαινόμενο, διότι καμία άλλη ηθοποιός δεν ήταν τόσο αγαπητή και δημοφιλής στο κοινό μιας χώρας, για τόσο μεγάλη χρονική περίοδο, όσο εκείνη.
Η επιλογή της Αλίκης να υπηρετήσει έως το τέλος της καριέρας της την εικόνα που την καθιέρωσε στο μεγάλο κοινό και να μην δοκιμαστεί έντονα σε ρόλους του “μεγάλου”, κλασικού ρεπερτορίου, ήταν ο κύριος λόγος που αμφισβητήθηκε από το πιο επιλεκτικό και απαιτητικό κοινό, με ακραίες ενίοτε αντιδράσεις, όπως την ισοπεδωτική κριτική για το ανέβασμα της Αντιγόνης στην Επίδαυρο.[19] Διάφοροι κριτικοί είχαν επιφυλάξεις, κυρίως λόγω της ταύτισής της με τους στερεότυπους ρόλους που εισήγαγε και όχι με το ταλέντο ή τον επαγγελματισμό της τα οποία παραδέχονταν.[20]
Στην εκπομπή/ντοκιμαντέρ του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ, «Μεγάλοι Έλληνες» (που βασίστηκε στην αντίστοιχη παραγωγή του αγγλικού τηλεοπτικού σταθμού BBC) και που προβλήθηκε το 2009, η Αλίκη Βουγιουκλάκη συμπεριλήφθηκε στη λίστα των “Μεγάλων Ελλήνων” μετά από ψηφοφορία, καταλαμβάνοντας την 88η θέση.[21]
Τραγούδια
Σημαντικό κεφάλαιο της καριέρας της Αλίκης Βουγιουκλάκη αποτέλεσαν τα τραγούδια που ερμήνευσε ως ηθοποιός, τόσο στις κινηματογραφικές της ταινίες όσο και στις θεατρικές της παραστάσεις. Σημαντικότατοι Έλληνες συνθέτες και στιχουργοί όπως οι Σταύρος Ξαρχάκος, Μίμης Πλέσσας, Μάνος Λοΐζος, Γιάννης Μαρκόπουλος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Νίκος Γκάτσος, Θάνος Μικρούτσικος, Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Νίκος Μαμαγκάκης, Σταμάτης Κραουνάκης, Λίνα Νικολακοπούλου, Γιώργος Χατζηνάσιος, Γιώργος Κατσαρός, Γιάννης Ξανθούλης κ.ά. με κορωνίδα τον Μάνο Χατζιδάκι, έντυσαν μουσικά/στιχουργικά τα κινηματογραφικά και θεατρικά της έργα.
Ο πρώτος χρυσός δίσκος που δόθηκε στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας ήταν αυτός με τα τραγούδια από την ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και ερμηνεύτρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Οι 75.000 δίσκοι που πουλήθηκαν αποτέλεσαν ρεκόρ. Στα τραγούδια της εν λόγω ταινίας ανήκουν τα πολύ γνωστά Το γκρίζο γατί (Νιάου, νιάου βρε γατούλα) και Έχω ένα μυστικό» (Μ. Χατζιδάκι – Αλ. Σακελλάριου).
Ο Χατζιδάκις και η Βουγιουκλάκη συνεργάστηκαν και στις ταινίες Το κλωτσοσκούφι (1960), Μανταλένα (1960), Η Αλίκη στο ναυτικό (1961), Η Λίζα και η άλλη (1961), Αλίκη (1963) και Χτυποκάρδια στο θρανίο (1963). Το τραγούδι Μια περιπέτεια στη Νότιο Καρολίνα (1959) είναι το μοναδικό σόλο τραγούδι της Βουγιουκλάκη, σε μουσική και στίχους του Χατζιδάκι, που δεν έχει κινηματογραφικές ή θεατρικές καταβολές. Με τον Μάνο Χατζιδάκι συνεργάστηκαν δισκογραφικά και το 1970, στο άλμπουμ του συνθέτη Επιστροφή, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, όπου η Αλίκη πραγματοποιεί έκτακτη συμμετοχή, αφού τα τραγούδια του δίσκου ερμηνεύουν κυρίως ο Γ. Μπιθικώτσης και η Δ. Γαλάνη. Το τραγούδι στο οποίο συμμετέχει η Βουγιουκλάκη φέρει τον τίτλο Το Δεσποινάκι και το ερμηνεύει μαζί με τον Μπιθικώτση. Η τελευταία φορά που συνεργάστηκαν καλλιτεχνικά ήταν στο ανέβασμα της «Λυσιστράτης» το καλοκαίρι του 1986 στην Επίδαυρο.
