του Γιώργου Μελιγγώνη
Παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, είναι ορατό δια γυμνού
οφθαλμού: με φόντο ίσως την δημοσκοπική καθίζηση του ΠΑΣΟΚ
και ενδεχόμενες υπόγειες εσωκομματικές αναταράξεις που δεν
έχουν δει το φως της δημοσιότητας, εδώ και αρκετές εβδομάδες το
ΠΑΣΟΚ έχει επιστρέψει στην λογική των ίσων αποστάσεων. Ο
Νίκος Ανδρουλάκης επιχειρεί να μην «ενοχλήσει» ούτε τους
κεντρογενείς ψηφοφόρους που αλληθώρισαν προς τα δεξιά και
τώρα θα μπορούσαν να «επιστρέψουν» στο ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε
και τους κεντροαριστερούς που αμφιταλαντεύονται μεταξύ
Κουμουνδούρου και Χαριλάου Τρικούπη.
Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, και με στόχο προφανώς να μην
κακοκαρδίσει τους αντιΣΥΡΙΖΑ κεντρώους –ή και ακροκεντρώους-
ψηφοφόρους, το ΠΑΣΟΚ το τελευταίο μεγάλο διάστημα (από τις
αρχές Δεκεμβρίου οπότε και προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό
Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ο Νίκος Ανδρουλάκης)
κρατούσε «χαμηλά την μπάλα» για τις υποκλοπές. Σχεδόν σαν να
μην το αφορούσε το θέμα, λες και ένα από τα βασικά θύματα
αυτής της ιστορίας δεν ήταν (και παραμένει, αφού δεν έχει
διαλευκανθεί η υπόθεση…) ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, έκανε στην άκρη και απλώς αναμασούσε τις
ίδιες τετριμμένες διατυπώσεις για το φως που πρέπει να χυθεί
άπλετο, το μαχαίρι που πρέπει να φτάσει ως το κόκαλο και τη
Δικαιοσύνη που κάνει τη δουλειά της. Ακόμη κι όταν η κυβέρνηση,
σε συμπαιγνία με τον Πρόεδρο της Βουλής μπλόκαρε την
ενημέρωση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας από τον
πρόεδρο της ΑΔΑΕ, το ΠΑΣΟΚ απλώς… περίμενε την επόμενη
συνεδρίαση της εν λόγω επιτροπής, ώστε να τεθεί στην ημερήσια
διάταξη η πρόσκληση Ράμμου. Με άλλα λόγια, η Χαριλάου
Τρικούπη και ο πρόεδρός της συμπεριφέρονταν «διεκπεραιωτικά».
Στο μεταξύ, βεβαίως, η αξιωματική αντιπολίτευση που έχει όλους
τους λόγους του κόσμου –όπως κάθε δημοκράτης πολίτης- να
πέσει φως στο σκάνδαλο, έκανε κινήσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας, ήδη
από τα μέσα Δεκεμβρίου όταν ζήτησε από τον Χρήστο Ράμμο να
τον ενημερώσει για συγκεκριμένους τηλεφωνικούς αριθμούς,
ξεδίπλωσε μία πολύ καλά σχεδιασμένη, όπως αποδείχθηκε,
«θεσμική αντεπίθεση», που έδινε σάρκα και οστά στην ιστορική
στάση του εμβληματικού στελέχους της ΕΔΑ, Ηλία Ηλιού: «θα σας
ταράξουμε στη νομιμότητα».
Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, με τη συνδρομή ενός προέδρου της
ΑΔΑΕ που απλώς έκανε τη δουλειά του και εκπλήρωσε την
περιγραφόμενη από το Σύνταγμα αποστολή του, τους τάραξε στη
νομιμότητα: οι αποκαλύψεις των υποτιθέμενων «Αισώπων»
απέκτησαν το κύρος και την «βούλα» της ΑΔΑΕ, η Πρόεδρος της
Δημοκρατίας τέθηκε προ των ευθυνών και της σκανδαλώδους
αφωνίας της, ενώ το θεσμικό οπλοστάσιο εξαντλήθηκε και με την
κατάθεση και συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας σε βάρος του
πρωθυπουργού.
Σε όλα αυτά, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να αναδείξει τον
ΣΥΡΙΖΑ σε βασικό –αν όχι τον μόνο… –υπερασπιστή της
δημοκρατικής ομαλότητας, της απροβλημάτιστης λειτουργίας του
πολιτεύματος, να φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση την
κυβέρνηση, αλλά και να «σπρώξει» την διαλεύκανση της
υπόθεσης των υποκλοπών με έναν καθοριστικό και αποφασιστικό
τρόπο. Το ΠΑΣΟΚ σε όλα αυτά ήταν απόν. Και, προσπαθώντας
να κρατήσει ίσες αποστάσεις και να τα έχει καλά με όλους, το μόνο
που κατάφερε ήταν εξ αντικειμένου να το «καταπιεί» ο ΣΥΡΙΖΑ και
να διαπιστώσει ότι όποιος δεν κάνει τίποτα προσπαθώντας να
κρατήσει ισορροπίες, στο τέλος χάνει και από τα δεξιά και από τα
αριστερά του. Ας δει ο κ. Ανδρουλάκης την πορεία της ΔΗΜΑΡ. Θα
καταλάβει πολλά.