Τουρκική αραβόφωνη ιστοσελίδα με ένα άρθρο του Abdul Razzaq Makri απευθύνεται στον ισλαμικό κόσμο, αραβικό ή μη, να ακολουθήσει το τουρκικό σουνιτικό μοντέλο δημοκρατίας, όπως είναι αυτό του νυν προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Η Τουρκία ζει μια ιστορική κατάσταση στις τρέχουσες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές της.
Παρά την ιστορική αναγέννηση που επέφερε ο Ερντογάν και το κόμμα του στη χώρα του, σε επιστήμη, τεχνολογία, βιομηχανία, επισιτιστική ασφάλεια, εκπαίδευση, υπηρεσίες υγείας, υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα, περιφερειακό και η διεθνής θέση και η επιστροφή της Τουρκίας στον ισλαμικό πολιτισμό και την ένδοξη ιστορία της, βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν εκπρόσωπο του κόμματος σε μια δύσκολη κατάσταση.
Είναι αυτοί (σημ. το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα υπό τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου) που έφεραν την Τουρκία σε μεγάλη οικονομική κατάρρευση, περίπλοκη κοινωνική αποσύνθεση και σοβαρή πολιτιστική αποσύνθεση στο όνομα της ανεξιθρησκίας του Ατατούρκ στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα του περασμένου αιώνα.
Η περιστασιακή οικονομική κρίση που γνωρίζει η Τουρκία τα τελευταία χρόνια, η πτώση του νομίσματος και η άνοδος του κόστους ζωής ήταν αρκετά για να πει ο μισός τουρκικός λαός στον Ερντογάν ότι είσαι στην εξουσία εδώ και πολύ καιρό και πρέπει δοκιμάσουμε κάποιον άλλο.
Αν η εναλλακτική δεν ήταν τρομακτική στις αυστηρές κοσμικές της τάσεις και αδύναμη χωρίς επιτεύγματα ή όραμα, συμμαχώντας με εθνοτικές και ιδεολογικές δυνάμεις ή με μη πειστικές προσωπικές εχθρότητες, ο Ερντογάν, αυτός ο συμβολικός ιστορικός ηγέτης, θα είχε χάσει τις εκλογές στον πρώτο γύρο.
Είδαμε όλοι την ελευθερία της εκλογικής διαδικασίας
Εδώ όμως αποδέχεται την πρόκληση και αντιμετωπίζει ξανά τις κάλπες στον δεύτερο γύρο χωρίς να κάνει χάρη στον τουρκικό λαό και να τον καταγγέλλει ότι δεν τον στήριξε, ως αποτέλεσμα των μεγάλων ιστορικών υπηρεσιών που προσέφερε στη χώρα και τον λαό.
Είδαμε όλοι πώς γινόταν η διαλογή με απόλυτη διαφάνεια και τα αποτελέσματα δημοσιεύονταν σε ηλεκτρονικά προγράμματα σε όλο τον κόσμο, προσαρμοσμένα κάθε δύο λεπτά ανάλογα με το τι έγραφαν διαδοχικά τα κουτάκια.
Είδαμε την ελευθερία των ανταγωνιστικών κομμάτων και προσωπικοτήτων, πόσο ισότιμοι μιλούν στα ΜΜΕ, κινητοποιούν και λογοκρίνουν, και κανένας από αυτούς δεν παραπονιέται για την παρέμβαση του στρατού, της διοίκησης ή οποιασδήποτε άλλης επίσημης δύναμης στον διαγωνισμό.
Μοναδική δημοκρατική εμπειρία στον ισλαμικό κόσμο
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τουρκική εμπειρία είναι η μοναδική δημοκρατική εμπειρία στον ισλαμικό κόσμο ως προς την εκπροσώπησή της με τα ίδια πρότυπα που ισχύουν στις δημοκρατικές χώρες και ως προς τη σημασία της Τουρκίας, της ιστορίας της και της θέσης της στις ισλαμικές χώρες, και από την άποψη ότι είναι μια εμπειρία από ηγέτες που προέρχονταν από το σουνιτικό ισλαμικό κίνημα.