Αξιοσημείωτα είναι τα τραγούδια Θάλασσα πλατιά (στίχοι Γ. Ρούσου), Μέσα σ’ αυτή τη βάρκα (στίχοι Μάνου Χατζιδάκι), Τράβα μπρος (στίχοι Αλ. Σακελλάριου), Ξημερώνει (στίχοι Βαγγέλη Γκούφα), Θαλασσοπούλια μου (στίχοι Ν. Γκάτσου), Κλωτσοσκούφι (στίχοι Χρ. Γιαννακόπουλος / Αλ. Σακελλάριος) μαζί με τον Μπιθικώτση, Σ’ αγαπώ (στίχοι Αλέκου Σακελλάριου) και Ο αμαξάς (στίχοι Αλ. Σακελλάριου).
Η Βουγιουκλάκη ερμήνευσε τα τραγούδια από τα «Χτυποκάρδια στα θρανία» και στην τουρκική γλώσσα, για την τουρκική εκδοχή της ταινίας.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ερμήνευσε κι ένα πλήθος ακόμα διαχρονικών τραγουδιών όπως: Φως της αυγής (στίχοι Βαγγέλη Γκούφα), Η νύχτα (στίχοι Ν. Γκάτσου), Ο Λευτέρης (Ν. Γκάτσος), Κατερίνα, Ξανθομαλλού, Ήλιος πάνω, ήλιος κάτω (Γ. Μαρκόπουλος – Λ. Παπαδόπουλος), Στον ήλιο του μεσημεριού, Αλητάκι μπατιράκι και Η αγάπη θέλει δύο μαζί με τον Δ. Παπαμιχαήλ, Άναψε μέσα μου φωτιά (Ν. Μαμαγκάκη – Ντ. Δημόπουλου), Μου αρέσουνε τ’ αγόρια και Άστο το χεράκι σου (Κώστας Καπνίσης-Α. Σακελλάριος), Νανούρισμα (Μ. Λοΐζος – Λ. Παπαδόπουλος), Χάλι γκάλι, Το φεγγαράκι, Το τιμόνι (Γ. Λαβράνος – Α. Σακελλάριος),Σήκω χόρεψε συρτάκι, Η Κυριακή, Δημήτρη μου, Είναι το στρώμα μου μονό (Γ. Ζαμπέτας), Γείρε στην πέτρα (Γιώργος Κατσαρός – Πυθαγόρας) μαζί με τον Δ. Παπαμιχαήλ, Γεννήθηκα στον Πειραιά (Γ. Κατσαρός – Πυθαγόρας), Ποιος, ποιος, ποιος (Γ. Κατσαρός – Πυθαγόρας), Αλίμονο στα νιάτα μου (Ν. Καλλίτσης – Κ. Λιακάκος) μαζί με τον Δ. Παπαμιχαήλ, Όσα δώσεις στην αγάπη (Ν. Καλλίτσης – Κ. Λιακάκος) κ.ά.
Την περίοδο 1974-75 η Αλίκη Βουγιουκλάκη ανέβασε την παράσταση Μαντώ Μαυρογένους του Γ. Ρούσσου, τη μουσική της οποίας υπέγραφε ο Μίκης Θεοδωράκης, όπως και τη μουσική για την παράσταση της “Αντιγόνης” το 1990.
Το 1983-84 η Αλίκη ανέβασε το μιούζικαλ «Βίκτωρ – Βικτώρια» του Σίντσελ. Τη μουσική για την παράσταση έγραψε ο Θάνος Μικρούτσικος.
