Ακούστε τώρα, ήρθαμε. Ήρθαμε; Δεν ήταν επιλογή μας, αλλά ήρθαμε και τώρα θα πρέπει να κάνουμε κάποια εκπομπή. Αυτές οι τελευταίες δέκα ημέρες να βγούνε από το κ@λο. Θυμάστε τι ωραία που ξεκινήσαμε αυτήν την εκπομπή; Μετά έσκασε η κορόνα μαύρα κι άραχνα, μετά η Πισπιρίγκου, μετά ο πόλεμος, αλλά τώρα έφυγε το εφέ τελειώσανε. Πεθαίνει κόσμος γενικά, αλλά δεν μας ενδιαφέρει και προχωράμε κανονικά τη ζωή μας.
Τώρα έγινε αυτό. Δεν ξέρω η λέξη “δυσάρεστο” είναι λίγη. Είναι αδιανόητο. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι να καταλάβουμε πόσο η ανθρώπινη ζωή είναι μηδέν. Τίποτα. Το ξεπερνά κι έχει κατέβει πολύ κάτω. Δεν ξέρω τι έγινε, τι θα μπορούσαν να κάνουν και δεν γνωρίζω το Δίκαιο, για αυτό μένω στο κομμάτι ότι χάθηκε πάρα πολύς κόσμος και να συνειδητοποιήσουμε λίγο πόσο “τυχεροί” είμαστε, που δεν μας αναγκάζει κάτι να φύγουμε από το σπίτι μας και να βρεθούμε από τον πάτο της θάλασσας μέχρι σε άλλη χώρα.
Έχει κηρυχθεί ένα τριήμερο εθνικό πένθος. Τι σημαίνει όμως αυτό; Γιατί είμαι εγώ εδώ; Γιατί είναι οι εκπομπές κανονικά; Μόνο κάποιες συναυλίες δεν θα γίνουν. Τι είναι το τριήμερο; Τι με νοιάζει η δημόσια υπηρεσία για να κάνει πένθος; Δεν το καταλαβαίνω ποιος είναι ο σκοπός του πένθους. Πενθείτε αυτήν την στιγμή; Γιατί εγώ δεν πενθώ, είμαι εδώ και σε λίγο θα χορεύω. Άρα, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έγινε το debate.