Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Στην Ελλάδα που, κατά την Bloomberg, πηγαίνουμε τόσο λαμπρά, ώστε «βάζουμε τα γυαλιά» στις λοιπές, και πιο προηγμένες από εμάς, ευρωπαϊκές οικονομίες, έχουν δυστυχώς ξεπουληθεί σε ιδιώτες, και δη το συχνότερο σε αλλοδαπούς, οι πιο ευαίσθητες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Συνέβη, φευ, το ξεπούλημα, μεταξύ άλλων και στους ελληνικούς σιδηροδρόμους (έτσι που ευθέως να αποδίδεται το εγκληματικό συμβάν, σε μεγάλο βαθμό, σε αυτό το ξεπούλημα).
Είναι, συνεπώς, απολύτως εύλογο να υπάρχει ανησυχία για το ότι, βρίσκεται στα σκαριά και το ξεπούλημα του νερού (εννοώ της διαχείρισής του). Θα ήταν ένα επιπλέον εγκληματικό ξεπούλημα, για απολύτως ευνόητους λόγους, που σίγουρα δεν χρήζουν επεξηγήσεων.
Ωστόσο, η Κυβέρνηση έσπευσε να καθησυχάσει αυτές τις ανησυχίες δηλώνοντας, και μάλιστα με τον πιο απόλυτο τρόπο, ότι δεν τίθεται θέμα ξεπουλήματος του νερού.
Και βέβαια, ενόψει μιας τέτοιας απόλυτης κυβερνητικής διαβεβαίωσης, ουδείς δικαιούται να διατηρεί την παραμικρή σχετική αμφιβολία ότι αυτή είναι η αλήθεια.
Και αφού ησυχάσαμε ότι το νερό μας δεν ξεπουλιέται, διερωτώμαι τι ρόλο άραγε καλείται να διαδραματίσει αυτή η «Ρυθμιστική Αρχή» στην ΕΥΔΑΠ; Τι χρειάζεται δηλαδή (αφού δεν ξεπουλιέται το νερό), γιατί ξαφνικά θεσπίζεται αυτή η Αρχή, και ποια θα είναι, ακριβώς, τα καθήκοντά της;