Το 1989 ανέβασε την παράσταση «Σίρλεϋ Βάλενταϊν», ερμηνεύοντας δύο τραγούδια των Κραουνάκη – Νικολακοπούλου, τα Δεσποινίς Βάλενταϊν και Το σπίτι αυτό. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο δίσκο Δεν έχω ιδέα των ίδιων δημιουργών, που περιελάμβανε Το τραγούδι της Αλίκης, το οποίο γράφτηκε για εκείνη.
Καλλιτεχνική παρουσία
Κινηματογράφος
| Έτος | Τίτλος | Ρόλος |
|---|---|---|
| 1954 | Το ποντικάκι (Το κορίτσι με τα λουλούδια) | Κρινούλα ή “Ποντικάκι” |
| 1955 | Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας | Κρυστάλλω |
| 1957 | Το κορίτσι με τα παραμύθια (Το φτωχοκόριτσο) | Αγνή |
| Η Μαρία η Πενταγιώτισσα | Μαρία | |
| 1958 | Χαρούμενοι αλήτες | Αννούλα |
| Ο Μιμίκος και η Μαίρη | Μαίρη Βέμπερ | |
| Έρωτας στους αμμόλοφους (Το σκιάχτρο) | Άννα | |
| Διακοπές στην Αίγινα | Αλίκη | |
| 1959 | Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο | Λίζα Παπασταύρου |
| Η μουσίτσα | Αλίκη Πετροπούλου | |
| Η ζαβολιάρα (Θολά νερά) | Λενιώ | |
| Ερωτικές ιστορίες (Το ραντεβού της Κυριακής) | Μαρίτσα | |
| Αστέρω | Αστέρω | |
| 1960 | Το κλωτσοσκούφι | Μαίρη Γεωργαντά |
| Μανταλένα | Μανταλένα Χαρίδημου | |
| 1961 | Η Λίζα και η άλλη | Λίζα Φραγκούδη / Μήτση Γαβριήλογλου |
| Η Αλίκη στο ναυτικό | Αλίκη | |
| 1962 | Το Ταξίδι | Μαρίνα Δανιηλίδου |
| 1963 | Χτυποκάρδια στο θρανίο | Λίζα Πετροβασίλη |
| Η ψεύτρα | Μαίρη Δεληπέτρου / Άννα | |
| Αλίκη (Aliki my love) | Αλίκη | |
| 1964 | Το δόλωμα | Καίτη |
| Ο Παράς κι ο φουκαράς | Καμέο – Ο εαυτός της | |
| Η σωφερίνα | Μαίρη Διαμαντίδου | |
| 1965 | Μοντέρνα σταχτοπούτα | Κατερίνα Πιερή |
| 1966 | Η κόρη μου η σοσιαλίστρια | Λίζα Δέλβη (Σωτήρης) |
| Διπλοπενιές | Μαρίνα | |
| 1967 | Το πιο λαμπρό αστέρι | Κατερίνα |
| Αχ αυτή η γυναίκα μου | Νίνα | |
| 1968 | Το κορίτσι του λούνα παρκ | Μαργαρίτα |
| Η αρχόντισσα κι ο αλήτης | Ρένα Κατσαρού / Πίπης | |
| Η αγάπη μας | Μαρίνα Ραζέλου | |
| 1969 | Η νεράιδα και το παλικάρι | Κατερινιώ Φουρτουνάκη |
| Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά | Μυρτώ Θεοδώρου Καρατάσου | |
| 1970 | Υπολοχαγός Νατάσσα | Νατάσσα Αρσένη |
| Ένα αστείο κορίτσι | Χριστίνα | |
| 1971 | Σ’ αγαπώ | Αγγέλα |
| Η κόρη του ήλιου | Μάγια Βαλή | |
| 1972 | Η Αλίκη δικτάτωρ | Αλίκη Μπαρούζου |
| 1973 | Η Μαρία της Σιωπής | Μαρία Γεραλή |
