Έλληνας ποιητής και μεταφραστής, που εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα στα τέλη του 1930.
Ο Γεώργιος Κανέλλος, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε το 1909 στους Δελφούς και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Σε παιδική, ακόμη, ηλικία γνωρίστηκε με τον φιλέλληνα αμερικανό θεατρικό συγγραφέα και ποιητή Τζορτζ Κραμ Κουκ (1873-1924), ο οποίος ζούσε στους Δελφούς και επηρεάστηκε στη διαμόρφωση της ανθρωπιστικής του ιδεολογίας. Αργότερα, γνώρισε τον Άγγελο Σικελιανό και συνεργάστηκε μαζί του στις Β’ Δελφικές Εορτές, το Μάιο του 1930.
Παρότι ζούσε στην Αθήνα από το 1929, δεν έπαψε ποτέ να διατηρεί στενές σχέσεις με την πατρίδα του. Σ’ αυτόν ανήκει η σύλληψη της ιδέας ενός πρώιμου ανοικτού Πανεπιστημίου, του «Δελφικού Περιπατητικού Πανεπιστημίου», που περιόδευε στα χωριά του Παρνασσού και η λειτουργία ενός ορειβατικού συλλόγου. Τη δεκαετία του ‘40 ήταν ένας από τους πρωτεργάτες των πολιτιστικών εκδηλώσεων που πραγματοποιούνταν στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1937 με την ποιητική συλλογή «Ειδύλλια» (1937). Ακολούθησαν τα ποιητικά βιβλία «Βουκολικά» (1938), «Θλιμμένο Πάσχα» (1942), «Άνθρωπος της γης (1943), «Ο άνθρωπος με την τσάπα» (1943), «Όργος οργής» (1948), «Η μοναξιά του λιθαριού» (1948), «Η μοναξιά του λιθαριού» (1949), «Αγροτική Συμφωνία» (1950) και άλλα. Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες, κυρίως στα ιταλικά, ενώ ο ίδιος μετέφρασε ιταλούς ποιητές στα ελληνικά.
Για το έργο του τιμήθηκε με τον Α’ Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών. Υπήρξε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και ιδρυτικό μέλος του Δελφικού Οργανισμού και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Τη δεκαετία του ‘60 εξέδιδε την τριμηνιαία λογοτεχνική επιθεώρηση «Δελφικά Τετράδια».
Ο Φοίβος Δέλφης πέθανε στην Αθήνα στις 15 Φεβρουαρίου 1988, σε ηλικία 79 ετών.
Κρίσεις για το έργο του
Εδώ θα βάλω και το βουκολικό και αρχαιολατρικό Φοίβο Δέλφη («Ειδύλλια», 1939), που μετά το 1951 (όταν έβγαλε το βιβλίο του «Αχαιοί») περιέπεσε σε μακρά σιωπή, για να επανέλθει, πιστός πάντα στις αγάπες του, το 1973 («Ηνίοχος»). Οι Δελφοί, ο ομφαλός και του δικού του πνευματικού κόσμου, που συνδυάζει έξαλλου, με την αρχαία δόξα, κι ένα λιοπερίχυτο, ευφρόσυνο τοπίο, είναι η μόνιμη παρηγοριά του ποιητή (που από τον τόπον αυτό πήρε και το φιλολογικό όνομά του) και η μόνιμη αφετηρία του στις ουμανιστικές πνευματικές εκστρατείες του
Μιχάλης Μερακλής, φιλόλογος, λαογράφος και λογοτεχνικός κριτικός