Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος
Γιορτάσαμε τα Χριστούγεννα; Μάλλον πλουτίσαμε κάποιες εταιρείες. Κάποτε ο κόσμος γιόρταζε Χριστούγεννα! Κάποτε! Τότε, που ακόμη η ζωή είχε σκοπό και νόημα ο αγώνας. Τότε που οι Χριστιανοί λαχταρούσαν να έρθουν τα Χριστούγεννα, και προετοιμάζονταν για να τα υποδεχθούν, με νηστεία την τεσσαρακοστή, με προσευχή, και με εξομολόγηση. Τότε, που τα παιδιά κρέμονταν από τα χείλη των δασκάλων τους, οι οποίοι τους μετέφεραν μες στην ψυχή τους, το όνειρο της γέννησης του θεανθρώπου. Τότε, που τα παιδιά ήταν ακόμη παιδιά και τραγουδούσαν τα κάλαντα αξημέρωτα απαλλαγμένα από φόβους.
Τότε, που εξ αίτιας αυτής της μεγάλης εορτής γυρνούσαν πίσω οι ναυτικοί μας και τα βαπόρια από αλαργινά μέρη, για να γιορτάσουν με όλη την οικογένεια. Όλα αυτά όμως μέχρι την στιγμή που πλάκωσε τα ελληνικά ήθη και έθιμα δυτικός ανεμοστρόβιλος, παρασέρνοντας τα πάντα στο διάβα του. Έδιωξε από τη Φάτνη τον Χριστό κι έβαλε τον χρυσό στη θέση του. Τα δώρα, τα ψώνια, τα ταξίδια σε μακρινούς τόπους έγιναν της γιορτής ο βασικός σκοπός. Έκανε αυτή την θεία εορτή απόδραση προς τα χιονοδρομικά των ελληνικών και όχι μόνο βουνών. Στους πέντε ανέμους σκόρπισε εξαιτίας των δυτικών κοσμοθεωριών η φάτνη της Βηθλεέμ και η ελληνική οικογένεια κατάντησε σκορποχώρι, με ότι αυτό φέρνει μαζί του.
Και τώρα τι βλέπουμε στις ευρωπαϊκές πόλεις; Μια ανοησία, όπου τα Χριστούγεννα έγιναν «Xmas», δηλαδή γέννηση ποιανού, του αγνώστου Χ; Υποτίθεται ότι γίνεται για χάριν συντομίας είναι έτσι όμως; Δυστυχώς πολλοί συμπατριώτες μου το μεταφέρουν αυτό το Χ στα σπίτια τους, άθελα τους μέσω διακοσμητικών. Η Ευρώπη πάλι απαγορεύει στις μεγάλες πόλεις της εορταστικό διάκοσμο που να θυμίζει τη Γέννηση του Χριστού επιβάλλοντας μόνο φωταψία, χωρίς άστρο, χωρίς φάτνη, χωρίς αγγέλους και βοσκούς. Παράλληλα γιορτάζει τα γενέθλια όλων των άλλων, καθιερώνει παγκόσμιες ημέρες ακόμη και για γελοία πράγματα: ύπνου, διατροφής, χορού, μπύρας, γέλιου, κλπ., ενώ οδηγεί σταδιακά σε κατάργηση την Γέννηση του Σωτήρος.
Η πρόκληση για όσους αισθάνονται τον ελληνισμό και την ορθοδοξία στην ψυχή τους είναι μεγάλη, ειδικά τα τελευταία δεκαετία με τις δραματικές εξελίξεις που βιώσαμε, με την ψήφιση αντιχριστιανικών νόμων, και την αποεθνοποίηση που επιχειρείται, ενώ η τεχνητή (εργαστηρίων) πανδημία του κορονοϊού, λειτούργησε επικουρικά σε όλα αυτά.
Είναι πλέον μια από τις πιο μεγάλες προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, το να μπορέσουμε να βιώσουμε ξανά στο σύνολο μας πραγματικά πνευματικά Χριστούγεννα και όχι της χλιδής και του ξεπεσμού, αλλά κρατώντας τις παραδόσεις μας που είναι πλουσιότατες σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης και τις οποίες πρέπει να αναβιώσουμε όχι ως φολκλόρ αλλά ως μέρος της ζωής μας, αφήνοντας στην απέξω όλα αυτά τα ξενόφερτα που έχουν αλλοιώσει το νόημα των Χριστουγέννων. Δεν θεωρώ τυχαίο ότι ακόμη και ελληνικά υπουργεία εύχονται πλέον αντί για καλά Χριστούγεννα «καλές γιορτές και καλή πρωτοχρονιά». Ενώ οι τηλεοπτικοί σταθμοί αγνόησαν επιδεικτικά την γέννηση και τη ζωή του Θεανθρώπου στη Γη, παράλληλα μας φλόμωσαν από ξενόφερτες γλυκανάλατες μυθοπλασίες και τραγούδια. Σε όλη αυτή τη κατάσταση η Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας που έπρεπε να είχε πάρει θέση και να υψώσει φωνή δεν το κάνει, παραμένοντας απλός θεατής, αφήνοντας το ποίμνιο της χωρίς τσομπάνη να χάνεται στους λαβυρίνθους της παραπλάνησης.
Η μοναδική ελπίδα να επαναφέρουμε την εορτή των Χριστουγέννων όπως της αρμόζει, πέρα και έξω από τις δυτικές σειρήνες που την έχουν μετατρέψει σε εμπόριο και χρήμα, είμαστε εμείς και μόνο εμείς, οι οποίοι καλούμαστε να κρατήσουμε την θρησκεία μας, καθώς και τα ήθη και έθιμα που κράτησαν και κρατούν ακόμη τουλάχιστον, ζωντανό τον ελληνισμό.