| 1980 | Πονηρό θηλυκό… Κατεργάρα γυναίκα! | Έλενα Ντάβαρη |
| 1981 | Κατάσκοπος Νέλλη | Νέλλη Βαϊλάνου |
Θέατρο
| Έτος | Τίτλος | Συγγραφέας |
|---|---|---|
| 1953-54 | Φουσκοθαλασσιές | Δ. Μπόγρη[22] |
| 1955-56 | Σιμούν Ηθοποιός Κην Η πινακοθήκη των ηλιθίων | Αν. Ρ. Λένορμαν Ν. Τσιφόρου |
| 1956-57 | Το κοντσέρτο Η θεατρίνα Ντούο Σεμπαστιάν | Χ. Μπαρ Σ. Μομ και Γκ. Μπόλτον Χ. Λιντσάιο και Ρ. Κρόουζ |
| 1957-58 | Ο άγονος κήπος Το δίχτυ της αράχνης | Ε. Μπάνιολντ |
| 1958-59 | Ωραία μου κυρία | Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω |
| 1959-60 | Τόπο στα νιάτα | Λ. Φοντόρ |
| 1960-61 | Ο πρίγκιψ και η χορεύτρια Φτωχό σαν σπουργιτάκι | Τ. Ρόμαν Λ. Φοντόρ |
| 1962-63 | Οδός ονείρων Καίσαρ και Κλεοπάτρα | Μάνου Χατζιδάκι |
| 1963-64 | Μια Κυριακή στη Νέα Υόρκη Περάστε την πρώτη του μηνός | Ν. Κράσνα Ισ. Μπέκερτ και Στ. Αντοργιάν |
| 1964-65 | Κολόμπ Πειρασμός | Ζαν Ανούιγ Γρ. Ξενόπουλου |
| 1965-66 | Ο κόσμος της Σούζι Βογκ | Π. Όσμπορν Αλ. Σακελλάριου |
| 1966-67 | Του φτωχού τ’αρνί Ζητείται νέα με προίκα | Στέφαν Τσβάιχ |
| 1967-68 | Τόπο στα νιάτα Γλυκιά μου Μπριζίτ | Λ. Φοντόρ Π. Γκαβό και Ρ. Σαρβέι |
| 1969-70 | Ναταλί Αυτό που ξέρει κάθε γυναίκα | Ρ. Βενσύ και Ζ. Βαλμύ Τζ. Μπάρι |
| 1970-71 | Επτά χρόνια γάμου | Π. Βασιλειάδη |
| 1971-72 | Βασίλισσα Αμαλία | Γ. Ρούσσου |
| 1972-73 | Η θεατρίνα Οι φυλακισμένοι της 2ας λεωφόρου | Σ. Μομ και Γκ. Μπόλτον Ν. Σάιμον |
| 1973-74 | Ωραία μου κυρία | Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω |
| 1974-75 | Μαντώ Μαυρογένους | Γ. Ρούσσου |
| 1975-76 | Καμπίρια | Ν. Σάιμον |
| 1976-77 | Πειρασμός Το νυφικό κρεβάτι Ωραία μου κυρία | Γρ. Ξενόπουλου Γ. Ντε Χάρτογκ |
| 1978-79 | Καμπαρέ Καμπίρια | Τζ. Μάστεροφ Ν. Σάιμον |
| 1980-81 | Τζούλια | Μπ. Σλέιντ Φραντς Λέχαρ, Β. Λεόν και Λ. Στάιν |
| 1981-82 | Εβίτα | Τ. Ράις και Άν. Λ. Γουέμπερ |
| 1982-83 | Η εύθυμη χήρα Η κυρία με τις καμέλιες | Φραντς Λέχαρ, Β. Λεόν και Λ. Στάιν |
| 1983-84 | Βίκτωρ-Βικτώρια | Ρ. Σίντσελ |
| 1984-85 | Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα | Γ. Ράσελ |
| 1985-86 | Λυσιστράτη | Αριστοφάνη |
| 1987-89 | Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά | Π. Μπεριγιέ και Ζ. Π. Γκρεντί |
| 1989-90 | Σίρλεϊ Βάλενταϊν | Γ. Ράσελ |
| 1990-91 | Γλυκό πουλί της νιότης | Τένεσι Ουίλιαμς |
| 1991-92 | Μις Πέπσι Η κυρία δε με μέλλει | Π. Μπρινό Β. Β. Σαρντού |