Αυτές οι εκλογές έχουν μεγάλη σημασία για ολόκληρο τον κόσμο για πολλούς λόγους που δεν αποτελούν αντικείμενο αυτού του άρθρου, αλλά έχουν μεγαλύτερη σημασία για τα σουνιτικά ισλαμικά ρεύματα, ειδικά για τα κινήματα που στερούνται τη δημοκρατία και ειδικά για τα καταπιεσμένα κινήματα που φιλοξενούνται στο τουρκικό έδαφος.
Πολλά από αυτά τα κινήματα είναι περήφανα για την τουρκική εμπειρία περισσότερο από την υπερηφάνεια για τις εμπειρίες τους και ενδιαφέρονται περισσότερο για αυτές παρά για τη δημοκρατία στις χώρες τους, λόγω της απελπισίας στο επικείμενο τέλος των πολιτικών τους ανησυχιών ή ίσως για να ενδυναμωθούν από την επιτυχία του μοντέλου, έστω και με πρόσχημα, στην αντιμετώπιση των τυράννων στις χώρες τους, και αναμφίβολα λόγω της αγάπης του ισλαμικού πολιτισμένου έθνους που υποσχέθηκαν οι νικητές Τούρκοι αδελφοί τους πολιτικά και οικονομικά!
Η τουρκική δημοκρατική εμπειρία δεν είναι η μόνη στον ισλαμικό κόσμο.
Είδαμε επίσης στη Μαλαισία πώς τα funds ανέδειξαν τον αναγεννησιακό δημιουργό της, τον Μαχαθίρ Μοχάμεντ στην εξουσία, όταν προσπάθησε να επιστρέψει για να σώσει τη χώρα του από τη διαφθορά που κατέστρεψε την εμπειρία και τα επιτεύγματα, και δεν έφερε αντίρρηση στους ανθρώπους του όταν αρνήθηκαν την επιστροφή του στις τελευταίες εκλογές του 2022.
Δίπλα στη Μαλαισία που είναι μια μεγάλη μουσουλμανική χώρα όσον αφορά τον πληθυσμό και τον υποψήφιο για να γίνει η έκτη οικονομική δύναμη στον κόσμο αμέσως μετά την απαλλαγή από τη δικτατορία, ο πρόεδρος Σουχάρτο παραιτήθηκε το 1998.
Είδαμε επίσης ένα άλλο παράδειγμα ανοιχτού ανταγωνισμού στο Πακιστάν, τη μοναδική πυρηνική χώρα στον ισλαμικό κόσμο, όπου ο αρχηγός του κράτους έχασε στην κάλπη και μπόρεσε να κινητοποιήσει τους υποστηρικτές του στο δρόμο επειδή πίστευε ότι μια εξωτερική συνωμοσία τον είχε απομακρύνει, χωρίς αιματοχυσία μεταξύ των ανταγωνιστών, με την πακιστανική εμπειρία όπως μπορεί να ειπωθεί.
Και υπάρχει η σιιτική εμπειρία στο Ιράν, που άντεξε την αμερικανική δυτική πολιορκία, έχτισε μια οικονομία αντίστασης και ελεγχόμενη τεχνολογία, και πρόκειται να γίνει ένα πυρηνικό κράτος που ζει σε πραγματική συζήτηση για την προεδρία και το κοινοβούλιο μεταξύ συντηρητικών και μεταρρυθμιστών, παρά το ιδιαιτερότητες αυτής της εμπειρίας που κάποιοι αναρωτιούνται και άλλοι δυσανασχετούν.
Η δημοκρατική πορεία απαιτεί ακόμα βελτίωση σε αυτές τις χώρες, αλλά είναι καλά εδραιωμένη και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την οπισθοδρόμησή της.
Έχει δημιουργήσει κοινωνική σταθερότητα σε μεγάλο βαθμό, οικονομική αναγέννηση, επιστημονική ανάπτυξη και κύρος μεταξύ τους, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το θέμα τιμά το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους.
