Αν η Ελλάδα έχει κάποιο εχθρό, αυτός είναι εκείνος που έχει σκοτώσει Έλληνες.
Γράφει ο Θέμης Τζήμας
Δρ. Διεθνούς Δικαίου
Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, στο πλαίσιο της επίσκεψής του στις ΗΠΑ για τη σύνοδο του ΟΗΕ, δήλωσε ότι η Ρωσία είναι εχθρός της Ελλάδας. Είχε προηγηθεί η αδερφή του, κα Ντόρα Μπακογιάννη, στέλεχος της οικογένειας Μητσοτάκη και της ΝΔ, η οποία υπό τύπο λαγού είχε ανακοινώσει ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία.
Δεν έχει νόημα να αναφερθούμε σε ιστορικά ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις της Ρωσίας και του Ελληνισμού. Αυτά είναι ψιλά γράμματα προφανώς και δυστυχώς, για όσους βλέπουν τους νεοναζί του Αζόφ, σα νέους Μεσολογγίτες, εκμεταλλευόμενοι ότι όχι μόνο οι αποθανόντες αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των πανεπιστημιακών και των δημοσιογράφων, δε μιλάνε.
Έχει όμως πολύ νόημα να μιλήσουμε για τη διάκριση μεταξύ Ελληνόφωνων και ελληνικών πολιτικών. Οι πρώτες εκφωνούνται στα ελληνικά αλλά είναι πολιτικές ξένων κρατών. Συγκεκριμένα των ΗΠΑ, εν προκειμένω. Οι δεύτερες, αποπειρώνται τουλάχιστον να υπηρετήσουν τον ελληνικό λαό και τα δίκαιά του.
Η συνταγματική υποχρέωση των κυβερνητών μας συνίσταται στην υλοποίηση της δεύτερης κατηγορίαςπολιτικών. Η πολιτική πραγματικότητα αντιθέτως και δυστυχώς, τους κατατάσσει σε όσους υπηρετούν Ελληνόφωνες πολιτικές, όχι ελληνικές.
Αν η Ελλάδα έχει κάποιο εχθρό, αυτός είναι εκείνος που έχει σκοτώσει Έλληνες, που έχει μετατρέψει Έλληνες σε πρόσφυγες, που κατέχει το 40% της Κύπρου, που απειλεί την επικράτειά μας παντοιοτρόπως. Και αυτός είναι η Τουρκία.
Ωστόσο, οι Ελληνόφωνες, νέο- εθνικόφρονες πολιτικές, στην Τουρκία βλέπουν έναν δύσκολο ή το πολύ- πολύ, έναν κακό εταίρο και σύμμαχο. Αντιθέτως, τον εχθρό τον βλέπουν στο πρόσωπο της Ρωσίας, η οποία πολεμά με την Ουκρανία. Για να το πούμε απλά: για την κυβέρνησή μας, αντικειμενικώς, η Ουκρανία είναι πιο σημαντική από την Κύπρο και τα νησιά του Αιγαίου. Η Ουκρανία ορίζει ποιος είναι εχθρός μας, όχι ο Ελληνισμός και τα δίκαιά του.
Η οικογένεια Μητσοτάκη, ως πολιτικό φαινόμενο μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες επιλογές- ελληνόφωνες αλλά όχι ελληνικές. Το ίδιο και τμήματα της δεξιάς. Αναρωτιέται κανείς όμως, για τον κορμό της ΝΔ. Άνθρωποι, με τους οποίους ο γράφων έχει μεγάλες έως χαοτικές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, οι οποίοι όμως αισθάνονται και είναι πατριώτες: πώς μπορούν να ανέχονται έναν πρωθυπουργό, εκπορευόμενο από το κόμμα τους, να ξεπλένει την τουρκική εισβολή, κατοχή και απειλή χρήσης βίας, με το να την εμφανίζει ως λιγότερο σημαντική από τη ρωσική πολιτική;
Πώς μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι όταν οι ένοπλες δυνάμεις μας και όλη η Ελληνική Δημοκρατία, αντί να βλέπει τον εχθρό ή έστω τον κίνδυνο, εξ Ανατολών, τον βλέπει από Βορρά;
Συνέβαινε και παλαιότερα το ίδιο και χάσαμε τη μισή Κύπρο. Παίζουμε ξανά με τη φωτιά, το ίδιο αφελώς και μειοδοτικώς, όπως και τότε. Και τώρα, το διακύβευμα είναι το Ανατολικό Αιγαίο και η Θράκη. Ας το σκεφτούν καλά αυτό, οι ψηφοφόροι και τα μέλη της ΝΔ.