| 1993-94 | Ωραία μου κυρία | Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω |
| 1994-96 | Η μελωδία της ευτυχίας | Ρ. Ρότζερ και Όσ. Χάμερσταϊν |
Τηλεόραση
| Έτος | Τίτλος | Ρόλος | Κανάλι | Σημειώσεις |
|---|---|---|---|---|
| 1975 | Βασίλισσα Αμαλία | Βασίλισσα Αμαλία | ΕΙΡΤ | 68 επεισόδια |
| 1977 | Η Θεατρίνα | Τζούλια | ΕΙΡΤ | 33 επεισόδια |
| 1991 | Και εύθυμη και χήρα (Η εύθυμη χήρα) | Άννα | ΑΝΤ1 | Πρωταγωνιστικός ρόλος |
| 1993 | Ο χήρος, η χήρα και τα χειρότερα | Έλενα Χαλκού | ΑΝΤ1 | Συμμετοχή στο 22ο επεισόδιο |
| 1993 | Δέκα Μικροί Μήτσοι | Συλληφθείσα | MEGA | Συμμετοχή στο 20ο επεισόδιο |
| 1995 | Έναν ελληνικό | Ο εαυτός της | ΑΝΤ1 | Συμμετοχή στο 1ο επεισόδιο |
Τηλεταινίες
| Έτος | Τίτλος | Κανάλι |
|---|---|---|
| 1978 | Cabaret | ΕΡΤ |
Ντοκιμαντέρ
| Έτος | Τίτλος | Κανάλι | Σημειώσεις |
|---|---|---|---|
| 1997 | Το άρωμα του χρόνου | ΕΡΤ | αποσπάσματα από συνεντεύξεις της |
Βιντεοταινίες
| Έτος | Τίτλος | Σημειώσεις |
|---|---|---|
| 1987 | Ο ένας για τον άλλο | γυρίστηκε αλλά δεν διανεμήθηκε |
Έχω ένα μυστικό
Το 2008, ο γιος της δημοσίευσε μια βιογραφία της μητέρας του με τον τίτλο «Έχω Ένα Μυστικό»[23] και την ίδια χρονιά προβλήθηκε η ομότιτλη τηλεοπτική σειρά, βασισμένη στο βιβλίο. Η σειρά προβλήθηκε από το κανάλι Alpha και την Βουγιουκλάκη υποδύθηκε η Κατερίνα Παπουτσάκη[24], ενώ τον σύζυγό της, Δ. Παπαμιχαήλ, υποδύθηκε ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης.
Βιογραφίες της
Προτομή της Βουγιουκλάκη στην Πλατεία Μαβίλη της Αθήνας
(ενδεικτικά)
| Έτος | Τίτλος | Συγγραφέας | Εκδόσεις |
|---|---|---|---|
| 1961 | Εδώ Αλίκη | αυτοβιογραφία | Ίκαρος |
| 1979 | Αλίκη – φωτοβιογραφία | Μαρίνος Κουσουμίδης | Κάκτος |
| 1996 | Αλίκη Αλίκη Βουγιουκλάκη: Το πιο λαμπρό αστέρι | Παναγιώτης Φύτρας Πανίκος Χρίστου-Νεοφύτου | Λιβάνη Κύπρος |
| 1997 | Γλυκό Κορίτσι Μια ζωή Αλίκη | Μαλβίνας Κάραλη Χαράλαμπος Λαμπριανός | Αστάρτη Κύπρος |
| 1998 | Αλίκη Βουγιουκλάκη | Μάκης Δελαπόρτας | Περιοδικός Τύπος Α.Ε. |
| 2006 | Το άγγιγμα της Αλίκης | Άγης Πάικος | Αιγαίον |
| 2008 | Έχω ένα μυστικό | Γιάννης Παπαμιχαήλ | Α. Α. Λιβάνη |
| 2009 | Μια ζωή σε φωτογραφίες | Γιάννης Παπαμιχαήλ & Παναγιώτης Φύτρας | Ψυχογυός |
Αναγνώριση
Σήμερα, το όνομά της φέρουν δρόμοι στην Λάρισα, το Ηράκλειο Κρήτης και στην Κύπρο.