Απουσιάζουν οι αραβικές χώρες
Το περίεργο είναι ότι όλες αυτές οι εμπειρίες στον ισλαμικό κόσμο δεν υπάρχει αραβική χώρα, καθώς οι αραβικές χώρες εξακολουθούν να αντιστέκονται στη δημοκρατία και αντιπροσωπεύουν τις τελευταίες χώρες στον κόσμο στις οποίες οι λαοί τους δεν πέτυχαν την κυριαρχία τους στην επιλογή των κυβερνητών τους και η τελευταία απόπειρα δημοκρατικής μετάβασης ήταν οι λαϊκές εξεγέρσεις. Η ειρηνική αλλαγή που ονομάστηκε Αραβική Άνοιξη, ματαιώθηκε από τις αντεπαναστάσεις και μετατράπηκε σε θυελλώδη χειμώνα διαμάχης.
Ένα μεγάλο μέρος του αραβικού κόσμου εξακολουθεί να στενάζει κάτω από το βάρος των σεχταριστικών, εθνοτικών και βίαιων πολιτικών συγκρούσεων που προκύπτουν από αυτές τις αντεπαναστάσεις και τις ξένες επεμβάσεις μετά από μια μακρά προηγούμενη εμπειρία τυραννίας.
Όπως είναι η περίπτωση της Συρίας, της Υεμένης και του Σουδάν, και πριν από αυτά το Ιράκ και ο Λίβανος, και άλλο μέρος σημαντικό υπόκειται σε μόνιμη τυραννία υπό εξτρεμιστικά ή μη πλουραλιστικά ρεπουμπλικανικά και μοναρχικά καθεστώτα, όπως συμβαίνει με την Αίγυπτο και όλες τις χώρες του Κόλπου εκτός από το Κουβέιτ και πρόσφατα την Τυνησία που προσχώρησε ξανά στην ομάδα του εξτρεμισμού ή σε μοναρχικά ή πριγκιπικά καθεστώτα στα οποία υπάρχει κομματικός πλουραλισμός αλλά με χαμηλά, εγγενή δημοκρατικά ανώτατα όρια που αυτά τα κόμματα δεν επιδιώκουν.
Οδηγεί από μόνο του στην πραγματική μεταβίβαση της εξουσίας μεταβαίνοντας στη συνταγματική μοναρχία που είναι γνωστή στον δημοκρατικό κόσμο , όπως συμβαίνει στο Μαρόκο, την Ιορδανία και το Κουβέιτ, ή τα προεδρικά συστήματα που διοικούνται από «δημοκρατία πρόσοψης».
Στις οποίες τα κόμματα συμμετέχουν περιοδικά σε εκλογές και σε εκλεγμένα συμβούλια με κλίμακες που ελέγχονται πάντα από συστηματική και βιώσιμη εκλογική νοθεία και την παρέμβαση των κρατικών θεσμών και την προκατάληψη τους στον ανταγωνισμό, γεγονός που αποτρέπει κάθε ευκαιρία για συζήτηση, όπως συμβαίνει στη Μαυριτανία και την Αλγερία.
Ζούμε την Αλγερία ως μοντέλο μετωπικής δημοκρατίας στην πληρέστερη μορφή της, χωρίς καμία προοπτική μεταβίβασης της εξουσίας μέχρι στιγμής. Το ίδιο κόμμα κυβερνά τη χώρα για περισσότερα από εξήντα χρόνια, και όταν το κυβερνών κόμμα είναι πλαδαρό, οι πραγματικοί άρχοντες το ενισχύουν με κόμματα που το βγάζουν από τον πυρήνα του για τη δημοκρατική σκηνή.
Το ίδιο κυρίαρχο καθεστώς -με τη σταθερή κομματική του πρόσοψη- κυβέρνησε την Αλγερία στο όνομα του σοσιαλισμού και του ελέγχου της οικονομίας του δημόσιου τομέα, μετά στο όνομα ενός υβριδικού τύπου καπιταλισμού με το όνομα «οικονομία της αγοράς», στη συνέχεια με αυτό που ονομαζόταν η «συμμορία» εναντίον της οποίας ξεσηκώθηκε το λαϊκό κίνημα.
Η αλλαγή δεν συμβαίνει σε μια εποχή οικονομικής ευημερίας και η αλλαγή δεν συμβαίνει σε μια εποχή οικονομικών κρίσεων. Η αλλαγή δεν συμβαίνει σε μια εποχή σταθερότητας και η αλλαγή δεν συμβαίνει σε μια εποχή χάους, και σε όλα αυτά τα στάδια εκεί δεν είναι πραγματική αναγέννηση της χώρας σε κανέναν τομέα, και αυτό που λέγεται για την Αλγερία λέγεται για όλες τις αραβικές χώρες, σε διαφορετικές μορφές και βαθμούς.
Οι δυσκολίες του Ερντογάν
Πραγματικά, όταν είδα τις τεράστιες δυσκολίες που βρήκε ο Ερντογάν σε αυτές τις εκλογές λόγω της πτώσης της αγοραστικής δύναμης, παρά τη μεγάλη αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος, που δεν έγινε αισθητή από την τουρκική νεολαία που δεν έζησε τις ζωντανές κρίσεις που ήταν πριν από τον Ερντογάν, και παρά τη μεγάλη αναγέννηση που έκανε σε όλους τους τομείς, με εξέπληξε πολύ η εμπιστοσύνη του.
Οι κυβερνώντες μας έχουν απόλυτο δικαίωμά τους να κυβερνούν τον λαό χωρίς κανέναν φόβο ή σύγχυση ότι θα τους ανταγωνιστούν άλλοι έξω από την κυρίαρχη δύναμη, παρά τη σημαντική και χρόνια πτώση της αγοραστικής δύναμης σε μια εποχή υψηλών τιμών του πετρελαίου, αυτή η πτώση που έκανε γιατρούς, μηχανικούς, υπαλλήλους με υψηλότερα πτυχία και μικροέμπορους να μετατραπούν σε φτωχούς ανθρώπους που δεν τους αρκεί ο μισθός τους για μια αξιοπρεπή ζωή.
Το περίεργο είναι ότι όταν οι Άραβες ηγεμόνες μιλούν για οικονομικές κρίσεις, λένε: «Όλος ο κόσμος βιώνει μια οικονομική κρίση», χωρίς να κάνουν διάκριση ανάμεσα σε κρίσεις που είναι περαστικό κρυολόγημα, ακόμα κι αν είναι σοβαρό, και κρίσεις που είναι δομικός καρκίνος στο σώμα της εθνικής οικονομίας
Οι κυβερνώντες μας δεν βλέπουν πώς αυτή η παγκόσμια κρίση, από την οποία κρύβονται, έχει κλονίσει θρόνους και έχει δημιουργήσει νέα ρεύματα στις δημοκρατικές χώρες.
Αυτό που απαιτείται στις χώρες μας κατά τη διάρκεια κρίσεων -για αυτούς- είναι να αλλάξουν οι άνθρωποι ώστε να ξεχάσουν την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματά τους υπό το πρίσμα αυτών των κρίσεων, εκτός από το ότι συνεχίζουν να κυβερνούν, είναι η μόνη σταθερά στις χώρες μας, ακόμα κι αν δεν υπάρχει άλλη χώρα για να κυβερνήσει.
Ω Άραβες άρχοντες!
Δεν σας ζητάμε την αρχαία δημοκρατία της Δύσης. Επιτρέψτε στο λαό σας να απολαύσει τη δημοκρατία που απολαμβάνουν μουσουλμανικοί λαοί όπως εμείς. Ας υπηρετήσουμε τις χώρες μας με ελευθερία, όπως τους υπηρέτησε αυτό το ανερχόμενο μουσουλμανικό κράτος ( η Τουρκία).
Abdul Razzaq Makri- Arabic 21
—