Οι καθημερινές, προς εκφοβισμό της Ελλάδας, δηλώσεις όλων των κυβερνητικών της Τουρκίας τελευταία, πολύ τελευταία, από στόματος Ερντογάν,και όχι μόνον, περιοριστήκαν στο να διεκδικούν μόνο θάλασσα, και όχι εδάφη. Είναι και αυτό μιάς μορφής υποχώρηση, αφού δείχνουν αδιαφορία πλέον για τα νησιά που μέχρι και χθες ακόμα διεκδικούσαν, σθεναρώς, άπαντες.
Κανένας όμως εδώ στην Ελλάδα δεν αντέχει να μην συγκρίνει, και να κρίνει τους τότε
εκφοβισμούς με τους οποίους πέτυχαν το γκριζάρισμα στην περιοχή των Ιμίων, αλλά και άλλων μειοδοτικών θέσεων της Ελλάδας, την εποχή του Πάγκαλου (χωρίς μακριές οι φούστες) με τις μή μειοδοτικές θέσεις μας, από αυτόν τον κύριο και μετά. Καί ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που οι Τούρκοι γλυκαμένοι από την τότε, και αλήστου μνήμης εποχή, ξανά, του Πάγκαλου, και αυτό για να μην ξεχνιόμαστε, ακάθεκτοι συνεχίζουν.
Συνεχίζουν λοιπόν οι Τούρκοι. Όμως οι Έλληνες μένουν με το πικρό ερώτημα, του πόσο αλλιώτικα και υπέρ ημών θα ήσαν σήμερα οι Εθνικές καταστάσεις, αν τότε στα Ίμια ή και με την προδοσία Οτσαλάν οπως και στα άλλα, είχαμε δείξει…αυτό που δείξαμε στην μετά εποχή, και μέχρι σήμερα δείχνουμε. Αρκεί να το κρατήσουμε. Το « …..και χείρα κίνει», είναι διαχρονικό και γιά όλες, μα όλες και γιά όλα αμφισβητήσεις των Εθνικών δικαίων. Θα το αντέξουμε, ή θα το παραιτήσουμε; Εκεί θα φανεί.
Διαπραγμάτευση λοιπόν με απαράβατα σεβασμό προς το διεθνές δίκαιο. Και μέχρι το αποτέλεσμα αυτών, από τους Τούρκους, αποδεκτή «παλικαριά» καμία. Διαφορετικά μαζί με τις θάλασσες θα χαθούν και τα νησιά μας.
Τι ορίζει το διεθνές δίκαιο και μάλιστα το πρωτογενές ευρωπαϊκό;
Για την Κύπρο, λύση υφίσταται μόνο με την πλήρη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων αλλά και όλων των Τούρκων εποίκων. Διότι σύμφωνα με το διεθνές δίκιο, ο έποικος ισοδυναμεί με τον εισβολέα στρατιώτη.
Για τις θαλάσσιες ζώνες, ότι ακριβώς ορίζεται στον χάρτη της Σεβίλλης. Ούτε εκατοστό λιγότερο.