Παραπομπές[25]
- ««Η νεκροβάπτιση» της Αλίκης Βουγιουκλάκη και το όνομα που πήρε την τελευταία στιγμή. Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και η εκτέλεση του πατέρα της από αντάρτες», άρθρο στη «Μηχανή του Χρόνου»
- Το χρονικό της Σκλαβιάς, Χρήστος Ζαλοκώστας
- Ήρωες και Προδότες στην Κατοχική Ελλάδα, Τάσου Κοντογιαννίδη, εκδόσεις Πελασγός, 2000
- ↑ 4,0 4,1 4,2 «Αλίκη Βουγιουκλάκη 1934 – 1996». sansimera.gr. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2011.none
- ↑ Άλμα πάνω, στο: 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 «Αλίκη Βουγιουκλάκη». cinemainfo.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2011.
- ↑ Άλμα πάνω, στο: 6,0 6,1 «Αλίκη Βουγιουκλάκη». matia.gr. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2011.
- ↑ Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ. 255, υπόσ. 84
- ↑ «Αφιέρωμα Στην Ζωή Και Την Καριέρα Της Αλίκης Βουγιουκλάκη»Αρχειοθετήθηκε 2020-08-07 στο Wayback Machine., στον ιστότοπο ellinikoskinimatografos.gr/
- ↑ Πολιτη, Τινας (24 Νοεμβρίου 2008). «Η Βουγιουκλάκη έτσι όπως ήταν…». Ειδήσεις – νέα – Το Βήμα Online. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2022.
- ↑ «Το κρυφό ειδύλλιο της Αλίκης Βουγιουκλάκη με τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο». Newsbeast. 2 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2022.
- ↑ Ο γάμος του Δημήτρη Παπαμιχαήλ με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, Ιστορικό Λεύκωμα 1965, σελ. 153, Καθημερινή (1997)
- ↑ «13 χρόνια χωρίς την Αλίκη», άρθρο στο www.zougla.gr
- ↑ «Επτά κηδείες που μετατράπηκαν σε λαϊκό προσκύνημα τα τελευταία τριάντα χρόνια», άρθρο στον ιστότοπο www.lifo.gr]
- ↑
Κηδεία της Αλίκης Βουγιουκλάκη (Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο) (αμοντάριστα επίκαιρα) - ↑ Αλίκη Βουγιουκλάκη sansimera.gr
- ↑ Η Ελένη Βλάχου σημείωνε: «…η εθνική μας Αλίκη Βουγιουκλάκη, όπως οι Γάλλοι καθιέρωσαν τη Μπριζίτ Μπαρντό και οι Αμερικάνοι την εθνική τους Μαίρυλιν Μονρόε…»
- ↑ «Αλίκη Βουγιουκλάκη: η Εθνική μας Σταρ». http://www.protothema.gr/culture/article/396594/san-simera-gennithike-i-aliki-vougiouklaki/. Ανακτήθηκε στις 2017-02-01.
- ↑ «Αφιέρωμα ΑΝΤ1 LIFE: Σαν σήμερα γεννήθηκε η Αλίκη Βουγιουκλάκη». www.ant1iwo.com. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2017.
- ↑ Απόκομμα της εφημερίδας Ελευθεροτυπία της 9ης Ιουλίου 1990 με την κριτική του Θόδωρου Κρητικού για την παράσταση της Αντιγόνης και τίτλο «Νιάου, νιάου η Αντιγονούλα…»[νεκρός σύνδεσμος], στην ψηφιακή βιβλιοθήκη του ΑΠΘ.
- ↑ «Αλίκη Βουγιουκλάκη». www.cinemainfo.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016.
- ↑ βλ. 0:23:04 http://www.youtube.com/watch?v=Ovo9OzxK1r4
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2016.
- ↑ «Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ παρουσιάζει το “μυστικό” της Αλίκης Βουγιουκλάκη». madata.gr. 10 Αυγούστου 2008. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2011.
- ↑ Αφροδίτη Γραμμέλη (25 Νοεμβρίου 2008). «Κατερίνα Παπουτσάκη: «Είμαι προετοιμασμένη και για αρνητικά σχόλια»». Το Βήμα. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2011.
- ↑ «Αλίκη Βουγιουκλάκη: Αυτή είναι η σωσίας της που την ντούμπλαρε στις ταινίες της». LIFEBUZZ.gr. 16 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2021.