Αυτές τις ώρες συντελείται μία ναυτική τραγωδία από τις μεγαλύτερες που έχουν καταγραφεί, τουλάχιστον στην Μεσόγειο. Οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 100 ενώ υπάρχουν φόβοι για εκατοντάδες θύματα από το σαπιοκάραβο των Τούρκων δουλεμπόρων. Ένα δουλεμπορικό πλοίο που όλοι το έβλεπαν, κανένας όμως δεν τόλμησε να κάνει ρεσάλτο για να σταματήσει το έγκλημα και να σώσει τους 500 η 700 επιβαίνοντες.
Φυσικά, το πλοίο δεν έφυγε από την Τουρκία αυτή τη φορά, αλλά από τη Λιβύη. Όντως έτσι είναι. Λησμονούν όμως οι φαρισαίοι του εθνικού πένθους, ότι η Λιβύη βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή. Κυβερνάται από μία παράνομη κυβέρνηση η οποία θα έπρεπε να έχει φύγει εδώ και 18 μήνες, προκειμένου να διενεργηθούν δημοκρατικές εκλογές ώστε ο λαός της Λιβύης να αποφασίσει για το μέλλον του.
Έτσι λοιπόν, η «τουρκική» κυβέρνηση της Λιβύης, με χιλιάδες ισλαμιστές τρομοκράτες, έχει επιβάλει καθεστώς τρόμου στη χώρα, με τους Τούρκους να πράττουν ακριβώς αυτό που έπρατταν και στα τουρκικά παράλια. Να φορτώνουν ανθρώπους σε σαπιοκάραβα και να τους στέλνουν στο θάνατο. Με την ενοχή ανοχή της Ελλάδας, της Ευρώπης, των ηνωμένων πολιτειών και του ΝΑΤΟ. Που εξακολουθούν να θεωρούν την χώρα – δολοφόνο, την ναζιστική Τουρκία, ως σύμμαχο!
Ειδικά όμως η Ελλάδα δεν έχει το δικαίωμα να σιωπά μπροστά στην τουρκική θηριωδία. Η Ελλάδα δεν μπορεί να συγκαλύπτει άλλο τα τούρκικα εγκλήματα. Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί της Ελλάδας δεν μπορούν πλέον να αμαυρώνουν την ιστορία της πατρίδας μας και να επιτρέπουν στους Τούρκους να συνεχίζουν να διαπράττουν αυτές τις φρικιαστικές θηριωδίες, είτε αυτές γίνονται στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στην Λιβύη, στη Συρία, το Ιράκ, το Αρτσάχ.
Το τριήμερο πένθος λοιπόν δεν μπορεί να συγκαλύπτει την τετραετή συγκάλυψη.
Το αίσχος της Ελλάδας να μην απαίτησει σκληρές κυρώσεις κατά της Τουρκίας ταυτόχρονα με αυτές κατά της Ρωσίας, πλέον μετατρέπεται σε συνέργεια σε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Το αποκορύφωμα; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρησιμοποιεί την τραγωδία ως αφορμή για να ακυρώσει το αυριανό debate.
Να μην τολμήσει. Η συζήτηση των πολιτικών αρχηγών πρέπει να γίνει χωρίς άλλη καθυστέρηση. Ώστε έκαστος να πάρει θέση απέναντι στην τουρκική θηριωδία και να δεσμευτεί για τις ενέργειες στις οποίες θα προβεί για να τη σταματήσει.
Οτιδήποτε άλλο, είναι φαρισαϊσμός, όπως το τριήμερο πένθος της υποκρισίας.