«Και αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι… Έχω την αίσθηση ότι νιώθουν ότι είμαστε χάπατα τελείως. Δηλαδή βγαίνουν και λένε τη μια βλακεία πίσω από την άλλη. Και θεωρούν για να το κάνουν αυτό καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τους παίρνει. Θεωρούν ότι είμαστε γκάου, δεν ξέρω. Νιώθω ηλίθια. Παρόλα αυτά παιδιά ψάχνω να βρω…Προσπαθώ απεγνωσμένα να πιαστώ από κάπου. Απεγνωσμένα όμως κάνω μεγάλο αγώνα. Γιατί έχω την αίσθηση ότι όσο θυμώνουμε, όσο ζούμε κάτω από αυτό το φόβο, από αυτό το καθεστώς “τι να κάνουμε και μπορούμε να κάνουμε;” έχω την αίσθηση ότι το κακό δυναμώνει με κάποιο λόγο.
Μιλάω και με πιάνει ταχυπαλμία. Γιατί πιάνω τον εαυτό μου συνέχεια να είναι θυμωμένος, πιεσμένος, αγανακτισμένος, θυμωμένος, το είπα, το ξαναλέω ότι.
Αυτό που έκανε περισσότερο από έξαλλη ήταν όταν δημοσιογράφος ρωτάει τον Άδωνι Γεωργιάδη ότι δεν θα έπρεπε ο Καραμανλής να πειμέσα στη Βουλή, -και κουνάει και το δάχτυλο μάλιστα και να πει ότι είναι ντροπή να μου μιλάτε για ασφάλεια- ότι υπήρχαν θέματα; Και ο Γεωργιάδης απαντάει: «Τι θέλατε να πει ότι υπάρχει κίνδυνος; Δεν θα έμπαινε κανείς στα τρένα».
Καταλαβαίνεις βρε άνθρωπέ μου τι είπες εκείνη την ώρα; Δεν μιλάμε για φόνο εξ’αμελείας. Μιλάμε για φόνο. Το αντιλαμβάνεστε αυτό που είπε; Και μετά λέει ο Μουτσινάς και έχει δίκιο σύμφωνα μαζί του, ο πρωθυπουργός τα ακούει; Γιατί δεν τους μαζεύει; Πονάμε όλοι, έχουμε ταυτιστεί όλοι, ειδικά εμείς οι μανούλες αλλά πες μου τι βγαίνει; Δε νομίζω πως θα το ξεπεράσω εύκολα αυτό που συνέβη, θεωρώ πως είναι η οικογένειά μου, πως είναι δικά μου αυτά τα παιδιά. Αλλά πέστε μου τι να κάνω;».