Τουρκικό δημοσίευμα στην αραβική, αναφέρεται στη απήχηση της εκλογικής νίκης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στον αραβικό κόσμο ως αντιπρόσωπο του ιστορικού Ισλαμικού Οθωμανικού Χαλιφάτου και τον θέτει ως παράδειγμα διακυβέρνησης μιας μουσουλμανικής χώρας στον αραβικό κόσμο.
Ο αραβικός δρόμος σήμερα είναι ένα ζωντανό δείγμα που αξίζει να διαβαστεί και να αναλυθεί στη διαφορετική του θέση για τις τουρκικές εκλογές γενικότερα και τη νίκη του Προέδρου Ερντογάν ειδικότερα, γράφει ο Μοχάμεντ Χουνέιντ στην Arabic21.
Οι τουρκικές προεδρικές εκλογές απασχόλησαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και διάφορες επίσημες και ιδιωτικές πλατφόρμες μέσων ενημέρωσης με έναν τρόπο που υποδηλώνει ότι απασχόλησε έντονα τον αραβικό κόσμο.
Πέρα από τα αραβικά καθεστώτα…
Ας αφήσουμε στην άκρη τους υπολογισμούς των αραβικών καθεστώτων από αυτές τις εκλογές, που κινούνται σύμφωνα με τις δικές τους ατζέντες και στενά συμφέροντα, που περιορίζονται σχεδόν στο να παραμείνει το καθεστώς στην εξουσία χωρίς σημαντική λαϊκή απειλή.
Αυτό που μας απασχολεί εδώ είναι ο αραβικός δρόμος και η συλλογική συνείδηση των λαών και των μαζών, για την παρακολούθηση των αιτιών διχασμού, πρώτον από την τουρκική δημοκρατία και από τον Τούρκο πρόεδρο δεύτερον, και τη σχέση της με τις αλληλεπιδράσεις της αραβικής σκηνής.
Υποστηρικτές της Τουρκίας ή υποστηρικτές του Ερντογάν;
Ίσως να μην υπερβάλλουμε αν αναγνωρίσουμε ότι οι περισσότερες από τις αραβικές μάζες ενθουσιάστηκαν με τη νίκη του Τούρκου προέδρου, οι οποίες τον βλέπουν ως παράδειγμα δίκαιου ηγεμόνα που κατάφερε να μετατρέψει τη χώρα του από μια χώρα μέσης ανάπτυξης σε μια περιφερειακή και διεθνή δύναμη να είναι υπολογίσιμη.
Είναι επίσης, σύμφωνα με πολλούς, ένας μουσουλμάνος πρόεδρος που αντιπροσωπεύει μια επέκταση της ιστορίας του Ισλαμικού Οθωμανικού Χαλιφάτου απέναντι στη Χριστιανική Δύση και τις παγκόσμιες αποικιακές δυνάμεις, είτε στην Ευρώπη είτε στην Αμερική.
Ο Ερντογάν επωφελήθηκε σαφώς από τη δηλωθείσα κατάσταση εχθρότητας που ασκήθηκε εναντίον του από τις πλατφόρμες των δυτικών μέσων ενημέρωσης, ειδικά μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος του 2016, που τον ταύτισαν με τις αντιπολιτευόμενες αραβικές πολιτικές δυνάμεις (βλέπε Μουσουλμανική Αδελφότητα) στην τοπική σκηνή και τον θεωρούν προέκτασή τους.
Όποιοι και αν είναι οι λόγοι, αντικατοπτρίζουν την πολιτική ορφάνια από την οποία υποφέρει η αραβική πολιτική συνείδηση και περιμένει επί αιώνες τον σωτήρα και τον ήρωα που θα απελευθερώσει το έθνος από την κατάσταση ταπείνωσης στην οποία έχει περιέλθει.
Είναι αλήθεια ότι η εικόνα του αγνοούμενου ηγέτη είναι έντονα παρούσα στη φαντασία και τη συνείδηση του αραβικού δρόμου και η δηλωμένη αγάπη του για τον Τούρκο πρόεδρο είναι μόνο μια κλιμάκωση αυτής της απώλειας που δεν βρήκε στην πατρίδα του, ειδικά μετά την επιτυχία του λαού της Τουρκίας που είναι σταθερή απέναντι σε όλες τις απόπειρες πραξικοπήματος στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Σε αυτή τη λαϊκή αντίληψη, η Τουρκία φαίνεται να υποχωρεί πίσω από την εικόνα του ηγέτη, αλλά μάλλον ως ένα ζελατινώδες οικοδόμημα με απροσδιόριστα χαρακτηριστικά, στο οποίο η οθωμανική κληρονομιά αναμειγνύεται με τη σκηνή του χαλιφάτου, με τις νίκες των μουσουλμανικών στρατών, και μάλιστα με τις σκηνές ιστορικών τουρκικών ταινιών.
Πολλοί Άραβες συγκρίνουν την κατάσταση της Τουρκίας με αυτή των χωρών τους, αλλά αγνοούν βασικά δεδομένα, το πιο σημαντικό από τα οποία είναι ότι η Τουρκία είναι ένα έθνος-κράτος που οι εξευτελιστικές αποικιακές συνθήκες δεν κατάφεραν να το διχάσουν.
Αγνοούν επίσης τον κεντρικό ρόλο που διαδραμάτισαν οι συντηρητικές τουρκικές εθνικιστικές και ισλαμικές ελίτ, ακόμη και μέρος των φιλελεύθερων ελίτ, στη διάσωσή τους από την πτώση και την υποταγή, παρά την αγριότητα της στρατιωτικής κυριαρχίας και την ισοπέδωση του κεμαλικού καθεστώτος, μαζί με τον Ατατούρκ στις ανατολικές προεκτάσεις της Τουρκίας.
Εχθροί της Τουρκίας ή Εχθροί του Ερντογάν;
Όσο για την αντίπαλη ομάδα, το μεγαλύτερο μέρος της αντιπροσωπεύεται από τα φερέφωνα του επίσημου αραβικού καθεστώτος που είναι εχθρικό προς την αναγέννηση της μουσουλμανικής Τουρκίας, ειδικά από τα βασίλεια του Κόλπου ή από τα στρατιωτικά καθεστώτα που κατάφεραν να διαμορφώσουν το μεγαλύτερο μέρος της συνείδησης της Αραβική Οδού.
Αυτή η ομάδα βασίζει την εχθρότητά της προς την Τουρκία σε τρία βασικά αξιώματα:
Όσον αφορά το πρώτο, κατηγόρησε τον Ερντογάν ότι είναι προέκταση των αραβικών ισλαμικών ομάδων, ιδιαίτερα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, η οποία είναι ένα ισλαμικό κίνημα στο οποίο η αντίληψη του συντηρητικού ρεύματος της Τουρκίας αναμειγνύεται με το αραβικό πολιτικό Ισλάμ, οδηγώντας στην κατηγορία του για χορηγία τρομοκρατών ομάδες και ένοπλες πολιτοφυλακές σε περιοχές περιφερειακών συγκρούσεων, ειδικά στη Συρία, εκτός από το σχέδιο του τουρκικού χαλιφάτου.
Ανεξάρτητα από την αφέλεια αυτής της ανάγνωσης, τυγχάνει άνετης προβολής στον αραβικό δρόμο, είτε από τα εθνικιστικά ρεύματα πιστά στο ιρανικό σχέδιο είτε από τα όπλα των στρατιωτικών καθεστώτων πραξικοπήματος, καθώς και από τα αριστερά και φιλελεύθερα ρεύματα.
Απειλή η Τουρκία για τα αραβικά καθεστώτα
Αυτές οι ομάδες συνειδητοποιούν ότι η εδραίωση της τουρκικής δημοκρατίας αντιπροσωπεύει μια υπαρξιακή απειλή για αυτές και για το τυραννικό αραβικό καθεστώς για το οποίο αγωνίζονται και του οποίου η ύπαρξη αποτελεί προϋπόθεση για την ύπαρξή τους.
Η αραβική τυραννία δεν τρομάζει τίποτα όπως η επιτυχία των δημοκρατικών πειραμάτων μέσω των οποίων οι λαοί ασκούν το δικαίωμα και το καθήκον τους να κάνουν ελεύθερες και συνειδητές επιλογές, ειδικά αν είναι υπό ένα συντηρητικό ή ισλαμικό καθεστώς.
Η εχθρότητα της ισλαμικής διάστασης στις δημοκρατικές εμπειρίες δεν είναι παρά ένα πρόσχημα πίσω από το οποίο αυτές οι ομάδες κρύβουν τον φόβο τους για την άφιξη της δημοκρατικής εμπειρίας στις αραβικές χώρες, γιατί αυτή η εμπειρία είναι ο μόνος τρόπος που εκφράζει την απελευθέρωση της λαϊκής βούλησης από την κηδεμονία της τυραννίας και η λαβή των καθεστώτων ασφαλείας.
Η εχθρότητα του Ερντογάν δεν είναι εχθρότητα προς την Ισλαμική Τουρκία, καθώς πρόκειται για αραβικό ψέμα, αλλά είναι εχθρότητα για την ρίζα της δημοκρατικής εμπειρίας στη μουσουλμανική Τουρκία.
Ο Τούρκος πρόεδρος δεν κέρδισε επειδή είναι μόνο ένας συντηρητικός πρόεδρος, αλλά και επειδή εκφράζει την ελεύθερη βούληση του τουρκικού λαού, χάρη στα ιστορικά επιτεύγματα που έχει κάνει για τον λαό του και τη χώρα του σε πολλούς τομείς, ίσως τον πιο σημαντικό που είναι η παρακμή της δυτικής κηδεμονίας.
Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι η τουρκική τροχιά, παρά την άμεση περιφερειακή της επέκταση, παραμένει μια κυρίως τουρκική τροχιά που εκφράζει πάνω απ’ όλα την τουρκική κατάσταση, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την αναγνώριση της ισχυρής επιρροής αυτής της προσέγγισης στον αραβικό στίβο.
Το κεντρικό ερώτημα παραμένει το εξής: Πώς μπορεί ο αραβικός δρόμος να μετατρέψει τη συναισθηματική κατάσταση της Τουρκίας, αρνητικά ή θετικά, σε μια κατάσταση εκτελεστικής επίγνωσης ικανής να αντλήσει έμπνευση από την εμπειρία και να υφανθεί σύμφωνα με τις γραμμές της;
Παρά τα στρατιωτικά πραξικοπήματα και παρά τις κρίσεις που πέρασε η Τουρκία, η μετάβαση προς τη δημοκρατία, όποιο κι αν είναι το χρώμα της, ήταν μια ομαλή μετάβαση σε σύγκριση με την αραβική κατάσταση, η οποία εξακολουθεί να παραπαίει σε συγκρούσεις, πολέμους και αιματηρά πραξικοπήματα.
Οι αρχικές αντιδράσεις που μεταφράστηκαν σε συγχαρητήρια γράμματα που εκδόθηκαν από ορισμένους Άραβες ηγέτες αντικατοπτρίζουν την αποδοχή του τουρκικού ζητήματος από το επίσημο αραβικό καθεστώς, η οποία δεν μπορεί να αρνηθεί ή να αλλάξει, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.
Μάλλον, αυτά τα καθεστώτα θα κινούνται στο μέλλον με βάση τον κατευνασμό του τουρκικού καθεστώτος και την αναγνώριση του ως περιφερειακού και διεθνούς παράγοντα που δεν μπορεί να παρακαμφθεί, και είναι αυτός που ανακοίνωσε ότι θα ιδρύσει τη νέα Τουρκία μετά τη σταθερότητα της δημοκρατικής εμπειρίας.
Η εχθρότητα προς την Τουρκία από τους αραβικούς τους λαούς και τα καθεστώτα δεν θα τους ωφελήσει σε τίποτα, ούτε ο θαυμασμός γι’ αυτήν δεν θα τους ωφελήσει σε τίποτα, γιατί είναι μια χώρα που κινείται με βάση τα δικά της συμφέροντα πρώτα και κύρια.
Αλλά η πιο ασφαλής και σοφή θέση πρέπει να ξεκινήσει από τη μελέτη τρόπων για να επωφεληθείτε από την τουρκική εμπειρία με την οικοδόμηση ενός ολοκληρωμένου έργου που λαμβάνει υπόψη το αραβικό συμφέρον πρώτα από όλα.
Δυστυχώς, αυτή η επιλογή δεν θα είναι δυνατή βραχυπρόθεσμα, επειδή η συνειδητή λαϊκή βούληση που είναι ικανή να οικοδομήσει αυτό το έργο εξακολουθεί να είναι μια βούληση που έχει σφετεριστεί από την καταπίεση, την τυραννία και την προδοσία των ελίτ.
Με βάση τα παραπάνω, επιστρέφουμε στο σημείο εκκίνησης, το οποίο είναι ότι κάθε αραβική απελευθέρωση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς να απαλλαγούμε από τη λαβή της κυρίαρχης τυραννίας που δεσμεύει κάθε ατομική και συλλογική βούληση.
Η οικοδόμηση δεν θα είναι δυνατή όσο παραμένει σε ισχύ το κατασταλτικό καθεστώς που κατάσχει τη συνείδηση, την έκφραση και την ατομική και συλλογική ελευθερία, γεγονός που δείχνει ότι η περιοχή θα παραμείνει στην κατάσταση υπανάπτυξης και εξάρτησής της έως ότου μια μέρα καταφέρει να οικοδομήσει το δικό της έργο ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει έξω από την κοντινή και τη μακρινή σφαίρα του.
Μοχάμεντ Χουνέιντ – Arabic 21
—