Ο νέος αντισημιτισμός

Του Moshe Dann*
Η Αντι-Ισραηλινή καμπάνια χαρακτηρίζει τους Εβραίους ως ανήθικους και το Εβραϊκό κράτος ως ιστορική απάτη
Είναι εποχή μίσους για τους Εβραίους, για μια ακόμη φορά. Όχι καψίματα σταυρών ή ψυχοπαθείς με βόμβες που ουρλιάζουν για τον Αλλάχ. Το μίσος είναι εκλεπτυσμένο, περιβεβλημένο με τη λάμψη του ΟΗΕ και της ΕΕ, μπανάλ εκθέσεις για Ισραηλινές φρικαλεότητες και Παλαιστινιακή απελευθέρωση. Είναι τόσο άγιο, τόσο ηθικά πομπώδες και τόσο της μόδας.
ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τον ΟΗΕ και τις περισσότερες Αραβικές και Μουσουλμανικές οργανώσεις και χώρες, καταδικάζουν το Ισραήλ ως κράτος παρία, ανάξιο ύπαρξης. Σ’ αυτό το πογκρόμ συνείδησης δεν φορούν κουκούλες. Μάσκα τους είναι ο φαρισαϊσμός.
Ο μηχανισμός διασυρμού και απονομιμοποίησης, οι εκστρατείες Μποϊκοτάζ, Άρσης Επενδύσεων, Κυρώσεων (BDS) συντονίζονται από την Παλαιστινιακή Εθνική Επιτροπή BDS, μία οργάνωση-ομπρέλα για δεκάδες Παλαιστινιακές οργανώσεις που βρίσκονται στη Ραμάλλα και στηρίζονται από την Παλαιστινιακή Αρχή. Ένα παγκόσμιο κίνημα βρίσκεται πίσω από την εξάπλωση αντι-Ισραηλινών δράσεων από εκκλησίες, συνδικάτα και φοιτητικές ομάδες.
Τα συνθήματα είναι εύκολα: “Τερματισμός της κατοχής”, “Δικαιοσύνη για τους Παλαιστίνιους”, “Ειρήνη Τώρα”. Δεν χρειάζεται σκέψη για περίπλοκα θέματα. Απλά κατηγορείστε το Ισραήλ. Και μισείτε. Μισείτε.
Οι αντι-Ισραηλινές καμπάνιες επικαλύπτουν τα αντι-Εβραϊκά συναισθήματα. Αυτό εξηγεί γιατί οι εκστρατείες μίσους για το Ισραήλ στηρίζονται από άθεους, αναρχικούς, ακόμη και Χριστιανούς, γιατί νέοι άνθρωποι τυλίγονται με καρό μαντίλια όπως του Arafat και έρχονται στο Ισραήλ για να πολεμήσουν στο πλευρό των Αράβων, ορισμένοι ρισκάροντας τη ζωή τους, και γιατί χώρες της ΕΕ με δοκιμαζόμενες οικονομίες ξοδεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο στηρίζοντας αντι-Ισραηλινές οργανώσεις.
Με τη στήριξη των Ισλαμιστών και κυρίως των φοιτητικών οργανώσεων που σχετίζονται με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, το μίσος για το Ισραήλ έχει γίνει η μανία των πανεπιστημιουπόλεων. Παράλληλα, οι διοικήσεις των πανεπιστημίων τηρούν μανιωδώς ουδέτερη στάση ενώ οι Εβραϊκές οργανώσεις δείχνουν υπερβολική ευγένεια.
Επιπλέον, το Ισραήλ έχει δημιουργήσει τους δικούς του επικριτές – αρθρογράφους που καταδικάζουν το Ισραήλ ως “ρατσιστικό”, συντάκτες που συνιστούν “κακοποίηση” του Ισραήλ, πανεπιστημιακούς, λογοτέχνες και καλλιτέχνες που υποστηρίζουν τη BDS κατά των Εβραίων που ζουν στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια.
Ως εκ τούτου, για να κατανοήσουμε την απονομιμοποίηση, πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ εκείνων που επιδιώκουν την καταστροφή του Ισραήλ στη μια ή την άλλη της μορφή και όσων επιδίδονται σε νόμιμη, έντιμη και ειλικρινή κριτική. Καθώς ένας από τους πυλώνες της δημοκρατίας είναι η ελευθερία του λόγου, η διάκριση μεταξύ του τι είναι αποδεκτό και τι όχι είναι συχνά δύσκολη. Η αυτοκριτική είναι απαραίτητη. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη. Όμως, η αυτοκριτική χωρίς όρια, η ασύμμετρη και υπερβολική, είναι αυτοκαταστροφική.
Η αμφισβήτηση της ταυτότητας του Ισραήλ και η στηλίτευσή του ως πλασματικού Εβραϊκού κράτους μπορεί να γίνει αποδεκτή αν απορρίπτονταν όλα τα κράτη με επίσημες θρησκείες. Ο διαχωρισμός του Ισραήλ, επομένως, δείχνει απλά προκατάληψη. Είναι μια μορφή απονομιμοποίησης, μια πιο ήπια άρνηση του δικαιώματος ύπαρξής του.
Ανηθικότητα υπό την αιγίδα του κράτους
Οι ήπιοι αρνητές διαμαρτύρονται για τη συσχέτισή τους με σκληροπυρηνικούς απονομιμοποιητές με το επιχείρημα ότι υποστηρίζουν το Ισραήλ αλλά είναι επικριτικοί των “ρατσιστικών τακτικών του”, της “παράνομης κατοχής Αραβικών εδαφών”, της “αποικιοκρατικής πολιτικής” του. Όμως, η σύνδεση μεταξύ της κριτικής και του μίσους σε πλήρη άνθιση βαθαίνει όταν προκατειλημμένες ειδήσεις και διαστρεβλωμένη ρητορική για δήθεν Ισραηλινές “θηριωδίες” και “εγκλήματα πολέμου” γίνονται αυταπόδεικτες αλήθειες, στρεβλώσεις της πραγματικότητας.
Η στηλίτευση λοιπόν της “κατοχής ως μιας ηθικής καταστροφής” για το Ισραήλ ορίζει τους Εβραίους ως ανήθικους, μια ανηθικότητα υπό την αιγίδα του κράτους, μια νομική και ιστορική απάτη που ακονίζει το σπαθί της απονομιμοποίησης, δικαιολογεί τις εκστρατείες της BDS και την αντι-Εβραϊκή βία.
Όταν, για παράδειγμα, η Λωρίδα της Γάζας παρουσιάζεται ως “μια τεράστια φυλακή”, τότε η επίθεση στους δεσμοφύλακες είναι ηρωική, η ανατροπή του συστήματος που δημιούργησε αυτήν τη φυλακή είναι δικαιολογημένη και η εκτόξευση ρουκετών από τηHamas γίνεται “αυτοάμυνα”.
Αν ένα Εβραϊκό και δημοκρατικό κράτος είναι εγγενώς μεροληπτικό, πραγματικά “ρατσιστικό”, εκείνοι που του αντιτίθενται μπορούν να τιμούνται ως “μαχητές της ελευθερίας”. Αν το Ισραήλ “κλέβει Αραβικά εδάφη”, τότε εκείνοι που αγωνίζονται για ν’ ανακτήσουν ό, τι είναι δικαιωματικά δικό τους είναι συνετοί. Αν οι Ισραηλινοί οικισμοί είναι “παράνομοι”, πρόκειται για ένα έγκλημα που πρέπει να τιμωρηθεί. Αυτό το άσχημο πορτρέτο του Ισραήλ είναι σκόπιμο, δεν έχει περιγραφικές αποχρώσεις, δεν έχει θετικές εικόνες ή προοπτική. Είναι μονοδιάστατα κακό.
Η δύναμη της προπαγάνδας είναι ότι στερείται κριτικής σκέψης, αυτή είναι η ουσία της πλύσης εγκεφάλου. Η απονομιμοποίηση του Ισραήλ, ως εκ τούτου, πρέπει να επανεξεταστεί όχι μόνο ως ένα πρόβλημα πληροφόρησης αλλά ως ένα φιλοσοφικό θέμα.
Για πρώτη φορά στην ιστορία, το μίσος κατά των Εβραίων από Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, φιλελεύθερους, αναρχικούς, φασίστες και κομμουνιστές, δικτάτορες και πρόεδρους έχει συγχωνευθεί σ’ ένα τεράστιο συνασπισμό εναντίον του Ισραήλ, μια διεθνή, πολύπλευρη επίθεση που αποσκοπεί να γονατίσει το Ισραήλ.
Ένας από τους μηχανισμούς που χρησιμοποιούνται για την απονομιμοποίηση του Ισραήλ είναι η προώθηση του “Παλαιστινιασμού” (Palestinianism) και της Παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης. Παραδόξως, ένα σχέδιο “δύο κρατών” αντί να μειώνει την αντίσταση στο Ισραήλ, την αυξάνει. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η προοπτική ενός Παλαιστινιακού κράτους και της πλήρους κυριαρχίας του δημιουργεί προσδοκίες για αντικατάσταση του Ισραήλ όχι αποδοχή του.
Αυτό εξηγεί γιατί οι Παλαιστίνιοι ηγέτες “δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να χάσουν μια ευκαιρία”. Δεν οφείλεται σε εσφαλμένο υπολογισμό. Είναι ακριβώς αυτό που αποσκοπούν. Εξηγεί επίσης γιατί δεν μπορούν ν’ αναγνωρίσουν – και δεν θα το κάνουν – το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, γιατί αρνούνται να διαπραγματευθούν για το θέμα των προσφύγων και γιατί απορρίπτουν κάθε συμβιβασμό για την Ιερουσαλήμ. Το πρόβλημα δεν είναι εδαφικό αλλά υπαρξιακό.
Οι απλές ερωτήσεις αποκαλύπτουν το δίλημμα: Ποιο είδος Ισραήλ είναι πλήρως και απόλυτα αποδεκτό; Έχει τελειώσει η Nakba (καταστροφή – ίδρυση του Ισραήλ το 1948); Θα σταματήσει η Αραβική/Ισλαμική τρομοκρατία, η βία και η υποκίνηση με τη δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους; Τι θα έβαζε τέλος σ’ αυτήν τη σύγκρουση;
Αν η απάντηση είναι “Βάλτε τέλος στην ύπαρξη του Ισραήλ”, ξέρετε για τι αγωνίζεστε.
*Ο συγγραφέας είναι ιστορικός, συγγραφέας και δημοσιογράφος
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4219511,00.html
http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=2266:2012-05-17-05-47-08&catid=35:jewdaism&Itemid=59 Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις