Γεννήθηκα το 1945 και μεγάλωσα
σε περιβάλλον προσφυγικό.
Οι γονείς μου ήρθαν από τον Πόντο
και μέναμε σε έναν συνοικισμό Ποντίων
στην Καλλιθέα.
Ζούσαμε σε χαμόσπιτα.
Σπάνια έβλεπες ασφαλτοστρωμένο δρόμο.
Μόνο χώματα, λακούβες, πέτρες.
Όταν ένας φίλος μου
πήγε σε ωδείο να μάθει ακορντεόν,
ζήλεψα και ζήτησα από τους γονείς μου
να πάω κι εγώ.
Είχαμε μια κιθάρα ξεχασμένη σε μια
ντουλάπα κι έτσι επέλεξα την κιθάρα.
Το 1969 διοργανώθηκε ένας διεθνής
διαγωνισμός κλασσικής κιθάρας
στο Μιλάνο.
Ήμουν νέος και ήθελα να δοκιμάσω
την κιθαριστική μου ικανότητα.
Συμμετείχα και πήρα το πρώτο βραβείο.
Με αυτό το βραβείο
μου δόθηκαν δυνατότητες να διδάξω
στη Μουσική Ακαδημία του Μιλάνου.
Μένοντας στο Μιλάνο,
είχα μια κιθαριστική σολιστική δράση
δίνοντας ρεσιτάλ σε γειτονικές χώρες:
Γερμανία, Γαλλία, Ελβετία, Σουηδία.
Όμως είχα ”νεκρώσει”
την άλλη πλευρά του εαυτού μου,
το τραγούδι.
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να γεννήσει.
Να δημιουργήσει.
Μου έλειπε η δημιουργία τραγουδιών.
Επέστρεψα στην Ελλάδα το 1976
και συνέχισα τη δραστηριότητα
μέσα από τις ηχογραφήσεις δίσκων,
τις συναυλίες, τη διδασκαλία της κιθάρας.
Η κιθάρα
καθοδήγησε και καθόρισε τη ζωή μου.
Χωρίς αυτή
δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου.
Μου πρόσφερε όλη αυτή την απόλαυση,
σε μουσικό και βιωματικό επίπεδο.
Η κιθάρα σού δίνει χώρο
να αναπτύξεις τη σκέψη, τη φαντασία,
τον όποιο λυρισμό έχεις μέσα σου,
τα συναισθήματα.
Πολλές φορές μου έρχεται στη μνήμη
η πρώτη δική μου περίοδος
του Νέου Κύματος,
και θυμάμαι πάρα πολλά περιστατικά:
τις μπουάτ όπου πήγαινα κι έπαιζα,
τους ιδιοκτήτες των μπουάτ,
τους διαλόγους που είχαμε,
τις παρέες, τους συναδέλφους,
κάποια συμβάντα με τον κόσμο.
Όλα αυτά είναι πολύ ζωντανά μέσα μου.
Δισκοιστορικά το Νέο Κύμα αποτελείται
από Σπανό, Σαββόπουλο κι εμένα.
Ο καθένας με τη σφραγίδα του.
Την ίδια εποχή εμφανιζόμασταν.
Ο Γιάννης Σπανός ήταν στην Παράγκα
με την Καίτη Χωματά, τον Μιχάλη Βιολάρη,
και ο Διονύσης Σαββόπουλος
έβγαινε μόνος του και τραγούδαγε.
Εγώ στο Συμπόσιο των Ευγενών,
του Γιώργου Μπουκουβάλα,
ήμουν με τη Ντόρα Γιαννακοπούλου
και τον Γιώργο Ζωγράφο.
Τότε έγραψα το πρώτο μου τραγούδι,
το Άκρη δεν έχει ο ουρανός,
κι εκεί με ψάρεψε ο Πατσιφάς.
Μην ξεχνάμε πως ο Αλέκος Πατσιφάς
δημιούργησε μαζί με τον Νίκο Καρύδη
και τον Μάριο Πλωρίτη τις εκδόσεις ‘Ικαρος.
Εκεί έβαλαν και τη δισκογραφική εταιρία
Λύρα. Έψαχνε το υλικό του από τις αρχές
του ’60. Πού πήγε; Σε μπουάτ.
Για να ψάξει αυτό που θεωρούσε
πιο αξιοπρόσεκτο.
Υπήρχαν τότε
ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις,
ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος.
Παράλληλα με αυτά τα μεγαθήρια,
ο Πατσιφάς έφτιαξε το Νέο Κύμα.
Είμαι ένας άνθρωπος
που ενδιαφέρεται να βλέπει
πώς κυλάει ο χρόνος, πώς εξελίσσεται.
Αλλιώς τον αισθανόμουν στην εφηβεία,
αλλιώς στη νεότητα,
αλλιώς στην ενηλικίωση και αλλιώς
στην τρίτη ηλικία που βρίσκομαι τώρα.
Τότε είχα όλο το χρόνο μπροστά μου.
Τώρα τον έχω πίσω μου.
Σε λίγο γίνομαι 78 χρονών.
Μπροστά άντε να έχω άλλα δέκα χρόνια.
Δύσκολο,
αλλά εν πάση περιπτώσει
ας το ελπίσουμε.
Νότης Μαυρουδής
Χθες έφυγε από τη ζωή.
Πηγές:
philenews. com
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Γιώργο Σαββινίδη.
musicheaven gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Κωνσταντίνο Παυλικιάνη.
in. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Δημήτρη Ν. Μανιάτη.
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=484226410547478&id=100068803693368 Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις